สวัสดีครับผมชื่อโอ๊ดครับ นี้คือเรื่องราวของผมซึ่งผมไม่สามารถระบายผ่านเฟสบุ๊คได้เลยครับเพราะมีเค้าเป็นเฟรนอยู่ . เข้าเรื่องเลยนะครับ
.
.
10 ปีที่แล้ว ตอนนี้ผม 19 ตอนนั้นผมอยู่ ป.3 โรงเรียนเอกชลชื่อดังย่าน มาบตาพุต ระยองครับ
ผมเป็นเด็กบ้านนอกคนนึงที่เข้ามาเรียนตามสถานที่ทำงานของพ่อ พ่อผมเลยพามาเข้าที่นี้ครับ ผมเริ่มเข้าเรียนวันแรกก็เจอโจทเลยครับ ผมจะออกแนวแต๋ว ๆหน่อยเลยโดนแกล้งบ่อย วันดีคืนดีก็โดนซ้อนรองเท้าบ้าง ผมหดหู่มากครับและอีกวันนึงผมโดนแกล้งชนิดที่แบบไล่จนสุดห้องน้ำแล้วผมนี้คิดในใจเลยจะบอกพ่อว่าอะไร แล้ววันนั้นฮีโร่ของผมก็ปรากฏ สาวผมยาวหน้าตาออกครึ่งๆหน่อยขาวอวบๆเข้ามาช่วยผมใว้ 5555แม้งเอ้ยหมดกันกูผมคิดในใจว่ากูต้องให้ผู้หญิงมาช่วยหรอหวะ หลังจากนั้นผมก็ำด้เป็นเพื่อนกัน เพื่อนคนแรกเลยครับเธอชื่อ ออม ออมเป็นคนที่เสียงแหบๆชอบชวนไปทำอะไรซนๆเรื่ยๆจนผมรู้สึกว่าผมเองต้งการเค้าต้องมีเค้าผมถึงจะปลอดภัย ( เป็นไม้กันหมาไรงี้ ) เราสนิดกันมากครับจนผมไปเล่นที่บ้านทุกวันเค้าจะชอบพาผมไปร้านเกมส์ Ps2สมัยนั้นฮิตมาก ผมก็ไปครับไม่ใช่เพราะชอบเล่นเกมส์น้ะ ผมชอบอยู่กับเค้ามากกว่าอยู่กับเค้าไม่เหงาดี บ้านแม่เค้าช่วงนั้นจะเปิดร้านไก่ย่าง 5ดาว ผมก็จะได้กินไก่ฟรีบ่อย ๆ5555 เราก็เป็นแบบนี้ทุกๆวันครับตั้งแต่เรียน จนเวลาผ่านๆไปผมต้องย้ายกลับไปเรียนเชียงไหม่กับพ่อ ตอนแรกผมก็ไม่รู้สึกอะไรหรอกมันชินกับการย้ายทุกๆปี แต่วันสุดท้ายมาเรียน ผมกลับรู้สึกว่าผมชอบออมหวะ ตอนนั้นเด็ก ป3 รู้สึกชอบ ผมเองยัง งง กับตัวเองเลยว่าราชอบยัยอ้วนนี้อะน้ะ ผมไม่กล้าบอกออมครับ จนเย็นกลับบ้านวันสุดท้าย ออมเดินมาถามก่อนผมขึ้นรถนักเรียน
ออมถามว่า โอ๊ดเย็นนี้ไปเล่นเกมส์ด้วยกันไหม น้ำตาผมคลอเบ้าแต่ก็ไม่พูดอะไรก็บอกไป เออเดี้ยวจะย้ายไปเชียงไหม่ ผมจำได้ว่าออมขอรูปผมใว้ แต่ผมก็ยังไม่เคยบอกเค้าสักทีว่าผมรู้สึกยังไง แต่เราไห้สัญญากันว่า เรียนจบจะกลับมาหา นั้นคือคำสุดท้ายที่ผมพูด เวลาผ่านไป ยุคHi5 msn QQ ผมพยายามตามหาออม หาชื่อ ก็ไม่เจอผมเริ่มถอดใจ แต่ผมก็ยังคิดว่าสักวันรอจบจะกลับไป ผมว้าบไปช่วงจะจบ ปวช เลยแล้วกัน ผมก็นั่งนึกๆว่าออมยังรอเราอยู่ไหมหวะ มันจะอยู่บ้านที่เดิมไหม มันจะอ้วนเหมือนเดิมไหม่ จะห้าวเหมือนเดิมเปล่า
.
.
วันที่ 5 กุมภาพันธ์ ผมกลับมาครับมาตามสัณญาเพราะผมคิดว่าการที่เราไม่หลอกความรู้สึกตัวเองแม้งใช่ที่สุดแล้ว ผมถึงระยองตอน 6 โมงเย็นนอนจนตื่น เช้าวันที่ 6 ผมลองขับรถตามหาที่เก่าๆจำทางไม่ได้หรอกครับ5555ก็นานร้ะเนอะตั้ง 10 ปี จนผใเจอทางที่คุ้นเคยซอยวัดโขดหิน เฮ้ยคือผมคิดถึงมากอะผมก็เข้าไปอย่างไม่ลังเลเลย ผมขับตามหาร้านไก่ย่างห้าดาวอยู่ 4-5 รอบหาไม่เจอผมว่าผมท้อร้ะผมเลยลงไปซื้อบุหรี่ร้านค้าเลยลองถามแกดูว่า 10 ปีที่แล้งบ้านที่ขายไก่อยู่ไหนครับ แกเดินนำผมมาแว้บแรกคือผมจำหน้าแม่เค้าได้ ผมรีบเข้าไปไหว้แล้วอธิบายว่าเป็นใครจำได้ไหม กว่าจะฟื้นฟูความจำก็นานหน่อย สักพักผมก็เข้าเรื่องถามหาออม แม่ก็บอกว่า ออมไปเรียน เฮ้ออ ผมค่อยโล่งใจว่าเค้ายังอยู่ ผมเลยขอเบอร์ขอไลน์ออมใว้ แม่บอกว่าออมเรียนอยู่ เซ้นปอน ผมก็จิตนาการไปต่างๆนาๆ คงอ้วนๆหน้าหยิกเหมืนแต่ก่อนแน่ ผมเลยออกไปหาไรกินก่อนค่อยเข้ามาเย็นๆพอตอนนั้นเวลา ประมาณ 5 โมงผมกลับมา ทันทีที่ผมลงจากรถ อะไรๆรอบตัวผมแปลกไปหมด ออมสวยมากสูงขาวดั้งเป็นสั้นๆ สูง 170 กว่าๆแบบแม้งเอ้ยนี้ออมหรอหวะ ใจผมสั่นมากผมเกร็งๆเลยเดินเข้าไป ว่าไงออมสบายดีเปล่า ออมดูงงเลยวิ่งขึ้นไปเอารูปที่เคยเก็บใว้ถามว่า นี้ใช่โอ๊ดตอน ป3 เปล่า นั้นแหละผมนี้โครตดีใจเลย เราก็เข้าไปนั่งคุยกันในบ้านถามไถ่ปกติแต่สิ่งที่เปลี่ยนไป คือ ออมจำอะไรเกี่ยวกับเยาว์วัยไม่ค่อยได้ ต่างกับผมที่จำออมได้เสมอ ผมก็ไม่ซีมัน 10 ปีแล้วเนอะ แต่สิ่งที่เหมือนเดิมคือออมจะเป็นฝ่ายพูดผมจะฟัง ตั้งแต่ตอนนั้นยันตอนนี้ 555555 ผมไม่กล้าแม้แต่มองหน้าเค้านานๆมีแอบๆมองน้ะแต่เค้าหันมาผมก็หันหนี 5555 ผมถามเชิงๆว่าเห้ยแล้วมีแฟนยัง มันก็ตอบแบบสไตร์มัน ก็มีเยอะน้ะแล้วก็หัวเราะ 555 ผมนึกคำพูดอะไรไม่ออกได้แต่นั่งฟังมันพูด จนตอนเย็นผมก็จะกลับแล้วออมเดินพาไปซื้อกาแฟก่อนกลับนั้นเป็นเวลาที่ผมรู้สึกว่า ที่ที่เราเคยเดินด้วยกัน ความรู้สึกเดิมๆมันกลับมา เด็กอ้วนที่กูเคยหลงรัก 10ปีผ่านมาเรายังกลับมาหากัน จนตอนนี้ผมก็คิดแล้วคิดอีกว่าจะบอกความรู้สึกดีไหมว่าเรารู้สึกอย่างไร คำสัณญาที่ไห้โอ๊ดยังเก็บใว้เสมอเรียนจบจะกลับมาหา ผมจะบอกดีไหม หรือยังไงดี แต่อย่างน้อยผมก็มีความสุขมากที่ได้กลับมาทำตามสัณญา มันจะช้าไปไหมถ้าผมจะบอกความรู้สึกดีๆที่เก็บใว้มานานออกไป
.. โอ๊ด คุณากรณ์ ( Oat Sqweez )
คำสัญญาจากเด็ก ป.3 เมื่อ10ปีที่แล้ว .. ควรจะเดินต่อหรือพอครับ
.
.
10 ปีที่แล้ว ตอนนี้ผม 19 ตอนนั้นผมอยู่ ป.3 โรงเรียนเอกชลชื่อดังย่าน มาบตาพุต ระยองครับ
ผมเป็นเด็กบ้านนอกคนนึงที่เข้ามาเรียนตามสถานที่ทำงานของพ่อ พ่อผมเลยพามาเข้าที่นี้ครับ ผมเริ่มเข้าเรียนวันแรกก็เจอโจทเลยครับ ผมจะออกแนวแต๋ว ๆหน่อยเลยโดนแกล้งบ่อย วันดีคืนดีก็โดนซ้อนรองเท้าบ้าง ผมหดหู่มากครับและอีกวันนึงผมโดนแกล้งชนิดที่แบบไล่จนสุดห้องน้ำแล้วผมนี้คิดในใจเลยจะบอกพ่อว่าอะไร แล้ววันนั้นฮีโร่ของผมก็ปรากฏ สาวผมยาวหน้าตาออกครึ่งๆหน่อยขาวอวบๆเข้ามาช่วยผมใว้ 5555แม้งเอ้ยหมดกันกูผมคิดในใจว่ากูต้องให้ผู้หญิงมาช่วยหรอหวะ หลังจากนั้นผมก็ำด้เป็นเพื่อนกัน เพื่อนคนแรกเลยครับเธอชื่อ ออม ออมเป็นคนที่เสียงแหบๆชอบชวนไปทำอะไรซนๆเรื่ยๆจนผมรู้สึกว่าผมเองต้งการเค้าต้องมีเค้าผมถึงจะปลอดภัย ( เป็นไม้กันหมาไรงี้ ) เราสนิดกันมากครับจนผมไปเล่นที่บ้านทุกวันเค้าจะชอบพาผมไปร้านเกมส์ Ps2สมัยนั้นฮิตมาก ผมก็ไปครับไม่ใช่เพราะชอบเล่นเกมส์น้ะ ผมชอบอยู่กับเค้ามากกว่าอยู่กับเค้าไม่เหงาดี บ้านแม่เค้าช่วงนั้นจะเปิดร้านไก่ย่าง 5ดาว ผมก็จะได้กินไก่ฟรีบ่อย ๆ5555 เราก็เป็นแบบนี้ทุกๆวันครับตั้งแต่เรียน จนเวลาผ่านๆไปผมต้องย้ายกลับไปเรียนเชียงไหม่กับพ่อ ตอนแรกผมก็ไม่รู้สึกอะไรหรอกมันชินกับการย้ายทุกๆปี แต่วันสุดท้ายมาเรียน ผมกลับรู้สึกว่าผมชอบออมหวะ ตอนนั้นเด็ก ป3 รู้สึกชอบ ผมเองยัง งง กับตัวเองเลยว่าราชอบยัยอ้วนนี้อะน้ะ ผมไม่กล้าบอกออมครับ จนเย็นกลับบ้านวันสุดท้าย ออมเดินมาถามก่อนผมขึ้นรถนักเรียน
ออมถามว่า โอ๊ดเย็นนี้ไปเล่นเกมส์ด้วยกันไหม น้ำตาผมคลอเบ้าแต่ก็ไม่พูดอะไรก็บอกไป เออเดี้ยวจะย้ายไปเชียงไหม่ ผมจำได้ว่าออมขอรูปผมใว้ แต่ผมก็ยังไม่เคยบอกเค้าสักทีว่าผมรู้สึกยังไง แต่เราไห้สัญญากันว่า เรียนจบจะกลับมาหา นั้นคือคำสุดท้ายที่ผมพูด เวลาผ่านไป ยุคHi5 msn QQ ผมพยายามตามหาออม หาชื่อ ก็ไม่เจอผมเริ่มถอดใจ แต่ผมก็ยังคิดว่าสักวันรอจบจะกลับไป ผมว้าบไปช่วงจะจบ ปวช เลยแล้วกัน ผมก็นั่งนึกๆว่าออมยังรอเราอยู่ไหมหวะ มันจะอยู่บ้านที่เดิมไหม มันจะอ้วนเหมือนเดิมไหม่ จะห้าวเหมือนเดิมเปล่า
.
.
วันที่ 5 กุมภาพันธ์ ผมกลับมาครับมาตามสัณญาเพราะผมคิดว่าการที่เราไม่หลอกความรู้สึกตัวเองแม้งใช่ที่สุดแล้ว ผมถึงระยองตอน 6 โมงเย็นนอนจนตื่น เช้าวันที่ 6 ผมลองขับรถตามหาที่เก่าๆจำทางไม่ได้หรอกครับ5555ก็นานร้ะเนอะตั้ง 10 ปี จนผใเจอทางที่คุ้นเคยซอยวัดโขดหิน เฮ้ยคือผมคิดถึงมากอะผมก็เข้าไปอย่างไม่ลังเลเลย ผมขับตามหาร้านไก่ย่างห้าดาวอยู่ 4-5 รอบหาไม่เจอผมว่าผมท้อร้ะผมเลยลงไปซื้อบุหรี่ร้านค้าเลยลองถามแกดูว่า 10 ปีที่แล้งบ้านที่ขายไก่อยู่ไหนครับ แกเดินนำผมมาแว้บแรกคือผมจำหน้าแม่เค้าได้ ผมรีบเข้าไปไหว้แล้วอธิบายว่าเป็นใครจำได้ไหม กว่าจะฟื้นฟูความจำก็นานหน่อย สักพักผมก็เข้าเรื่องถามหาออม แม่ก็บอกว่า ออมไปเรียน เฮ้ออ ผมค่อยโล่งใจว่าเค้ายังอยู่ ผมเลยขอเบอร์ขอไลน์ออมใว้ แม่บอกว่าออมเรียนอยู่ เซ้นปอน ผมก็จิตนาการไปต่างๆนาๆ คงอ้วนๆหน้าหยิกเหมืนแต่ก่อนแน่ ผมเลยออกไปหาไรกินก่อนค่อยเข้ามาเย็นๆพอตอนนั้นเวลา ประมาณ 5 โมงผมกลับมา ทันทีที่ผมลงจากรถ อะไรๆรอบตัวผมแปลกไปหมด ออมสวยมากสูงขาวดั้งเป็นสั้นๆ สูง 170 กว่าๆแบบแม้งเอ้ยนี้ออมหรอหวะ ใจผมสั่นมากผมเกร็งๆเลยเดินเข้าไป ว่าไงออมสบายดีเปล่า ออมดูงงเลยวิ่งขึ้นไปเอารูปที่เคยเก็บใว้ถามว่า นี้ใช่โอ๊ดตอน ป3 เปล่า นั้นแหละผมนี้โครตดีใจเลย เราก็เข้าไปนั่งคุยกันในบ้านถามไถ่ปกติแต่สิ่งที่เปลี่ยนไป คือ ออมจำอะไรเกี่ยวกับเยาว์วัยไม่ค่อยได้ ต่างกับผมที่จำออมได้เสมอ ผมก็ไม่ซีมัน 10 ปีแล้วเนอะ แต่สิ่งที่เหมือนเดิมคือออมจะเป็นฝ่ายพูดผมจะฟัง ตั้งแต่ตอนนั้นยันตอนนี้ 555555 ผมไม่กล้าแม้แต่มองหน้าเค้านานๆมีแอบๆมองน้ะแต่เค้าหันมาผมก็หันหนี 5555 ผมถามเชิงๆว่าเห้ยแล้วมีแฟนยัง มันก็ตอบแบบสไตร์มัน ก็มีเยอะน้ะแล้วก็หัวเราะ 555 ผมนึกคำพูดอะไรไม่ออกได้แต่นั่งฟังมันพูด จนตอนเย็นผมก็จะกลับแล้วออมเดินพาไปซื้อกาแฟก่อนกลับนั้นเป็นเวลาที่ผมรู้สึกว่า ที่ที่เราเคยเดินด้วยกัน ความรู้สึกเดิมๆมันกลับมา เด็กอ้วนที่กูเคยหลงรัก 10ปีผ่านมาเรายังกลับมาหากัน จนตอนนี้ผมก็คิดแล้วคิดอีกว่าจะบอกความรู้สึกดีไหมว่าเรารู้สึกอย่างไร คำสัณญาที่ไห้โอ๊ดยังเก็บใว้เสมอเรียนจบจะกลับมาหา ผมจะบอกดีไหม หรือยังไงดี แต่อย่างน้อยผมก็มีความสุขมากที่ได้กลับมาทำตามสัณญา มันจะช้าไปไหมถ้าผมจะบอกความรู้สึกดีๆที่เก็บใว้มานานออกไป
.. โอ๊ด คุณากรณ์ ( Oat Sqweez )