แม่ทำไมชอบพูดแบบนี้

เราคิดว่าเราเป็นเด็กคนหนึ่งที่พยายามเรียนให้ได้เกรดดีๆ โดยไม่มีใครมาชื่นชมหรือมาบอกว่าควรทำอย่างนั้นอย่างนี้ แม่ก็เช่นกัน เเม่เเค่พูดว่าตั้งใจเรียนแล้วจะได้ดี เราก็จำคำของเเม่ไว้ตลอด เราก็พยายามคินคว้าหาความรู้ด้วยตัวของเราทั้งเรียนพิเศษ อ่านหนังสือ ทำนู้นทำนี้ให้การเรียนดี ถ้าเป็นแม่คนอื่นๆคฃจะภูมิใจในตัวลูกของเขาว่าไม่ต้องบอกลูกก็รู้ ลูกก็ทำตาม ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี เเต่เรานี้มันอะไร เราขอแม่ซื้อหนังสือเอาไง้อ่านเพราะเรากำลังจะขึ้น ม.ปลาย เราต้องเตรียมสอบอะไรต่างๆ ในอนาคตถ้าเราสอบติดมหาลัย พ่อเเม่ก็จะพลอยได้คำชมไปด้วยเเต่ แม่เราชอบบ่น ชอบพูดแบบรุนเเรงคำสองคำซึ่งมันเป็นคำที่เราได้ยินเเล้วเรารู้สึกท้อเเท้ ว่าเราพยายามไปเพื่ออะไร เรา คิดเสมอว่า เราพยายามวันนี้ เราพยายามวันนี้จะเป็นคนดีในวันหน้าแต่แม่เราชอบพูดแบบไม่ให้ความหวังเราเราจะทำอะไรเค้าก็ให้ทำแต่ว่าเค้าก็ชอบบ่นชอบด่าทำให้เราไม่มีกำลังใจต่อไป แล้วเราควรจะทำยังไง เราไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย แล้วชอบพูดแบบ ได้เเค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้วจะเอาอะไรมากมายคนอื่นเขาไม่เห็นมีหนังสืออ่าน คนเเถวบ้านก็ติวนิดๆหน่อยๆ ก็ไม่เห็นเป็นไร ก็เรียนๆไป เรียนไม่จบก็เป็นตัวของตัวเอง ไม่มีใครจะมาอายคนอื่นได่เท่าตัวเอง ปล.ถ้าเป็นแม่คนอื่นคงจะพูดดีดี สั่งสอน หาหนังสือมาให้อันนี้เราต้องหาเอง เราไม่ได้จะพูดว่าแม่เราทำหน้าที่แม่บกพร่องหรอกนะ เรารักแม่ เราเข้าใจเเม่ แต่ควรพูดในบางเรื่องอะไรที่แม่เก็บไว้ได้ก็เก็บไว้บ้าง หนูอยากบอกแม่ว่าทุกครั้งที่เเม่พูดกับหนูแบบนี้มันทำให้หนูเสียใจ ว่าผิดที่หนู ทำให้เเม่ต้องเครียด ลำบาก ต้องหาเงินกลับบ้านมาเจอหนูพูดไม่ดีใส่อีก
#มันทำให้เราไม่มีกำลังใจ