ผมอยากจะขอใช้พื้นที่นี้ระบายความรู้สึกของผมเองส่งผ่านไปยังผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเมื่อหลายเดือนก่อนเราใช้สถานะว่า "แฟน"
ผมรู้จักกับแฟนมาประมาณ 10 ปี เขาเป็นผู้หญิงที่น่ารักนิสัยดีคนหนึ่ง ผมกับเขาทำงานในหน่วยงานสังกัดเดียวกัน แต่บรรจุคนละจังหวัด เราได้มีโอกาสพบกันครั้งแรกตอนที่เขาบรรจุและมาจัดนิทรรศการที่หน่วยงานของผม แรกเห็นผมก็แอบชอบเขา ผมแอบถ่ายรูปเขาไว้หลายรูป แต่ก็ได้แค่ชอบครับ เพราะผมไม่ได้หล่อหรือน่าสนใจอะไร หลังจากนั้นเราก็ได้มีโอกาสติดต่อกันบ้างเรื่องงาน จนมาเมื่อ 3 ปีก่อน เพื่อนของแฟนบอกว่าน้องเขาเพิ่งเลิกกะแฟน ผมก็ยังไม่มีใคร ผมจึงเดินหน้าจีบเธออย่างจริงจัง ใช้เวลาประมาณปีกว่าๆ เราก็ตกลงเป็นแฟนกัน ช่วงเวลาที่เราเป็นแฟนกันเป็นช่วงที่ผมมีความสุขมากที่สุด แต่ไม่นานแฟนก็ได้ย้ายกลับบ้าน ซึ่งมันก็ไม่ไกลมากเท่าไร เราก็ยังติดต่อกันเรื่อยมา ผมก้ไปหาบ้างแต่ไม่บ่อย ผมและแฟนต่างไม่นอกใจซึ่งกันและกัน แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนไม่มีความละเอียดและจิตใจที่หยาบกระด้าง ไม่ใส่ใจความรู้สึกของแฟนเท่าที่ควร บ้างาน ทั้งๆที่แฟนได้ส่งสัญญาณอะไรบางอย่างมาบ้างแล้วว่า ถึงเวลาที่จะต้องตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้วนะ ผมเองก็ไม่ได้ใส่ใจ คิดแต่เพียงว่ายังไงก็รักกัน ซึ่งนั้นมันเป็นเรื่องที่ผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิตผม
ทุกวันเราจะโทรคุยกันตอน 4 ทุ่มทุกวัน จนมาวันหนึ่งแฟนคุยกับผมว่าขอเลิกกับผม ผมตกใจและเสียใจมาก เขาบอกว่าเมื่อ 4 เดือนก่อนเขาถามผมเรื่องแต่งงานแต่ผมก็ไม่มีคำตอบให้เขา จนมาวันนี่ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า เขาถามผมว่าเราคบกันแบบไหน คบกันเล่นๆรึ ผมไม่มั่นใจในตัวเขารึ 3 ปีที่คบกันมันนานมาก เขาทนเสียใจกับความไม่แน่ใจของผมมาตลอด 4 เดือน
ผมพยายามขอโอกาสและขอคืนดีกะเขาตลอด 4 เดือนที่ผ่านมา พยายามทุกวิถีทางเพื่อให้เขาให้โอกาสผม ซึ่งมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมา ท่าทางของเขาคือรำคาญเสียมากกว่า เขาตัดการติดต่อสื่อสารกับผมแทบทุกอย่าง ซึ่งผมเองก็รู้สึกเสียใจมากกับเหตุการณ์ดังกล่าว
จากเหตุการณ์ดังกล่าว ผมได้คุยกับพี่น้อง และเพื่อนๆของเขา ทุกคนให้ความเห็นตรงกันว่า เขาไม่มีทางคืนดีกลับผมแน่นอน ให้ผมตัดใจ อย่างน้อยอาจจะยังเป็นเพื่อนกันได้ แต่ผมก็บอกว่าผมจะไม่ยอมแพ้ ผมจะพยายามต่อไป ซึ่งคำว่าพยายามของผมมันก็ไม่มีแผนการณ์ทั้งสิ้น นอกจากอยากทำอะไรก็ได้ให้เขามีความสุข เขาอยากได้อะไรผมรู้ผมก็จะหาให้ เขาไม่อยากคุยผมก็จะไม่คุย (ก็คิดในใจแหละว่ามันคงไม่สำเร็จหรอก)
สุดท้ายนี้ผมก็อยากจะบอกเขาว่าผมขอโทษ ที่ทำให้คนที่ผมรักไม่มั่นใจ ขอโทษไม่มุ่งมั่นต่อความรัก ขอโทษที่ไม่ให้ความสำคัญกับความรู้สึกของคนรัก ขอโทษที่ไม่ละเอียดก่อนกับความรู้สึก ขอโทษที่มีหัวใจที่หยาบกระด้าง น้ำตาที่มันไหลตลอด 4 เดือนมานี่มันไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้น
อยากให้คนที่ยังมีคนรักอยู่ ใส่ใจกับความรู้สึกของคนรักเยอะๆ หากพลาดเหมือนผมแล้วมันจะมีแต่ความเสียใจ ทุกอย่างมันผิดที่ผมเอง เวลาผมก็คงจะหมดไปเรื่อยๆ เพราะในปัจจุบันมีคนมาจีบเขาแล้ว อนาคตอันใกล้ก็คงจะเปิดตัวเป็นแฟนกัน
ถึงยังไงผมก็ยังอยากได้โอกาสอีกสักครั้งที่จะกลับไปทำหน้าที่ของคนรักให้ดีที่สุด หากมีโอกาสผมคงจะละเอียดในการใช้ชีวิตคู่มากกว่านี้
แค่อยากระบายความรู้สึก ขอโทษและขอโอกาสจากผู้หญิงคนหนึ่ง
ผมรู้จักกับแฟนมาประมาณ 10 ปี เขาเป็นผู้หญิงที่น่ารักนิสัยดีคนหนึ่ง ผมกับเขาทำงานในหน่วยงานสังกัดเดียวกัน แต่บรรจุคนละจังหวัด เราได้มีโอกาสพบกันครั้งแรกตอนที่เขาบรรจุและมาจัดนิทรรศการที่หน่วยงานของผม แรกเห็นผมก็แอบชอบเขา ผมแอบถ่ายรูปเขาไว้หลายรูป แต่ก็ได้แค่ชอบครับ เพราะผมไม่ได้หล่อหรือน่าสนใจอะไร หลังจากนั้นเราก็ได้มีโอกาสติดต่อกันบ้างเรื่องงาน จนมาเมื่อ 3 ปีก่อน เพื่อนของแฟนบอกว่าน้องเขาเพิ่งเลิกกะแฟน ผมก็ยังไม่มีใคร ผมจึงเดินหน้าจีบเธออย่างจริงจัง ใช้เวลาประมาณปีกว่าๆ เราก็ตกลงเป็นแฟนกัน ช่วงเวลาที่เราเป็นแฟนกันเป็นช่วงที่ผมมีความสุขมากที่สุด แต่ไม่นานแฟนก็ได้ย้ายกลับบ้าน ซึ่งมันก็ไม่ไกลมากเท่าไร เราก็ยังติดต่อกันเรื่อยมา ผมก้ไปหาบ้างแต่ไม่บ่อย ผมและแฟนต่างไม่นอกใจซึ่งกันและกัน แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนไม่มีความละเอียดและจิตใจที่หยาบกระด้าง ไม่ใส่ใจความรู้สึกของแฟนเท่าที่ควร บ้างาน ทั้งๆที่แฟนได้ส่งสัญญาณอะไรบางอย่างมาบ้างแล้วว่า ถึงเวลาที่จะต้องตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้วนะ ผมเองก็ไม่ได้ใส่ใจ คิดแต่เพียงว่ายังไงก็รักกัน ซึ่งนั้นมันเป็นเรื่องที่ผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิตผม
ทุกวันเราจะโทรคุยกันตอน 4 ทุ่มทุกวัน จนมาวันหนึ่งแฟนคุยกับผมว่าขอเลิกกับผม ผมตกใจและเสียใจมาก เขาบอกว่าเมื่อ 4 เดือนก่อนเขาถามผมเรื่องแต่งงานแต่ผมก็ไม่มีคำตอบให้เขา จนมาวันนี่ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า เขาถามผมว่าเราคบกันแบบไหน คบกันเล่นๆรึ ผมไม่มั่นใจในตัวเขารึ 3 ปีที่คบกันมันนานมาก เขาทนเสียใจกับความไม่แน่ใจของผมมาตลอด 4 เดือน
ผมพยายามขอโอกาสและขอคืนดีกะเขาตลอด 4 เดือนที่ผ่านมา พยายามทุกวิถีทางเพื่อให้เขาให้โอกาสผม ซึ่งมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมา ท่าทางของเขาคือรำคาญเสียมากกว่า เขาตัดการติดต่อสื่อสารกับผมแทบทุกอย่าง ซึ่งผมเองก็รู้สึกเสียใจมากกับเหตุการณ์ดังกล่าว
จากเหตุการณ์ดังกล่าว ผมได้คุยกับพี่น้อง และเพื่อนๆของเขา ทุกคนให้ความเห็นตรงกันว่า เขาไม่มีทางคืนดีกลับผมแน่นอน ให้ผมตัดใจ อย่างน้อยอาจจะยังเป็นเพื่อนกันได้ แต่ผมก็บอกว่าผมจะไม่ยอมแพ้ ผมจะพยายามต่อไป ซึ่งคำว่าพยายามของผมมันก็ไม่มีแผนการณ์ทั้งสิ้น นอกจากอยากทำอะไรก็ได้ให้เขามีความสุข เขาอยากได้อะไรผมรู้ผมก็จะหาให้ เขาไม่อยากคุยผมก็จะไม่คุย (ก็คิดในใจแหละว่ามันคงไม่สำเร็จหรอก)
สุดท้ายนี้ผมก็อยากจะบอกเขาว่าผมขอโทษ ที่ทำให้คนที่ผมรักไม่มั่นใจ ขอโทษไม่มุ่งมั่นต่อความรัก ขอโทษที่ไม่ให้ความสำคัญกับความรู้สึกของคนรัก ขอโทษที่ไม่ละเอียดก่อนกับความรู้สึก ขอโทษที่มีหัวใจที่หยาบกระด้าง น้ำตาที่มันไหลตลอด 4 เดือนมานี่มันไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้น
อยากให้คนที่ยังมีคนรักอยู่ ใส่ใจกับความรู้สึกของคนรักเยอะๆ หากพลาดเหมือนผมแล้วมันจะมีแต่ความเสียใจ ทุกอย่างมันผิดที่ผมเอง เวลาผมก็คงจะหมดไปเรื่อยๆ เพราะในปัจจุบันมีคนมาจีบเขาแล้ว อนาคตอันใกล้ก็คงจะเปิดตัวเป็นแฟนกัน
ถึงยังไงผมก็ยังอยากได้โอกาสอีกสักครั้งที่จะกลับไปทำหน้าที่ของคนรักให้ดีที่สุด หากมีโอกาสผมคงจะละเอียดในการใช้ชีวิตคู่มากกว่านี้