คุณเคยคันกันบ้างไหม ความคันพรากความสุขไปจากเราได้ไหม คันมดกัด คันยุ่งกัด คันระคายเคืองแพ้ คันผดผืน ยังพอรู้สาเหตุและวิธีรักษาแต่คันที่ไม่มีอาการแสดงออกทางผิวหนังใดๆไม่มีผื่น ไม่มีตุ่ม และคันลึกๆลงไปข้างในยิ่งเกายิ่งคัน ยิ่งคันยิ่งเกาจนจะหยุดไม่ได้ เกาจนผิวถลอก ผิวบาง แต่อาการคันกลับไม่มีวี่แววว่าจะทุเลา จางหายหรือหยุดคันสักหนึ่งอึดใจ คันไม่ไ้ด้หยุดได้หย่อน ไม่ได้หยุดให้หายใจหายคอกันเลย หาหมอก็แล้ว ยาทายากินยาฉีดก็แล้ว ก็แค่บรรเทาได้แค่บางช่วงเท่านั้น นี้คืออาการคันของหญิงชราผู้น่าสงสารนางหนึ่ง ความทุกข์ทรมานนั้นถ้าใครไม่ได้สัมผัสรสชาติก็คงยากยิ่งจะเข้าใจได้ และบางคนอาจคิดว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดา ทั่วไปของคนแก่ และละเลยไม่ใส่ใจ หรือทอดธุระ หรือแม้กระทั่งสิ้นปัญญาหมดหนทางช่วยเหลือ นี่คือสาเหตุหลักที่ผมจองตั๋วเครื่องบินในทันทีที่ทราบเรื่อง แค่ได้ฟังเรื่องราวผมถึงกับนอนแทบไม่เป็นสุข ผมจะปล่อยให้นางต้องทนทุกข์ทรมานอยู่เพียงลำพังโดยที่ไม่ได้ช่วยเหลือแบ่งเบาเลยคงเป็นเรื่องน่าอัปยศ อดสู น่าละอายที่สุดในชีวิตและคงเป็นความผิดที่ไม่น่าจะมีใครคิดว่าจะอภัยให้ได้ง่ายๆ
ลมหนาวพัดผ่าน หอบความแห้ง เย็น หนาวเหน็บ มาฝากสรรพสิ่ง ไม่เว้นแม้แต่หญิงชรา ร่างกายบอบบาง ผอมแห้ง ในตาฝ่าฟาง หูหนัก ผมขาวเกือบทั่วทุกเส้นผม ผิวหนังหยาบกร้านกระด้างด้วยผ่านวัยมาเนิ่นนานผู้น่าสงสาร อย่างไม่คิด เมตตาสงสารใดๆ ลมหนาวยังคงพัดไปตามเรื่องของมัน หอบเอาความแห้งแล้งมาสู่ ลักพาเอาความชุ่มชื้นบนพื้นดินผืนโลก ไม่ยกเว้นกระทั้งผิวอันหยาบกร้าน กระด้างบอบบางของหญิงชรา ตอกย้ำให้ความเจ็บป่วยทางกายทวีพลังเบียดเบียดสังขารของนางมากขึ้นเป็นทวี
ในทันที่ผมเห็นสภาพของนาง ทั้งสะเทือนใจ ละอายใจ สังเวช ระคนสงสารจับใจ เราปล่อยให้นางทนทุกข์ทรมานอยู่อย่างเดียวดายลำพังมานานเท่าไหร่แล้ว จริงอยู่ถึงจะมีผู้คนรอบกายรอบข้างบำรุงดูดีอย่างดีที่สุดเท่าที่คิดว่าทำได้แต่จะมีสักกี่คนกันนะหรือไม่มีเลยที่จะทุกข์ร้อน ทรมานแทนนางได้ นั่นคือความโดดเดียวลำพัง ที่มีแต่นางผู้เดียวเท่านั้นที่คลุกคลีสัมผัสกับมันทุกเมื่อเชื่อวันมาแรมปี ค่ำคืนที่หนาวเหน็บในห้องลำพังนางได้ไออุ่นจากใครแบ่งปันนางบ้างไหมนะ ไออุ่นจากผ้าห่มอาภรณ์ต่อให้เนื้อดีมีราคาค่างวดแค่ไหน จะห่มให้ถึงสิบชั้น หาที่ลมจะลอดผ่านสักนิดไม่ได้ ความหนาวเหน็บจะแทรกซึมผ่านน้อยนิดไม่มี แต่ในใจลึกๆของนางจะยังคงหนาวเหน็บแค่ไหนนั้น คำตอบไม่เคยได้ยินจากปากของนาง แต่แววตาของนางมันฟ้องทุกครั้งที่แววตาสอดประสานกัน ความรู้สึกต่างๆมันพรั่งพรู เพียงเพราะเราไม่ได้แค่มองผ่านแต่มองลึกลงไปเท่าที่ความผูกพันแนบแน่นจะพาความคิดดิ่งลึกลงไปจนสุดวิสัยแห่งใจจะหยั่ง
บ่ายคล้อย สำหรับ ผู้คนหนุ่มสาววัยสมควรแก่การงานก็คงจะสัมผัสถึงความร้อนแล้ง อบอ้าว ถึงจะมีลมหนาวพัดผ่านมาเป็นระยะๆ แต่สำหรับหญิงชราบอบบาง แสงแดดบ่ายแก่แบบนี้ก็ยังคงขับไล่ความหนาวเหน็บที่วนเวียนอยู่รอบกายทุกวินาทีให้ตีจากไปไม่ได้เลย ร่างผอมบาง ที่ใส่เพียงผ้าถุงผืนเดียวท่อนบนเปลือยเปล่า พร้อมที่จะชำระร่างกายอาบน้ำที่จะเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวในตลอดวัน ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ปากนางบ่นหนาวสั่นหัวแต่เท้าก้าวเดินเข้าหาถังน้ำที่เปิดก๊อกเติมไว้กลางแจ้งไร้ร่มเงา กระนั้นนางยังบนถึงความหนาวไม่ขาดปาก ผมเตรียมน้ำใส่ถังรอนางเดินมาอย่างช้าๆไม่ทันใจเยี่ยงคนสูงวัยทั่วไป ไม่ได้เร่งแต่ต้องรีบอาบเพราะห่วงว่าถ้าชักช้าไม่ทันการนางจะหนาวเหน็บเอาได้
ผมเตรียมสบู่และใช้ขันพลาสติก บอกนางนั่งลงข้างๆถังน้ำที่เปิดรอไว้เต็มน่าอาบ นางแย่งยื้อขัน บอกแม่จะอาบเอง ผมไม่ยอมบอกนั่งลงเดี๋ยวจะอาบให้ เมื่อนางเห็นท่าทีเอาจริงของผมนางจึงยอมให้ตักน้ำราดตัวให้ อย่างเหนียมอาย ในเนื้อหนังสังขารเรือนร่าง เปลือยเปล่า ตามประสาสามัญมนุษย์ทั่วไป ด้วยว่าเนื้อหนังบางส่วนมีสงวนเฉพาะเจาะจงให้เพียงผู้เป็นเจ้าของเท่านั้นแตะต้องสัมผัส ความรู้สึกนี้มีอยู่ในมนุษย์ทุกผู้ทุกนาม ผมเข้าใจดีและระมัดระวัง ค่อยๆทำเพื่อให้นางผ่อนคลายและลืมความละอายไป นางจึงยอมให้อาบน้ำให้ คนแก่ก็ดื้อเหมือนเด็ก ต่างแต่คนแก่ดื้อเพราะรู้มามากเห็นมามาก ส่วนเด็กดื้อเพราะไม่รู้อะไรไร้เดียงสา ผมค่อยๆตักน้ำราดทั่วตัวนางแล้วถูสบู่ให้ทั่วทุกพื้นที่ แม้ในส่วนที่ควรละอายผมก็ต้องทำด้วยความระมัดระวังเบามือ นางนั่งนิ่งในท่าสบายให้ผมถูสบู่ให้แต่โดยดี นางคงลืมหรือนึกไม่ถึงกันแน่นะว่าเมื่อกาลเนิ่นนานผ่านมา นางก็เคยทำแบบนี้ให้ใครคนหนึ่งอย่างถนุถนอมกล่อมเกลี้ยงดูแลแบบนี้มาก่อน นางคงคุ้นเคยกับการปฏิบัติคนอื่นจนชินพอมาถึงเวลาที่นางต้องโดนทำบ้างนางจึงไม่ค่อยคุ้นชิน อาบน้ำเสร็จนางต้องพอกถ่านดำทั้งตัวเพื่อช่วยขับพิษโรคคัน ในวันที่ไม่มีใครช่วยทำนางทาตรงหลังได้อย่างไรกันนะ คงทาได้แค่ส่วนที่มือเอื้อมถึงซึ่งนั้นก็คงไม่ทั่ว ครอบคลุมพื้นที่ของผิวหนังที่เป็นที่เพาะตัวของเชื้อคัน ผมทาไปทุกส่วน สังเกตุใบหน้าที่
วแห้งหยาบกร้าน ลำคอ
วหย่นหย่อนยานทาไปลูบไปก็กลัวว่าหนังจะหลุดติดมือออกมา นมสองเต้าที่เมื่อเนิ่นนานมาแล้วมันยังเต่งตึงอุดมไปด้วยอาหารทิพย์ให้ลูกๆดื่มกินบัดนี้เหี่ยวแห้งหย่อนยานจนแทบมองไม่ออกว่าครั้งหนึ่งมันเคยมีสันฐานกลมเกลี้ยงที่ใช้เลี้ยงดูชีวิตน้อยๆทั้ง 8ให้เติบใหญ่มาได้ หน้าท้องที่เคยอุ้มชูรองรับร่างกายน้อยๆมาถี่บ่อยดูเหนื่อยหน่ายที่จะประคองตัวกล้ามต่างพากันทิ้งตัวไร้แรงต้านแรง ก้นที่เหี่ยวลีบ ขาแข้งที่อ่อนล้าใช้งานมานานนม ไม่มีที่ไหนจะรอดพ้นการสัมผัสของผมไปได้ พยายามทาให้ทั่วทุกซอกมุม ใจกลับประวัติคิดขึ้นมาให้รังเกียจ ในเรือนร่างสังขารนั้นขึ้นมา ช่างน่ารังเกียจไม่มีส่วนไหนเลยที่น่ามองน่าสัมผัส ในจิตส่วนลึกแย้งว่า ก็ร่างกายสังขาร
วย่นหย่อนยานน่ารังเกียจนี้ไม่ใช่รึ ที่เป็นที่อยู่ของผู้หญิงนางหนึ่ง ที่ถึงแม้ตอนนี้สังขารนั้นมองดูแล้วน่ารังเกียจเหี่ยวย่น กร้านดำ ไม่น่าสัมผัสไปทั้งกาย แต่ตัวตนที่แท้จริงของหญิงชราผู้นี้ กลับผ่องใสขาวสะอาด บริสุทธิ์ ผุดผ่อง ในนามของผู้ให้ที่เราเรียกว่า"แม่" ครั้งหนึ่งเมื่อเนินนานมาแล้ว ครั้งที่ผมยังเด็กมากแต่ยังพอจำความได้ ในวงพาข้าวกลางเถียงนา วันนั้นฝนตกพร่ำๆในหน้าฝนฤดูทำนา ทุกคนกำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารที่หาได้ง่ายๆตามท้องไร่ท่องนา นั่นคือน้ำพริกกบป่น กับผักเคียงที่หาได้ตามหัวไร่ปลายนา กินกันง่ายๆแต่อร่อยเด็ด นางแก่ชราผู้นี้ครั้งนั้นนางยังอยู่ในวัยสาว แข็งแรงเรี่ยวแรงมากหลายทำไร่ทำนาไม่หวาดหวั่น กับสามีของนาง และลูกน้อยล้อมหน้าหลัง ด้วยอยู่ในช่วงวัยของการสร้างครอบครัวสน้างฐานะตามวิถีชาวนาชาวไร่ วันนั้นนางได้เอาลูกชายตัวน้อยวัยกำลังซนนั่งบนตัก เจ้าตัวน้อยใส่เพียงแค่เสื้อตัวเดียวไม่ได้ใส่กางเกง ขณะที่ทุกคนกำลังทำศึกอยู่กับอาหารที่อยู่ตรงหน้า จิ้มบ้างกูจิ้มบาง ทันใด้นั้นเป็นอันวงพาข้าวแตก เจ้าตัวน้อยบนตักแม่ทะลึ่งพ่นน้ำมนต์ ตรงดิ่งเข้าไปกลางวง พลาดถ้วยน้ำพริกไปนิดเดียวและหยาดหยดสุดท้ายก็กระเด็นลงในถ้วยน้ำพริกอย่างเหมาะเหม็งทุกคนมองหน้ากันเลิ่กลัก หยุดกินข้าวพร้อมๆกัน แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ไม่ได้สนใจใยดีประหนึ่งว่าเป็นหยาดฝนหล่นตกมาในถ้วยน้ำพริก นางเลื่อนถ้วยน้ำพริกมาเฉพาะหน้าแล้วก้มหน้ากินข้าวหน้าตาเฉยอย่างเอร็ดอร่อยต่อไป ยังดีที่ถ้วยอื่นรอดพ้นจากการถูกจู่โจมครั้งนั้นไปได้ ทุกคนจึงกลับมากินกันต่อ เมื่อหวลคิดถึงครั้งนั้น ผมตั้งจิตอธิษฐานในใจว่า ขอมือลูกนี้จงเป็นโอสถเป็นยา แตะต้องสัมผัสไปส่วนไหนขอให้โรคร้ายที่กำลังเบียดเบียนบีทาแม่อยู่ จงบรรเทาเบาบาง ห่างหาย ทุเลาลง จนหายดีด้วยเถิด เมื่อสลัดความคิดที่แวบเข้ามาออกไปแล้ว ผมจึงทาผงถ่านทั่วทั้งตัวจนเสร็จปล่อยทิ้งไว้ให้แห้ง แดดร้อนจนแสบหนังแต่นางยังนั่งกลางแดดบอกว่าอุ่นดี ผมยื่นเหม่อมองร่างหญิงชราที่ตอนนี้ตัวดำเมื่อมด้วยผงถ่านไม้ไผ่ ในหัวสับสนผุดคำถามต่างๆมากมายให้ได้คิด
สองวันถัดมาผมจองตั๋วสำหรับสองที่ โดยเลือกที่นั่งติดกันเป็นที่ที่ดีที่สุดเท่าที่ทางสายการบินเที่ยวนั้นจะพึ่งมีให้บริการผู้โดยสารขณะที่นั่งอยู่บนแคร่ใต้ร่มไผ่ข้างๆนาง ไม่ง่ายเลยกว่าจะเกลี้ยกล่อม ให้นางยอมทำตามคำชักชวนของผม ทุกคนทั้งพี่สาวพี่เขยทั้งหลวงพ่อ ต้องมาช่วยกันพูดเกลี้ยกล่อมอ้างเหตุผลร้อยแปดประดามี ว่าจะมีผลดีต่อนางเมื่อตามผมเข้าเมืองกรุง นางหมดความหวังกับหมอกับแพทย์ที่จะทำการเยียวยาเสียแล้วเหนื่อยหน่ายกับการรักษา อีกทั้งปัญหาความยุ่งยากตามประสาคนแก่สังขารไม่อำนวยในการเดินทาง อาหารการกิน ที่อยู่อาศัยที่ไม่คุ้นเคย เมื่อทุกอย่างสรุปลงตัวนางจึงปลงใจตามผมเข้าเมืองกรุง
ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่าง ของฝากจากคนบ้านนอกถึงคนกรุงก็พร้อมแล้วในกระเป๋า ไม่เเว้น แม้แต่หมากพลูอุปกรณ์ในการขบเคี้ยวของคุ้นเคยของคนแก่ก็พร้อมแล้วเช่นกัน วันเดินทางมาถึง ความกังวลที่ผมพอจะมีอยู่บ้างเรื่องสุขภาพของนางก็เป็นอันหมดไปเพราะนางคล่องแคล่วกว่าที่คิด สามารถเดินไปขึ้นเครื่องบินได้เองทั้งที่พนักงานพร้อมบริการรถเข็นให้แต่ผมบอกไม่เป็นไรอยากให้นางเดินไปเอง ผมเห็นท่วงท่าของนางยังแข็งแรงก็ใจชื้น ปีนบันไดขึ้นเครื่องเรือบินถึงแม้จะทุลักทุเลแต่ก็ถือว่าเก่งมากแล้วสำหรับหญิงชราบ้านนอกอายุ 80 ผมต้องช่วยประคับประคองใกล้ชิดมากที่สุดไม่อยากให้ใครต้องมาช่วยประคองสัมผัสนาง ไม่ใช่เพราะหยิ่งยโสถือตัวอันใดแต่เราเกรงว่าคนอื่นจะรังเกียจเดียจฉันคนแก่ที่สังขารไม่ได้น่าสวยงามน่ามองน่าจับน่าต้อง ที่เงอะงะชักช้าจนอาจหงุดหงิดชิงชังเอาได้แต่นั้นเป็นแค่ผมเองคาดเดาเอาเองเพราะทุกคนที่เห็นนางก็ยิ้มทักทายปราศัยด้วยเป็นอย่างดีพนักงานสายการบินก็ยินดีต้อนรับและช่วยเหลือเต็มที่เต็มกำลัง
(มีต่อ)
หญิงชรา
ลมหนาวพัดผ่าน หอบความแห้ง เย็น หนาวเหน็บ มาฝากสรรพสิ่ง ไม่เว้นแม้แต่หญิงชรา ร่างกายบอบบาง ผอมแห้ง ในตาฝ่าฟาง หูหนัก ผมขาวเกือบทั่วทุกเส้นผม ผิวหนังหยาบกร้านกระด้างด้วยผ่านวัยมาเนิ่นนานผู้น่าสงสาร อย่างไม่คิด เมตตาสงสารใดๆ ลมหนาวยังคงพัดไปตามเรื่องของมัน หอบเอาความแห้งแล้งมาสู่ ลักพาเอาความชุ่มชื้นบนพื้นดินผืนโลก ไม่ยกเว้นกระทั้งผิวอันหยาบกร้าน กระด้างบอบบางของหญิงชรา ตอกย้ำให้ความเจ็บป่วยทางกายทวีพลังเบียดเบียดสังขารของนางมากขึ้นเป็นทวี
ในทันที่ผมเห็นสภาพของนาง ทั้งสะเทือนใจ ละอายใจ สังเวช ระคนสงสารจับใจ เราปล่อยให้นางทนทุกข์ทรมานอยู่อย่างเดียวดายลำพังมานานเท่าไหร่แล้ว จริงอยู่ถึงจะมีผู้คนรอบกายรอบข้างบำรุงดูดีอย่างดีที่สุดเท่าที่คิดว่าทำได้แต่จะมีสักกี่คนกันนะหรือไม่มีเลยที่จะทุกข์ร้อน ทรมานแทนนางได้ นั่นคือความโดดเดียวลำพัง ที่มีแต่นางผู้เดียวเท่านั้นที่คลุกคลีสัมผัสกับมันทุกเมื่อเชื่อวันมาแรมปี ค่ำคืนที่หนาวเหน็บในห้องลำพังนางได้ไออุ่นจากใครแบ่งปันนางบ้างไหมนะ ไออุ่นจากผ้าห่มอาภรณ์ต่อให้เนื้อดีมีราคาค่างวดแค่ไหน จะห่มให้ถึงสิบชั้น หาที่ลมจะลอดผ่านสักนิดไม่ได้ ความหนาวเหน็บจะแทรกซึมผ่านน้อยนิดไม่มี แต่ในใจลึกๆของนางจะยังคงหนาวเหน็บแค่ไหนนั้น คำตอบไม่เคยได้ยินจากปากของนาง แต่แววตาของนางมันฟ้องทุกครั้งที่แววตาสอดประสานกัน ความรู้สึกต่างๆมันพรั่งพรู เพียงเพราะเราไม่ได้แค่มองผ่านแต่มองลึกลงไปเท่าที่ความผูกพันแนบแน่นจะพาความคิดดิ่งลึกลงไปจนสุดวิสัยแห่งใจจะหยั่ง
บ่ายคล้อย สำหรับ ผู้คนหนุ่มสาววัยสมควรแก่การงานก็คงจะสัมผัสถึงความร้อนแล้ง อบอ้าว ถึงจะมีลมหนาวพัดผ่านมาเป็นระยะๆ แต่สำหรับหญิงชราบอบบาง แสงแดดบ่ายแก่แบบนี้ก็ยังคงขับไล่ความหนาวเหน็บที่วนเวียนอยู่รอบกายทุกวินาทีให้ตีจากไปไม่ได้เลย ร่างผอมบาง ที่ใส่เพียงผ้าถุงผืนเดียวท่อนบนเปลือยเปล่า พร้อมที่จะชำระร่างกายอาบน้ำที่จะเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวในตลอดวัน ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ปากนางบ่นหนาวสั่นหัวแต่เท้าก้าวเดินเข้าหาถังน้ำที่เปิดก๊อกเติมไว้กลางแจ้งไร้ร่มเงา กระนั้นนางยังบนถึงความหนาวไม่ขาดปาก ผมเตรียมน้ำใส่ถังรอนางเดินมาอย่างช้าๆไม่ทันใจเยี่ยงคนสูงวัยทั่วไป ไม่ได้เร่งแต่ต้องรีบอาบเพราะห่วงว่าถ้าชักช้าไม่ทันการนางจะหนาวเหน็บเอาได้
ผมเตรียมสบู่และใช้ขันพลาสติก บอกนางนั่งลงข้างๆถังน้ำที่เปิดรอไว้เต็มน่าอาบ นางแย่งยื้อขัน บอกแม่จะอาบเอง ผมไม่ยอมบอกนั่งลงเดี๋ยวจะอาบให้ เมื่อนางเห็นท่าทีเอาจริงของผมนางจึงยอมให้ตักน้ำราดตัวให้ อย่างเหนียมอาย ในเนื้อหนังสังขารเรือนร่าง เปลือยเปล่า ตามประสาสามัญมนุษย์ทั่วไป ด้วยว่าเนื้อหนังบางส่วนมีสงวนเฉพาะเจาะจงให้เพียงผู้เป็นเจ้าของเท่านั้นแตะต้องสัมผัส ความรู้สึกนี้มีอยู่ในมนุษย์ทุกผู้ทุกนาม ผมเข้าใจดีและระมัดระวัง ค่อยๆทำเพื่อให้นางผ่อนคลายและลืมความละอายไป นางจึงยอมให้อาบน้ำให้ คนแก่ก็ดื้อเหมือนเด็ก ต่างแต่คนแก่ดื้อเพราะรู้มามากเห็นมามาก ส่วนเด็กดื้อเพราะไม่รู้อะไรไร้เดียงสา ผมค่อยๆตักน้ำราดทั่วตัวนางแล้วถูสบู่ให้ทั่วทุกพื้นที่ แม้ในส่วนที่ควรละอายผมก็ต้องทำด้วยความระมัดระวังเบามือ นางนั่งนิ่งในท่าสบายให้ผมถูสบู่ให้แต่โดยดี นางคงลืมหรือนึกไม่ถึงกันแน่นะว่าเมื่อกาลเนิ่นนานผ่านมา นางก็เคยทำแบบนี้ให้ใครคนหนึ่งอย่างถนุถนอมกล่อมเกลี้ยงดูแลแบบนี้มาก่อน นางคงคุ้นเคยกับการปฏิบัติคนอื่นจนชินพอมาถึงเวลาที่นางต้องโดนทำบ้างนางจึงไม่ค่อยคุ้นชิน อาบน้ำเสร็จนางต้องพอกถ่านดำทั้งตัวเพื่อช่วยขับพิษโรคคัน ในวันที่ไม่มีใครช่วยทำนางทาตรงหลังได้อย่างไรกันนะ คงทาได้แค่ส่วนที่มือเอื้อมถึงซึ่งนั้นก็คงไม่ทั่ว ครอบคลุมพื้นที่ของผิวหนังที่เป็นที่เพาะตัวของเชื้อคัน ผมทาไปทุกส่วน สังเกตุใบหน้าที่
สองวันถัดมาผมจองตั๋วสำหรับสองที่ โดยเลือกที่นั่งติดกันเป็นที่ที่ดีที่สุดเท่าที่ทางสายการบินเที่ยวนั้นจะพึ่งมีให้บริการผู้โดยสารขณะที่นั่งอยู่บนแคร่ใต้ร่มไผ่ข้างๆนาง ไม่ง่ายเลยกว่าจะเกลี้ยกล่อม ให้นางยอมทำตามคำชักชวนของผม ทุกคนทั้งพี่สาวพี่เขยทั้งหลวงพ่อ ต้องมาช่วยกันพูดเกลี้ยกล่อมอ้างเหตุผลร้อยแปดประดามี ว่าจะมีผลดีต่อนางเมื่อตามผมเข้าเมืองกรุง นางหมดความหวังกับหมอกับแพทย์ที่จะทำการเยียวยาเสียแล้วเหนื่อยหน่ายกับการรักษา อีกทั้งปัญหาความยุ่งยากตามประสาคนแก่สังขารไม่อำนวยในการเดินทาง อาหารการกิน ที่อยู่อาศัยที่ไม่คุ้นเคย เมื่อทุกอย่างสรุปลงตัวนางจึงปลงใจตามผมเข้าเมืองกรุง
ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่าง ของฝากจากคนบ้านนอกถึงคนกรุงก็พร้อมแล้วในกระเป๋า ไม่เเว้น แม้แต่หมากพลูอุปกรณ์ในการขบเคี้ยวของคุ้นเคยของคนแก่ก็พร้อมแล้วเช่นกัน วันเดินทางมาถึง ความกังวลที่ผมพอจะมีอยู่บ้างเรื่องสุขภาพของนางก็เป็นอันหมดไปเพราะนางคล่องแคล่วกว่าที่คิด สามารถเดินไปขึ้นเครื่องบินได้เองทั้งที่พนักงานพร้อมบริการรถเข็นให้แต่ผมบอกไม่เป็นไรอยากให้นางเดินไปเอง ผมเห็นท่วงท่าของนางยังแข็งแรงก็ใจชื้น ปีนบันไดขึ้นเครื่องเรือบินถึงแม้จะทุลักทุเลแต่ก็ถือว่าเก่งมากแล้วสำหรับหญิงชราบ้านนอกอายุ 80 ผมต้องช่วยประคับประคองใกล้ชิดมากที่สุดไม่อยากให้ใครต้องมาช่วยประคองสัมผัสนาง ไม่ใช่เพราะหยิ่งยโสถือตัวอันใดแต่เราเกรงว่าคนอื่นจะรังเกียจเดียจฉันคนแก่ที่สังขารไม่ได้น่าสวยงามน่ามองน่าจับน่าต้อง ที่เงอะงะชักช้าจนอาจหงุดหงิดชิงชังเอาได้แต่นั้นเป็นแค่ผมเองคาดเดาเอาเองเพราะทุกคนที่เห็นนางก็ยิ้มทักทายปราศัยด้วยเป็นอย่างดีพนักงานสายการบินก็ยินดีต้อนรับและช่วยเหลือเต็มที่เต็มกำลัง
(มีต่อ)