โอ๊ววว...ฉันบินไม่ไหววว...

แสงสุดท้ายคล้อยต่ำค่ำใกล้เร้น ลมเย็นเล่นริ้วน้ำระยับฝัน คลื่นกระทบไม้เก่าดังรำพัน บ้านตรงนั้นนิ่งเงียบเยียบทั้งเรือน เถาวัลย์เลื้อยคลุมชายชายคาเก่า เหมือนโอบเงาอดีตไว้ไม่เลือน หน้าต่างปิดแง้มค้างกลาง

วันและคืนผ่านผันไป น้ำตาไหล ไม่เคยแห้งหาย เหนื่อยหนักอยากพักหลบใจ ให้คลายทุกข์ถม จมจินต์ อ่อนและล้าจนลาแรง แฝงหม่นทนเศร้าถวิล กี่่หยาดที่หยดรดริน มิสิ้นความเหงาเคล้าปน เดินบนถนนโดดเดี่ยว หนามเกี่ยวห

ถามหัวใจหวั่นไหวไหมยามไกลห่าง รู้ว่าทางเคว้งคว้างเมื่อจางหาย ไม่มีเงาเธออยู่คู่หทัย เหมือนหัวใจซึมเซาความเหงาวน ถามหัวใจมีไหมในใยเยื่อ ซุกปนเจือความห่วงท้วงทุกหน ยามไกลร้างห่างหายใจจ่อมจน ล้าเหลือทนบ

ฟังแล้วก็ร้องไห้ทุกปีเหมือนกันจ้ะ บอกตัวเองให้กลั้นน้ำตาไว้ ไม่ให้ร้อง ไม่ให้น้อยใจ ใกล้ถึงวันแม่ทีไร น้ำตาจะไหลขึ้นมา แม่จากลูกไปตั้งแต่เด็กน้อย มีปมติดตัวคือกำพร้า พยายามเข้มแข็งเรื่อยมา แต่บางเวล

ลิขิตรักจากวันวานที่ผ่านผัน ช่างเหมือนฝันลางเลือนเบือนหลบหาย เธอเคยบอกรักฉัน มั่นมิหวั่นกลาย บัดนี้ไร้ เหลือลมเงา ยามเฝ้ามอง คำเคยบอกรักกันมิหันจาก เป็นเพียงซากคำสัญญาล้าหม่นหมอง สิ้นร้างไร้ใยสวาท มิ

https://youtu.be/cOlUVixMJlA?t=5 น้ำค้าง หล่นพร่างพรม…….คราสายลม พัดผันผ่าน หัวอกไหวสะท้าน...........ใจนงคราญอาลัยหา น้ำค้าง ใสดังแก้ว...........แสนเพริศแพร้ว ยอดพฤกษา รักขมตรมอุรา....