.....เป็นเพราะเรา..เป็นเพราะเรามากกว่า

จับกระดาษ พับรีด กรีดเส้นสาย ขึ้นโครงคล้าย เรือล่อง กระแสสินธุ์ อย่างเรียบง่าย ละม้าย คล้ายชีวิน มิสุดสิ้น จินตนา พาเดินทาง บรรทุกบาง ความหวัง พลังฝัน มอบกำนัล วันใหม่ ให้โลกกว้าง มีสายลม พรมพิศ ลิขิ

๑๔ 0 ผองภุมรินผัสะพบู นิระรู้ประจาคบิน สมเสพวิเลปนะถวิล ตฤปะพินทุเกสร . . ๘ 0 รุ่งสางที่ .. เย็นฉ่ำหยาดน้ำค้าง ภาพปีกลายบอบบางลอยร่าง-ร่อน แสงแรกวันจากสรวงเผยช่วงตอน โอบโลกให้รู้ร้อนอย่างอ่อนโยน 0 เช่

0 เผยออกมาสักทีจะดีไหม ซ่อนเร้นอยู่ทำไม .. หนอ-ใจนั่น เมื่อต่างก็ .. มีใจมอบให้กัน พร้อมใฝ่ฝันเฝ้าอยู่ .. อย่างรู้คอย 0 คิดถึง .. ละห้อยเห็นเมื่อเร้นหน้า ด้วยแววตาว่างเปล่า-คู่เหงาหงอย เพียงเพราะภาพจั

0 แสงสูรย์ค่อยพรายพร่างลงกลางที่ คล้ายรอรับราศีและทีท่า เพื่อจะเหลื่อมเหลี่ยมประกายต่อสายตา ก่อนสบสืบเสน่หาจากตาชาย 0 เห็นงามคุกคามฝ่า .. แววตาสบ ย่อมบรรจบลุกลามเป็นความหมาย ถวิลแต่คุณค่าอันพร่าพราย ท

@ เดียวดายกลางสายลมชมจันทร์ดาว ๒ ท่องพารา คราค่ำ ย่ำราตรีดวงฤดี สลักรอย คอยเพียงเขายินสำเนียง เสียงเพลง บรรเลงเบารู้สึกเหงา เร้ารุก ปลุกห้วงวิญญ์ จึงประพันธ์ กลอนไว้ ให้สดับประจักษ์รับ รอยซึ้ง ตรึงถวิ

0 ผ่านฝนจะเข้าหนาวอีกคราวแล้ว ให้พร่างแพร้วจำต้องขึ้นครองสมัย ชวาลาจะเวียนวกถึงอกใคร หรือหมองไหม้รอเผชิญ .. นั่น-เกินรู้ 0 จะถึงกาลไม้ปวง .. ใบร่วงหล่น ขณะหัวใจคน .. วกวนอยู่ รอสินะ .. รูปเห็นให้เอ็นด

@ เดียวดายกลางสายลมชมจันทร์ดาว เหงาเดียวดาย กายอย่าง มิว่างเว้นแอบซ่อนปลีก หลีกเร้น ลำเค็ญยิ่งเดินทอดน่อง ท่องเอื่อย เฉื่อยประวิงคราเหนื่อยพิง ผืนฟ้า ภูผาเคียง รำพึงร้าง ลางเลา เงาแม่หญิงสรรพสิ่ง นิ่ง