สวัสดีเพื่อน ๆ ชาวพันทิพย์ทุกท่านนะคะ ปกติตามอ่านอยู่นานยังไม่เคยสมัครไอดีเป็นของตัวเองเลย จนตอนนี้ได้มีไอดีเป็นของตัวเองแล้ว จึงอยากนำประสบการณ์ที่ได้พบเจอมาเล่าให้เพื่อน ๆ ฟัง แล้ววันนี้ก็เป็นวันครบรอบ 1 ปี จากเหตุการณ์นั้นพอดี
เริ่มเลยนะคะ เหตุการณ์นี้มีที่มาที่ไปตั้งแต่ ปลายปี 2558 ซึ่งช่วงนั้นเราอายุ 24 ปีค่ะ จะ 25 ปี ในเดือนมิถุนา 2559 ค่ะ บ้านเราได้จัดพิธีไหว้ครู ซึ่งย่าเราตอนนั้นแกมีอาชีพเป็นหมอดูค่ะ (อันนี้เป็นความเชื่อส่วนบุคคล โปรดใช้วิจารณยานในการอ่านนะคะ) เขาก็บอกเราว่า “เดี๋ยวปีหน้า จะเบญจเพสแล้ว ไม่มีอะไรต้องห่วงนะ ห่วงอย่างเดียวคือเรื่องขับรถ” ซึ่งตอนนั้นเราขับรถมาได้ประมาณ 2 ปีแล้วค่ะ เราก็เอจะขับไปชนใครรึเปล่าน้า เพราะว่าตอนหัดขับรถเราเคยขับไปชนท้ายเพื่อนบ้านในหมู่บ้านเราค่ะ หลังจากนั้นเลยเลิกขับรถไปเกือบปี ย่าก็แนะนำว่าให้ไปทำบุญปล่อยปลาค่ะ ซึ่งเราก็หาเวลาไปทำไม่ได้เลยค่ะ ทุกวันเราจะขับรถไปทำงานระหว่างบ้านกับที่ทำงานก็ 11 กิโลเมตรโดยประมาณค่ะ ขอบอกก่อนว่ารถเราเป็นรถรุ่นเก่าค่ะ ขับได้ไม่เกิน 80 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เราก็ขับไม่เกินนี้มาตลอดค่ะ จนสุดท้ายก็เกิดเรื่องจนได้
วันนั้นเป็นวันที่ 2 กุมภา 2559 เราเลิกงานประมาณ 3 ทุ่ม ก็ขับรถกลับบ้านปกติ เวลาเราขับรถเองเนี่ยไม่ว่าจะไปไหน เราจะคาดเข็มขัดนิรภัยเสมอค่ะ เพราะติดตั้งแต่ตอนขับแรก ๆ ที่ยังไม่มีใบขับขี่ กลัวตำรวจจับค่ะ ก็เลยใส่มาตลอด ขับไปจน อีก 5 กิโลเมตร จะถึงหมู่บ้านเราค่ะ ขณะที่เรากำลังจะสวนกับรถอีกคันนึง อยู่ๆเขาหักเข้าเลนเราเฉยเลยค่ะ เราก็หักพวงมาลัยจะหนีแต่ปรากฏว่าไม่ทันค่ะ ชนกันเสียงดันสนั่นหวั่นไหว เรารู้สึกตัวว่ารถมันหมุนเลยค่ะ รถคันหลังที่ตามเรามาพลอยโดนไปด้วย ใจคิดซวยแล้วไงรถพังพ่อด่าแน่เลย พอลืมตาขึ้นมากระจกหน้ารถไม่เหลือเลยค่ะ ตัวเราโดนอัดอยู่ในรถ ประตูข้างคนขับเปิดไม่ได้ ต้องใช้เครื่องตัดถ่าง หันมามองแขนซ้ายตัวเอง เบี้ยวค่ะ กระดูข้อมือแตก (ทุกวันนี้หายแล้วก็ไม่เหมือนเดิมนะคะ แถมมีแผลเป็นจากการเสียบลวดจัดกระดูกด้วย) หัวคิ้วก็แตกค่ะโดนกระจกบาดยาวมาถึงหางตา ทุกวันนั้นก็เป็นแผลเป็น ที่พีคสุดค่ะ พวงมาลัยรถเรามันเป็นเหล็กค่ะ แล้วไอ้ที่เราจับเวลาขับรถอ่ะค่ะ เรียกไม่ถูก มันหลุด แล้วเหล็กที่เป็นซี่ ๆ ของพวงมาลัย มันจ่ออยู่ที่ท้องเราค่ะ คือถ้าเราไม่คาดเข็มขันนิรภัยในวันนั้นก็เป็นไปได้ 2 อย่างคือ พุ่งออกมานอกรถ กับโดนเหล็กอันนั้นเสียงท้องตายคารถไปแล้วค่ะ ได้แต่ร้องเรียกให้คนมาช่วย โทรศัพท์ก็ก้มลงไปหยิบไม่ได้ เลยต้องขอร้องให้คนที่มาช่วยโทรบอกพ่อให้ค่ะ แล้วตอนที่คนเขาเริ่มมามุงดู ก่อนที่รถมูลนิธิจะมารถเราดันมีประกายไฟค่ะ คนที่มุงเขาก็หนีกันบอกไฟไหม้ ๆ เรานี่นึกในใจ นี่เราต้องมาตายแบบนี้ใช่มั้ยเนี่ย ปลงกับชีวิตเลยค่ะตอนนั้น แต่ก็รอดมาได้หวุดหวิด ได้นอนโรงพยาบาล 7 วัน พักฟื้นที่บ้านอีกเกือบเดือนเลยค่ะ
เรื่องราวทั้งหมดก็มีเท่านี้ แต่มันเป็นอะไรที่ฝังใจมากค่ะ ทุกวันนั้นเราไม่ได้ขับรถเองแล้ว เพราะว่าเปลี่ยนไปทำงานที่อื่น แต่ในหัวมันคิดถึงแต่เรื่องอุบัติเหตุตลอดเลยค่ะ ว่าแบบนั่ง ๆ อยู่เกิดมีรถพุ่งเข้ามาจะทำยังไง ก็ขอฝากเป็นอุทาหรสำหรับทุกท่านที่ขับรถด้วยนะคะ เราเองระวังแล้วแต่คนอื่นไม่ระวังยังไงก็ชนอยู่ดีค่ะ
มีภาพประกอบนะคะ อันนี้ได้รูปมาจากเพจ มหาชัยมีด่านบอกด้วย เสียดายรถมากเลย คือทุกคนในบ้านชอบรถคันนี้มากค่ะ เรามาทำซะเละเลย
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ประสบการณ์รอดตายเพราะเข็มขัดนิรภัย
เริ่มเลยนะคะ เหตุการณ์นี้มีที่มาที่ไปตั้งแต่ ปลายปี 2558 ซึ่งช่วงนั้นเราอายุ 24 ปีค่ะ จะ 25 ปี ในเดือนมิถุนา 2559 ค่ะ บ้านเราได้จัดพิธีไหว้ครู ซึ่งย่าเราตอนนั้นแกมีอาชีพเป็นหมอดูค่ะ (อันนี้เป็นความเชื่อส่วนบุคคล โปรดใช้วิจารณยานในการอ่านนะคะ) เขาก็บอกเราว่า “เดี๋ยวปีหน้า จะเบญจเพสแล้ว ไม่มีอะไรต้องห่วงนะ ห่วงอย่างเดียวคือเรื่องขับรถ” ซึ่งตอนนั้นเราขับรถมาได้ประมาณ 2 ปีแล้วค่ะ เราก็เอจะขับไปชนใครรึเปล่าน้า เพราะว่าตอนหัดขับรถเราเคยขับไปชนท้ายเพื่อนบ้านในหมู่บ้านเราค่ะ หลังจากนั้นเลยเลิกขับรถไปเกือบปี ย่าก็แนะนำว่าให้ไปทำบุญปล่อยปลาค่ะ ซึ่งเราก็หาเวลาไปทำไม่ได้เลยค่ะ ทุกวันเราจะขับรถไปทำงานระหว่างบ้านกับที่ทำงานก็ 11 กิโลเมตรโดยประมาณค่ะ ขอบอกก่อนว่ารถเราเป็นรถรุ่นเก่าค่ะ ขับได้ไม่เกิน 80 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เราก็ขับไม่เกินนี้มาตลอดค่ะ จนสุดท้ายก็เกิดเรื่องจนได้
วันนั้นเป็นวันที่ 2 กุมภา 2559 เราเลิกงานประมาณ 3 ทุ่ม ก็ขับรถกลับบ้านปกติ เวลาเราขับรถเองเนี่ยไม่ว่าจะไปไหน เราจะคาดเข็มขัดนิรภัยเสมอค่ะ เพราะติดตั้งแต่ตอนขับแรก ๆ ที่ยังไม่มีใบขับขี่ กลัวตำรวจจับค่ะ ก็เลยใส่มาตลอด ขับไปจน อีก 5 กิโลเมตร จะถึงหมู่บ้านเราค่ะ ขณะที่เรากำลังจะสวนกับรถอีกคันนึง อยู่ๆเขาหักเข้าเลนเราเฉยเลยค่ะ เราก็หักพวงมาลัยจะหนีแต่ปรากฏว่าไม่ทันค่ะ ชนกันเสียงดันสนั่นหวั่นไหว เรารู้สึกตัวว่ารถมันหมุนเลยค่ะ รถคันหลังที่ตามเรามาพลอยโดนไปด้วย ใจคิดซวยแล้วไงรถพังพ่อด่าแน่เลย พอลืมตาขึ้นมากระจกหน้ารถไม่เหลือเลยค่ะ ตัวเราโดนอัดอยู่ในรถ ประตูข้างคนขับเปิดไม่ได้ ต้องใช้เครื่องตัดถ่าง หันมามองแขนซ้ายตัวเอง เบี้ยวค่ะ กระดูข้อมือแตก (ทุกวันนี้หายแล้วก็ไม่เหมือนเดิมนะคะ แถมมีแผลเป็นจากการเสียบลวดจัดกระดูกด้วย) หัวคิ้วก็แตกค่ะโดนกระจกบาดยาวมาถึงหางตา ทุกวันนั้นก็เป็นแผลเป็น ที่พีคสุดค่ะ พวงมาลัยรถเรามันเป็นเหล็กค่ะ แล้วไอ้ที่เราจับเวลาขับรถอ่ะค่ะ เรียกไม่ถูก มันหลุด แล้วเหล็กที่เป็นซี่ ๆ ของพวงมาลัย มันจ่ออยู่ที่ท้องเราค่ะ คือถ้าเราไม่คาดเข็มขันนิรภัยในวันนั้นก็เป็นไปได้ 2 อย่างคือ พุ่งออกมานอกรถ กับโดนเหล็กอันนั้นเสียงท้องตายคารถไปแล้วค่ะ ได้แต่ร้องเรียกให้คนมาช่วย โทรศัพท์ก็ก้มลงไปหยิบไม่ได้ เลยต้องขอร้องให้คนที่มาช่วยโทรบอกพ่อให้ค่ะ แล้วตอนที่คนเขาเริ่มมามุงดู ก่อนที่รถมูลนิธิจะมารถเราดันมีประกายไฟค่ะ คนที่มุงเขาก็หนีกันบอกไฟไหม้ ๆ เรานี่นึกในใจ นี่เราต้องมาตายแบบนี้ใช่มั้ยเนี่ย ปลงกับชีวิตเลยค่ะตอนนั้น แต่ก็รอดมาได้หวุดหวิด ได้นอนโรงพยาบาล 7 วัน พักฟื้นที่บ้านอีกเกือบเดือนเลยค่ะ
เรื่องราวทั้งหมดก็มีเท่านี้ แต่มันเป็นอะไรที่ฝังใจมากค่ะ ทุกวันนั้นเราไม่ได้ขับรถเองแล้ว เพราะว่าเปลี่ยนไปทำงานที่อื่น แต่ในหัวมันคิดถึงแต่เรื่องอุบัติเหตุตลอดเลยค่ะ ว่าแบบนั่ง ๆ อยู่เกิดมีรถพุ่งเข้ามาจะทำยังไง ก็ขอฝากเป็นอุทาหรสำหรับทุกท่านที่ขับรถด้วยนะคะ เราเองระวังแล้วแต่คนอื่นไม่ระวังยังไงก็ชนอยู่ดีค่ะ
มีภาพประกอบนะคะ อันนี้ได้รูปมาจากเพจ มหาชัยมีด่านบอกด้วย เสียดายรถมากเลย คือทุกคนในบ้านชอบรถคันนี้มากค่ะ เรามาทำซะเละเลย
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้