พอดีวันนี้วันอังคารที่ 7 กพ. 60
ผมขึ้น MRT กลับบ้านจากสถานีสีลมเวลาประมาณ2ทุ่มกว่าๆ พอขึ้นไปก็เห็นนิสิตจุฬาคนนึงมีถือแฟ้มลายการ์ตูนสีชมพูๆละเสื้อกันหนาว
นั่งอยู่ติดกับ พี่ผู้หญิง2คนที่มีเด็กเล็กมาด้วย เห็นเขาก้มหน้าเอาเสื้อหนาวปิดหน้าไว้ ตอนแรกผมมองก็คิดว่าคงงีบหลับ
พอเขาเงยหน้าขึ้นมาอีกรอบก็เห็นตาแดงๆเหมือนน้ำตาคลอ แล้วเขาก็ก้มหน้าลงไปใหม่สักพัก พอเขาเงยหน้าขึ้นมาใหม่เห็นเหมือนเขาเอามือเช็ดตาเหมือนร้องไห้
ผมเห็นเขาดูเครียดมากเลย เขาก้มหน้าแล้วเงยเหมือนร้องไห้เอาแฟ้มปิดหน้าบ้างเอาเสื้อกันหนาวปิดหน้าบ้างจนลงสถานี
ตอนเห็นผมรู้สึกอยากให้กำลังใจเขานะ แต่ไม่กล้าพูดออกไปกลัวเขาจะตกใจ ได้แต่มองและให้กำลังใจเขาในใจ จนเขาออกจากรถไฟไป เขาลงสถานีลาดพร้าวเวลาประมาณ 2ทุ่ม35
คือถ้าบังเอิญเธอมาเจอกระทู้นี้นะเราแค่อยากบอกเธอว่า "สู้ๆนะเราเป็นกำลังใจให้ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ถึงจะไม่รู้จักกันแต่เราก็อยากให้กำลังใจของเราไปถึงเธอนะ"
ฝากกำลังใจไปให้ผู้หญิงนิสิตจุฬาบนmrtหน่อยครับ
ผมขึ้น MRT กลับบ้านจากสถานีสีลมเวลาประมาณ2ทุ่มกว่าๆ พอขึ้นไปก็เห็นนิสิตจุฬาคนนึงมีถือแฟ้มลายการ์ตูนสีชมพูๆละเสื้อกันหนาว
นั่งอยู่ติดกับ พี่ผู้หญิง2คนที่มีเด็กเล็กมาด้วย เห็นเขาก้มหน้าเอาเสื้อหนาวปิดหน้าไว้ ตอนแรกผมมองก็คิดว่าคงงีบหลับ
พอเขาเงยหน้าขึ้นมาอีกรอบก็เห็นตาแดงๆเหมือนน้ำตาคลอ แล้วเขาก็ก้มหน้าลงไปใหม่สักพัก พอเขาเงยหน้าขึ้นมาใหม่เห็นเหมือนเขาเอามือเช็ดตาเหมือนร้องไห้
ผมเห็นเขาดูเครียดมากเลย เขาก้มหน้าแล้วเงยเหมือนร้องไห้เอาแฟ้มปิดหน้าบ้างเอาเสื้อกันหนาวปิดหน้าบ้างจนลงสถานี
ตอนเห็นผมรู้สึกอยากให้กำลังใจเขานะ แต่ไม่กล้าพูดออกไปกลัวเขาจะตกใจ ได้แต่มองและให้กำลังใจเขาในใจ จนเขาออกจากรถไฟไป เขาลงสถานีลาดพร้าวเวลาประมาณ 2ทุ่ม35
คือถ้าบังเอิญเธอมาเจอกระทู้นี้นะเราแค่อยากบอกเธอว่า "สู้ๆนะเราเป็นกำลังใจให้ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ถึงจะไม่รู้จักกันแต่เราก็อยากให้กำลังใจของเราไปถึงเธอนะ"