สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 15
พ่อแม่ บางคนคิดว่าการรักลูกคือ การผูกติดลูกไว้กับตัวตลอดเวลา ลงทุนให้ลูกเรียนหนังสือจนจบ เพื่อให้ลูกกลับมาเลี้ยงตอนแก่ เมื่อลูกไม่อยู่ด้วยก็จะถูกตราหน้าว่าอกตัญญู ใช้ความเศร้าโศกเสียใจเพื่อฉุดรั้งลูกไว้ แล้วลูกก็จะหาทางออกไม่ได้ อย่าง จขกท เป็นต้น สรุปนะ ถ้าเป็นเรา เราจะให้ลูกไปทำตามความฝัน ลูกไปอยู่ตรงไหนเราจะบินไปเยี่ยม แม้ว่าการห่างจากลูกมันจะทำให้เหงา แต่! ความสุขของลูกสำคัญกว่า พ่อแม่ของคุณ อาจจะมีอะไรบางอย่างมากกว่านั้นไหม ที่ไม่อยากให้คุณไป ลองหันหน้าคุยกันอีกรอบ ด้วยความรู้สึกที่แท้จริง ขอให้ จขกท.โชคดีในการตัดสินใจนะคะ ปล.ที่เราพูดอย่างนี้ได้เพราะเราเป็นแม่คน ซึ่งเราก็อยากให้ลูกของเรามีความสุขในการใช้ชีวิตเช่นกัน
ความคิดเห็นที่ 19
ทุกคนในทีนี้ให้คำปรึกษา จขกท ได้
แต่มันไม่ได้ถูกต้องตามสถานการณ์จริงของ จขกท 100%
เราคิดว่า จขกท ควรพิจารณาบริบทและอะไรหลายๆอย่างจากครอบครัวของตัวเอง เช่น
- สุขภาพของพ่อแม่ (ผู้ใหญ่บางคนสุขภาพไม่ดี คิดว่าตัวเองอาจจะอยู่ได้ไม่นาน เลยอยากใช้เวลากับลูก)
- จขกท มีพี่น้องไหมที่คอยช่วยให้ท่านคลายเหงาหรือช่วยดูแล (บางคนยอมให้ลูกไป บอกไม่เป็นไร แต่ซึมไปเลยก็มี)
- ประเทศที่จะไปไกลมากไหม > สามารถกลับมาได้กี่ครั้งต่อปี
และมีอีกหลายๆอย่างที่ต้องนำมาพิจารณา
ถ้าพิจารณาแล้ว มองว่ายังไม่ถึงเวลา ก็อาจจะอยู่ไทยไปก่อน และใช้เวลาพิสูจน์ให้พ่อแม่มั่นใจ
(เราไม่ได้มองว่า พ่อแม่คิดจะสกัดกั้นอนาคต จขกท เลยนะ
เพราะ จขกท เองก็บอกว่า ท่านก็เสนอทุนให้ แลดูพร้อมที่จะสนับสนุน แค่ท่านไม่อยากให้ไปไกล อาจจะห่วง เหงา กังวล อะไรสักอย่างแหละค่ะ
เพื่อนเราหลายคนเลยที่มาเรียนไกลบ้าน พ่อแม่ก็ยอมเพราะอยากให้ลูกเก่ง
แต่เวลาจะทำงานพ่อแม่ก็อยากให้กลับไปอยู่ใกล้ๆเพราะเหงาหรือห่วงก็มี )
ถ้าพิจารณาแล้วว่ามันไม่ได้กระทบปัญหาอะไรมาก
ก็ลองคุยกับท่านดู ว่าจะกลับกี่ครั้งต่อปีที่จะทำให้ท่านสบายใจ
จะโทร จะสไกป์ จะเฟสไทม์กันตอนไหน อาทิตย์ละกี่วัน อะไรยังไงก็ว่าไป
ครอบครัวแต่ละครอบครัวไม่เหมือนกัน
นิสัย ความรู้สึก แนวคิด การใช้ชีวิตของพ่อแม่ของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน
ลองพิจารณาและหาแนวทางที่จะโอเคกันทุกฝ่ายดูนะคะ สู้ๆ ^^
ปล. เราเองคิดว่า ถ้าสมมุติเรามีลูก เราคงให้ลูกใช้ชีวิตตามที่ใจเขาต้องการ
แต่เราก็ไม่มั่นใจหรอกว่า ถ้ามีลูกเอง เลี้ยงเอง ดูแลเองขึ้นมาจริงๆ
สถานการณ์และอะไรหลายๆอย่างในวันข้างหน้าจะทำให้เราอยากให้ลูกอยู่ใกล้ๆเราหรือเปล่า
แต่มันไม่ได้ถูกต้องตามสถานการณ์จริงของ จขกท 100%
เราคิดว่า จขกท ควรพิจารณาบริบทและอะไรหลายๆอย่างจากครอบครัวของตัวเอง เช่น
- สุขภาพของพ่อแม่ (ผู้ใหญ่บางคนสุขภาพไม่ดี คิดว่าตัวเองอาจจะอยู่ได้ไม่นาน เลยอยากใช้เวลากับลูก)
- จขกท มีพี่น้องไหมที่คอยช่วยให้ท่านคลายเหงาหรือช่วยดูแล (บางคนยอมให้ลูกไป บอกไม่เป็นไร แต่ซึมไปเลยก็มี)
- ประเทศที่จะไปไกลมากไหม > สามารถกลับมาได้กี่ครั้งต่อปี
และมีอีกหลายๆอย่างที่ต้องนำมาพิจารณา
ถ้าพิจารณาแล้ว มองว่ายังไม่ถึงเวลา ก็อาจจะอยู่ไทยไปก่อน และใช้เวลาพิสูจน์ให้พ่อแม่มั่นใจ
(เราไม่ได้มองว่า พ่อแม่คิดจะสกัดกั้นอนาคต จขกท เลยนะ
เพราะ จขกท เองก็บอกว่า ท่านก็เสนอทุนให้ แลดูพร้อมที่จะสนับสนุน แค่ท่านไม่อยากให้ไปไกล อาจจะห่วง เหงา กังวล อะไรสักอย่างแหละค่ะ
เพื่อนเราหลายคนเลยที่มาเรียนไกลบ้าน พ่อแม่ก็ยอมเพราะอยากให้ลูกเก่ง
แต่เวลาจะทำงานพ่อแม่ก็อยากให้กลับไปอยู่ใกล้ๆเพราะเหงาหรือห่วงก็มี )
ถ้าพิจารณาแล้วว่ามันไม่ได้กระทบปัญหาอะไรมาก
ก็ลองคุยกับท่านดู ว่าจะกลับกี่ครั้งต่อปีที่จะทำให้ท่านสบายใจ
จะโทร จะสไกป์ จะเฟสไทม์กันตอนไหน อาทิตย์ละกี่วัน อะไรยังไงก็ว่าไป
ครอบครัวแต่ละครอบครัวไม่เหมือนกัน
นิสัย ความรู้สึก แนวคิด การใช้ชีวิตของพ่อแม่ของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน
ลองพิจารณาและหาแนวทางที่จะโอเคกันทุกฝ่ายดูนะคะ สู้ๆ ^^
ปล. เราเองคิดว่า ถ้าสมมุติเรามีลูก เราคงให้ลูกใช้ชีวิตตามที่ใจเขาต้องการ
แต่เราก็ไม่มั่นใจหรอกว่า ถ้ามีลูกเอง เลี้ยงเอง ดูแลเองขึ้นมาจริงๆ
สถานการณ์และอะไรหลายๆอย่างในวันข้างหน้าจะทำให้เราอยากให้ลูกอยู่ใกล้ๆเราหรือเปล่า
แสดงความคิดเห็น
อ่านกระทู้อื่นที่พูดคุยเกี่ยวกับ
ทำงานต่างประเทศ
ชีวิตในต่างแดน
ปัญหาชีวิต
การบริหารจัดการ
เจ้าของธุรกิจ
ถ้าความฝันอันสูงสุดของคุณ ทำให้พ่อแม่ไม่สบายใจ คุณยังจะเดินหน้าต่อหรือหยุด
ปัญหาคือพ่อแม่ไม่เห็นด้วย ยื้อยุดฉุดรั้งตลอด เพราะอยากให้เราดูแลกิจการที่บ้าน ที่ทำให้เราเจ็บปวดที่สุดคือ แม่ร้องไห้และบอกว่าอย่าไปเลยลูก เสนอเงินให้ 1 ก้อน เพื่อให้เราอยู่ เราเหนื่อยมากเพราะพูดกับแม่หลายรอบแล้วว่า มันไม่ใช่เรื่องเงิน เราอยากทำตามความฝันของเรา ถ้ามีโอกาสแล้วเราทิ้งมันไป เราจะต้องเสียใจจนวันตาย แฟนบอกว่า เราควรทิ้งความฝันซะ แล้วอยู่เพื่อให้พ่อแม่มีความสุข
ตลอดเวลา 7-8 เดือนที่ผ่านมานี้ เรารู้สึกสับสน และทุกข์มาก เลยอยากถามเพื่อนว่า ถ้าเพื่อนๆ อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ จะยอมทิ้งความฝันเพื่อให้แม่สบายใจ หรือจะเดินหน้าต่อ ไปต่างประเทศ เพราะมันคือความฝันตั้งแต่ยังเป็นเด็ก
ขอบคุณมากค่ะ