เหมือนอยู่คนเดียวในโลก..

กับความรู้สึกที่โดนคนที่ไว้ใจที่สุดตอบแทนมาคือความหลอกลวง ไม่พูดความจริง  ทั้งที่ให้โอกาศแล้ว
มันเหมือนยืนอยู่คนเดียวในโลกใบนี้....มันเป็นอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก  หลอกหลอน..จนไม่เหลือความจริงอยู่เลย
แล้วเรายังจะเหลือความเชื่อใจใครได้อีกมั้ย... แต่งงานมีลูก ทำงานกันคนละที่เพราะไม่มีตำแหน่งงานใกล้บ้าน
ตลอด 3 ปี  กลับบ้านปีละ 4-5 ครั้ง  ผมตั้งใจทำงานเพื่อครอบครัว แต่เหมือนความสัมพันธ์ยิ่งนับวันยิ่งไกลห่างออกไปเรื่อยๆ
เห็นคู่อื่นเค้าแล้วอิจฉา สามีภรรยาดูแลเทคแคร์กัน  แต่ด้วยสถานะการณ์บังคับทำให้เราต้องเข้มแข็ง
จะได้มีโอกาศกลับบ้านก็แค่เทศกาล  ซึ่งก็นั้นเหมือนตอกย้ำ..เราหยุดต้องการเวลาของครอบครัว แต่เค้าติดงาน นั้น..โน้น..นี่ อีกทีวันหยุดก็หมดลง
บางครั้งอำนาจฝ่ายไม่ดีเข้าครอบงำ-หลอกล่อ เราต่างๆนาๆ  แต่ก็ไม่ได้ทำให้เราหลงทาง เรายังคงยืนอยู่ได้ด้วยความซื่อสัตย์
ไว้ใจ และให้เกียรติ  ความอดทนของคนเรามันมีขีดสุด  ณ วันนี้ผมเข้าใจแล้วว่าแต่ก่อนมีเคสให้เราเห็นมาเยอะ และทางออกของปัญหามัน
ก็ไม่มีให้เลือกหลายทางนัก คมควรต้องทำยังงัยดีครับ