สวัสดีค่ะ....คือ....เราบังเอิญเจอผู้ชายคนนึงค่ะ คือวันนั้นเป็นวันวาเลนไทน์ วันอังคารที่ผ่านมา เราเดินหัวเราะไปกับเพื่อน เเล้วเดินผ่านผู้ชายคนนั้นพอดี จังหวะที่ยิ้ม เค้าก็หันมา เเล้วยิ้มพอดี เราก็ไม่รู้หรอกนะคะว่าเค้ายิ้มให้ใคร เเต่เราหันไปเห็นพอดี มันเป็นความรู้สึกประทับใจ เเล้วเหมือนเรารอรอยยิ้มนี้มานาน นานมากๆ เราเดินผ่านเค้าไป สักประมาณ50 เมตร เราก็หยุด เเล้วหันหลังกลับมามองอีกครั้ง เเล้วหันกลับไปคุยกับเพื่อนเหมือนเดิมเเละเดินไปส่งเพื่อนขึ้นวินมอไซต์กลับบ้าน จากนั้นเราก็เดินกลับมาเเละเดินผ่านเค้าอีกรอบเเต่เราไม่กล้ามองหน้าเค้า เราเดินเข้าไปในAmazon เเถวๆนั้นเเละระหว่างรอช็อกโกเเลตเย็นเราก็แอบมองลอดออกมาผ่านกระจก เราเห็นแผ่นหลังเค้าอยู่ไกลๆ
พอได้ช็อกโกเเลตเย็นที่เราสั่งไป เราก็เดินผ่านอีกรอบเเต่ทำเป็นไม่สนใจเเล้วเดินเลยไปนั่งม้านั่งที่ถัดจากตรงที่เค้านั่งไปประมาณสามสี่โต๊ะ เเละมีต้นไม้บังอยู่ เราก็เอาหนังสือขึ้นมาอ่านฆ่าเวลาเเละนั่งตบยุงไป เพราะตอนนั้นนัดกับเพื่อนว่าจะไปฉลองวันวาเลนไทน์กัน ก็เลยนั่งตรงนั้นรอ ตอนนั้นก็ราวๆ5 โมงกว่าๆ เรานั่งจนถึงประมาณ 6 โมงครึ่งเเล้วเพื่อนก็โทรมาพอดี เราเลยลุกไปหาเพื่อน ซึ่งตอนนั้นเค้าก็ไม่อยู่ตรงนั้นเเล้ว 555 หลังจากวันนั้นเราก็พยายามเดินไปแถวนั้นบ่อยๆ เข้าAmazonสาขานั้นเกือบทุกวัน จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่เจอเค้าอีกเลย เเต่เราก็คิดนะ ว่าต้องได้เจอสักวันดิ มหาลัยไม่ได้กว้างขนาดนั้นสักหน่อย เราก็ยังรออยู่นะคะ เราคิดมากเรื่องคนนี้ๆมากๆเลยค่ะเเล้วเราก็ไม่ได้รู้สึกเเบบนี้มานานหลายปีเเล้ว เเละก็หวังด้วยว่าเราจะต้องได้พบกันอีก ตอนนั้นเรามีความรู้สึกว่าเราไม่อยากเสียเค้าไปอีกเเล้ว เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกอย่างนั้น เเต่ก็เผื่อใจไว้เช่นกัน 5555 เผื่อเค้าผ่านมาเห็นกระทู้ก็คงจะดีไม่น้อย #อันนี้เป็นกระทู้เเรกเเล้วอาจจะเป็นกระทู้สุดท้ายด้วยก็ได้ค่ะ555
***ขอบคุณมากๆนะคะที่เข้ามาอ่าน
เคยเห็นใครเเค่เเวบเเรก เเล้วอยากเจอเค้ามากๆอีกสักครั้ง เเละตลอดไป บ้างรึเปล่าคะ?
พอได้ช็อกโกเเลตเย็นที่เราสั่งไป เราก็เดินผ่านอีกรอบเเต่ทำเป็นไม่สนใจเเล้วเดินเลยไปนั่งม้านั่งที่ถัดจากตรงที่เค้านั่งไปประมาณสามสี่โต๊ะ เเละมีต้นไม้บังอยู่ เราก็เอาหนังสือขึ้นมาอ่านฆ่าเวลาเเละนั่งตบยุงไป เพราะตอนนั้นนัดกับเพื่อนว่าจะไปฉลองวันวาเลนไทน์กัน ก็เลยนั่งตรงนั้นรอ ตอนนั้นก็ราวๆ5 โมงกว่าๆ เรานั่งจนถึงประมาณ 6 โมงครึ่งเเล้วเพื่อนก็โทรมาพอดี เราเลยลุกไปหาเพื่อน ซึ่งตอนนั้นเค้าก็ไม่อยู่ตรงนั้นเเล้ว 555 หลังจากวันนั้นเราก็พยายามเดินไปแถวนั้นบ่อยๆ เข้าAmazonสาขานั้นเกือบทุกวัน จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่เจอเค้าอีกเลย เเต่เราก็คิดนะ ว่าต้องได้เจอสักวันดิ มหาลัยไม่ได้กว้างขนาดนั้นสักหน่อย เราก็ยังรออยู่นะคะ เราคิดมากเรื่องคนนี้ๆมากๆเลยค่ะเเล้วเราก็ไม่ได้รู้สึกเเบบนี้มานานหลายปีเเล้ว เเละก็หวังด้วยว่าเราจะต้องได้พบกันอีก ตอนนั้นเรามีความรู้สึกว่าเราไม่อยากเสียเค้าไปอีกเเล้ว เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกอย่างนั้น เเต่ก็เผื่อใจไว้เช่นกัน 5555 เผื่อเค้าผ่านมาเห็นกระทู้ก็คงจะดีไม่น้อย #อันนี้เป็นกระทู้เเรกเเล้วอาจจะเป็นกระทู้สุดท้ายด้วยก็ได้ค่ะ555
***ขอบคุณมากๆนะคะที่เข้ามาอ่าน