เรามีนามแฝงว่าเขียว
เราคบกับแฟนคนแรกมา 7 ปีแล้ว แฟนเราเป็นนายสิบ แรกๆความรักของเราก็แสนดี ดูแล ใส่ใจ ให้เกรียติ มั่นคง เราเคยเชื่อนะว่าเวลาและความห่างไกลไม่ได้ทำให้เรารักกันน้อยลง เรากับแฟนอยู่คนล่ะจังหวัด 1 เดือนจะเจอกัน 1 ครั่ง แต่!! เมื่อเข้าปีที่4-5นี้ เรากับแฟนทะเลาะกันบ่อยมา บอกเลิกนี้คือคำพูดยอดฮิต มีแต่เขาพูดนะไม่ใช้เรา จะว่าเค้ามีคนใหม่ก็ไม่อยากจะเชื่อเพราะเวาลาที่คบกันมาเค้าไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงให้เราแคงใจเลยแม้แต่ฝุ่นฝง แต่เค้ามีสังคมแบบเค้า คือก็เรื่องอย่างว่า (เหล้า) เฮ้ยแต่เราไม่เคยห้ามเลยนะแต่บอกว่าดูแลตัวเองดีๆแล้วกัน กลายเป็นว่าความใส่ใจเริ่มน้อยลงอย่าเห็นได้ชัดขึ้นทุกวัน ไม่โทรหา ไม่ค่อยสนใจ เราพูดก็ทะเลาะกันเราเลยเลือกที่จะไม่พูดคือพยามเป็นผู้ใหญ่ให้มากๆเราไม่อยากให้เขาเบื่อ แต่มันก็แย่ลงทุกทีๆ จนเข้าปีที่ 6 เราได้ไปฝึกงานที่บริษัทที่นึง เราเจอกับ ผช. คนนึงเขาเป็นพี่ชายเจ้าของบริษัทที่นี้ อายุนี่ห่างกับเราเกือบรอบ เค้ามีลูกติด 10 ขวบ ผู้หญิง ตอนแรกก็คิดว่าคุยเล่นๆเหมือนพี่ชาย เหมือนพี่ที่ทำงาน แต่ด้วยความใก้ลชิดและความคิดตรงกันมันเลยทำให้เราลืมความหว้าเหว่ช่วงนึงได้ เออมันดีว่ะเข้ากันได้ทุกอย่าง ครอบครัวเขาดีกับเราทุกอย่าง เขาดูแลเราตลอดเพราะเราป่วยบ่อย จนตอนนี้เรามารู้สึกตัวอีกทีก็ถลำลึกลงไปมากแล้ว 1 ปีเต็ม!!! จะถอนตัวตอนนี้มันก็นึกถึงความดีนึกถึงครอบครัวเขานึกถึงสายตาที่เขาบอกว่าอย่าทิ้งพี่นะพี่เคยผิดหวังจากความรักมาแล้วพี่รักเรามาก ส่วนจะบอกเลิกแฟนคนแรกก็ทำไม่ได้นึกถึงเวลาที่ทุกข์ที่สุขด้วยกัน เสียดายเวลาอีกตั่งหากถึงเขาจะไม่สนใจเราอยากไปไหนทำไรก็แล้วแต่วันนึงคุยกัน 2-3 นาทีเอง แต่เค้าก็ยังรับปากว่ารักเราเสมอ ตอนนี้เราเหมือนเหยียบเรื่อสองลำด้วยขาสองข้าง เราเลือกไม่ได้ว่ะ หาทางออกไม่ได้ด้วย เวลาที่เพือนถามเราก็ตอบเพื่อนไม่ได้คือเราเหนื่อยเราท้อ ดรารู้ว่าเราเป็นคนสร้างปัญหาขึ้นมาผิดที่เราแต่เราอยากรู้หนทางแก้ปัญหานี้แล้ว เราควรจะทำอย่าไงดีต่อจากนี้ดี
เราคือผู้หญิงที่คบผู้ชายสองคนพร้อมกัน
เราคบกับแฟนคนแรกมา 7 ปีแล้ว แฟนเราเป็นนายสิบ แรกๆความรักของเราก็แสนดี ดูแล ใส่ใจ ให้เกรียติ มั่นคง เราเคยเชื่อนะว่าเวลาและความห่างไกลไม่ได้ทำให้เรารักกันน้อยลง เรากับแฟนอยู่คนล่ะจังหวัด 1 เดือนจะเจอกัน 1 ครั่ง แต่!! เมื่อเข้าปีที่4-5นี้ เรากับแฟนทะเลาะกันบ่อยมา บอกเลิกนี้คือคำพูดยอดฮิต มีแต่เขาพูดนะไม่ใช้เรา จะว่าเค้ามีคนใหม่ก็ไม่อยากจะเชื่อเพราะเวาลาที่คบกันมาเค้าไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงให้เราแคงใจเลยแม้แต่ฝุ่นฝง แต่เค้ามีสังคมแบบเค้า คือก็เรื่องอย่างว่า (เหล้า) เฮ้ยแต่เราไม่เคยห้ามเลยนะแต่บอกว่าดูแลตัวเองดีๆแล้วกัน กลายเป็นว่าความใส่ใจเริ่มน้อยลงอย่าเห็นได้ชัดขึ้นทุกวัน ไม่โทรหา ไม่ค่อยสนใจ เราพูดก็ทะเลาะกันเราเลยเลือกที่จะไม่พูดคือพยามเป็นผู้ใหญ่ให้มากๆเราไม่อยากให้เขาเบื่อ แต่มันก็แย่ลงทุกทีๆ จนเข้าปีที่ 6 เราได้ไปฝึกงานที่บริษัทที่นึง เราเจอกับ ผช. คนนึงเขาเป็นพี่ชายเจ้าของบริษัทที่นี้ อายุนี่ห่างกับเราเกือบรอบ เค้ามีลูกติด 10 ขวบ ผู้หญิง ตอนแรกก็คิดว่าคุยเล่นๆเหมือนพี่ชาย เหมือนพี่ที่ทำงาน แต่ด้วยความใก้ลชิดและความคิดตรงกันมันเลยทำให้เราลืมความหว้าเหว่ช่วงนึงได้ เออมันดีว่ะเข้ากันได้ทุกอย่าง ครอบครัวเขาดีกับเราทุกอย่าง เขาดูแลเราตลอดเพราะเราป่วยบ่อย จนตอนนี้เรามารู้สึกตัวอีกทีก็ถลำลึกลงไปมากแล้ว 1 ปีเต็ม!!! จะถอนตัวตอนนี้มันก็นึกถึงความดีนึกถึงครอบครัวเขานึกถึงสายตาที่เขาบอกว่าอย่าทิ้งพี่นะพี่เคยผิดหวังจากความรักมาแล้วพี่รักเรามาก ส่วนจะบอกเลิกแฟนคนแรกก็ทำไม่ได้นึกถึงเวลาที่ทุกข์ที่สุขด้วยกัน เสียดายเวลาอีกตั่งหากถึงเขาจะไม่สนใจเราอยากไปไหนทำไรก็แล้วแต่วันนึงคุยกัน 2-3 นาทีเอง แต่เค้าก็ยังรับปากว่ารักเราเสมอ ตอนนี้เราเหมือนเหยียบเรื่อสองลำด้วยขาสองข้าง เราเลือกไม่ได้ว่ะ หาทางออกไม่ได้ด้วย เวลาที่เพือนถามเราก็ตอบเพื่อนไม่ได้คือเราเหนื่อยเราท้อ ดรารู้ว่าเราเป็นคนสร้างปัญหาขึ้นมาผิดที่เราแต่เราอยากรู้หนทางแก้ปัญหานี้แล้ว เราควรจะทำอย่าไงดีต่อจากนี้ดี