เพราะชีวิตมันสั้นนัก

เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเราค่ะ แต่เป็นเรื่องที่เรามีส่วนเข้าไปพบเจอ สัมผัส เป็นเรื่องของคนที่เคยรู้จัก สนิทสนมกัน
เรียกได้ว่าเป็นรุ่นน้องที่สนิทมากในตอนนั้น
ผ่านมานานมาก นานมากแล้วค่ะ สิบกว่าปีได้ น่าแปลก ที่ยังจำเรื่องราวของน้องได้เสมอ ไม่ลืม
และคิดว่าหลายคน เพื่อนๆและน้องๆที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นก็คงไม่ลืม เธอ คนนี้ รอยยิ้มของเธอ
ภาพของเธอที่เราจำได้ มีเพียงแค่ รอยยิ้มของเธอ

ตอนแรกไม่คิดว่าจะเขียนเรื่องนี้ค่ะ เพราะเรื่องราวค่อนข้างสะเทือนใจ และกระทบกับใครอีกหลายคน
แน่นอนว่าอาจจะมีคนไม่พอใจ ที่เราเขียน เพราะฉะนั้น เราจะสมมุติชื่อ ของคนที่อยู่ในเหตุการณ์ เอางี้ดีกว่า

เราจะบอกว่าเราแต่งนิยาย ให้อ่านกัน

นิยายที่มีข้อคิด ชวนให้คิด สอน สอนให้รัก และ รักให้เป็น

ตัวเราเองก็ไม่ใช่กูรูด้านความรัก เพราะหลายครั้งเราเองก็เป็นฝ่ายที่ร้องไห้ เสียน้ำตาเพราะเรารักใครแบบไม่มีสติ
แต่พอเป็นเรื่องของคนอื่นบ้าง เรากลับเป็นที่ปรึกษาได้ อย่างไม่น่าเชื่อ ทุกถ้อยคำ ที่เราบอกเราเตือนไป เรากลับนำมาใช้กับเรื่องตัวเองไม่ได้เลย
ทั้งที่รูปแบบความรัก มันก็ไม่ต่างกันนัก ครั้งนี้ก็เช่นกัน

ขอให้ทุกคนอย่าประมาทในชีวิต ทุกวินาทีที่เหลือห้ามใช้ชีวิตประมาทเด็ดขาด ขอให้คิดถึงคนที่อยู่ข้างหลังให้มาก
ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรลงไปก็ตาม

ขออำนาจคุณพระศรีรัตนตรัย คุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นพยาน
ข้าพเจ้า ขออุทิศส่วนกุศลจากการบอกเล่าเรื่องราวเพื่อเป็นอุทาหรณ์ในครั้งนี้
ขอให้วิญญาณของน้อง จงไปสู่สุขคติ ขอให้พ้นจากทุกข์ และพบแสงสว่างในเร็ววันเทอญ สาธุ