สวัสดีค่ะ เราเพิ่งเรียนจบค่ะ รับปริญญาไปเมื่อสิ้นปีที่แล้ว
เราเริ่มหางานตั้งแต่ช่วงกันยาค่ะ ก็มีขอรายละเอียดเพิ่มบ้าง นัดสัมภาษณ์บ้าง
บางที่ที่ได้แต่ก็มีปัญหาแบบไกล เดินทางยาก ไม่ก็พอไปแล้วไม่ตรงกับที่เค้าบอกมา
เรามีเพื่อนที่เรียนหลายที่ค่ะ ในกลุ่มได้งานกันหมด ดีตรงที่บ้านเราไม่กดดันค่ะ
แม่ไม่ได้เร่งให้รีบหาหรือกดดันเราให้ได้งานแบบนั้นแบบนี้
จนมาช่วงหลังๆเราท้อค่ะ เรากับเพื่อนที่ยังไม่ได้งานไปสมัครกัน
เรามั่นใจมากว่าต้องได้ที่นี่ เพราะคุณสมบัติครทุกอย่างค่ะ แต่แล้วเราก็พลาด เพื่อนได้ค่ะ
เราก็สงสัยว่าทำไมได้ ทั้งที่เราตรงตามที่เค้าต้องการ
เราก็ยิ่งขยันหาค่ะ หาทุกวันส่งสมัครเรื่อยๆ เริ่มจากหาใกล้บ้าน เราเริ่มมองไกลบ้าง
วันหนึ่งก็สมัครเพิ่มได้ ที่สองที่ค่ะ จนล่าสุดเราไปสมัครที่ร้านนึงกับเพื่อนค่ะ
แล้วเค้าโทรนัด เป็นการสัมภาษณ์กลุ่มค่ะ เราเป็นคนชอบพูดเลยไม่เกร็ง ถามมาตอบไป
อาจจะตอบได้ไม่สวย แต่มีความมั่นใจค่ะ แล้วพี่เค้าให้รอผลว่าจะได้ที่นี่รึเปล่า เราก็ไม่อยากหวังค่ะ
เพราะรอบก่อนคือผิดหวังมาก สรุปเพื่อนเราได้อีกแล้วค่ะ รู้ผลเค้าโทรมาบอกตอเราอยู่ด้วยเลย
พอเจอแบบนี้มันรู้สึกว่าเรามีอะไรพลาดหรอ เรามีอะไรดีบ้าง ทำไมเค้าไม่รับ
เราท้อมากค่ะ แต่ก่อนว่างๆก็ไปเที่ยวดูหนัง ตอนนี้มีเราคนเดียว
อีกอย่างเราคิดมากค่ะ คือคุณพ่อเราท่านอายุเยอะมาก ห่างจากเรา 50 ปีเลยค่ะ
สุขภาพก็ตามวัยค่ะ เวลาเราเห็นพ่อเราจะรู้สึกอยากจะทำอะไรให้ท่าน อยากซื้อของให้
บางทีก็คิดมาค่ะ ว่ากลัวจะตอบแทนท่านได้ไม่ทัน กลัวท่านจะไม่ทันเห็นเราตอนที่มั่นคง
ตอนนี้รายได้มาจากแม่คนเดียวค่ะ แล้วแม่จะทำงานจนไม่ค่อยดูแลตัวเอง เราอยากให้แม่พัก
ตอนนี้เราก็ช่วยได้เท่าที่พอช่วยได้ค่ะ
ช่วงเทศกาลที่ผ่านมาเรากลัวการกลับต่างจังหวัดมากค่ะ เพราะญาติจะถามว่าได้งานรึยัง
คำถามแบบนี้ทำเราเครียดมากเลยค่ะ ตอนนี้เราท้อค่ะ แต่จะไม่ถอย เราแค่รู้สึกหมดแรงใจ
เราแค่รู้สึกว่าเมื่อไหร่เราจะเป็นคนที่มีงานแบบคนอื่นบ้าง เราได้แต่ยินดีกับเพื่อน
เราก็อยากให้เพื่อนยินดีกับเราบ้าง ก็ไม่รู้จะอีกนานไหม
ขอบคุณที่อ่านถึงตรงนี้นะคะ ใครท้ออยู่ก็สู้ๆนะคะ หากำลังใจแล้วสู้กันใหม่
ฝันดีค่ะ.
ขอระบายหน่อยนะคะ รู้สึกท้อจริงๆค่ะ
เราเริ่มหางานตั้งแต่ช่วงกันยาค่ะ ก็มีขอรายละเอียดเพิ่มบ้าง นัดสัมภาษณ์บ้าง
บางที่ที่ได้แต่ก็มีปัญหาแบบไกล เดินทางยาก ไม่ก็พอไปแล้วไม่ตรงกับที่เค้าบอกมา
เรามีเพื่อนที่เรียนหลายที่ค่ะ ในกลุ่มได้งานกันหมด ดีตรงที่บ้านเราไม่กดดันค่ะ
แม่ไม่ได้เร่งให้รีบหาหรือกดดันเราให้ได้งานแบบนั้นแบบนี้
จนมาช่วงหลังๆเราท้อค่ะ เรากับเพื่อนที่ยังไม่ได้งานไปสมัครกัน
เรามั่นใจมากว่าต้องได้ที่นี่ เพราะคุณสมบัติครทุกอย่างค่ะ แต่แล้วเราก็พลาด เพื่อนได้ค่ะ
เราก็สงสัยว่าทำไมได้ ทั้งที่เราตรงตามที่เค้าต้องการ
เราก็ยิ่งขยันหาค่ะ หาทุกวันส่งสมัครเรื่อยๆ เริ่มจากหาใกล้บ้าน เราเริ่มมองไกลบ้าง
วันหนึ่งก็สมัครเพิ่มได้ ที่สองที่ค่ะ จนล่าสุดเราไปสมัครที่ร้านนึงกับเพื่อนค่ะ
แล้วเค้าโทรนัด เป็นการสัมภาษณ์กลุ่มค่ะ เราเป็นคนชอบพูดเลยไม่เกร็ง ถามมาตอบไป
อาจจะตอบได้ไม่สวย แต่มีความมั่นใจค่ะ แล้วพี่เค้าให้รอผลว่าจะได้ที่นี่รึเปล่า เราก็ไม่อยากหวังค่ะ
เพราะรอบก่อนคือผิดหวังมาก สรุปเพื่อนเราได้อีกแล้วค่ะ รู้ผลเค้าโทรมาบอกตอเราอยู่ด้วยเลย
พอเจอแบบนี้มันรู้สึกว่าเรามีอะไรพลาดหรอ เรามีอะไรดีบ้าง ทำไมเค้าไม่รับ
เราท้อมากค่ะ แต่ก่อนว่างๆก็ไปเที่ยวดูหนัง ตอนนี้มีเราคนเดียว
อีกอย่างเราคิดมากค่ะ คือคุณพ่อเราท่านอายุเยอะมาก ห่างจากเรา 50 ปีเลยค่ะ
สุขภาพก็ตามวัยค่ะ เวลาเราเห็นพ่อเราจะรู้สึกอยากจะทำอะไรให้ท่าน อยากซื้อของให้
บางทีก็คิดมาค่ะ ว่ากลัวจะตอบแทนท่านได้ไม่ทัน กลัวท่านจะไม่ทันเห็นเราตอนที่มั่นคง
ตอนนี้รายได้มาจากแม่คนเดียวค่ะ แล้วแม่จะทำงานจนไม่ค่อยดูแลตัวเอง เราอยากให้แม่พัก
ตอนนี้เราก็ช่วยได้เท่าที่พอช่วยได้ค่ะ
ช่วงเทศกาลที่ผ่านมาเรากลัวการกลับต่างจังหวัดมากค่ะ เพราะญาติจะถามว่าได้งานรึยัง
คำถามแบบนี้ทำเราเครียดมากเลยค่ะ ตอนนี้เราท้อค่ะ แต่จะไม่ถอย เราแค่รู้สึกหมดแรงใจ
เราแค่รู้สึกว่าเมื่อไหร่เราจะเป็นคนที่มีงานแบบคนอื่นบ้าง เราได้แต่ยินดีกับเพื่อน
เราก็อยากให้เพื่อนยินดีกับเราบ้าง ก็ไม่รู้จะอีกนานไหม
ขอบคุณที่อ่านถึงตรงนี้นะคะ ใครท้ออยู่ก็สู้ๆนะคะ หากำลังใจแล้วสู้กันใหม่
ฝันดีค่ะ.