วันนี้ผมว่างจากการเรียนเลยกลับมาเขียนเรื่องราวชีวิตของผมต่อ (ผมพยามจะเขียนเรื่องราวของผม ดีหรือไม่ดี ก็ขออภัยด้วยครับ) เรื่องราวที่จะเขียนในตอนนี้เป็นเรื่องราวในตอนช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น ในขณะที่ผมกำลังเขียนไปได้นิดหน่อยนั้นเอ๊ะ อีกไม่กี่วันจะวันครบรอบวันเกิดพ่อผมหนิหน่า ตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ผมไม่เคยให้ของขวัญวันเกิดพ่อผมเลย และผมก็ไม่รู้จะให้อะไรด้วยแล้วครอบครัวผมก็มีปัญหาเมื่อไม่นานมานี้ครอบครัวผมแยกทางกันและอีกหลายๆปัญหา
(ตอนผมกำลังเขียนผมนึกอยากให้อะไรกับพ่อบ้าง ผมคิดว่าดอกไม้สักดอก ขนมสักหน่อย และสิ่งที่กำลังจะเขียนนี้)
ทีแรกผมกะจะเขียนเรื่องราวชีวิต ตอน เงินพ่อ หรือเงินของผู้มีพระคุณ
คิดไปคิดมาผมอยากให้สิ่งที่ผมเขียนนี้ให้พ่อได้อ่าน จะดีไหม?
เริ่มเขียน 21/ก.พ/2560 12:37
ตั้งแต่เกิดจนเติบใหญ่ วันนี้ผมนาย............นามสกุล..............(ผมขอไม่ระบุนะครับ แต่อันที่จะเขียนให้พ่อมีชื่อครับ) ได้มีอายุ 18 ปี 9 เดือน ...วัน
(ณ วันที่เขียน) อีกไม่กี่ปีข้างหน้าอายุของผมก็จะ 20 ปีแล้ว ช่วงเวลาสิบปีครั้งที่ 2 กำลังจะหมดลงไปในอีกไม่นาน แล้วช่วงเวลาสิบปีครั้งที่ 3 ก็จะเข้ามาแล้ว ณ ตอนนี้ผมกำลังศึกษาในระดับ ปวส1 แผนกช่างก่อสร้าง(สาย ม.6) (ที่ผมจบสายสามัญแล้วกลับมาเรียนสายช่างในแผนกนี้ผมมีเป้าหมายอยู่ครับ)
เป็นหลักสูตร ประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูงในหลักสูตรนี้เรียน 2ปี คือ ปวส1 ปวส2 ซึ่งรวมแล้วมีการเรียน 5 เทอม ในสองปี อีกเทอมคือ ฝึกงานปฎิบัติในสถานที่จริงตามสายอาชีพที่เรียนมา (ผมไปฝึกที่ บริษัทเกี่ยวกับบ้านจัดสรรชื่อดังแห่งหนึ่ง) เป็นการออกฝึกในช่วงฤดูร้อน หลังจบปีการศึกษา ปวส1 และตอนนี้อีกไม่กี่วันผมก็ต้องออกไปฝึกกงาน
แต่ในความคิดจิตใจของผมในช่วงนี้ นอกจากเรื่องการเรียนและเรื่องอื่นๆแล้ว ผมก็ยังมีเรื่องที่เกี่ยวกับเงินของพ่อ ให้ผมนึกคิดขึ้นมา ปัจุบันปีนี้พ่อของผมก็อายุ 49 ปี และอีกไม่กี่วันท่านก็จะอายุ50ปีแล้ว อีกไม่กี่วันท่านก็จะก้าวสู่ช่วงเวลา สิบปีของครั้งที่ 5 แล้ว ท่านผ่านเรื่องราวผ่านการทำงานที่เหน็ดเหนื่อย ผ่านร้อน ผ่านหนาว ผ่านทุกข์ สุข สารพัดสุขดิบ มามากมายในช่วงเวลาแห่งความเหน็ดเหนื่อยความอดทนของท่านนั้นท่านทำเพื่อครอบครัวปัจุบัญท่านก็ยังทำเพื่อผม ถึงแม้ครอบครัวของผมในตอนนี้จะแยกกันอยู่ ครอบครัวที่แตกแยกท่านก็ยังทำเพื่อผมทั้งที่อายุท่านก็จะ 50 แล้ว ถึงตอนนี้ท่านจะเสียใจกับเรื่องครอบครัว (นำ้ตาผมคลอ นี่ผมร้องไห้หรือนี่) ผมอยากจะให้ท่านได้พักผ่อนได้เป็นอิสละในการใช้ชีวิต และกับการใช้เงินที่ท่านรับจ้างทำงานหามาได้ แทนที่ท่านจะได้ใช้เงินใช้ชีวิต อย่างเต็ม 100% แต่ต้องกลับนำมาแบ่งให้ผมใช้ในส่วนหนึ่งท่านเอาเวลาของท่านไปทำงานเพื่อหาเงินให้กับผม และท่านก็ยังมีหนี้สินอีก ผมรู้สึกว่าผมกำลังเอาเปรียบเบียดเบียนชีวิตใครบางคน และบุคคลนั้นก็คือผู้ที่มีพระคุณอย่างยิ่ง ซึ่งที่เรียกกันว่าพ่อ
ผมรักพ่อ ผมอยากให้พ่อสบาย ผมร้องไห้ขณะที่ผมกำลังเขียนผมอยากให้พ่อได้รับรู้นะครับ ผมภูมิใจในพ่อมากครับถึงพ่อจะไม่มีชื่อเสียงอำนาจ เงินทอง ยศ ผมก็รักพ่อนะครับ (ผมเคยบอกว่าผมภูมิใจในพ่อแล้วนะครับ ตอนนั้นผมกำลังหัดขับรถยนต์ซึ่งมีพ่อนั่งเบอะข้างๆคุยกันไปและช่วงนั้นทำให้ผมสนิทกับพ่อมากขึ้นด้วยเป็นช่วงที่พ่อผมกำลังเสียใจกับความรักด้วย ในช่วงนี้สุดๆTT หัวอกลูกผู้ชายผู้ที่เป็นพ่อ)
ในทุกๆเดือน เฉลี่ยแล้วพ่อต้องให้เงินกับผม ประมาณ 7000-8000 บาท หรือ 7000-8000 บาปก็ไม่รู้เฮ้อ (ผมยอมรับว่าผมนั้นยังช่วยเหลือตนเองได้ไม่มากพอผมยังต้องพึ่งพาท่าน) ค่าใช่จ่ายอาทิตย์ ละ1000 (ผมใช้ไม่หมดหรอกที่เหลือผมก็เข้าบัญชีเก็บไว้ยามฉุกเฉิน กรณีต่างๆ) ค่าหอพัก ประมาณ3000นิดๆ บ/ด
ผมยังโชคดีที่ยังมีพ่อส่งเรียนถึงแม้ครอบครัวผมจะแยกทางกัน (ผมกับแม่ยังคุยกันนะครับบางครั้งแม่ก็ให้เงินผมบ้าง) ผมคิดว่าผมยังโชคดีกว่าเพื่อนของผมอีกหลายๆคนที่ต้องส่งตนเองเรียนบ้าง เสียพ่อ-แม่ ตั้งแต่วัยเด็กบ้าง พ่อแม่เจ็บป่วยบ้าง ถึงแม้บ้านผมจะแตก ซึ่งเป็นสิ่งที่น่าเสียใจคงไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้นกับครอบครัวตนเอง แต่เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ผมต้องยอมรับความจริงความผิดพลาดไปกับมัน ผมคอยให้ความคิดกับตนเองว่าผมยังโชคดีที่ยังมีพ่อแม่มาจนถึงทุกวันนี้ ผมยังตั้งใจเรียน วางแผนเพื่ออนาคต ซึ่งในขณะช่วงเวลาที่ผมเรียนผมก็ไม่ชะล่าใจเพราะพ่อแม่ผมแก่ขึ้นทุกๆวัน ท่านอายุมากขึ้น
ประเด็นคือผมอยากให้ท่านเป็นอิสละจากผมไม่อยากให้ท่านหาเงินเพื่อส่งผมเรียน(แต่ตอนนี้มันเป็นไปได้ยากก็เพราะผมยังพึ่งพาตนเองไม่ได้แต่ผมก็ไม่ได้อยู่นิ่งผมพยามหารายได้พิเศษอยู่หลายๆทาง)
ผมอยากให้ท่านทั้งสองพักผ่อนใช้ชีวิตแต่ท่านกลับมีภาระคือส่งผมเรียนผมรู้สึกว่าผมกำลังเบียดเบียนชีวิตท่านอยู่ ทุกครั้งที่ผมทานอาหารตามสั่งแถวข้างทาง ซื้อขนมอร่อยๆในเซเว่นทุกครั้งที่ซื้อ ที่ทำอะไรก็ตามที่เรากำลังใช้เงินของท่าน ผมมักจะนึกขึ้นมาทันที ว่าเวลานี้ตอนนี้คนที่ใช้เงินนี้น่าจะเป็นท่านมากกว่าผมคิดว่าสักวัน สักวัน วันนั้นผมจะทำให้มันเป็นจริงผมจะทำให้พ่อแม่ของผมได้ใช้เงินของผม เที่ยวใช้เงินของผม ซื้อเสื้อผ้าใช้เงินของผม กินใช้เงินของผม ถึงแม้เงินที่หามาได้จะเหน็ดเหนื่อยลำบากขนาดไหนก็ตาม ผมจะอดทนทำเพื่อท่านอย่างที่ท่านได้ทำเพื่อผม ผมกราบกับสิ่งที่ผมเขียน สัญญาต่อฟ้าดินจงเป็นพยาน สัทธาแด่ความตั้งใจของผม สักวันผมจะทำให้มันเป็นจริง
ผมรู้สึกปวดร้าวเจ็บใจทุกคร้งที่ใช้เงินของท่านใช้เวลาของท่าน ร่างกายของท่าน มาเป็นเวลาจะ 19 ปีแล้ว ไหนผมจะต้องเรียนต่ออีก ผมต้องทำให้ท่านเหนื่อยอีกนานแค่ไหน ผมจะทำให้วันนั้นมาถึงให้ไวที่สุด วันที่ท่านจะได้ใช้เงินใช้เวลาร่างกายของผม ได้มีอิสละจากผมไม่ต้องส่งเงินให้ผมหมดความกังวลว่าผมจะดูแลตนเองไม่ได้ ผมรักท่านนะครับ ท่านพ่อ ท่านแม่
จะวันเกิดพ่อไม่รู้จะให้อะไรครับ คิดว่าจะเขียนสิ่งนี้ให้
(ตอนผมกำลังเขียนผมนึกอยากให้อะไรกับพ่อบ้าง ผมคิดว่าดอกไม้สักดอก ขนมสักหน่อย และสิ่งที่กำลังจะเขียนนี้)
ทีแรกผมกะจะเขียนเรื่องราวชีวิต ตอน เงินพ่อ หรือเงินของผู้มีพระคุณ
คิดไปคิดมาผมอยากให้สิ่งที่ผมเขียนนี้ให้พ่อได้อ่าน จะดีไหม?
เริ่มเขียน 21/ก.พ/2560 12:37
ตั้งแต่เกิดจนเติบใหญ่ วันนี้ผมนาย............นามสกุล..............(ผมขอไม่ระบุนะครับ แต่อันที่จะเขียนให้พ่อมีชื่อครับ) ได้มีอายุ 18 ปี 9 เดือน ...วัน
(ณ วันที่เขียน) อีกไม่กี่ปีข้างหน้าอายุของผมก็จะ 20 ปีแล้ว ช่วงเวลาสิบปีครั้งที่ 2 กำลังจะหมดลงไปในอีกไม่นาน แล้วช่วงเวลาสิบปีครั้งที่ 3 ก็จะเข้ามาแล้ว ณ ตอนนี้ผมกำลังศึกษาในระดับ ปวส1 แผนกช่างก่อสร้าง(สาย ม.6) (ที่ผมจบสายสามัญแล้วกลับมาเรียนสายช่างในแผนกนี้ผมมีเป้าหมายอยู่ครับ)
เป็นหลักสูตร ประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูงในหลักสูตรนี้เรียน 2ปี คือ ปวส1 ปวส2 ซึ่งรวมแล้วมีการเรียน 5 เทอม ในสองปี อีกเทอมคือ ฝึกงานปฎิบัติในสถานที่จริงตามสายอาชีพที่เรียนมา (ผมไปฝึกที่ บริษัทเกี่ยวกับบ้านจัดสรรชื่อดังแห่งหนึ่ง) เป็นการออกฝึกในช่วงฤดูร้อน หลังจบปีการศึกษา ปวส1 และตอนนี้อีกไม่กี่วันผมก็ต้องออกไปฝึกกงาน
แต่ในความคิดจิตใจของผมในช่วงนี้ นอกจากเรื่องการเรียนและเรื่องอื่นๆแล้ว ผมก็ยังมีเรื่องที่เกี่ยวกับเงินของพ่อ ให้ผมนึกคิดขึ้นมา ปัจุบันปีนี้พ่อของผมก็อายุ 49 ปี และอีกไม่กี่วันท่านก็จะอายุ50ปีแล้ว อีกไม่กี่วันท่านก็จะก้าวสู่ช่วงเวลา สิบปีของครั้งที่ 5 แล้ว ท่านผ่านเรื่องราวผ่านการทำงานที่เหน็ดเหนื่อย ผ่านร้อน ผ่านหนาว ผ่านทุกข์ สุข สารพัดสุขดิบ มามากมายในช่วงเวลาแห่งความเหน็ดเหนื่อยความอดทนของท่านนั้นท่านทำเพื่อครอบครัวปัจุบัญท่านก็ยังทำเพื่อผม ถึงแม้ครอบครัวของผมในตอนนี้จะแยกกันอยู่ ครอบครัวที่แตกแยกท่านก็ยังทำเพื่อผมทั้งที่อายุท่านก็จะ 50 แล้ว ถึงตอนนี้ท่านจะเสียใจกับเรื่องครอบครัว (นำ้ตาผมคลอ นี่ผมร้องไห้หรือนี่) ผมอยากจะให้ท่านได้พักผ่อนได้เป็นอิสละในการใช้ชีวิต และกับการใช้เงินที่ท่านรับจ้างทำงานหามาได้ แทนที่ท่านจะได้ใช้เงินใช้ชีวิต อย่างเต็ม 100% แต่ต้องกลับนำมาแบ่งให้ผมใช้ในส่วนหนึ่งท่านเอาเวลาของท่านไปทำงานเพื่อหาเงินให้กับผม และท่านก็ยังมีหนี้สินอีก ผมรู้สึกว่าผมกำลังเอาเปรียบเบียดเบียนชีวิตใครบางคน และบุคคลนั้นก็คือผู้ที่มีพระคุณอย่างยิ่ง ซึ่งที่เรียกกันว่าพ่อ
ผมรักพ่อ ผมอยากให้พ่อสบาย ผมร้องไห้ขณะที่ผมกำลังเขียนผมอยากให้พ่อได้รับรู้นะครับ ผมภูมิใจในพ่อมากครับถึงพ่อจะไม่มีชื่อเสียงอำนาจ เงินทอง ยศ ผมก็รักพ่อนะครับ (ผมเคยบอกว่าผมภูมิใจในพ่อแล้วนะครับ ตอนนั้นผมกำลังหัดขับรถยนต์ซึ่งมีพ่อนั่งเบอะข้างๆคุยกันไปและช่วงนั้นทำให้ผมสนิทกับพ่อมากขึ้นด้วยเป็นช่วงที่พ่อผมกำลังเสียใจกับความรักด้วย ในช่วงนี้สุดๆTT หัวอกลูกผู้ชายผู้ที่เป็นพ่อ)
ในทุกๆเดือน เฉลี่ยแล้วพ่อต้องให้เงินกับผม ประมาณ 7000-8000 บาท หรือ 7000-8000 บาปก็ไม่รู้เฮ้อ (ผมยอมรับว่าผมนั้นยังช่วยเหลือตนเองได้ไม่มากพอผมยังต้องพึ่งพาท่าน) ค่าใช่จ่ายอาทิตย์ ละ1000 (ผมใช้ไม่หมดหรอกที่เหลือผมก็เข้าบัญชีเก็บไว้ยามฉุกเฉิน กรณีต่างๆ) ค่าหอพัก ประมาณ3000นิดๆ บ/ด
ผมยังโชคดีที่ยังมีพ่อส่งเรียนถึงแม้ครอบครัวผมจะแยกทางกัน (ผมกับแม่ยังคุยกันนะครับบางครั้งแม่ก็ให้เงินผมบ้าง) ผมคิดว่าผมยังโชคดีกว่าเพื่อนของผมอีกหลายๆคนที่ต้องส่งตนเองเรียนบ้าง เสียพ่อ-แม่ ตั้งแต่วัยเด็กบ้าง พ่อแม่เจ็บป่วยบ้าง ถึงแม้บ้านผมจะแตก ซึ่งเป็นสิ่งที่น่าเสียใจคงไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้นกับครอบครัวตนเอง แต่เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ผมต้องยอมรับความจริงความผิดพลาดไปกับมัน ผมคอยให้ความคิดกับตนเองว่าผมยังโชคดีที่ยังมีพ่อแม่มาจนถึงทุกวันนี้ ผมยังตั้งใจเรียน วางแผนเพื่ออนาคต ซึ่งในขณะช่วงเวลาที่ผมเรียนผมก็ไม่ชะล่าใจเพราะพ่อแม่ผมแก่ขึ้นทุกๆวัน ท่านอายุมากขึ้น
ประเด็นคือผมอยากให้ท่านเป็นอิสละจากผมไม่อยากให้ท่านหาเงินเพื่อส่งผมเรียน(แต่ตอนนี้มันเป็นไปได้ยากก็เพราะผมยังพึ่งพาตนเองไม่ได้แต่ผมก็ไม่ได้อยู่นิ่งผมพยามหารายได้พิเศษอยู่หลายๆทาง)
ผมอยากให้ท่านทั้งสองพักผ่อนใช้ชีวิตแต่ท่านกลับมีภาระคือส่งผมเรียนผมรู้สึกว่าผมกำลังเบียดเบียนชีวิตท่านอยู่ ทุกครั้งที่ผมทานอาหารตามสั่งแถวข้างทาง ซื้อขนมอร่อยๆในเซเว่นทุกครั้งที่ซื้อ ที่ทำอะไรก็ตามที่เรากำลังใช้เงินของท่าน ผมมักจะนึกขึ้นมาทันที ว่าเวลานี้ตอนนี้คนที่ใช้เงินนี้น่าจะเป็นท่านมากกว่าผมคิดว่าสักวัน สักวัน วันนั้นผมจะทำให้มันเป็นจริงผมจะทำให้พ่อแม่ของผมได้ใช้เงินของผม เที่ยวใช้เงินของผม ซื้อเสื้อผ้าใช้เงินของผม กินใช้เงินของผม ถึงแม้เงินที่หามาได้จะเหน็ดเหนื่อยลำบากขนาดไหนก็ตาม ผมจะอดทนทำเพื่อท่านอย่างที่ท่านได้ทำเพื่อผม ผมกราบกับสิ่งที่ผมเขียน สัญญาต่อฟ้าดินจงเป็นพยาน สัทธาแด่ความตั้งใจของผม สักวันผมจะทำให้มันเป็นจริง
ผมรู้สึกปวดร้าวเจ็บใจทุกคร้งที่ใช้เงินของท่านใช้เวลาของท่าน ร่างกายของท่าน มาเป็นเวลาจะ 19 ปีแล้ว ไหนผมจะต้องเรียนต่ออีก ผมต้องทำให้ท่านเหนื่อยอีกนานแค่ไหน ผมจะทำให้วันนั้นมาถึงให้ไวที่สุด วันที่ท่านจะได้ใช้เงินใช้เวลาร่างกายของผม ได้มีอิสละจากผมไม่ต้องส่งเงินให้ผมหมดความกังวลว่าผมจะดูแลตนเองไม่ได้ ผมรักท่านนะครับ ท่านพ่อ ท่านแม่