คือเรารู้สึกเบื่อๆบ้าน หรือบ้างที่เรราอาจจะไม่ได้เบื่อบ้านนะคะ แต่เราเบื่อคนที่บ้าน เราเบื่อเสียงบ่น เบื่อเสียงด่า เบื่อเสียงที่แบบค่อยว่าเราไม่ทำนู้นทำนี้ทั้งๆที่เราก็ทำ เช่น เกรินก่อนนะคะ ว่าเราอยู่บ้านกับย่าเราสองคน ทั้งก็ยังแข็งแรงนะคะ บ้างครั้งแข็งแรงกว่าเราสะด้วยซ้ำ คือเมื่อวานย่าเราออกไปทำธุระข้างนอกตออนเช้าๆอะคะ แล้วย่าบอกเราว่าจะไปทำธุระข้างนอกกับที่วัดเราก็ โอเค พอย่าเราไปได้สักพักเราก็ตื่นนอน ออกมาหาอะไรกิน สักพักเราก็กวาดบ้าน ล้างาน ซักผ้า แล้วเราก็ถึงมานั่งเล่นคอม เมื่อวานแกกลับมาดึกๆแกก็ออกไปวัดอีก เราก็เลยทำกับข้าวไว้ให้ ซึ้งตัวเราก็ไม่ใช้คนทำกับข้างเก่งอะไร ก็ทำของทอดๆไว้อะ แล้วพอเราทำกับข้าวเสร็จ เรากินข้าวอาบน้ำเสร็จ ประมาน 2 ทุ่ม เกือบๆ3 ทุ่ม ย่าเราก็กลับมาบ้าน เราก็เข้าห้องแล้วอะ แล้วพอสักดึกๆ เราก็ออกไปหาย่า ย่าเราก็บ่นว่าเราไม่เคยทำกับข้าวให้แกกินเลย ไม่เหมือนลูกหลานคนอื่นเขาทำกับข้าวให้ พ่อให้แม่ให้ย่าเขากินได้ ดูลูกตัวเองสิ เราก็แบบ บอกว่า รู้ได้ไงว่าเขาทำ ไปนั่งกินข้าวไปอยู่ไปกินกับเขามาเหรอ ย่าเราเลยบอกว่าพี่คนข้างบ้านเราอะ ทำกับข้าวให้ยายเขากินตลอด เราเลยบอกว่ารู้ได้ไง พี่คนข้างบ้านเขาก็ไม่ได้ทำให้ยายเขากิน เขาทำกินตัวเอง (ที่เรารู้เพราะเราสนิทกับพี่คนข้างบ้านอะคะ) ย่าเราก็พูดว่า กูรู้หมดละ แบบเราทั้งพูดทั้งน้ำตาไหลอะ ทั้งๆที่เราก็ทำกับข้าวไว้ให้แต่แกไม่กินอะ พอมาวันนี้แกก็ออกไปวัดของแกตามปกตินั้นละ พอ 5 โมงเย็นแกก็กลับมาที่บ้าน แล้วแกก็หาว่าเราอะนอนกินบ้านกินเมือง ไม่ทำงานบ้าน ทั้งๆที่เราล้างจานที่แกทำกับข้าวไว้เป็นกองๆ แล้วเราก็มานั่งทำการบ้านเรา พอปวดหัวเลยหลับไป แค่นั้นเอง แล้วเราเลยบอกย่าไปว่าทำไมจะไม่ทำ จานก็ล้าง บ้านก็กวาด แกก็บอกว่ากวาดอะไรยังรกเหมือนเดิม คือแบบ เราไม่เข้าใจว่าทำไมชอบดุ ชอบด่าเรา คือเราต้องอยู่ในกรอบนี้มา 17 ปี เราอยากออกไปอยู่หอ อยากใช้ชีวิตแบบไม่มีใครมายุ่งอะ แต่เรารู้นะว่าอยู่ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่ากับที่บ้านอะ เราควรทำไงดี ??
ปล.หากพิมพ์ตกยังไงขออภัยด้วยนะคะ