เรารู้สึกว่า ณ.วันนี้ เราเดินทางมาถึงทางตันแล้ว เราควรทำอย่างไรดี ก่อนอื่นขอเล่าเรื่อง คร่าวๆ น่ะค่ะ
เมื่อประมาณ 20 ปีที่แล้ว เราขึ้ชื่อว่าเป็นแม่ม่ายลูกติด ตอนนั้น เราได้เจอะผู้ชายคนนึง เราก็คบกับเค้า เรื่อยมา จนแต่งงาน ทางบ้านผู้ชายก็ไม่ยอมรับหรอกค่ะ ทุกครั้งที่เค้ามีกิจกรรมอะไร หรือ ไปงานแต่งญาติ พี่น้องเค้าเอง เค้าก็ไม่เคยบอกเรา แรกๆ เรารู้สึกนอยด์น่ะ แต่หลังๆ มาเราเริ่มเฉยๆ เราคิดเสมอว่า ทำดีเข้าไป สักวันก็ยอมรับเราได้เอง ส่วนแฟนเรา เค้าเหมือนกับจะดี แต่มันไม่ได้ดีเต็ม 100 ในส่วนค่าใช้จ่ายในบ้าน หรือ คชจ.ลูกเรา เราจ่ายเองทั้งหมด ส่วนเงินเดือนแฟนเรา เราไม่เคยเข้าไปก้าวก่าย เรายอมรับว่าเรามีกำแพงกั้น ระหว่างแฟนเรากับเราเอง ในส่วนเรื่องเงินทอง เพราะเราคิดว่า หากวันใดวันนึง อยู่กันไม่ได้ ทางครอบครัวเค้า จะไม่ต้องมาว่าเราได้ ว่าเราให้ลูกชายเค้าช่วยในเรื่องค่าใชจ่ายในบ้าน เราไม่ต้องการเป็นหนี้บุญคุณกัน ..... สุดท้ายแล้ว เราก็ไม่สามารถซื้อใจพวกเค้าได้ ทุกอย่างเหมือนเดิม
เข้าเรื่องแฟนเรา เราก็ไม่ค่อยเข้าใจเค้า เราเคยพูด ว่าคุณต้องหัดปกป้องเรามั้ง ดูซิพี่น้องคุณ ญาติคุณ ไม่เคยเห็นเราในสายตาเลย เราไปบ้านเค้า เรายกมือไหว้ เราพูดคุยเค้าก็ไม่ค่อยคุยกับเรา ทุกวันนี้เค้าทำเหมือนเราเป็นอากาศ ทุกวันนี้เราไม่รู้ว่าเค้ารักเราหรือเปล่า หรือที่อยู่เพราะความเคยชิน ไม่มีที่จะไป หรือเพราะ....อะไร เราไม่สบาย ไม่เคยช่วยงานบ้าน เราต้องทำเองทั้งหมด กระทั้งเราไม่สบาย เราต้องหากินเอง ต้มข้าวต้มเอง แฟนเรา มีหน้าที่อย่างเดียว คือ ดูแล ลูกเรา เราเคยไปพบจิตแพทย์ เราเล่าให้หมอฟัง หมอวิเคราะห์ว่า ทางครอบครัวแฟนเรา เป็นครอบครัวที่ค่อนข้างเห็นแก่ตัว ดังนั้นมันเลยซึมซับมากจากพ่อแม่เค้า คือไม่เคยคิดถึงจิตใจคนอื่น เรารักษาโรคซึมเศร้าอยู่พักนึง เราไม่ได้เล่าให้พ่อแม่เราฟัง เพราะเราไม่ต้องการให้ท่านมารับรู้ เรื่องของเรา ดูจากภายนอก ครอบครัวเราเหมือนรักกันดี แต่ไม่มีใครรู้ว่าเราทุกข์ใจเหมือนกัน
ปัญหาตรงนี้ ในส่วนของครอบครัวเค้า เราคงไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ในเมื่อเค้าไม่ชอบเรา ต่างคนต่างอยู่กันไป แต่ในส่วนนิสัยส่วนตัวแฟนเราเอง เราพยายามคุย และขอให้ปรับปรุง กันไม่รู้กี่ครั้งแล้ว มันก็เหมือนเดิม เราเคยคุยว่า หากรู้สึกว่าผิด ให้พูดขอโทษ แต่แฟนเราไม่ใช่เลย รู้ว่าผิด แต่ไม่ขอโทษ ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน เราว่ามันไม่ใช่ การที่เราอยู่ด้วยกัน ลิ้นกับฟัน ย่อมมีกระทบกันบ้าง แต่หากฝ่ายที่ผิด รู้จักขอโทษ ฝ่ายที่ถูกรู้จักให้อภัย ปัญหาครอบครัวตรงนี้ก็จบ เรายอมรับ เราไม่ชอบนิสัยตรงนี้ของแฟนเรา ตรงที่ไม่รู้จักแคร์คนรอบข้างเลย ไม่แคร์เรา
จนถึงวันนี้.... เรารู้สึก ว่าเดินทางถึงทางตันแล้ว ปัญหาทุกอย่างมารุมเร้า เราอยากจะออกมาจากโลกแคบๆ ตรงนี้ ในเมื่อว่า งานเราก็มีทำ เงินเราก็หาเอง ทุกอย่างอยู่ที่เรา เราจะมีไปทำไม กับคำว่า สามี ติดอยู่ตรงที่เราสงสารพ่อแม่เรา เราไม่อยากให้ท่านต้องมานั่งเสียใจกับปัญหาครอบครัวเรา
เรา...... ควรทำอย่างไรดี
เมื่อมีความรู้สึก ว่าถึงทางตัน
เมื่อประมาณ 20 ปีที่แล้ว เราขึ้ชื่อว่าเป็นแม่ม่ายลูกติด ตอนนั้น เราได้เจอะผู้ชายคนนึง เราก็คบกับเค้า เรื่อยมา จนแต่งงาน ทางบ้านผู้ชายก็ไม่ยอมรับหรอกค่ะ ทุกครั้งที่เค้ามีกิจกรรมอะไร หรือ ไปงานแต่งญาติ พี่น้องเค้าเอง เค้าก็ไม่เคยบอกเรา แรกๆ เรารู้สึกนอยด์น่ะ แต่หลังๆ มาเราเริ่มเฉยๆ เราคิดเสมอว่า ทำดีเข้าไป สักวันก็ยอมรับเราได้เอง ส่วนแฟนเรา เค้าเหมือนกับจะดี แต่มันไม่ได้ดีเต็ม 100 ในส่วนค่าใช้จ่ายในบ้าน หรือ คชจ.ลูกเรา เราจ่ายเองทั้งหมด ส่วนเงินเดือนแฟนเรา เราไม่เคยเข้าไปก้าวก่าย เรายอมรับว่าเรามีกำแพงกั้น ระหว่างแฟนเรากับเราเอง ในส่วนเรื่องเงินทอง เพราะเราคิดว่า หากวันใดวันนึง อยู่กันไม่ได้ ทางครอบครัวเค้า จะไม่ต้องมาว่าเราได้ ว่าเราให้ลูกชายเค้าช่วยในเรื่องค่าใชจ่ายในบ้าน เราไม่ต้องการเป็นหนี้บุญคุณกัน ..... สุดท้ายแล้ว เราก็ไม่สามารถซื้อใจพวกเค้าได้ ทุกอย่างเหมือนเดิม
เข้าเรื่องแฟนเรา เราก็ไม่ค่อยเข้าใจเค้า เราเคยพูด ว่าคุณต้องหัดปกป้องเรามั้ง ดูซิพี่น้องคุณ ญาติคุณ ไม่เคยเห็นเราในสายตาเลย เราไปบ้านเค้า เรายกมือไหว้ เราพูดคุยเค้าก็ไม่ค่อยคุยกับเรา ทุกวันนี้เค้าทำเหมือนเราเป็นอากาศ ทุกวันนี้เราไม่รู้ว่าเค้ารักเราหรือเปล่า หรือที่อยู่เพราะความเคยชิน ไม่มีที่จะไป หรือเพราะ....อะไร เราไม่สบาย ไม่เคยช่วยงานบ้าน เราต้องทำเองทั้งหมด กระทั้งเราไม่สบาย เราต้องหากินเอง ต้มข้าวต้มเอง แฟนเรา มีหน้าที่อย่างเดียว คือ ดูแล ลูกเรา เราเคยไปพบจิตแพทย์ เราเล่าให้หมอฟัง หมอวิเคราะห์ว่า ทางครอบครัวแฟนเรา เป็นครอบครัวที่ค่อนข้างเห็นแก่ตัว ดังนั้นมันเลยซึมซับมากจากพ่อแม่เค้า คือไม่เคยคิดถึงจิตใจคนอื่น เรารักษาโรคซึมเศร้าอยู่พักนึง เราไม่ได้เล่าให้พ่อแม่เราฟัง เพราะเราไม่ต้องการให้ท่านมารับรู้ เรื่องของเรา ดูจากภายนอก ครอบครัวเราเหมือนรักกันดี แต่ไม่มีใครรู้ว่าเราทุกข์ใจเหมือนกัน
ปัญหาตรงนี้ ในส่วนของครอบครัวเค้า เราคงไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ในเมื่อเค้าไม่ชอบเรา ต่างคนต่างอยู่กันไป แต่ในส่วนนิสัยส่วนตัวแฟนเราเอง เราพยายามคุย และขอให้ปรับปรุง กันไม่รู้กี่ครั้งแล้ว มันก็เหมือนเดิม เราเคยคุยว่า หากรู้สึกว่าผิด ให้พูดขอโทษ แต่แฟนเราไม่ใช่เลย รู้ว่าผิด แต่ไม่ขอโทษ ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน เราว่ามันไม่ใช่ การที่เราอยู่ด้วยกัน ลิ้นกับฟัน ย่อมมีกระทบกันบ้าง แต่หากฝ่ายที่ผิด รู้จักขอโทษ ฝ่ายที่ถูกรู้จักให้อภัย ปัญหาครอบครัวตรงนี้ก็จบ เรายอมรับ เราไม่ชอบนิสัยตรงนี้ของแฟนเรา ตรงที่ไม่รู้จักแคร์คนรอบข้างเลย ไม่แคร์เรา
จนถึงวันนี้.... เรารู้สึก ว่าเดินทางถึงทางตันแล้ว ปัญหาทุกอย่างมารุมเร้า เราอยากจะออกมาจากโลกแคบๆ ตรงนี้ ในเมื่อว่า งานเราก็มีทำ เงินเราก็หาเอง ทุกอย่างอยู่ที่เรา เราจะมีไปทำไม กับคำว่า สามี ติดอยู่ตรงที่เราสงสารพ่อแม่เรา เราไม่อยากให้ท่านต้องมานั่งเสียใจกับปัญหาครอบครัวเรา
เรา...... ควรทำอย่างไรดี