เสียเพื่อนดีๆไปหนึ่งคนเพียงเพราะตัวเราไม่รู้จักที่จะห้ามใจตัวว่าอย่าคิดเกินไปกว่านั้น

เราทำงานใกล้ๆกัน  รู้จักกันช่วยเหลือกันทั้งในเรื่องงานและให้กำลังใจกันและกันเรื่อยๆมา  บางครั้งเวลาเธอฝึกทำขนมอะไรใหม่ๆก้อเอามาให้ผมลองทานบ้าง บางทีผมไปเจอของที่เธอชอบก้อซื้อมาฝากเธอบ้าง...ดูเคมีเราเข้ากัน...ขอlineเธอก้อให้เราคุยกันทางlineเป็นส่วนใหญ่..บางวันlineคุยกัน2-3ชม.จนดึกทั้งๆที่เค้าเองก้อเป็นคนนอนหัวค่ำ..ทุกอย่างดูไปด้วยดี...ในเวลางานก้อคุยกันได้ไม่มากเพราะผมเป็นคนมีตำหนิส่วนเธอเป็นโสด...ผมไม่อยากให้เธอมาเสื่อมเสียชื่อเสียง(เราไม่เคยออกไปทานข้าว ดูหนัง หรือเที่ยวด้วยกัน  )อยากให้เราค่อยๆรู้จักกันเรื่อยๆ...เราคุยกันได้เกือบทุกเรื่อง...จนวันนึงผมได้เรื่ม take care เธอมากขี้น  เห็นเธอเหนื่อยงานก้อแอบน้ำไปให้  มีของขวัญปีใหม่ให้  วันไหนเธอมีประชุมต่างจังหวัดหลายๆวันผมก้อเตรียมยาที่จำเป็นให้เผื่อผิดอากาศผิดอาหารแล้วไม่สบายไป... วาเลนไทน์นี้ก้อส่งข้อความธรรมดาไม่ได้ลึกซึ้งอะไรมากให้...ดูเธอเงียบไปแบบผิดปกติ...และเธอส่งข้อความมาว่าคิดยังงัยกับเค้ารึ....ตอนนี้บอกได้ว่าประทับใจในตัวเธอและอยากรู้จักมากขึ้น...อันนี้คือคำตอบผม......และหลังจากนั้นมาข้อความที่ผม lineไปทักทายเธอก้อไม่เคยตอบกลับมาอีกเลยแค่อ่านเฉยๆ..จนวันนี้ผมไม่กล้าจะlineไปหาแล้วกลัวเป็นข้อความขยะที่สร้างความรำคาญให้เขาอ่าน...ผมเลือกที่จะถอยมา...ไม่เคยคิดที่จะโกรธเธอเลย...เพราะถ้ามองในมุมของเธอมาที่ความมีตำหนิของผม..ใครๆก้อมองว่าเรื่องแบบนี้ผู้ชายมันก้อผิดก่อนอยู่แล้ว...เธอไม่ผิดที่เธอจะคิดแบบนั้น...เวลา?...เท่านั้นที่จะเป็นคำตอบให้เธอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร.....พอดีวันนี้ไปเจอเพลง"คนที่ไม่มีความหมาย ของ playground"...ถึงกลับน้ำตาซึม
..............ขอบคุณนะครับสำหรับที่ๆให้พื้นที่ระบายกับ"คนที่ไม่มีความหมาย"....................