กาลครั้งหนึ่งนั้น นานมาแล้ว เคยมีเพื่อนบ้านเป็น K-Pop

บ้านเกิดเราอยู่ชัยภูมิ ย้อนไปเมื่อยี่สิบปีที่แล้วเมื่อตอนที่เรายังเด็ก
สมัยนั้นที่นี่ ก็ยังไม่ได้เจริญอะไรมากมาย ความเชื่อเรื่องผีสางเป็นเรื่องที่อยู่คู่กับสัมคมเล็กๆนี้มาแต่ไหนแต่ไร
หนึ่งในความเชื่อนั้นก็คิอเรื่อง ผีปอบ

เล่าย้อนไปสมัยประถม ตอนนั้นน่าจะป.2-3 เราจะติดพี่คนนึงมาก บ้านอยู่ไกล้กันน่ะ
ก้อไปเล่นกะแกทุกวันตามประสา พากันไปเก็บตะขบหลังบ้านแก มาใส่ถุงแล้วแช่ช่องฟรีส
อร่อยดีนะ บางวันกะเล่นหมากเก็บ เล่นขายของไปตามประสา

แม่พี่แกใจดี แต่ไม่ค่อยออกไปไหนหรอก แกป่วย ไม่มีแรง เราไปเล่นด้วย่อยๆแต่ก็ไม่ค่อยได้เจอแกนะ
แต่ว่า แม่กับยายเรารวมไปถึงพี่ๆจะชอบบอกว่าอย่าไปเล่นบ้านนี้บ่อย แต่เราไม่เชื่อหรอก
เราชอบพากันไปปีนต้นตะขบ มันสนุกมากเลย อีกอย่างมีเพื่อนเล่นที่ไม่แกล้งเราก้อพี่คนนี้แหละ

จนวันนึงมีผู้ใหญ่ในหมู่บ้านนี่แหละ มาที่บ้านมาคุยเล่นกะยายตามประสาชาวบ้านเมื่อก่อน
เค้าอยู่ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันนะ สนิทกัน รู้จักกันหมดทั้งกะรุ่นลูกไล่ไปถึงตายายทีเดียว
เวลาด่านี่เรียกลูกอี... ชื่อแม่เลย หลานอี.  ... ตามด้วยชื่อยาย คือรู้จักกันหมดน่ะ

วันนั้นกำลังจะไปเล่นขายของ เค้ากะทักยายว่า ทำไมปล่อยอีหล่าไปเล่นเฮือนนั้นดุแท้ บ่ย่านมันเฮ็ดหลานรึ
แล้วกะเว้าพื้นแม่พี่คนนี้กันเพลิดเพลิน ว่าแกเป็นปอบ มีคนโดนแกขึ้นบ้านหลายคนละ

เราว่าเรานี่ผีเจาะปากมากอะ ไปถามเจ้าตัวเลย ยาย  เพิ่นไม่ให้มาเล่นกับพี่... ลูกยาย  เพิ่นว่ายายเป็นผีปอบ
โอยยยย ภาพตัดไป บรรยากาศแบบในหนังฆาตกรรมเลย
จากที่แกเคยยิ้มอ่อน แกตาขวางเลยจากที่เคยท่าทางใจดีอะ คนป่วยกระเสาะกระแสะอยู่ๆแกลุกเลย
พรวดพราดมาบอกเราว่า ดี ใครมันว่ายายเป็นผี ไปบอกมันนะ ยายจะไปหามัน

เรานี่ก้อนะ ยิ้มมมมตามประสาเด็ก ตอบไปว่า จ้าาาาา 😭😭😭