อยู่แล้วไม่มีความสุข พยายามเปลี่ยนตัวเองแล้ว แต่ยังเหมือนเดิม ทำยังไงดี

เราไม่ได้อยู่กับแม่ เพิ่งย้ายมาอยู่กับป้า แม่เราฐานะปานกลาง ส่วนป้า ถือว่ารวยเลย บ้านก็ใหญ่โต แต่เรารู้สึกว่า อยู่กับแม่เรามีความสุขมากกว่า แม่ไม่ต้องให้เราทำงานบ้าน ตั้งใจเรียนหนังสืออย่างเดียว เราทำแค่ ซักของส่วนตัว รีดผ้าเอง ในส่วนที่เป็นของเรา พอมีปัญหาที่บ้าน พอย้ายมาอยู่กับป้า เราก็คิดว่าจะดีขึ้น ที่บ้านป้า เรามีลูกพี่ลูกน้องที่อยู่ที่นี่ 2 คน เราก็คิดว่า มีเพื่อนเล่นก็คงดีไม่เหงา พ่อเราก็ทำงานกับป้าด้วย พ่อกับแม่แยกทางกัน ส่วนพ่อ มีเมียใหม่ไปแล้ว เรารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ามาอยู่นี่ต้องทำทุกอย่าง ช่วยขายของ ช่วยแม้กระทั่ง มันไม่ใช่หน้าที่เราเลยซักนิด บางครั้งก็ไม่ได้ทำการบ้าน เหนื่อย แต่ไม่รู้จะไปร้องไห้ไประบายกับใคร มีพ่อเหมือนไม่มี เราเลยต้องโทรหาแม่ แล้วก็ร้องไห้ทุกครั้ง เราพายามคิดว่า เรียนๆไปให้จบๆ แม่จะได้สบาย แต่ มันไม่ไหวจริงๆ เราเหมือนอยู่ไปเพื่อฆ่าเวลา เวลาอยู่บ้าน ก็ต้องหากินเอง บางครั้งไม่มี ก็ไม่ได้กิน ท้อเหมือนกัน เคยคิดสั้นด้วย ตอนนี้เราอยากกลับไปอยู่กับแม่มากเลย เวลาทำอะไรไม่ได้ดั่งใจป้าแกก็ด่าๆๆ โกรธใครแกก็มาลงที่เรา เราพยายามเข้าใจว่า ที่แกด่าเพราะรัก แต่ เราสัมผัสไม่ได้ถึงคำว่ารักเลย แล้วแกก็จะโทรไปด่าแม่เรา ไม่ชอบเลย แม่สอนเรามาดี ให้มาด่าเราอย่าไปรามปามถึงแม่เราไม่ชอบ เวลาที่เรามีความสุขจริงๆคือตอนไปโรงเรียน อยากอยู่จนไม่อยากกลับเลย    
     ป้าชอบบอกว่า อยู่กับแม่อยู่แต่ในห้องไม่ได้เจอผู้คน พอมาอยู่นี่ เหมือนติดอยู่ในกรงขังมากกว่า ไปไหนก็ไม่ได้ต้องอยู่แต่ในร้าน พอจะกลับบ้านไปทำการบ้าน ก็ไม่ได้ทำ บอกว่ากลับทำไม ช่วยป้าดูร้านที่นี่ คือ ทุกๆวันก็ขายได้ ขาดเราคนนึงร้านจะเจ๊งหรอ

     จะทำยังไงดี ช่วยให้คำแนะนำหน่อยค่ะ