เราเกิดมาในครอบครัวที่สมบูรณ์ค่ะ มีพ่อมีแม่และพี่ชาย บ้านเราไม่ได้รวยค่ะอยู่ในฐานะปานกลาง ตอนเด็กๆเราเคยคิดว่า เรามีความสุขมากเลย
กับครอบครัวที่เราเกิดมา แต่ความรู้สึกเราก็ค่อยๆเปลี่ยนไปค่ะตั้งแต่ตอนป.3 ที่เราทะเลาะกับแม่ เขาถีบเราตกบันได เราจำได้ว่าเราเจ็บมากเรานั่งร้องไห้
ทำอะไรไม่ถูกเลย ละเขาก็ลงมาเราคิดว่าเขาจะเข้ามาช่วยเรา แต่เปล่าเลยค่ะ เขากระทืบเราซ้ำและด่าเรา ตอนเด็กๆเราเป็นเด็กดื้อพอสมควรค่ะ แต่หลังจากนั้นเหมือนเราฝังใจ ว่าอย่าทำให้แม่โกรธ แม่น่ากลัว แต่พอหลังจากวันนั้นแม่ก็ทำตัวปกติ เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเลย เราเลยไม่คิดมากเรื่องนั้น และเราเป็นเด็กที่ชอบเถียงค่ะ เลยทำให้ทะเลาะกับแม่บ่อยๆ แต่พอเราสำนึกได้ก็จะไปขอโทษทุกครั้ง
แต่พอโตขึ้นเรื่อยๆ ก็ยิ่งคิดอะไรมากขึ้น เราเป็นคนขี้อิจฉามั้งคะ แม่เราชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกคนข้างบ้าน ชอบเอาเขามาพูดให้ฟังว่าดีอย่างงู้นดีอย่างงี้ เราอยู่แค่มัธยมต้น ก็ยังคงเป็นเด็กอยู่ เราอิจฉาค่ะเรารู้สึกว่า เหมือนเขาไม่ได้อยากได้ลูกที่เป็นแบบเรา แต่เป็นในแบบอีกคนนึง ถึงจะยังเด็กแต่เราก็แยกแยะออกค่ะว่าเขาก็แค่ชมเท่านั้น เขาคงดีใจแล้วที่มีเราเป็นลูก แต่ความรู้สึกของเด็ก อารมณ์ก็ย่อมอยู่เหนือเหตุผล ถึงจะเข้าใจแต่ก็อดเสียใจไม่ได้ที่เขาพูดเหมือนไม่อยากได้ลูกแบบเรา ความรู้สึกมันเลยเหมือนทับถมไปเรื่อยๆ จนมีครั้งนึงที่คนรู้จักแม่แวะมาตอนแม่ไม่อยู่ และถามเราว่าได้ข่าวว่าดื้อ ชอบเถียง แม่หนูเขาเอาไปนินทาไปทั่วละ ว่าไม่เห็นดีเหมือนลูกข้างบ้านบ้างเลย ทีหลังอย่าทำตัวอย่างงี้อีกนะเดี๋ยวแม่เขาก็ไม่รักหรอก เราตอนนั้นคือจุก ใจก็คิดนะว่าคนคนนี้มายุ่งอะไร ครอบครัวก็ครอบครัวเรา แต่ใจคือรู้สึกน้อยใจค่ะ ว่าเขาอยากได้ลูกข้างบ้านเป็นลูกขนาดนั้นเลยหรอ แล้วเราล่ะ?? นี่ก็เป็นแค่เรื่องน้อยใจของเด็กๆค่ะ
แต่พอยิ่งโตเหมือนเวลาทะเลาะกันทีไร แม่จะยิ่งด่าเราด้วยคำหยาบ และชอบพูดเสมอว่า มันเป็นภาระชีวิตกู เมื่อไหร่จะตายๆไปสักที คือเรารู้สึกว่าคำนึ้มันไม่โอเคสำหรับเรามากๆค่ะ มันเหมือนตอกย้ำตรงจุดที่เขาไม่ต้องการเรา คือแม่เราเป็นคนอารมณ์ร้าย เวลาเขาโกรธมากๆจะหยิบทุกอย่างที่คิดว่าทำเราเจ็บได้เหมือนที่เขารู้สึกโกรธเรา มาปาใส่เรามาตีเรา ให้เราเจ็บเหมือนที่เขาเจ็บ แต่ไม่ถึงกับเป็นมีดนะคะ55 เขาไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น เราก็พอไหวกับจุดนั้นเพราะเราเข้าใจอารมณ์เขาดีที่เวลาโกรธอยากลงกับต้นเหตุที่ทำให้โกรธ เพราะเราก็เป็นค่ะ และเขาก็ไม่ได้ทำเราเจ็บแบบเลือดตกยางออก ส่วนใหญ่เขาปาของเราจะใช้สกิลหลบ และวิ่งขึ้นห้องล้อคประตู คือแม่กับเรานิสัยเหมือนกันเกือบทุกอย่างค่ะ ทั้งอารมณ์ร้ายและคิดว่าตัวเองถูก แต่เราเป็นลูกเราก็ยอมค่ะ เพราะเราก็รู้ว่าเราผิด และยังไงแม่ก็คือแม่
จนเมื่อไม่กี่วันก่อน คือเราเป็นคนที่ไม่ค่อยดูแลห้องตัวเอง ชอบทำห้องรก ยิ่งพอเวลาสอบจะรกมากเป็นพิเศษ ซึ่งเราชอบเททุกอย่างไว้ปลายเตียง มันเลยดูรก + ส่วนตัวเป็นพวกขี้เกียจ ละแม่เราเห็นเขาทนไม่ได้ เลยจัดห้องให้ ซึ่งเขาไม่ได้บอกเรา และเรากับเขาทะเลาะกับบ่อยมากเรื่องที่ เขาชอบเอาของในห้องเราไปทิ้ง เราเลยไม่อยากให้เขามาจัดห้องให้ ละเราทำรกเองเราก็อยากจัดอยาก แต่คราวนี้เขาไม่ได้เอาไปทิ้งค่ะ แต่เอาของทุกอย่างใส่ถุงดำไว้ ซึ่งมีทั้งชีทเรียนเรา ละพวกสมุด คืออยู่ในสภาพขาดๆยับๆ และเหมือนขย้ำ คือเราโกรธมาก แต่เราแค่เทของออกมาแล้วหา คือเราไม่รู้ว่าเขาอยู่ในบ้าน เราเลยเอาของปาใส่กำแพงแล้วระบายอารมณ์ แล้วก็นั่งหาต่อ คือโดยส่วนตัวเราไม่มีปัญหากับห้องเราเลย คืออยากเก็บก็เก็บ รู้ว่าเขาเป็นห่วงที่ห้องเรารกวางของไม่เป็นที่ เลยมาจัดให้ แต่เวลาหาของมันหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เราก็รู้สึกไม่ชอบที่เขามายุ่งกับของเราตลอด คือเรารุ้ค่ะว่าเขาแค่อยากจัดห้องให้ แต่บางครั้งเราก็ต้องการความส่วนตัวในห้องของเราบ้าง อารมณ์เหมือนอยากได้อิสระของพวกวัยรุ่นปกติ แต่เราแค่ต้องการมุมเล็กๆที่เป็นแค่ของเราพอ เราไม่ได้อยากได้อิสระขนาดนั้น เพราะเราเป็นคนไม่แต่งตัวพกเครื่องสำอางหรือชอบเที่ยวแบบ ผู้หญิงปกติ ไม่ได้อยากอยุ่หอกับเพื่อน เพราะต้องการอิสระ เอาจริงๆก็เคยคิดค่ะเรื่องอยู่หอ แต่เราก็อยากอยู่กับครอบครัวมากกว่า เพราะตอนนี้เรายังมีพ่อมีแม่ครบ และตอนนี้เราก็คิดว่าตัวเองมีอิสระพอแล้วในฐานะเด็กคนนึง แต่คือพอแม่มาเห็นเราเทของหน้าห้องเพื่อหาชีทเรียน เขาก็โกรธ แล้วด่าเรา เราเลยบอกว่า ก็หาชีทเรียนมั้ยอะ แม่เอาของหนูมาทิ้ง แม่เลยพูดว่า กูทำดีบอกกูทำชั่ว มันลูกเนรคุณ ใช้กูอย่างกับขี้ข้า คือเราเลยเถียงไปว่า หนูไม่เคยใช้อะไรแม่สักอย่างเลยนะ ไม่เคยบอกว่าแม่เป็นขี้ข้าด้วย หนูแค่โกรธที่แม่เอาชีทหนูมาทิ้ง แล้วมันยับ คือตอนนั้นเราตกใจมาก แม่เดินเข้ามาตบเรา คือเราอึ้งเลยตอนนั้นคือนั่งน้ำตาไหล ไม่เข้าใจว่าเราพูดให้เขาโกรธขนาดนั้นเลยหรอ เขาตบเข้าที่หูเรา เราเจาะหู มันเลยเจ็บมากที่ก้านมันแทงหู คือแม่ตบเรา ละเดินไปหยิบไม้กวาดมาตีเราไม่หยุด คือตอนนั้นเราไม่เจ้บเลยเรานั่งเงียบอย่างเดียวคือน้ำตาไหล อึ้งไม่เข้าใจว่าเราทำอะไรให้เขาเหมือนแค้นเราขนาดนั้น คือเขาไม่ได้หยุดตีเราเลย จนเขาเห็นเรานั่งนิ่ง เขาเลยยกเท้ามาถีบหัวเรา พอถึงจุดนี้คือรุ้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ว่าเขาต้องทำกับเราขนาดนี้มั้ย จนพี่เราลงมาเห้น แม่ถึงได้หยุด ตอนนั้นสมองเราไม่คิดอะไรเลยเราจิกหัวตัวเองแล้วกรี๊ดไม่มีเสียงเหมือนคนสติแตกเราทำไรไม่ได้นอกจากระบายออกมาอย่างนั้น ตอนที่เขาตบเราเขาตีเรา เขาพูดตลอดว่า เราเป้นภาระชีวิตของเขา เราไม่น่าเกิดมาเลย น่าจะตายๆไปซะ เราเคยพยายามไม่คิดว่าที่เขาพูดเพราะโกรธ แต่พอเราเจอคำนี้มากๆเราอดคิดไม่ได้ว่า คนเราคงไม่พูดอะไรที่ตัวเองไม่เคยคิดแน่นอน แล้วยิ่งเราเจอคำนี้มาหลายครั้ง เหมือนยิ่งตอกย้ำ ว่าเขาคิดอย่างงั้นจริงๆ เรารู้ว่า คนเป้นลูกย่อมเข้าใจว่าตัวเองเป็นภาระ และพ่อแม่ก็เห้นเราเป้นภาระที่เขาต้องรับผิดชอบเป้นหน้าที่ที่ต้องดูแล เพียงแต่เขาไม่เคยพูด แต่ภาระของเขากับเราต่างกัน ไม่มีใครรู้สึกดีหรอกค่ะที่รู้ว่าตัวเองเป็นภาระของพ่อแม่ รู้อยู่แก่ใจค่ะ แต่พอได้ยินด้วยหูตัวเอง มันก้บรรยายไม่ถูกจริงๆ คือเราร้องไห้พี่เราก็เข้ามาปลอบ บอกยังมีพ่อยังมีพี่ คือวันต่อมาพ่อก็เรียกเราไปคุย บอกว่าเราเห็นแก่ตัว ไม่คิดถึงใจแม่บ้าง ทั้งที่เราพูดว่าไปแม่บอกว่าเราสมควรตายๆไปซะละตบเรา เขาเอาตระกล้าใส่ขวดน้ำเทใส่เรา ในขวดยังมีน้ำมันหนักมันเจ็บ แต่พ่อกลับบอกว่าเราเห็ฯแก่ตัว มันทำให้เราจำได้ว่าตอนวันเกิดตอนม.3เขาถามเราว่าอยู่ป.อะไรแล้ว อายุเท่าไหร่ บางทีก็น่าขำนะคะ
เรารู้สึกว่า สิ่งที่แม่เราทำ ทันเหมือนกับการระบายอารมณ์โกรธใส่เรา ไม่ใช่การสั่งสอนเราเลย เราแค่ต้องการให้พ่อถามแค่ว่าเป็นไงบ้าง แต่โดนด่าว่าเห็นแก่ตัว ตอนนั้นรู้สึกเหมือนไม่มีใครเลยที่เข้าใจเราสักนิดเดียว เรารู้ตัวว่าเราผิดที่เถียง เรารู้ตัวว่าแม่ทำด้วยความหวังดี เพราะเรื่องดีๆที่เขาทำให้มันก็มีเยอะแต่เราโกรธเขาไม่ได้สักนิดเลยหรอคะ ทำไมถึงทำกับเราเหมือนกับเราเป็นอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่ลูกเขา เพราะคนเป็นพ่อแม่ถูกเสมอเลยหรอคะ เพราะไม่เคยผิดเลยใช่มั้ยคะ ถึงทำกับลูกแบบนี้ เรารู้ว่าเขารักเรามาก แต่เขาไม่เคยเข้าใจเราจริงๆเลย
ไม่มีลูกคนไหนอยากได้ยินคำว่าภาระจากพ่อแม่
ไม่มีลูกคนไหนอยากมีชีวิตตอนที่พ่อแม่บอกให้ไปตาย
ไม่มีลูกคนไหนหรอกค่ะที่รู้สึกดีกับการโดนตบโดนตีจากพ่อแม่
การที่จะเลือกสอนลูกของคุณ ได้โปรดเถอะค่ะอย่าใช้ความรุนแรงหรือคำพูดทำร้ายจิตใจ มันอาจจะฝังใจเด็กคนนั้นจนคุณคาดไม่ถึงเลยก็ได้
เราแค่พูดในฐานะของลูกคนนึง สิ่งที่เราเจอไม่ได้ร้ายแรงเลยเมื่อเทียบกับคนอื่น บางคนเจอหนักกว่าเราก็มีเยอะ
แต่เราโง่ ความอัดอั้นที่รู้สึกมาแต่เด็กมันเหมือนกับจะระเบิดออกคิดแค่ว่า ถ้าเราตายไปสักคน เขาคงสบายกว่านี้ แต่ก็ไม่คิดทำจริงๆหรอกค่ะ
เพราะงั้นตอนที่ทะเลาะกัน คุยกันดีๆ อย่าทำร้ายลูกของคุณด้วยคำพูดหรือการกระทำเลยค่ะ เพราะคนที่เจ็บกว่าคุณก็คือลูกของคุณนั่นแหล่ะค่ะ
--เราแค่ระบายสิ่งที่เราเจอมาเท่านั้น หลายคนอาจไม่พอใจกับแนวคิด แต่นี่คือความรู้สึกของเราในฐานะคนเป็นลูกคนนึงค่ะ--
ความรู้สึกของคนเป็นลูก ต่อการกระทำของพ่อแม่
กับครอบครัวที่เราเกิดมา แต่ความรู้สึกเราก็ค่อยๆเปลี่ยนไปค่ะตั้งแต่ตอนป.3 ที่เราทะเลาะกับแม่ เขาถีบเราตกบันได เราจำได้ว่าเราเจ็บมากเรานั่งร้องไห้
ทำอะไรไม่ถูกเลย ละเขาก็ลงมาเราคิดว่าเขาจะเข้ามาช่วยเรา แต่เปล่าเลยค่ะ เขากระทืบเราซ้ำและด่าเรา ตอนเด็กๆเราเป็นเด็กดื้อพอสมควรค่ะ แต่หลังจากนั้นเหมือนเราฝังใจ ว่าอย่าทำให้แม่โกรธ แม่น่ากลัว แต่พอหลังจากวันนั้นแม่ก็ทำตัวปกติ เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเลย เราเลยไม่คิดมากเรื่องนั้น และเราเป็นเด็กที่ชอบเถียงค่ะ เลยทำให้ทะเลาะกับแม่บ่อยๆ แต่พอเราสำนึกได้ก็จะไปขอโทษทุกครั้ง
แต่พอโตขึ้นเรื่อยๆ ก็ยิ่งคิดอะไรมากขึ้น เราเป็นคนขี้อิจฉามั้งคะ แม่เราชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกคนข้างบ้าน ชอบเอาเขามาพูดให้ฟังว่าดีอย่างงู้นดีอย่างงี้ เราอยู่แค่มัธยมต้น ก็ยังคงเป็นเด็กอยู่ เราอิจฉาค่ะเรารู้สึกว่า เหมือนเขาไม่ได้อยากได้ลูกที่เป็นแบบเรา แต่เป็นในแบบอีกคนนึง ถึงจะยังเด็กแต่เราก็แยกแยะออกค่ะว่าเขาก็แค่ชมเท่านั้น เขาคงดีใจแล้วที่มีเราเป็นลูก แต่ความรู้สึกของเด็ก อารมณ์ก็ย่อมอยู่เหนือเหตุผล ถึงจะเข้าใจแต่ก็อดเสียใจไม่ได้ที่เขาพูดเหมือนไม่อยากได้ลูกแบบเรา ความรู้สึกมันเลยเหมือนทับถมไปเรื่อยๆ จนมีครั้งนึงที่คนรู้จักแม่แวะมาตอนแม่ไม่อยู่ และถามเราว่าได้ข่าวว่าดื้อ ชอบเถียง แม่หนูเขาเอาไปนินทาไปทั่วละ ว่าไม่เห็นดีเหมือนลูกข้างบ้านบ้างเลย ทีหลังอย่าทำตัวอย่างงี้อีกนะเดี๋ยวแม่เขาก็ไม่รักหรอก เราตอนนั้นคือจุก ใจก็คิดนะว่าคนคนนี้มายุ่งอะไร ครอบครัวก็ครอบครัวเรา แต่ใจคือรู้สึกน้อยใจค่ะ ว่าเขาอยากได้ลูกข้างบ้านเป็นลูกขนาดนั้นเลยหรอ แล้วเราล่ะ?? นี่ก็เป็นแค่เรื่องน้อยใจของเด็กๆค่ะ
แต่พอยิ่งโตเหมือนเวลาทะเลาะกันทีไร แม่จะยิ่งด่าเราด้วยคำหยาบ และชอบพูดเสมอว่า มันเป็นภาระชีวิตกู เมื่อไหร่จะตายๆไปสักที คือเรารู้สึกว่าคำนึ้มันไม่โอเคสำหรับเรามากๆค่ะ มันเหมือนตอกย้ำตรงจุดที่เขาไม่ต้องการเรา คือแม่เราเป็นคนอารมณ์ร้าย เวลาเขาโกรธมากๆจะหยิบทุกอย่างที่คิดว่าทำเราเจ็บได้เหมือนที่เขารู้สึกโกรธเรา มาปาใส่เรามาตีเรา ให้เราเจ็บเหมือนที่เขาเจ็บ แต่ไม่ถึงกับเป็นมีดนะคะ55 เขาไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น เราก็พอไหวกับจุดนั้นเพราะเราเข้าใจอารมณ์เขาดีที่เวลาโกรธอยากลงกับต้นเหตุที่ทำให้โกรธ เพราะเราก็เป็นค่ะ และเขาก็ไม่ได้ทำเราเจ็บแบบเลือดตกยางออก ส่วนใหญ่เขาปาของเราจะใช้สกิลหลบ และวิ่งขึ้นห้องล้อคประตู คือแม่กับเรานิสัยเหมือนกันเกือบทุกอย่างค่ะ ทั้งอารมณ์ร้ายและคิดว่าตัวเองถูก แต่เราเป็นลูกเราก็ยอมค่ะ เพราะเราก็รู้ว่าเราผิด และยังไงแม่ก็คือแม่
จนเมื่อไม่กี่วันก่อน คือเราเป็นคนที่ไม่ค่อยดูแลห้องตัวเอง ชอบทำห้องรก ยิ่งพอเวลาสอบจะรกมากเป็นพิเศษ ซึ่งเราชอบเททุกอย่างไว้ปลายเตียง มันเลยดูรก + ส่วนตัวเป็นพวกขี้เกียจ ละแม่เราเห็นเขาทนไม่ได้ เลยจัดห้องให้ ซึ่งเขาไม่ได้บอกเรา และเรากับเขาทะเลาะกับบ่อยมากเรื่องที่ เขาชอบเอาของในห้องเราไปทิ้ง เราเลยไม่อยากให้เขามาจัดห้องให้ ละเราทำรกเองเราก็อยากจัดอยาก แต่คราวนี้เขาไม่ได้เอาไปทิ้งค่ะ แต่เอาของทุกอย่างใส่ถุงดำไว้ ซึ่งมีทั้งชีทเรียนเรา ละพวกสมุด คืออยู่ในสภาพขาดๆยับๆ และเหมือนขย้ำ คือเราโกรธมาก แต่เราแค่เทของออกมาแล้วหา คือเราไม่รู้ว่าเขาอยู่ในบ้าน เราเลยเอาของปาใส่กำแพงแล้วระบายอารมณ์ แล้วก็นั่งหาต่อ คือโดยส่วนตัวเราไม่มีปัญหากับห้องเราเลย คืออยากเก็บก็เก็บ รู้ว่าเขาเป็นห่วงที่ห้องเรารกวางของไม่เป็นที่ เลยมาจัดให้ แต่เวลาหาของมันหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เราก็รู้สึกไม่ชอบที่เขามายุ่งกับของเราตลอด คือเรารุ้ค่ะว่าเขาแค่อยากจัดห้องให้ แต่บางครั้งเราก็ต้องการความส่วนตัวในห้องของเราบ้าง อารมณ์เหมือนอยากได้อิสระของพวกวัยรุ่นปกติ แต่เราแค่ต้องการมุมเล็กๆที่เป็นแค่ของเราพอ เราไม่ได้อยากได้อิสระขนาดนั้น เพราะเราเป็นคนไม่แต่งตัวพกเครื่องสำอางหรือชอบเที่ยวแบบ ผู้หญิงปกติ ไม่ได้อยากอยุ่หอกับเพื่อน เพราะต้องการอิสระ เอาจริงๆก็เคยคิดค่ะเรื่องอยู่หอ แต่เราก็อยากอยู่กับครอบครัวมากกว่า เพราะตอนนี้เรายังมีพ่อมีแม่ครบ และตอนนี้เราก็คิดว่าตัวเองมีอิสระพอแล้วในฐานะเด็กคนนึง แต่คือพอแม่มาเห็นเราเทของหน้าห้องเพื่อหาชีทเรียน เขาก็โกรธ แล้วด่าเรา เราเลยบอกว่า ก็หาชีทเรียนมั้ยอะ แม่เอาของหนูมาทิ้ง แม่เลยพูดว่า กูทำดีบอกกูทำชั่ว มันลูกเนรคุณ ใช้กูอย่างกับขี้ข้า คือเราเลยเถียงไปว่า หนูไม่เคยใช้อะไรแม่สักอย่างเลยนะ ไม่เคยบอกว่าแม่เป็นขี้ข้าด้วย หนูแค่โกรธที่แม่เอาชีทหนูมาทิ้ง แล้วมันยับ คือตอนนั้นเราตกใจมาก แม่เดินเข้ามาตบเรา คือเราอึ้งเลยตอนนั้นคือนั่งน้ำตาไหล ไม่เข้าใจว่าเราพูดให้เขาโกรธขนาดนั้นเลยหรอ เขาตบเข้าที่หูเรา เราเจาะหู มันเลยเจ็บมากที่ก้านมันแทงหู คือแม่ตบเรา ละเดินไปหยิบไม้กวาดมาตีเราไม่หยุด คือตอนนั้นเราไม่เจ้บเลยเรานั่งเงียบอย่างเดียวคือน้ำตาไหล อึ้งไม่เข้าใจว่าเราทำอะไรให้เขาเหมือนแค้นเราขนาดนั้น คือเขาไม่ได้หยุดตีเราเลย จนเขาเห็นเรานั่งนิ่ง เขาเลยยกเท้ามาถีบหัวเรา พอถึงจุดนี้คือรุ้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ว่าเขาต้องทำกับเราขนาดนี้มั้ย จนพี่เราลงมาเห้น แม่ถึงได้หยุด ตอนนั้นสมองเราไม่คิดอะไรเลยเราจิกหัวตัวเองแล้วกรี๊ดไม่มีเสียงเหมือนคนสติแตกเราทำไรไม่ได้นอกจากระบายออกมาอย่างนั้น ตอนที่เขาตบเราเขาตีเรา เขาพูดตลอดว่า เราเป้นภาระชีวิตของเขา เราไม่น่าเกิดมาเลย น่าจะตายๆไปซะ เราเคยพยายามไม่คิดว่าที่เขาพูดเพราะโกรธ แต่พอเราเจอคำนี้มากๆเราอดคิดไม่ได้ว่า คนเราคงไม่พูดอะไรที่ตัวเองไม่เคยคิดแน่นอน แล้วยิ่งเราเจอคำนี้มาหลายครั้ง เหมือนยิ่งตอกย้ำ ว่าเขาคิดอย่างงั้นจริงๆ เรารู้ว่า คนเป้นลูกย่อมเข้าใจว่าตัวเองเป็นภาระ และพ่อแม่ก็เห้นเราเป้นภาระที่เขาต้องรับผิดชอบเป้นหน้าที่ที่ต้องดูแล เพียงแต่เขาไม่เคยพูด แต่ภาระของเขากับเราต่างกัน ไม่มีใครรู้สึกดีหรอกค่ะที่รู้ว่าตัวเองเป็นภาระของพ่อแม่ รู้อยู่แก่ใจค่ะ แต่พอได้ยินด้วยหูตัวเอง มันก้บรรยายไม่ถูกจริงๆ คือเราร้องไห้พี่เราก็เข้ามาปลอบ บอกยังมีพ่อยังมีพี่ คือวันต่อมาพ่อก็เรียกเราไปคุย บอกว่าเราเห็นแก่ตัว ไม่คิดถึงใจแม่บ้าง ทั้งที่เราพูดว่าไปแม่บอกว่าเราสมควรตายๆไปซะละตบเรา เขาเอาตระกล้าใส่ขวดน้ำเทใส่เรา ในขวดยังมีน้ำมันหนักมันเจ็บ แต่พ่อกลับบอกว่าเราเห็ฯแก่ตัว มันทำให้เราจำได้ว่าตอนวันเกิดตอนม.3เขาถามเราว่าอยู่ป.อะไรแล้ว อายุเท่าไหร่ บางทีก็น่าขำนะคะ
เรารู้สึกว่า สิ่งที่แม่เราทำ ทันเหมือนกับการระบายอารมณ์โกรธใส่เรา ไม่ใช่การสั่งสอนเราเลย เราแค่ต้องการให้พ่อถามแค่ว่าเป็นไงบ้าง แต่โดนด่าว่าเห็นแก่ตัว ตอนนั้นรู้สึกเหมือนไม่มีใครเลยที่เข้าใจเราสักนิดเดียว เรารู้ตัวว่าเราผิดที่เถียง เรารู้ตัวว่าแม่ทำด้วยความหวังดี เพราะเรื่องดีๆที่เขาทำให้มันก็มีเยอะแต่เราโกรธเขาไม่ได้สักนิดเลยหรอคะ ทำไมถึงทำกับเราเหมือนกับเราเป็นอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่ลูกเขา เพราะคนเป็นพ่อแม่ถูกเสมอเลยหรอคะ เพราะไม่เคยผิดเลยใช่มั้ยคะ ถึงทำกับลูกแบบนี้ เรารู้ว่าเขารักเรามาก แต่เขาไม่เคยเข้าใจเราจริงๆเลย
ไม่มีลูกคนไหนอยากได้ยินคำว่าภาระจากพ่อแม่
ไม่มีลูกคนไหนอยากมีชีวิตตอนที่พ่อแม่บอกให้ไปตาย
ไม่มีลูกคนไหนหรอกค่ะที่รู้สึกดีกับการโดนตบโดนตีจากพ่อแม่
การที่จะเลือกสอนลูกของคุณ ได้โปรดเถอะค่ะอย่าใช้ความรุนแรงหรือคำพูดทำร้ายจิตใจ มันอาจจะฝังใจเด็กคนนั้นจนคุณคาดไม่ถึงเลยก็ได้
เราแค่พูดในฐานะของลูกคนนึง สิ่งที่เราเจอไม่ได้ร้ายแรงเลยเมื่อเทียบกับคนอื่น บางคนเจอหนักกว่าเราก็มีเยอะ
แต่เราโง่ ความอัดอั้นที่รู้สึกมาแต่เด็กมันเหมือนกับจะระเบิดออกคิดแค่ว่า ถ้าเราตายไปสักคน เขาคงสบายกว่านี้ แต่ก็ไม่คิดทำจริงๆหรอกค่ะ
เพราะงั้นตอนที่ทะเลาะกัน คุยกันดีๆ อย่าทำร้ายลูกของคุณด้วยคำพูดหรือการกระทำเลยค่ะ เพราะคนที่เจ็บกว่าคุณก็คือลูกของคุณนั่นแหล่ะค่ะ
--เราแค่ระบายสิ่งที่เราเจอมาเท่านั้น หลายคนอาจไม่พอใจกับแนวคิด แต่นี่คือความรู้สึกของเราในฐานะคนเป็นลูกคนนึงค่ะ--