เพื่อนบอกเราเสมอว่าชอบอยู่คนเดียวจริงๆ

คือเราชอบที่จะอยู่คนเดียวเลิกเรียนก็กลับหอหรือไปหอสมุดบ้าง เราคิดว่าส่วนนึงมาจากการเลี้ยงดูเราไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนบ่อยๆ พ่อเเม่เราำงาน เเต่เราก็แฮปปี้ได้อยู่บ้าน มีอะไรให้ทำมากกว่าอยู่บนรถ เราเลยติดบ้าน เวลาพ่อเเม่ชวนไปไหนเราก็ไม่ค่อยอยากไป พอมัธยมเรานานๆครั้งจะออกไปไหนที่ ส่วนใหญ่ก็ไปห้างมากกว่า เข้ามหาลัยยิ่งตัวคนเดียว มาเรียนคนเดียว ตอนเเรกเหงามาก เครียดมาก รู้สึกโดดเดียว เพื่อนสนิก็มีเพื่อนกลุ่มใหม่พูดคุยกันน้อยลง เเต่ก็มีพบปะกันบ้างทางว่างตรงกัน พอเริ่มปรับตัวก็อยู่คนเดียวเเล้วมีความสุข เพื่อนมหาลัยเราบอกว่า ชอบอยู่คนเดียวจริง เวลาชวนไปไหนทำไมไม่ไป ไปกินข้าวด้วยกันไหม ไปดิ อยู่กับเพื่อน บางครั้งมานั่งย้อนอดีตคิดว่าเราไปกินข้าวร้านนี้กับพวกเขากี่ครั้ง 555555 เราก็จะกลับมาหอ ดูซีรีย์ หนัง ฟังเพลง อ่านหนังสือ เราไปเที่ยวก็เสียเงิน เราไม่อยากเสียเงินฟุ่มเฟือยเท่าไหร่ รู้สึกไม่อยากรบกวนพ่อเเม่เท่าไหร่ เขาให้มาเรียนเเล้วก็ไม่อยากจะรบกวนเขามาก เพื่อนเก่ากลุ่มนึงบอกว่าให้หัดเข้าสังคม เราก็ดูพวกนั้นเค้ามีเพื่อนเยอะ รู้จักคนเยอะ hung out บ่อย เราคิดว่าเราไม่อยากได้สังคมเเบบนี้ มันดูจอมปลอม เราไม่ดื่ม ไม่ชอบเสียงดังๆ ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ เเล้วพอไม่ได้เจอกันบ่อยก็ขาดๆกันไป ตัวเรามีเพื่อนจริงๆนับหัวได้เลย เเล้วตัวเราก็ร่าเริงนะ sec เราในclass เราก็พูดคุยเกือบหมด บ้างคนเงียบๆเราก็ไม่กล้าไปคุย นี้ถือว่าเข้าสังคมรึเปล่า จริงๆเราก็อยากเข้าชมรมเเบบพวกอ่านหนังสือนิยายอะไรเเบบนี้เเบบหนังฝรั่ง ในความคิดเราพอเริ่มโตขึ้นก็ต้องใช้ชีวิตของตัวเองเป็นส่วนใหญ่ การอยู่กันเป็นกลุ่มเเบบวัยรุ่นคงทำได้ยากขึ้น เเละเราแฮปปี้ที่ได้พึ่งตัวเองเป็นหลักเเต่เราก็กลัวจะไม่มีเพื่อน เราควรจะเข้าสังคมเพิ่มกว่านี้อีกไหม เเล้วมีใครรู้สึกดีบ้างที่ได้ใช้ชีวิตส่วนใหญ่กับตัวเอง