สวัสดีครับเพื่อนๆชาวPANTIPทุกคน ผมขอพื้นที่เพื่อระบายอะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับความรักระหว่างหนุ่มสาวนะครับ
ผมอายุ 28 แล้ว หน้าที่การงานถือว่าระดับธรรมดาทั่วไป (กำลังจะไปสอบเข้ารัฐวิสาหกิจเดือนหน้า) ที่ผ่านมาผมผ่านความรักมาหลากหลายรูปแบบมีทั้งที่ดี
แต่เรากลับทำให้เขาเสียไป รวมถึงโดนทิ้ง ซึ่งเป็นเรื่องปกติในชีวิตของคนเรา ประเด็นมันอยู่ที่ "ความโสด"เลยครับ คำนี้คำเดียว ซึ่งผมอายุกำลังจะใกล้ 30 แล้ว หลักประกันทางด้านครอบครัว ชีวิต ก็ถือว่าดีในระดับนึงเลย องค์ประกอบในชีวิตเกือบ 100 % ครับ
โดยปกติผมเป็นคนขี้เล่น สนุกสนาน อัธยาศัยดีกับเพื่อนๆหรือคนรู้จัก ซึ่งก็เป็นคาแรกเตอร์ของผมอยู่แล้ว วันเวลาผ่านมา สหายที่เคยเคียงข้างเราก็เริ่มแต่งงานสร้างครอบครัวไปแล้ว
ผมก็ได้แต่อิจฉาครับ ยอมรับเลย เพื่อนบางคนคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียน สร้างเนื้อสร้างตัวมาด้วยกัน สู้ชีวิตมาด้วยกัน เป็นบุญของเขาจริงๆ พอลองมาย้อนดูตัวเอง
ผมก็อยากจะมีนะ แต่วัยเราล่วงเลยมาถึงจุดนี้แล้ว ผู้หญิงที่จะเข้ามาเขาคงดูที่ฐานะความมั่นคงของเราเหนือสิ่งอื่นใด จุดนี้ทำให้ผมแอบอิจฉาคนใกล้ตัวที่เขามีแฟนแล้วลำบากด้วยกันมาจริงๆ
OK ผมก็เข้าใจและพยายามพัฒนาตนเองในหลายๆเรื่อง เลยปิดใจไปสักพัก ถึงวันหนึ่งเราอยากจะเปิดใจ แต่บุญพาวาสนาผมคงน้อย เจอแต่ผู้หญิงที่เพิ่งอกหักหรือปิดใจทั้งนั้น
ผมคุยทีละคนนะ ไม่เคยเผื่อเลือก อยากจะศึกษา เอาใจใส่เขา แต่เราเป็นคนที่มองอะไรล่วงหน้าพอสมควร เลยทำให้ผมต้องยอมแพ้ เพราะอะไรหรือครับ เพราะผมไม่เห้นแนวโน้มว่าหล่อนเหล่านั้นจะเปิดใจให้ใครเลย คือมันน่าน้อยใจวาสนาผมนะ ผมพกใจมาเกินร้อย(ตังก็เกินร้อย 5555+) ผมพยายามไปไหนมาไหน เปิดตัวเองนะ ก็ยังไม่เจอ ที่ทำงานก็มีแต่ผู้ชายสังคมวิศวกร หรือทุกท่านคิดว่าผมต้องไปเลี้ยงต้อยจีบเด็กมัธยม (อันนี้คิดเล่นๆแต่แอบเอาจริงนะถ้ามีโอกาส555)
สรุปคือตอนนี้ชีวิตผมก็อยากจะดูแลใครสักคนแหละ เพียงแต่ว่าจังหวะชีวิตทำไมมันช่างน่าน้อยเนื้อต่ำใจ คุยไม่ต่ำกว่า 8 คน เจอแบบนี้หมด ผู้ชายทิ้งผู้หญิง เทกันง่ายๆแบบนั้นแล้วหรือ แล้วผู้ชายแบบผมนี่จะต้องทำยังไงในเมื่อหล่อนทั้งหลายเจ็บกันมาแบบนั้น เห้อ
ขอบคุณที่ทนอ่านกันจนจบนะครับ RIP ให้กับตัวเอง.....
ผู้ชายแบบผมเจอแต่ผู้หญิงที่อกหัก รู้ไหมว่าผมก็น้อยใจชีวิตเหมือนกันนะ
ผมอายุ 28 แล้ว หน้าที่การงานถือว่าระดับธรรมดาทั่วไป (กำลังจะไปสอบเข้ารัฐวิสาหกิจเดือนหน้า) ที่ผ่านมาผมผ่านความรักมาหลากหลายรูปแบบมีทั้งที่ดี
แต่เรากลับทำให้เขาเสียไป รวมถึงโดนทิ้ง ซึ่งเป็นเรื่องปกติในชีวิตของคนเรา ประเด็นมันอยู่ที่ "ความโสด"เลยครับ คำนี้คำเดียว ซึ่งผมอายุกำลังจะใกล้ 30 แล้ว หลักประกันทางด้านครอบครัว ชีวิต ก็ถือว่าดีในระดับนึงเลย องค์ประกอบในชีวิตเกือบ 100 % ครับ
โดยปกติผมเป็นคนขี้เล่น สนุกสนาน อัธยาศัยดีกับเพื่อนๆหรือคนรู้จัก ซึ่งก็เป็นคาแรกเตอร์ของผมอยู่แล้ว วันเวลาผ่านมา สหายที่เคยเคียงข้างเราก็เริ่มแต่งงานสร้างครอบครัวไปแล้ว
ผมก็ได้แต่อิจฉาครับ ยอมรับเลย เพื่อนบางคนคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียน สร้างเนื้อสร้างตัวมาด้วยกัน สู้ชีวิตมาด้วยกัน เป็นบุญของเขาจริงๆ พอลองมาย้อนดูตัวเอง
ผมก็อยากจะมีนะ แต่วัยเราล่วงเลยมาถึงจุดนี้แล้ว ผู้หญิงที่จะเข้ามาเขาคงดูที่ฐานะความมั่นคงของเราเหนือสิ่งอื่นใด จุดนี้ทำให้ผมแอบอิจฉาคนใกล้ตัวที่เขามีแฟนแล้วลำบากด้วยกันมาจริงๆ
OK ผมก็เข้าใจและพยายามพัฒนาตนเองในหลายๆเรื่อง เลยปิดใจไปสักพัก ถึงวันหนึ่งเราอยากจะเปิดใจ แต่บุญพาวาสนาผมคงน้อย เจอแต่ผู้หญิงที่เพิ่งอกหักหรือปิดใจทั้งนั้น
ผมคุยทีละคนนะ ไม่เคยเผื่อเลือก อยากจะศึกษา เอาใจใส่เขา แต่เราเป็นคนที่มองอะไรล่วงหน้าพอสมควร เลยทำให้ผมต้องยอมแพ้ เพราะอะไรหรือครับ เพราะผมไม่เห้นแนวโน้มว่าหล่อนเหล่านั้นจะเปิดใจให้ใครเลย คือมันน่าน้อยใจวาสนาผมนะ ผมพกใจมาเกินร้อย(ตังก็เกินร้อย 5555+) ผมพยายามไปไหนมาไหน เปิดตัวเองนะ ก็ยังไม่เจอ ที่ทำงานก็มีแต่ผู้ชายสังคมวิศวกร หรือทุกท่านคิดว่าผมต้องไปเลี้ยงต้อยจีบเด็กมัธยม (อันนี้คิดเล่นๆแต่แอบเอาจริงนะถ้ามีโอกาส555)
สรุปคือตอนนี้ชีวิตผมก็อยากจะดูแลใครสักคนแหละ เพียงแต่ว่าจังหวะชีวิตทำไมมันช่างน่าน้อยเนื้อต่ำใจ คุยไม่ต่ำกว่า 8 คน เจอแบบนี้หมด ผู้ชายทิ้งผู้หญิง เทกันง่ายๆแบบนั้นแล้วหรือ แล้วผู้ชายแบบผมนี่จะต้องทำยังไงในเมื่อหล่อนทั้งหลายเจ็บกันมาแบบนั้น เห้อ
ขอบคุณที่ทนอ่านกันจนจบนะครับ RIP ให้กับตัวเอง.....