คือเรากำลังสับสนกับชีวิตมากค่ะ มืดไปหมดไม่รู้ไปทางไหน
นับวันยิ่งคิดอะไรเทียบกับอายุ ตอนนี้อายุ25 ยังหาทางที่ชอบไม่ได้ เข้าๆออกๆงาน ท้อง่าย
พอว่างงานจะคิดอะไรได้มากมาย เสียดายงานบางที่ที่ออกมาบ้าง แต่นึกดีๆ ณ ตอนนั้นมันไม่โอเคจริงๆ ล่าสุดคือเราทำไม่ค่อยได้ ลนๆมึนๆไปหมด
เหมือนไม่ใช่สไตล์เราเลย โดนภาวะต่างๆมากมายจนต้องออกเอง
ครั้นจะเปลี่ยนไปทำงานอื่นๆสายงานก็มีไม่มาก เหมือนไม่อยากทำ
ประกอบกับ พูดตรงๆคือรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีความรู้อะไรมาก เปลี่ยนไปทำอะไรไม่ได้มาก ไม่ได้จบอะไรที่เฉพาะทาง อารมณ์สายสังคมทั่วๆไป
ไม่ได้ว่าสายสังคมไม่ดีนะคะ แต่ของเราแบบทั่วไปมากๆ เราไม่มีความรู้อะไรที่จะคุยกับคนอื่นรู้เรื่อง
บางครั้งรู้สึกยังเหมือนเด็กที่ไม่รู้อะไรที่ควรจะรู้ รู้สึกโง่ๆ (ถ้าเล่าดี๋ยวจะยาว แต่แม้คนอื่นอาจมองว่าดี แต่ลึกๆตัวเรารู้ตัวเองดี)
ทำงานก็ไม่เก่ง ไม่ว่าจะงานอะไรที่ผ่านมา สังเกตตัวเองตลอด ไม่มีไหวพริบ งงๆมึนๆหลายที
จากการที่เรารู้สึกไม่มีความรู้เฉพาะทาง ตอนนี้คิดว่าจะเรียนโทเพิ่ม เพื่อเพิ่มความรู้ ทักษะชีวิต แค่คิดว่ามองในอนาคตอีกยาวๆ คิดว่ามันจำเป็นบ้างแหละ
เพราะเมื่อเทียบกับสภาพตอนนี้ที่ไปทางไหนก็ลำบาก ความรู้ก็ไม่มากให้สมกับความเป็นผู้ใหญ่คนนึง
แต่พูดตรงๆว่าเราไม่แน่ใจหรอกว่าจบโทมาจะมีงานรองรับแค่ไหน เพราะที่จะเรียนมันไม่ได้ตรงสายปตรี
เราเครียด สับสนมากค่ะ
เรื่องความรักก็เพิ่งโดนเทมา เอาหลายเรื่องมาตีกัน ทำให้ยิ่งท้อ
แต่หลักๆคือเรื่องตัวเอง อนาคตตัวเองที่มันมืดไปหมด
แม่ใกล้เกษียรก็ยิ่งเครียดค่ะ มีแม่คนเดียว ชีวิตที่ผ่านมาสบายมาตลอด
แต่ตอนนี้เรายังไม่มีอาชีพที่มั่นคง ที่ว่าจะเรียนต่ออีก ให้แม่ส่งเสียอีก เห้ออออคือมันเฟลมากนะ
เราดูชีวิตตัวเอง เป็นคนจับต้นชนปลายไม่ถูกมาแต่ไหนแต่ไรละ
ความมึนๆงงๆเนี่ยลำบากมาก ทำยังไงให้หาย คือชีวิตการทำงานจะมาเป็นแบบนี้ไม่ได้ไง
ใครมีคำแนะนำช่วยเราทีค่ะ เราค้นหาตัวเองไม่เจอ ไปทางไหนไม่ถูก ครั้นจะไปก็ไม่กล้าไปให้สุดเพราะกลัวความไม่แน่นอน
ใครเคยเป็นแบบเราบ้างคะ ละจัดการกับสถานการณ์นี้ยังไง
แนะนำวิธีปล่อยวางด้วยก็ได้นะคะ เราเผลอทีไรก็กลับมาเครียดๆวนๆเรื่องพวกนี้ ยิ่งเห็นเพื่อนคนอื่นมีหน้าที่การงานลงตัว ชอบย้อนมองเทียบกับตัวเองอ่ะ
ทำไมเราไม่มีเงินเก็บจริงจังสักที
ทำไมยังโง่
ทำไมชีวิตได้แค่นี้
มันเผลอคิดแง่ลบไปบางครั้งค่ะ
แต่ดีที่บ้านไม่เคยว่าอะไร ไม่กดดัน แต่เรากดดันตัวเอง เราสมควรเป็นผู้ใหญ่ให้ได้มากกว่านี้ อดทนกว่านี้
คราวมีอะไรทุกข์มานิดหน่อยก็พาลคิดรวมกันไปหมด ก็ร้องไห้ๆไปคนเดียว
ออกงานเดิมมา พอว่างงานก็มองรอบตัวละ สุดท้ายไปทางไหนไม่เจอ ก็ลองสมัครองค์กรเดิมอีกจ้า นี่ตลกมากนะ แต่คู้แข่งเยอะ
เราออกมาแล้วก็ต้องเริ่มใหม่ สุดท้ายก็ไม่ได้ แต่ไม่เสียใจมาก เพราะช่วงนั้นแค่ได้ลอง
ตอนว่างมันก็คิดได้หมดแหละว่าชั้นจะอดทนๆๆๆให้มากกว่านี้ ดูคนอื่นดิ เค้ายังทำกันได้ อดทนก็ได้
นั่นแหละ เอาเป็นว่าสุดท้ายตอนนี้เคว้งเหมือนเดิม แค่รอผลเรียนต่อปโทอยู่ตอนนี้
เราเป็นแบบนี้เราจะอยู่กับชีวิตอีกยาวนานต่อไปยังไงให้ไหว คนท้อกว่าเราเหนื่อยกว่าเรามีแน่ แต่เราก็เครียดอ่ะ
ไม่ชอบความรู้สึกเคว้งหาอะไรไม่เจอ เราแทบไม่อยากออกไปไหนแบบเจอญาติผู้ใหญ่งี้ เพราะไม่อยากตอบคำถาม ตอนนี้ทำไรอยู่ งานนั่นนี่
คือมันหลายทีละ คือเราอ่ะเข้าๆออกๆงานจนไม่กล้าจะตอบใครๆ รู้สึกแย่กับตัวเองมากค่ะ
มาซะยาว ช่วยด้วยนะคะ^^
ไม่รู้เอาไงกับชีวิตดี ท้อมากค่ะ
นับวันยิ่งคิดอะไรเทียบกับอายุ ตอนนี้อายุ25 ยังหาทางที่ชอบไม่ได้ เข้าๆออกๆงาน ท้อง่าย
พอว่างงานจะคิดอะไรได้มากมาย เสียดายงานบางที่ที่ออกมาบ้าง แต่นึกดีๆ ณ ตอนนั้นมันไม่โอเคจริงๆ ล่าสุดคือเราทำไม่ค่อยได้ ลนๆมึนๆไปหมด
เหมือนไม่ใช่สไตล์เราเลย โดนภาวะต่างๆมากมายจนต้องออกเอง
ครั้นจะเปลี่ยนไปทำงานอื่นๆสายงานก็มีไม่มาก เหมือนไม่อยากทำ
ประกอบกับ พูดตรงๆคือรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีความรู้อะไรมาก เปลี่ยนไปทำอะไรไม่ได้มาก ไม่ได้จบอะไรที่เฉพาะทาง อารมณ์สายสังคมทั่วๆไป
ไม่ได้ว่าสายสังคมไม่ดีนะคะ แต่ของเราแบบทั่วไปมากๆ เราไม่มีความรู้อะไรที่จะคุยกับคนอื่นรู้เรื่อง
บางครั้งรู้สึกยังเหมือนเด็กที่ไม่รู้อะไรที่ควรจะรู้ รู้สึกโง่ๆ (ถ้าเล่าดี๋ยวจะยาว แต่แม้คนอื่นอาจมองว่าดี แต่ลึกๆตัวเรารู้ตัวเองดี)
ทำงานก็ไม่เก่ง ไม่ว่าจะงานอะไรที่ผ่านมา สังเกตตัวเองตลอด ไม่มีไหวพริบ งงๆมึนๆหลายที
จากการที่เรารู้สึกไม่มีความรู้เฉพาะทาง ตอนนี้คิดว่าจะเรียนโทเพิ่ม เพื่อเพิ่มความรู้ ทักษะชีวิต แค่คิดว่ามองในอนาคตอีกยาวๆ คิดว่ามันจำเป็นบ้างแหละ
เพราะเมื่อเทียบกับสภาพตอนนี้ที่ไปทางไหนก็ลำบาก ความรู้ก็ไม่มากให้สมกับความเป็นผู้ใหญ่คนนึง
แต่พูดตรงๆว่าเราไม่แน่ใจหรอกว่าจบโทมาจะมีงานรองรับแค่ไหน เพราะที่จะเรียนมันไม่ได้ตรงสายปตรี
เราเครียด สับสนมากค่ะ
เรื่องความรักก็เพิ่งโดนเทมา เอาหลายเรื่องมาตีกัน ทำให้ยิ่งท้อ
แต่หลักๆคือเรื่องตัวเอง อนาคตตัวเองที่มันมืดไปหมด
แม่ใกล้เกษียรก็ยิ่งเครียดค่ะ มีแม่คนเดียว ชีวิตที่ผ่านมาสบายมาตลอด
แต่ตอนนี้เรายังไม่มีอาชีพที่มั่นคง ที่ว่าจะเรียนต่ออีก ให้แม่ส่งเสียอีก เห้ออออคือมันเฟลมากนะ
เราดูชีวิตตัวเอง เป็นคนจับต้นชนปลายไม่ถูกมาแต่ไหนแต่ไรละ
ความมึนๆงงๆเนี่ยลำบากมาก ทำยังไงให้หาย คือชีวิตการทำงานจะมาเป็นแบบนี้ไม่ได้ไง
ใครมีคำแนะนำช่วยเราทีค่ะ เราค้นหาตัวเองไม่เจอ ไปทางไหนไม่ถูก ครั้นจะไปก็ไม่กล้าไปให้สุดเพราะกลัวความไม่แน่นอน
ใครเคยเป็นแบบเราบ้างคะ ละจัดการกับสถานการณ์นี้ยังไง
แนะนำวิธีปล่อยวางด้วยก็ได้นะคะ เราเผลอทีไรก็กลับมาเครียดๆวนๆเรื่องพวกนี้ ยิ่งเห็นเพื่อนคนอื่นมีหน้าที่การงานลงตัว ชอบย้อนมองเทียบกับตัวเองอ่ะ
ทำไมเราไม่มีเงินเก็บจริงจังสักที
ทำไมยังโง่
ทำไมชีวิตได้แค่นี้
มันเผลอคิดแง่ลบไปบางครั้งค่ะ
แต่ดีที่บ้านไม่เคยว่าอะไร ไม่กดดัน แต่เรากดดันตัวเอง เราสมควรเป็นผู้ใหญ่ให้ได้มากกว่านี้ อดทนกว่านี้
คราวมีอะไรทุกข์มานิดหน่อยก็พาลคิดรวมกันไปหมด ก็ร้องไห้ๆไปคนเดียว
ออกงานเดิมมา พอว่างงานก็มองรอบตัวละ สุดท้ายไปทางไหนไม่เจอ ก็ลองสมัครองค์กรเดิมอีกจ้า นี่ตลกมากนะ แต่คู้แข่งเยอะ
เราออกมาแล้วก็ต้องเริ่มใหม่ สุดท้ายก็ไม่ได้ แต่ไม่เสียใจมาก เพราะช่วงนั้นแค่ได้ลอง
ตอนว่างมันก็คิดได้หมดแหละว่าชั้นจะอดทนๆๆๆให้มากกว่านี้ ดูคนอื่นดิ เค้ายังทำกันได้ อดทนก็ได้
นั่นแหละ เอาเป็นว่าสุดท้ายตอนนี้เคว้งเหมือนเดิม แค่รอผลเรียนต่อปโทอยู่ตอนนี้
เราเป็นแบบนี้เราจะอยู่กับชีวิตอีกยาวนานต่อไปยังไงให้ไหว คนท้อกว่าเราเหนื่อยกว่าเรามีแน่ แต่เราก็เครียดอ่ะ
ไม่ชอบความรู้สึกเคว้งหาอะไรไม่เจอ เราแทบไม่อยากออกไปไหนแบบเจอญาติผู้ใหญ่งี้ เพราะไม่อยากตอบคำถาม ตอนนี้ทำไรอยู่ งานนั่นนี่
คือมันหลายทีละ คือเราอ่ะเข้าๆออกๆงานจนไม่กล้าจะตอบใครๆ รู้สึกแย่กับตัวเองมากค่ะ
มาซะยาว ช่วยด้วยนะคะ^^