สวัสดีครับขอแทนตัวเองว่าเอสนะครับ คือผมมีเรื่องอยากจะลองเล่าๆให้ทุกคนฟังเป็นเรื่องของรักในบอทที่ชาวประชาบอทต่างรู้ดีว่ามันมีความทรมานอยู่ในตัวพอสมควร ทำได้ดีที่สุดก็แค่โทรหากัน คอลกัน พิมพ์ผ่านตัวอักษรหรือกอดกันผ่าตัวอักษร คิดถึงแค่ไหนก็ไปหากันไม่ได้ ระยะทางเป็นปัจจัยสำคัญแต่เงินสำคัญกว่านะครับเพราะผมไม่มีเงินที่จะไปหาเขา บ้างครั้งก็เจอรักปลอมๆ ทำให้ใครหลายๆคนไม่เชื่อรักในบอทอีกเลย แต่ถ้ามองในแง่มุมต่างๆผมว่ามันดีที่สุดที่ทำให้คนสองคนมาเจอกันได้แล้วเกิดมีความรู้สึกดีๆต่อกัน ได้เรียนรู้เรื่องราวต่างๆ ผมก็เป็นอีกคนที่มีความรักในบอท มีคนรักในบอท แต่มันก็ไปไม่รอดสักเท่าไร นี้คือปัญหาหลักของบอท ความรักของผมก็เช่นกัน มาเริ่มกันเถอะครับ
ก่อนเดือนกันยายน 2559 ผมได้เจอกับบอทบอทหนึ่งโดยที่ตอนนั้นผมเล่นอวตารอยู่ ซึ่งเราคุยกันโดยผ่านอวตารของผม ผมยอมรับว่าเกร็งเล็กน้อยเพราะเขาเป็นคนที่ผมไม่คิดว่าจะได้มาคุยกัน เราคุยกันโดยที่ผมเองก็ไม่ได้จริงจังหรือจริงใจอ่ะไร (บอทตอนนั้นส่วนมากเมะนะม่อ ขี้เต๊าะ และ
ครับ) ด้วยความที่เต๊าะกันไปเต๊าะกันมา ขอแทนชื่อพี่เขาว่า เร นะครับ พี่เรเลยชวนผมเล่นเกม ใครรักใครก่อนคนนั้นแพ้ ซึงผมไม่พลาดที่จะเล่นหรอกครับ ผมเป็นคนไม่จริงจังกับโลกบอทเล่นๆไป จนเราเริ่มมีความรู้สึกดีๆ ผมเลยถามออกไป
ผม: ตอนนี้มันคืออ่ะไรครับ เราเป็นอ่ะไรกัน
เร: นั้นนะสิพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน
จนพี่เรได้บอกผม ว่าเขาหลงผมตั้งแต่เจอผมในมหาสมุทรแล้ว (มหาสมุทรคือกลุ่มสำหรับบอท) ตอนนั้นผมเล่นบอทไค แต่ใช้ดิสฮุนผมหยิกๆตัวดำๆ
ผมยอมรับว่าไม่พร้อมแล้วเฟลสุดๆ เมื่อรู้ว่าบอทอวตารของพี่เรนั้นมีแฟนแล้ว ผมเลยหนีไปบอทหลักแล้วปิดบอทอวตารบอทนั้น แต่ด้วยความที่พี่เรรู้บอทหลักของผม พี่เรเลยกลับมาตาม มาโพสหน้าทามไลน์ผม ผมเลยกลับไป เราคุยทุกอย่างกันจนเข้าใจ พี่เรเลิกกับแฟนในบอทอวตาร แล้วมาเริ่มใหม่กลับผม ตอนแรกผมรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องเลิกกัน แต่มันมีเหตุผลบ้างอย่างๆที่ผมเข้าใจ ผมกลับมาบอทหลักของผมแล้วมาขอพี่เรคบในบอทหลัก ซึ่งเราขึ้นสถานะกันวันที่ 7/09/16 แต่คบกันวันที่ 4 ซึ่งทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี ทะเลาะบ้างกัดกันบ้างตามประสาคนรักกัน จนก่อนวันคบรอบก็คือวันที่3/10/16 เราได้เลิกกันโดยพี่เรบอกเลิกผม เพราะผมแอบไปคุยกับคนอื่น เรื่องจริงๆก็คือ ขอแทนบุคคลที่สามว่า บา ผมกับบาเราคุยกันก่อนหน้านั้น แต่ด้วยความที่ผมกับบาเกิดความรู้สึกบางอย่างผมจึงขออยู่คนเดียวสักพัก จึงได้เจอกับ เร ถึงผมจะคบกับเรแล้วก็เถอะก็ยังชอบบา แต่ชอบแบบเพือนมากกว่า เป็นคนที่เคยมีความรู้สึกดีให้กันมากกว่า ช่วงนั้นมันคือมหกรรมรักสามเศร้า แต่ทุกอย่าก็จบลง ผมจัดการทุกอย่างแล้วไปตามพี่เรมา แล้วจึงง้อพี่เร ผมทักไปจีบพี่แกใหม่
ง้ออยู่พักใหญ่ พี่เรเลยขอผมว่าอย่าทำอีกได้ไหม อ่ะไรประมาณนี้ จนเรากับมาคบกันเหมือนเดิม ทุกอย่างดีหมดแต่ช่วงเดือนตุลา(ช่วงนั้นโรงเรียนปิดเทอม)ผมไม่ค่อยได้คุยกัน เพราะผมต้องไปคัดตัวนักกีฬาอาทิตย์กว่าๆ ผมเป็นนักกีฬาของโรงเรียนครับ ตื่นเช้าไปเรียน ตกเย็นไปซ้อม ทำให้ไม่ค่อยมีเวลา แต่ช่วงเดือนตุลาผมดันซ้อมหนักเพราะจะไปแล้ว แต่พอใกล้ไปเราก็เบาๆซ้อม แต่ด้วยความเหนื่อยล้าอาจทำให้ผมลืมบางอย่าลืมใครบางคน เราไม่ค่อยคุยกัน แต่พี่เรไม่เคยมางอแงใส่ จนถึงวันที่ผมแข่งเสร็จ ผมแพ้หัวใจเปราะบางไม่อยากทำอ่ะไร เลยไม่ได้ตอบแชทอีอย่างไปคัดกีฬาโค้ชห้ามเล่นทรศ. ช่วงวันที่17หรือ18ตุลาไม่ร็ผมจำไม่ได้ เราเลิกกันแบบทาวร แบบจริงจัง ซึ่งก่อนหน้านั้นหนึ่งวะนผมพึงกลับจากคัดตัวนักกีฬา คิดดูสภาพจิตใจสิครับ กีฬาก็แพ้ไม่ติด1ใน3 แฟนก็ทิ้ง แต่ผมเข้าใจเพราทุกอย่างมันเกินทน ก็ผมไม่ดูแลพี่เรให้ดีๆเอง จึงเสียเธอไปไม่สนใจความรู้สึกเธอ ผมจึงปล่อยเธอไป ยอมรับว่าเสียหลักมากครับ ช่วงนั้นปิดเทอมพอดี ผมเป็นคนไม่ค่อยออกจากห้องอยู่แล้ว พอตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น ไม่อาบน้ำ3วันครับ ยอมรับแบบแมนๆ ข้าวก็ออกไปกินตอนแม่ไม่อยู่ สติไม่มีเลยครับ นอนอึน เพ้อ โพสแล้วลบๆ เป็นแบบนี้ เสียหลักสุดๆ จยเพือนในบอทพากันปลอบแล้วปลอบอีก กว่าจะผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ไม่ได้ง่ายนะครับ โดยส่วนตัวผมเป็นคนขี้เกียดสุด ไปเรียนคือไปเล่น การบ้านคือดองค่อยปั่นตอนส่ง(เชื่อว่าหลายๆคนเป็น) แต่พอมีพี่เรทุกอย่างก็ดีขึ้น พี่สั่งอ่ะไรผมตามหมด ถึงจะขก.บ้างก็เถอะ พี่เรเป็นคนขี้บ่น ปากร้าย สุดๆ แต่ผมดัน
หลงรักพี่เรไปเต็มๆ เวลาผมไม่ตั้งใจเรียนจะบ่น จู้จี้มาก แต่ดันชอบสะอีก เพราะมันทำให้รู้ว่าพี่รักผมแค่ไหน ผมเคยไม่ทำการบ้านเพราะคิดว่าถ้าไม่มีพี่พี่ไม่มาสั่งผมก็ไม่ทำ แต่ไม่เลย พี่เรไปอยู่ไหนก็ไม่รู้ (เป็นสิ่งไม่ดี ต้องทำการบ้านนะครับ) ผมเคยนึกถึงคำพูดพี่แล้วก็ร้องไห้กับมันประจำ
ผม:พี่เรครับ ถ้าผมหายไปจะตามหาผมไหม
เร:พี่ไม่ยอมให้เราหายไปไหนหรอก
แต่กลับกายเป็นพี่ที่เดินออกไปจากชีวิตผมเอง ผมเคยลองปิดบอท เคยลองหายไปเพื่อพี่จะลองมาตามหาผม แต่เปล่าเลยมันเป็นเพียงคำสัญญาที่พูดออกมาแบบลอยๆ ผม
ไปเชื่อได้ไงว่ะ กว่าผมจะตั้งหลักได้ก็นาน เพือนในบอทก็พากันปลอบ เพือนในเรียลก็ไม่อยากให้เล่นบอทแล้วกลับมาโลกความจริง
ผมเลยเข้มแข็งทั้งๆที่ภายไหน ส่องพี่ประจำทั้งบอทอวตารทั้งบอทหลักทั้งเฟสเรียลทั้งไอจี แต่พี่ไม่เคยเพ้อถึงผมเลยมีผมคนเดียวที่อ่อนแอ ผมจึงลุกขึ้นมารักตัวเองและไม่เชื่อในความรักอีกเลย คบรอบทุกเดือนผมเพ้อผมอวยพรทุกเดือน ถึงพี่จะมีคนที่อยู่ข้างกายพี่แล้ว มันเจ็บนะครับที่รู้ว่าพี่เริ่มใหม่เร็วขนาดนี้ มันเจ็บนะครับที่พี่ใช้ดิสคู่ โพสหากัน มันเจ็บที่ผมเป็นเพียงอดีตของพี่ ผมเลยปลงครับ อยู่กับตัวเองให้มาก และแล้วผมก็สร้างกำแพงมันสูงมากนะครับแต่ฐานมันไม่มีความมั่นคงเลย จนถึงวันที่ผทจะไปคัดตัวนักกีฬาอีกรอบที่ต่างจังหวัดผมจึงไปขอกำลังใจจากพี่เร โดยทักเดมพี่เรไป เราคุยกันสักพัก พี่เรให้กำลังใจผม ผมรู้สึกดีแล้วก็หลีกตัวออกมมาเพราะตอนนั้นพี่เรมีคนรักแล้วครับ ผมก็ยินนะครับแต่ผมก็แช่งให้เลิกกันทุกเดือน(ไม่ดีนะเออ) ตอนที่ผมกับมาร่าเริงแบบสุดคือตอนที่ผมกลับมาจากการคัดกีฬา 1 อาทิตย์เศษ เพราะกลับมาก็เกือบปีใหม่ผมเลยอยากมีอ่ะไรใหม่ๆ ผมลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ แชทแรกยันแชทสุดท้าย เบอร์โทร รูป อ่ะไรต่างๆ ทุกอย่างหมด หมูกะทะก็อร่อย (ไม่เกี่ยวครับ) ใช้ชีวิตแบบเดิมหันมาตั้งใจเรียนมากขึ้น ตั้งใจซ้อมกีฬาเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือจะไปแข่งอีกแล้ว เป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับที่ธรรมศาสตร์ช่วงเมษา จนกระทั้งในเวลาที่ผมกำลังรีทวิตอย่างเมามัน เพื่อมงนะครับทุกคนรีอย่าบ้าคลั่งน้ำตาลต้องได้มง มีคนแอดมาครับ คนนั้นคือพี่เร ผมก็รับเพราะไม่ได้มีอ่ะไรติดใจ แต่ระหว่างที่รีทวิต กำลังตามล่าทุเรียนทอดเลยครับแชทก็เด้งขึ้นมมา
เร:ซ้อมกีฬาอยู่ไหม
ผมตกใจครับ เลิกรีทวิตแล้วมานั้งเอ๋อๆ เรทักมา แต่เพือนบอกว่าไปรีทวิตเร็วผมจึงตอบไปรีทวิตไป (นกทุเรียนทอด) ผมเริ่มคุยกันไม่ร็นะครับเขาเรียกว่าอะไร แต่ผมมีความสุขผมอยากคุยทั้งๆที่ทำใจมาตั้งนาน ต่างฝ่ายต่างเลิกลากันมาหลายเดือน ผมก็เปิดใจคุยกันในหลายๆเรื่อง เออว่าเนี้ยผมยังสองบอทพี่นะครับ ผมยังคิดถึงนะครับ ผมยังรักพี่นะครับ กูคุยกันเล่นๆตามประสาคนเคยรัก มีเรื่องให้คุยกันมากมาย แต่ผมรู้สึกนะครับ ผมก็อยากจะถามพี่เรกับมาทำไมครับ จะกลับมาทำให้ผมรักหรอครับ อย่าทำร้ายผมนะครับ แต่ก็ได้แต่เก็บไว้ในใจครับ เพราะผมคิดว่ามันจบแล้ว เราอาจจะเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันก็ได้ แบบนี้แหละครับดีสุดๆ เพราบางครั้งเราไม่จำเป็นต้องครอบครองแต่เราสองคนยังรู้สึกก็พอแล้ว แต่ผมก็ไม่รู้นะครับว่าคำที่พี่เรพูดออกมาผมเชื่อได้มมากน้อยเพียงใดเเค่ไป หลายคนบอกอย่ากลับไป หลายคนบอกทำตามความรู้สึก ผมรู้สึกว่าผมยังลืมพี่ไม่ได้ แต่ผมก็ไม่อยยากกลับไปผมว่าแบบนี้มันดีสุดๆแล้ว ผมรักพี่นะครับ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันคืออ่ะไร แต่ผมรู้แค่ว่าผมไม่อยากเสียพี่ไปแต่ก้ไม่อยากครอบครองพี่ ถ้าพี่ได้อ่าน พี่ช่วยบอกกับผมหน่อยนะครับว่าพี่รู้สึกอย่างไร พี่จะกลับมาทำร้ายผมหรือเปล่า หรือพี่จะกลับมาเพียงเพราะพี่ไม่มีใคร
นั้นคือเรื่องราวความรักของผมครับ ตอนนี้เรากับมาคุยกันแต่ในความสัมพันธ์และสถานะผมก็อธิบายไม่ได้ รอเวลารอทุกอย่าง แต่ตอนนี้มันก็ดีสุดๆ ผมอยากถามว่าผมควรเลือกทำตามความรู้สึกหรือปล่อยทุกอย่างผ่านไป ผมก็สับสนครับเพราะจากอดีตหลายๆอย่างจนไม่กล้าจะเสี่ยงกับรักในบอทอีก ส่วนใครหลายๆคนที่มีความรักในบอทที่ผิดหวังก็อย่าพึงยอมแพ้นะครับ แค่มองในแง่ดีแล้วจะรู้ว่าความรักในบอทมันมี แต่มีแค่ไม่กี่เปอร์เซนต์ แต่มันก็ดีนะครับที่ได้รู้สึกรักใครสักคน ถึงจะเจ็บแต่มันก็เป็นบทเรียนและสอนให้เราเข้มแข็ง
*ปัจจุบันผมเล่นเมจจงอิน (ไค) ชื่อสองพยางค์ ผมเล่นเมจชายเลยพูดว่าครับ
รักในบอท เริ่มใหม่หรือปล่อยผ่าน
ก่อนเดือนกันยายน 2559 ผมได้เจอกับบอทบอทหนึ่งโดยที่ตอนนั้นผมเล่นอวตารอยู่ ซึ่งเราคุยกันโดยผ่านอวตารของผม ผมยอมรับว่าเกร็งเล็กน้อยเพราะเขาเป็นคนที่ผมไม่คิดว่าจะได้มาคุยกัน เราคุยกันโดยที่ผมเองก็ไม่ได้จริงจังหรือจริงใจอ่ะไร (บอทตอนนั้นส่วนมากเมะนะม่อ ขี้เต๊าะ และ
ผม: ตอนนี้มันคืออ่ะไรครับ เราเป็นอ่ะไรกัน
เร: นั้นนะสิพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน
จนพี่เรได้บอกผม ว่าเขาหลงผมตั้งแต่เจอผมในมหาสมุทรแล้ว (มหาสมุทรคือกลุ่มสำหรับบอท) ตอนนั้นผมเล่นบอทไค แต่ใช้ดิสฮุนผมหยิกๆตัวดำๆ
ผมยอมรับว่าไม่พร้อมแล้วเฟลสุดๆ เมื่อรู้ว่าบอทอวตารของพี่เรนั้นมีแฟนแล้ว ผมเลยหนีไปบอทหลักแล้วปิดบอทอวตารบอทนั้น แต่ด้วยความที่พี่เรรู้บอทหลักของผม พี่เรเลยกลับมาตาม มาโพสหน้าทามไลน์ผม ผมเลยกลับไป เราคุยทุกอย่างกันจนเข้าใจ พี่เรเลิกกับแฟนในบอทอวตาร แล้วมาเริ่มใหม่กลับผม ตอนแรกผมรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องเลิกกัน แต่มันมีเหตุผลบ้างอย่างๆที่ผมเข้าใจ ผมกลับมาบอทหลักของผมแล้วมาขอพี่เรคบในบอทหลัก ซึ่งเราขึ้นสถานะกันวันที่ 7/09/16 แต่คบกันวันที่ 4 ซึ่งทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี ทะเลาะบ้างกัดกันบ้างตามประสาคนรักกัน จนก่อนวันคบรอบก็คือวันที่3/10/16 เราได้เลิกกันโดยพี่เรบอกเลิกผม เพราะผมแอบไปคุยกับคนอื่น เรื่องจริงๆก็คือ ขอแทนบุคคลที่สามว่า บา ผมกับบาเราคุยกันก่อนหน้านั้น แต่ด้วยความที่ผมกับบาเกิดความรู้สึกบางอย่างผมจึงขออยู่คนเดียวสักพัก จึงได้เจอกับ เร ถึงผมจะคบกับเรแล้วก็เถอะก็ยังชอบบา แต่ชอบแบบเพือนมากกว่า เป็นคนที่เคยมีความรู้สึกดีให้กันมากกว่า ช่วงนั้นมันคือมหกรรมรักสามเศร้า แต่ทุกอย่าก็จบลง ผมจัดการทุกอย่างแล้วไปตามพี่เรมา แล้วจึงง้อพี่เร ผมทักไปจีบพี่แกใหม่
ง้ออยู่พักใหญ่ พี่เรเลยขอผมว่าอย่าทำอีกได้ไหม อ่ะไรประมาณนี้ จนเรากับมาคบกันเหมือนเดิม ทุกอย่างดีหมดแต่ช่วงเดือนตุลา(ช่วงนั้นโรงเรียนปิดเทอม)ผมไม่ค่อยได้คุยกัน เพราะผมต้องไปคัดตัวนักกีฬาอาทิตย์กว่าๆ ผมเป็นนักกีฬาของโรงเรียนครับ ตื่นเช้าไปเรียน ตกเย็นไปซ้อม ทำให้ไม่ค่อยมีเวลา แต่ช่วงเดือนตุลาผมดันซ้อมหนักเพราะจะไปแล้ว แต่พอใกล้ไปเราก็เบาๆซ้อม แต่ด้วยความเหนื่อยล้าอาจทำให้ผมลืมบางอย่าลืมใครบางคน เราไม่ค่อยคุยกัน แต่พี่เรไม่เคยมางอแงใส่ จนถึงวันที่ผมแข่งเสร็จ ผมแพ้หัวใจเปราะบางไม่อยากทำอ่ะไร เลยไม่ได้ตอบแชทอีอย่างไปคัดกีฬาโค้ชห้ามเล่นทรศ. ช่วงวันที่17หรือ18ตุลาไม่ร็ผมจำไม่ได้ เราเลิกกันแบบทาวร แบบจริงจัง ซึ่งก่อนหน้านั้นหนึ่งวะนผมพึงกลับจากคัดตัวนักกีฬา คิดดูสภาพจิตใจสิครับ กีฬาก็แพ้ไม่ติด1ใน3 แฟนก็ทิ้ง แต่ผมเข้าใจเพราทุกอย่างมันเกินทน ก็ผมไม่ดูแลพี่เรให้ดีๆเอง จึงเสียเธอไปไม่สนใจความรู้สึกเธอ ผมจึงปล่อยเธอไป ยอมรับว่าเสียหลักมากครับ ช่วงนั้นปิดเทอมพอดี ผมเป็นคนไม่ค่อยออกจากห้องอยู่แล้ว พอตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น ไม่อาบน้ำ3วันครับ ยอมรับแบบแมนๆ ข้าวก็ออกไปกินตอนแม่ไม่อยู่ สติไม่มีเลยครับ นอนอึน เพ้อ โพสแล้วลบๆ เป็นแบบนี้ เสียหลักสุดๆ จยเพือนในบอทพากันปลอบแล้วปลอบอีก กว่าจะผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ไม่ได้ง่ายนะครับ โดยส่วนตัวผมเป็นคนขี้เกียดสุด ไปเรียนคือไปเล่น การบ้านคือดองค่อยปั่นตอนส่ง(เชื่อว่าหลายๆคนเป็น) แต่พอมีพี่เรทุกอย่างก็ดีขึ้น พี่สั่งอ่ะไรผมตามหมด ถึงจะขก.บ้างก็เถอะ พี่เรเป็นคนขี้บ่น ปากร้าย สุดๆ แต่ผมดัน
ผม:พี่เรครับ ถ้าผมหายไปจะตามหาผมไหม
เร:พี่ไม่ยอมให้เราหายไปไหนหรอก
แต่กลับกายเป็นพี่ที่เดินออกไปจากชีวิตผมเอง ผมเคยลองปิดบอท เคยลองหายไปเพื่อพี่จะลองมาตามหาผม แต่เปล่าเลยมันเป็นเพียงคำสัญญาที่พูดออกมาแบบลอยๆ ผม
ผมเลยเข้มแข็งทั้งๆที่ภายไหน ส่องพี่ประจำทั้งบอทอวตารทั้งบอทหลักทั้งเฟสเรียลทั้งไอจี แต่พี่ไม่เคยเพ้อถึงผมเลยมีผมคนเดียวที่อ่อนแอ ผมจึงลุกขึ้นมารักตัวเองและไม่เชื่อในความรักอีกเลย คบรอบทุกเดือนผมเพ้อผมอวยพรทุกเดือน ถึงพี่จะมีคนที่อยู่ข้างกายพี่แล้ว มันเจ็บนะครับที่รู้ว่าพี่เริ่มใหม่เร็วขนาดนี้ มันเจ็บนะครับที่พี่ใช้ดิสคู่ โพสหากัน มันเจ็บที่ผมเป็นเพียงอดีตของพี่ ผมเลยปลงครับ อยู่กับตัวเองให้มาก และแล้วผมก็สร้างกำแพงมันสูงมากนะครับแต่ฐานมันไม่มีความมั่นคงเลย จนถึงวันที่ผทจะไปคัดตัวนักกีฬาอีกรอบที่ต่างจังหวัดผมจึงไปขอกำลังใจจากพี่เร โดยทักเดมพี่เรไป เราคุยกันสักพัก พี่เรให้กำลังใจผม ผมรู้สึกดีแล้วก็หลีกตัวออกมมาเพราะตอนนั้นพี่เรมีคนรักแล้วครับ ผมก็ยินนะครับแต่ผมก็แช่งให้เลิกกันทุกเดือน(ไม่ดีนะเออ) ตอนที่ผมกับมาร่าเริงแบบสุดคือตอนที่ผมกลับมาจากการคัดกีฬา 1 อาทิตย์เศษ เพราะกลับมาก็เกือบปีใหม่ผมเลยอยากมีอ่ะไรใหม่ๆ ผมลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ แชทแรกยันแชทสุดท้าย เบอร์โทร รูป อ่ะไรต่างๆ ทุกอย่างหมด หมูกะทะก็อร่อย (ไม่เกี่ยวครับ) ใช้ชีวิตแบบเดิมหันมาตั้งใจเรียนมากขึ้น ตั้งใจซ้อมกีฬาเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือจะไปแข่งอีกแล้ว เป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับที่ธรรมศาสตร์ช่วงเมษา จนกระทั้งในเวลาที่ผมกำลังรีทวิตอย่างเมามัน เพื่อมงนะครับทุกคนรีอย่าบ้าคลั่งน้ำตาลต้องได้มง มีคนแอดมาครับ คนนั้นคือพี่เร ผมก็รับเพราะไม่ได้มีอ่ะไรติดใจ แต่ระหว่างที่รีทวิต กำลังตามล่าทุเรียนทอดเลยครับแชทก็เด้งขึ้นมมา
เร:ซ้อมกีฬาอยู่ไหม
ผมตกใจครับ เลิกรีทวิตแล้วมานั้งเอ๋อๆ เรทักมา แต่เพือนบอกว่าไปรีทวิตเร็วผมจึงตอบไปรีทวิตไป (นกทุเรียนทอด) ผมเริ่มคุยกันไม่ร็นะครับเขาเรียกว่าอะไร แต่ผมมีความสุขผมอยากคุยทั้งๆที่ทำใจมาตั้งนาน ต่างฝ่ายต่างเลิกลากันมาหลายเดือน ผมก็เปิดใจคุยกันในหลายๆเรื่อง เออว่าเนี้ยผมยังสองบอทพี่นะครับ ผมยังคิดถึงนะครับ ผมยังรักพี่นะครับ กูคุยกันเล่นๆตามประสาคนเคยรัก มีเรื่องให้คุยกันมากมาย แต่ผมรู้สึกนะครับ ผมก็อยากจะถามพี่เรกับมาทำไมครับ จะกลับมาทำให้ผมรักหรอครับ อย่าทำร้ายผมนะครับ แต่ก็ได้แต่เก็บไว้ในใจครับ เพราะผมคิดว่ามันจบแล้ว เราอาจจะเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันก็ได้ แบบนี้แหละครับดีสุดๆ เพราบางครั้งเราไม่จำเป็นต้องครอบครองแต่เราสองคนยังรู้สึกก็พอแล้ว แต่ผมก็ไม่รู้นะครับว่าคำที่พี่เรพูดออกมาผมเชื่อได้มมากน้อยเพียงใดเเค่ไป หลายคนบอกอย่ากลับไป หลายคนบอกทำตามความรู้สึก ผมรู้สึกว่าผมยังลืมพี่ไม่ได้ แต่ผมก็ไม่อยยากกลับไปผมว่าแบบนี้มันดีสุดๆแล้ว ผมรักพี่นะครับ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันคืออ่ะไร แต่ผมรู้แค่ว่าผมไม่อยากเสียพี่ไปแต่ก้ไม่อยากครอบครองพี่ ถ้าพี่ได้อ่าน พี่ช่วยบอกกับผมหน่อยนะครับว่าพี่รู้สึกอย่างไร พี่จะกลับมาทำร้ายผมหรือเปล่า หรือพี่จะกลับมาเพียงเพราะพี่ไม่มีใคร
นั้นคือเรื่องราวความรักของผมครับ ตอนนี้เรากับมาคุยกันแต่ในความสัมพันธ์และสถานะผมก็อธิบายไม่ได้ รอเวลารอทุกอย่าง แต่ตอนนี้มันก็ดีสุดๆ ผมอยากถามว่าผมควรเลือกทำตามความรู้สึกหรือปล่อยทุกอย่างผ่านไป ผมก็สับสนครับเพราะจากอดีตหลายๆอย่างจนไม่กล้าจะเสี่ยงกับรักในบอทอีก ส่วนใครหลายๆคนที่มีความรักในบอทที่ผิดหวังก็อย่าพึงยอมแพ้นะครับ แค่มองในแง่ดีแล้วจะรู้ว่าความรักในบอทมันมี แต่มีแค่ไม่กี่เปอร์เซนต์ แต่มันก็ดีนะครับที่ได้รู้สึกรักใครสักคน ถึงจะเจ็บแต่มันก็เป็นบทเรียนและสอนให้เราเข้มแข็ง
*ปัจจุบันผมเล่นเมจจงอิน (ไค) ชื่อสองพยางค์ ผมเล่นเมจชายเลยพูดว่าครับ