ผมชีวิตตอนเรียนไม่ได้สุขสบายและไม่ได้ลำบาก แค่ประคองรอดมาได้ จบมาก็ไม่ได้เก่งอลังการ แต่ก็ไม่อายหมา ....
จบมายังไม่รู้ต่อไปจะออกหัวออกก้อยกับชีวิตโลกใบใหม่ คือหางาน แต่ตอนนั้นกำลังเตรียมจะก้าวขา หางาน
เริ่มจากไปลงบัญชีผู้ว่างานที่สำนักจัดหางานประจำจังหวัด หาข่าวการสอบบรรจุเพื่อไปสอบบรรจุ ตอนจะไปเจอน้าคนหนึ่งให้ข้อคิด
"จบแล้วหางานทำดีแล้ว เงินทองถึงจะมีมาก ถ้าไม่หาเพิ่ม มีแต่จ่ายมันก็หมด"
ไปสอบหลาย ร้อยคนเอาตำแหน่งเดียว ผลผมได้อันดับ 62 รอไป
กลับบ้าน ผมอยู่กับพ่อ 2 คน พี่ออกครอบครัวหมดละ
คืนหนึ่งจันทร์เต็มดวง พ่อโดนยิง ต้องนอน รพ. เดือนกว่า
ผมต้อง พักการหางาน มาเฝ้าพ่อ เต็มเวลา ทำให้มีเวลาอยู่ด้วยกัน เต็มรัก มีคนโทรมาว่าสนใจงานนี้มั้ยถ้าสนใจเข้ามาสัมภาษ ผมบอกว่าไม่สะดวกครับ มีหลายที่เลย ที่หลุดลอย
จนพ่อหายปกติกลับบ้าน พอมีบริษัทโทรมา ไปเลย ฟลุคได้เว้ย ทำไปครึ่งเดือน คือเริ่มทำงาน วันที่15 (เขาถามเริ่มได้วันใหน ผมบอกได้เลยครับ)
ระหว่างทำงานผมก็สร้างมิตรภาพ ใครสอนอะไรให้ทำอะไรก็ทำ คือทำตัวว่านอนสอนง่าย คนก็รักดิครับ
พอสิ้นเดือน เงินไม่ได้วุ้ย งงดิ
แต่คงจะปกติคนทำงานมั้งเข้ากลางเดือนมาศึกษางานไม่จ่ายเงิน ไม่เป็นไร อย่างน้อยมีที่พักให้..
แต่ประจวบกับอีกที่เขาก็ชวนไปทำงานด้วยมั้ย
เผอิญที่นี้ดูท่าจะไม่ค่อยรอดบริษัทลดคนไปเยอะ
จนพี่ที่ทำงาน แนะนำถ้ามีที่ใหม่ไปเถอะ แต่ก่อนไปเอาหลักฐานไปด้วยนะ หลักฐานที่มาสมัคร...
ผมว่านอนสอนให้ไปสิครับ
ไปที่ใหม่เข้าทำวันที่ 20 กว่า เพื่อนร่วมงานก็ไม่เป็นมิตร
เพราะก่อนผมมา มันมีข่าวว่าเขาจะเอาคนจากบริษัทที่ผมมา ที่โดนปลดออก มาลงที่นี้ เพราะพนักงานที่นี้ยังใหม่ คือมาแทน แต่พี่ที่ว่าจะให้มาเขาไม่เอาเพราะเท่ากับแย่งงานคนเก่า เลยให้ผมมาเต็มเสริมแทนแต่ไม่ได้ให้ใครออก พนักที่นี้เลยไม่เป็นมิตรกับผม
แต่ผมเข้าไปใหว้ทุกคน ส่วนมาอ่อนกว่าผมแต่ผมใหว้เพราะเขาอยู่ก่อน ก็เป็นรุ่นพี่..
อาทิตย์มาคลุก แบบสงครามเย็น จนผมน้ำตาตกใหน แต่มาแล้วก็ถอยไม่ได้ สู้ๆ จนได้ไปนั่งในใจเพื่อนร่วมงาน
แต่สิ้น ผมได้เงินไว้ย ได้ตามวันที่ทำ เลยคิดว่าอ้าวเขาให้ตังหรือทำไม่กี่วัน...เงินเดือน ห้าพัน เอามาหาร 30 คูน 9วันทำงาน ก็ได้เท่านั้นแหละพันกว่าบาท
.......อยู่ได้ปี เพื่อนชวน เข้า กทม.มาทำงานที่บริษัทที่มันทำ เขาต้องการคน เงิน แปดพัน ก็มาดิครับ มาพักกับมัน
เงินได้เยอะกว่าเดิม เพราะที่เก่าก็ต้องเช่าหอเหมือนกัน...
งานมันมาพร้อมโอกาสถ้าเราจับไว้ก็ได้ทำ ถ้าเราเลือกก็ผ่านไป....
สำหรับผม งานอะไรผมทำได้ผมก็ทำ และได้เงินด้วย ถ้าผมทำประโยชน์ในงานที่ผมทำ แล้วคนจ้างได้เงินกับงานผม ผมก็ต้องได้เงินสิครับ
การทำงานไม่ว่างานอะไรถ้าเรามีความสุขที่ได้ทำ ภูมิใจที่งานออกมาดี เราก็จะมีความสุขกับมันโดยเราไม่คิดถึงผลกำไรเป็นเงินจากงาน...30วันทำงาน เราจะมความสุข ทั้งเดือน เราจะคิดถึงเงินแค่วันสิ้นเดือนถ้าเงินออกไม่ตรง....
มีหลายคนบอกเลิกเถอะมนุษย์เงินเดือน คนเป็นมนุษย์มันจัดง่าว .... ผมบอกเลย ทุกคนฝันอย่างมีกิจการไม่อยากเป็นมนุษเงินเดือน แต่ถ้าทุกคนสมหวังหมด
ไม่มีมนุษเงินเดือน แล้วคุณจะสบายจริงมั้ย เพราะไม่มีลูกจ้าง ทุกอย่างต้องทำเองหมด...
ทุกอาชีพมันมีคุณภาพและความดีงามของมัน แค่คนทำรักงานที่ทำ อย่าเห็นตัวเงินเป็นหลักตอนทำงาน งานก็จะดีงามตามท้องเรื่อง ทุกอย่างมันก็สดชื่น
ทำงานทุกวันเพื่อ"เงิน" หรือเพื่อ "งาน"
จบมายังไม่รู้ต่อไปจะออกหัวออกก้อยกับชีวิตโลกใบใหม่ คือหางาน แต่ตอนนั้นกำลังเตรียมจะก้าวขา หางาน
เริ่มจากไปลงบัญชีผู้ว่างานที่สำนักจัดหางานประจำจังหวัด หาข่าวการสอบบรรจุเพื่อไปสอบบรรจุ ตอนจะไปเจอน้าคนหนึ่งให้ข้อคิด
"จบแล้วหางานทำดีแล้ว เงินทองถึงจะมีมาก ถ้าไม่หาเพิ่ม มีแต่จ่ายมันก็หมด"
ไปสอบหลาย ร้อยคนเอาตำแหน่งเดียว ผลผมได้อันดับ 62 รอไป
กลับบ้าน ผมอยู่กับพ่อ 2 คน พี่ออกครอบครัวหมดละ
คืนหนึ่งจันทร์เต็มดวง พ่อโดนยิง ต้องนอน รพ. เดือนกว่า
ผมต้อง พักการหางาน มาเฝ้าพ่อ เต็มเวลา ทำให้มีเวลาอยู่ด้วยกัน เต็มรัก มีคนโทรมาว่าสนใจงานนี้มั้ยถ้าสนใจเข้ามาสัมภาษ ผมบอกว่าไม่สะดวกครับ มีหลายที่เลย ที่หลุดลอย
จนพ่อหายปกติกลับบ้าน พอมีบริษัทโทรมา ไปเลย ฟลุคได้เว้ย ทำไปครึ่งเดือน คือเริ่มทำงาน วันที่15 (เขาถามเริ่มได้วันใหน ผมบอกได้เลยครับ)
ระหว่างทำงานผมก็สร้างมิตรภาพ ใครสอนอะไรให้ทำอะไรก็ทำ คือทำตัวว่านอนสอนง่าย คนก็รักดิครับ
พอสิ้นเดือน เงินไม่ได้วุ้ย งงดิ
แต่คงจะปกติคนทำงานมั้งเข้ากลางเดือนมาศึกษางานไม่จ่ายเงิน ไม่เป็นไร อย่างน้อยมีที่พักให้..
แต่ประจวบกับอีกที่เขาก็ชวนไปทำงานด้วยมั้ย
เผอิญที่นี้ดูท่าจะไม่ค่อยรอดบริษัทลดคนไปเยอะ
จนพี่ที่ทำงาน แนะนำถ้ามีที่ใหม่ไปเถอะ แต่ก่อนไปเอาหลักฐานไปด้วยนะ หลักฐานที่มาสมัคร...
ผมว่านอนสอนให้ไปสิครับ
ไปที่ใหม่เข้าทำวันที่ 20 กว่า เพื่อนร่วมงานก็ไม่เป็นมิตร
เพราะก่อนผมมา มันมีข่าวว่าเขาจะเอาคนจากบริษัทที่ผมมา ที่โดนปลดออก มาลงที่นี้ เพราะพนักงานที่นี้ยังใหม่ คือมาแทน แต่พี่ที่ว่าจะให้มาเขาไม่เอาเพราะเท่ากับแย่งงานคนเก่า เลยให้ผมมาเต็มเสริมแทนแต่ไม่ได้ให้ใครออก พนักที่นี้เลยไม่เป็นมิตรกับผม
แต่ผมเข้าไปใหว้ทุกคน ส่วนมาอ่อนกว่าผมแต่ผมใหว้เพราะเขาอยู่ก่อน ก็เป็นรุ่นพี่..
อาทิตย์มาคลุก แบบสงครามเย็น จนผมน้ำตาตกใหน แต่มาแล้วก็ถอยไม่ได้ สู้ๆ จนได้ไปนั่งในใจเพื่อนร่วมงาน
แต่สิ้น ผมได้เงินไว้ย ได้ตามวันที่ทำ เลยคิดว่าอ้าวเขาให้ตังหรือทำไม่กี่วัน...เงินเดือน ห้าพัน เอามาหาร 30 คูน 9วันทำงาน ก็ได้เท่านั้นแหละพันกว่าบาท
.......อยู่ได้ปี เพื่อนชวน เข้า กทม.มาทำงานที่บริษัทที่มันทำ เขาต้องการคน เงิน แปดพัน ก็มาดิครับ มาพักกับมัน
เงินได้เยอะกว่าเดิม เพราะที่เก่าก็ต้องเช่าหอเหมือนกัน...
งานมันมาพร้อมโอกาสถ้าเราจับไว้ก็ได้ทำ ถ้าเราเลือกก็ผ่านไป....
สำหรับผม งานอะไรผมทำได้ผมก็ทำ และได้เงินด้วย ถ้าผมทำประโยชน์ในงานที่ผมทำ แล้วคนจ้างได้เงินกับงานผม ผมก็ต้องได้เงินสิครับ
การทำงานไม่ว่างานอะไรถ้าเรามีความสุขที่ได้ทำ ภูมิใจที่งานออกมาดี เราก็จะมีความสุขกับมันโดยเราไม่คิดถึงผลกำไรเป็นเงินจากงาน...30วันทำงาน เราจะมความสุข ทั้งเดือน เราจะคิดถึงเงินแค่วันสิ้นเดือนถ้าเงินออกไม่ตรง....
มีหลายคนบอกเลิกเถอะมนุษย์เงินเดือน คนเป็นมนุษย์มันจัดง่าว .... ผมบอกเลย ทุกคนฝันอย่างมีกิจการไม่อยากเป็นมนุษเงินเดือน แต่ถ้าทุกคนสมหวังหมด
ไม่มีมนุษเงินเดือน แล้วคุณจะสบายจริงมั้ย เพราะไม่มีลูกจ้าง ทุกอย่างต้องทำเองหมด...
ทุกอาชีพมันมีคุณภาพและความดีงามของมัน แค่คนทำรักงานที่ทำ อย่าเห็นตัวเงินเป็นหลักตอนทำงาน งานก็จะดีงามตามท้องเรื่อง ทุกอย่างมันก็สดชื่น