ผมยอมรับว่าช่วงหลายๆปีมานี้ผมเครียดมาก แต่ผมก็ยังยืนยันที่จะสู้
เริ่มปีใหม่มา ก็เหมือนหลายๆคน ผมอยากจะเป็นคนใหม่ที่ดีกว่าเดิม
จัดตารางออกกำลังกาย ดื่มน้ำเยอะๆ กินอาหารให้ตรงเวลา พยายามเข้านอนเร็ว ฯลฯ
ผ่านมาได้เดือนนิดๆ ร่างกายผมเหมือนจะแข็งแรงขึ้น ไม่ได้ให้ความรู้สึกเป็นก้อนไขมันหยุ่นๆเหมือนเดิม
แต่ทำไม ผมยังรู้สึกเหมือนเดิม
หลังออกกำลังกายตอนหัวค่ำเสร็จ ผมก็ยังคงนอนลงกับพื้น แล้วร้องไห้ เหมือนกับทุกๆคืน
อาบน้ำ ทำตัวเองให้สะอาด สวดมนต์ หวังว่าทุกอย่างคงดีขึ้น แต่ทุกค่ำคืนมีแต่ฝันร้าย หรือไม่ก็นอนไม่หลับเลยทั้งคืน
ตื่นเช้า ออกมาสูดอากาศนอกบ้าน ฟังนกร้อง เห็นดอกไม้ใบหญ้าหน้าบ้านน่ารื่นรมย์ แต่ผมกลับมีแต่ความเศร้าหมอง
อยู่บ้าน ทำตัวให้เป็นประโยชน์ ทำความสะอาด จัดของให้เข้าที่เข้าทาง มองไปทางไหนก็เป็นระเบียบ แต่ในหัวผมยุ่งเหยิงไปหมด
แม้แต่ตอนพิมพ์กระทู้นี้ ผมยังพิมพ์ผิดๆถูกๆเป็นสิบๆรอบ
ผมคิดอะไรไม่ออก
ผมนึกออกอย่างเดียว
คือผมอยากตาย
บาป และ พ่อแม่ เป็นสองสิ่งที่ยังดึงผมไม่ให้ลงมือทำอะไรโง่ๆ
คืนนี้ผมแค่อยากนอนหลับให้สนิท
ทำไมมันไม่หายไป...
เริ่มปีใหม่มา ก็เหมือนหลายๆคน ผมอยากจะเป็นคนใหม่ที่ดีกว่าเดิม
จัดตารางออกกำลังกาย ดื่มน้ำเยอะๆ กินอาหารให้ตรงเวลา พยายามเข้านอนเร็ว ฯลฯ
ผ่านมาได้เดือนนิดๆ ร่างกายผมเหมือนจะแข็งแรงขึ้น ไม่ได้ให้ความรู้สึกเป็นก้อนไขมันหยุ่นๆเหมือนเดิม
แต่ทำไม ผมยังรู้สึกเหมือนเดิม
หลังออกกำลังกายตอนหัวค่ำเสร็จ ผมก็ยังคงนอนลงกับพื้น แล้วร้องไห้ เหมือนกับทุกๆคืน
อาบน้ำ ทำตัวเองให้สะอาด สวดมนต์ หวังว่าทุกอย่างคงดีขึ้น แต่ทุกค่ำคืนมีแต่ฝันร้าย หรือไม่ก็นอนไม่หลับเลยทั้งคืน
ตื่นเช้า ออกมาสูดอากาศนอกบ้าน ฟังนกร้อง เห็นดอกไม้ใบหญ้าหน้าบ้านน่ารื่นรมย์ แต่ผมกลับมีแต่ความเศร้าหมอง
อยู่บ้าน ทำตัวให้เป็นประโยชน์ ทำความสะอาด จัดของให้เข้าที่เข้าทาง มองไปทางไหนก็เป็นระเบียบ แต่ในหัวผมยุ่งเหยิงไปหมด
แม้แต่ตอนพิมพ์กระทู้นี้ ผมยังพิมพ์ผิดๆถูกๆเป็นสิบๆรอบ
ผมคิดอะไรไม่ออก
ผมนึกออกอย่างเดียว
คือผมอยากตาย
บาป และ พ่อแม่ เป็นสองสิ่งที่ยังดึงผมไม่ให้ลงมือทำอะไรโง่ๆ
คืนนี้ผมแค่อยากนอนหลับให้สนิท