ผมจบปวส.ไฟฟ้ากำลัง งานที่ทำตอนนี้เป็นพนักงาน ร.พ.รัฐในกทม.ทีทำเป็นเพราะจำใช้ประสบการณ์ ไม่เคยไปศึกษาในแขนงงานที่ทำแบบวิชาการ ทำมาเข้าปีที่13แล้ว หลายอย่างเริ่มไม่อยากทน ผมโสดไม่มีภาระ ไม่มีหนี้เงินเก็บก็ถือว่าน้อยคือ13ปียังเก็บได้ไม่ทะลุแสน ตอนนี้แก่ขึ้น มองสิ่งที่เป็นอยู่มันเปลี่ยนไปเยอะ เรื่องส่วนตัวที่เกี่ยวพันกับงานส่วนรวมคือปัญหาใหญ่ เงินไม่มีก็ต้องทำงาน อยากมีมากกว่านั้นต้องอยูเวร(โอที)พออยู่เยอะบ่นงานมากไม่มีเวลา เงินออกลางานไปเที่ยว ไปแล้วต้องล็อคคนอื่นทำงานและเข้าเวรแทน คนอื่นมันก็เหมือนๆกันมีธุระกันตลอดชีวิตไม่คิดว่าง มันก็ติดๆขัดๆแบบนี้มาเรื่อยๆสะสมมาเป็นปีๆแย่งกันลา แย่งกันหยุด แย่งกันแลก
พอไม่ยอมกันก็เคือง แล้วกระทบทั้งความสัมพันธ์ ทั้งงาน
ตอนนี้เริ่มรับไม่ได้หลายเรื่อง อย่างวันนี้โดนหัวหน้าที่เด็กกว่าเราด่าเรื่องงาน เพราะเราไม่มีความสามารถจะแก้ปัญหางานได้ แต่เพราะเราทำคนเดียว คนอื่นทิ้งงานไปแลกเวร ก็คิดนะว่าเราไม่มีความสามารถ ทำมานานขนาดนี้ก็ยังทำไม่ได้คนอื่นไม่สนใจทำไปคุยไปเล่นไปเขาก็ผ่านสบายๆ
ทำไม่ได้ก็ไม่ควรอยู่เนอะ ไม่มีความสุขในงานอยู่แล้ว แล้วมันก็มากขึ้นทุกวันๆ ติดแต่ว่ายังไม่มีแนวทางว่าจะไปทำอะไรเลี้ยงตัว
อายุ36วุฒิปวส. อยากออกจากงาน แต่ยังไม่มีที่ไป ทำไงดี
พอไม่ยอมกันก็เคือง แล้วกระทบทั้งความสัมพันธ์ ทั้งงาน
ตอนนี้เริ่มรับไม่ได้หลายเรื่อง อย่างวันนี้โดนหัวหน้าที่เด็กกว่าเราด่าเรื่องงาน เพราะเราไม่มีความสามารถจะแก้ปัญหางานได้ แต่เพราะเราทำคนเดียว คนอื่นทิ้งงานไปแลกเวร ก็คิดนะว่าเราไม่มีความสามารถ ทำมานานขนาดนี้ก็ยังทำไม่ได้คนอื่นไม่สนใจทำไปคุยไปเล่นไปเขาก็ผ่านสบายๆ
ทำไม่ได้ก็ไม่ควรอยู่เนอะ ไม่มีความสุขในงานอยู่แล้ว แล้วมันก็มากขึ้นทุกวันๆ ติดแต่ว่ายังไม่มีแนวทางว่าจะไปทำอะไรเลี้ยงตัว