สวัสดีค่ะทุกคน นี่เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ เราแค่อยากระบายค่ะ ยาวไปมากเลย ต้องขอโทษด้วยนะคะ ใครอ่านจบก็ขอบคุณมากนะคะ เพราะเราอึดอัดจนไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว
เราได้บังเอิญไปเจอผู้ชายคนนี้จากการไปเที่ยวที่หนึ่งเมื่อไม่นานมานี้เอง ตอนเจอกันก็โอเคนะคะ เขามากับเพื่อนกลุ่มเราก็มีแต่เพื่อนผู้หญิงเหมือนกัน ก็ทักทายทำความรู้จักกันตามประสาคนคอเดียวกัน ไป ๆ มา ๆ ดันมาจากจังหวัดเดียวกันอีก เลยคุยกันถูกคอมากยิ่งขึ้น จากนั้นเขาขอเบอร์ แล้วก็แลกเฟสบุ๊ค เผื่อไว้นัดเจอทานข้าวกันหลังจากนี้ เราก็ให้ไปนะคะ เพราะคิดว่าทำความรู้จักกันไว้ก็ไม่เสียหาย หลังจากนั้นเค้าก็ทักมาทางแมสเสจแล้วเราก็คุยกัน จะเรียกได้ว่าตลอดเวลาเลยก็ว่าได้ จนเราจบทริปกลับมาทำงาน แต่เขายังอยู่ที่นั่นอีกวันสองวัน ระหว่างนั้นเราก็ยังคุยกันตลอดเวลานะคะ ตอนนั้นเรายังไม่มีไลน์กันก็คุยกันผ่านทางแมสเสจ
หลังจากเขาจบทริปกลับมาเขาก็ขอไลน์ เราก็ให้ค่ะ เพราะใจเราเริ่มเอนไปหาเขาแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ได้ชัดเจนนะคะว่าจีบ แล้วเราก็ไปดูหนังด้วยกันค่ะ ตอนนั้นยังไม่ได้เป็นอะไรกัน เราแค่บอกเขาว่าจะไปดูหนังคนเดียว เขาก็ขอตามไปด้วย บอกอยากดูหนัง โอเคเราก็ตกลง ตอนนั้นคือหนังจบต่างคนต่างแยกย้ายกลับบ้านนะคะ หลังจากนั้นเค้าก็นัดเราอาทิตย์หน้าไปทานข้าวด้วยกัน เราก็ไปอยู่แล้วค่ะ อย่างที่รู้นี่คะ ก็ชอบเขาแล้วนี่ จะว่าใจง่ายก็ได้นะคะ เรานิสัยแบบนี่ล่ะค่ะ ตกหลุมรักใครได้ง่าย ๆ เลยเจ็บบ่อย ๆ ƽƼƽ5ƼƽƼƽ5Ƽ
หลังจากวันนั้น เขาก็บอกว่าเราเป็นแฟนเขาค่ะ แต่จะเรียกว่าแฟนเต็มปากเต็มคำก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เพราะมันเร็วมากกับการที่คนสองคนคุยกันแค่ไม่กี่วันแล้วเปิดตัวว่าเป็นแฟนกันเลย เขาอยากให้เราค่อย ๆ เปิดตัวกับคนรอบข้างเขาค่ะ คนอื่นจะได้ไม่มองเราแปลก ๆ ซึ่งเราก็โอเค คิดว่าเขาก็เป็นห่วงเรา มันยิ่งทำให้เรารู้สึกดีขึ้นไปใหญ่ ในระหว่างที่คบกัน เรามีความสุขมากนะคะ เขาให้ความสำคัญกับเรา โทรมาหาเราวันละสิบ ๆ สาย เรารู้สึกดีค่ะ เพราะมันทำให้เรารู้สึกว่าเขาคิดถึงเรามาก
จุดเปลี่ยนมันอยู่ตรงนี้ค่ะ เขามีทริปที่จะออกไปเที่ยวประมาณ 2 อาทิตย์ ที่ที่เขาไปมันจะไม่มีสัญญาณโทรศัพท์เลย อาจจะมีบ้างเป็นบางจุด ซึ่งหมายถึงว่าเราจะขาดการติดต่อกันซักระยะ ในระหว่างนั้นเขาก็โทรติดต่อเรามาทุกครั้งที่มีสัญญาณนะคะ เราก็ได้แต่ไลน์ทิ้งไว้ทุกวันเผื่อเขาเปิดอ่าน หลังจากทริปนั้นเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปค่ะ โทรหาน้อยลง การพูดจากับเราเปลี่ยนไป จนเราเริ่มคิดว่ามันมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าในระหว่าง 2 อาทิตย์นั้น
ซึ่งมันก็จริงค่ะ เพราะหลังจากนั้นไม่นานเขาก็บอกเลิกเราด้วยเห็นผลคือ ตอนที่เขาเที่ยวนั้น เขามีเวลาอยู่กับตัวเอง ได้คิดอะไรหลายๆ อย่างเขาบอกเขาไม่อยากทำร้ายเราไปมากกว่านี้ เรายังไม่ใช่สำหรับเขา แต่เขาชอบนิสัยเรา เขาไม่อยากให้เราหายไป อยากให้เราเป็นพี่น้องที่คอยดูแลกันแบบนี้ตลอดไปได้ โห ..... ตอนนั้นแบบ อ้าว !! ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะคะคุณขา เราคิดไปไกลแล้วค่ะ เริ่มวาดอนาคตแล้ว เพราะอายุเราก็ไม่น้อยแล้ว อยู่ดีดีมาตัดจบเราแบบชักปลั๊กซะงั้น เรานี่ไปต่อไม่ถูกเลยค่ะ
ตอนนี้เราเลยไม่รู่ว่าจะทำไงต่อไป อึดอัดมากที่สุด จะเดินออกไปก็ยังไม่เข้มแข็งพอ ตัดใจไม่ได้ค่ะ ยอมรับเลยจริง ๆ แต่ถ้าจะให้เราอยู่ เราก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะตัดใจได้ เราจะทนเห็นเขามีคนอื่นที่เขารักไหวไหม ในหัวคือคิดมาก ทุกอย่างมันตีกันมั่วไปหมด จนสุดท้าย เราเลือกที่จะอยู่ค่ะ ใครจะว่าเรางี่เง่าก็ได้นะคะ เรายอมรับ เราอยู่เพราะใจเราเดินออกไปไม่ไหว เราเสียใจ เรารอนะคะ รอที่เขาจะเปลี่ยนใจ แม้ว่ารู้ดีอยู่แก่ใจ ยังไงสถานะมันเปลี่ยนไม่ได้แล้ว ไม่จะอย่างไรก็ตาม เราร้องไห้ แต่พอได้ยินเสียงเขา เห็นหน้าเขาเราก็รู้สึกดีได้ บางทีเราตัดสินใจว่าจะหายไปจากตรงนี้ เขาก็มีเซนส์ดึงเรากลับมายืนข้างเขาได้ ไม่ต้องทำอะไรมากเลยค่ะ แค่โทรมาพูดคำสองคำ เราก็อ่อนยวบแล้ว เราโง่ใช่ไหมคะ ..... เราก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว
ขอบคุณนะคะที่ทนอ่านจนจบ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ
ให้ใจใครง่ายเกินไป มันแย่มากเลยนะคะ
เราได้บังเอิญไปเจอผู้ชายคนนี้จากการไปเที่ยวที่หนึ่งเมื่อไม่นานมานี้เอง ตอนเจอกันก็โอเคนะคะ เขามากับเพื่อนกลุ่มเราก็มีแต่เพื่อนผู้หญิงเหมือนกัน ก็ทักทายทำความรู้จักกันตามประสาคนคอเดียวกัน ไป ๆ มา ๆ ดันมาจากจังหวัดเดียวกันอีก เลยคุยกันถูกคอมากยิ่งขึ้น จากนั้นเขาขอเบอร์ แล้วก็แลกเฟสบุ๊ค เผื่อไว้นัดเจอทานข้าวกันหลังจากนี้ เราก็ให้ไปนะคะ เพราะคิดว่าทำความรู้จักกันไว้ก็ไม่เสียหาย หลังจากนั้นเค้าก็ทักมาทางแมสเสจแล้วเราก็คุยกัน จะเรียกได้ว่าตลอดเวลาเลยก็ว่าได้ จนเราจบทริปกลับมาทำงาน แต่เขายังอยู่ที่นั่นอีกวันสองวัน ระหว่างนั้นเราก็ยังคุยกันตลอดเวลานะคะ ตอนนั้นเรายังไม่มีไลน์กันก็คุยกันผ่านทางแมสเสจ
หลังจากเขาจบทริปกลับมาเขาก็ขอไลน์ เราก็ให้ค่ะ เพราะใจเราเริ่มเอนไปหาเขาแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ได้ชัดเจนนะคะว่าจีบ แล้วเราก็ไปดูหนังด้วยกันค่ะ ตอนนั้นยังไม่ได้เป็นอะไรกัน เราแค่บอกเขาว่าจะไปดูหนังคนเดียว เขาก็ขอตามไปด้วย บอกอยากดูหนัง โอเคเราก็ตกลง ตอนนั้นคือหนังจบต่างคนต่างแยกย้ายกลับบ้านนะคะ หลังจากนั้นเค้าก็นัดเราอาทิตย์หน้าไปทานข้าวด้วยกัน เราก็ไปอยู่แล้วค่ะ อย่างที่รู้นี่คะ ก็ชอบเขาแล้วนี่ จะว่าใจง่ายก็ได้นะคะ เรานิสัยแบบนี่ล่ะค่ะ ตกหลุมรักใครได้ง่าย ๆ เลยเจ็บบ่อย ๆ ƽƼƽ5ƼƽƼƽ5Ƽ
หลังจากวันนั้น เขาก็บอกว่าเราเป็นแฟนเขาค่ะ แต่จะเรียกว่าแฟนเต็มปากเต็มคำก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เพราะมันเร็วมากกับการที่คนสองคนคุยกันแค่ไม่กี่วันแล้วเปิดตัวว่าเป็นแฟนกันเลย เขาอยากให้เราค่อย ๆ เปิดตัวกับคนรอบข้างเขาค่ะ คนอื่นจะได้ไม่มองเราแปลก ๆ ซึ่งเราก็โอเค คิดว่าเขาก็เป็นห่วงเรา มันยิ่งทำให้เรารู้สึกดีขึ้นไปใหญ่ ในระหว่างที่คบกัน เรามีความสุขมากนะคะ เขาให้ความสำคัญกับเรา โทรมาหาเราวันละสิบ ๆ สาย เรารู้สึกดีค่ะ เพราะมันทำให้เรารู้สึกว่าเขาคิดถึงเรามาก
จุดเปลี่ยนมันอยู่ตรงนี้ค่ะ เขามีทริปที่จะออกไปเที่ยวประมาณ 2 อาทิตย์ ที่ที่เขาไปมันจะไม่มีสัญญาณโทรศัพท์เลย อาจจะมีบ้างเป็นบางจุด ซึ่งหมายถึงว่าเราจะขาดการติดต่อกันซักระยะ ในระหว่างนั้นเขาก็โทรติดต่อเรามาทุกครั้งที่มีสัญญาณนะคะ เราก็ได้แต่ไลน์ทิ้งไว้ทุกวันเผื่อเขาเปิดอ่าน หลังจากทริปนั้นเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปค่ะ โทรหาน้อยลง การพูดจากับเราเปลี่ยนไป จนเราเริ่มคิดว่ามันมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าในระหว่าง 2 อาทิตย์นั้น
ซึ่งมันก็จริงค่ะ เพราะหลังจากนั้นไม่นานเขาก็บอกเลิกเราด้วยเห็นผลคือ ตอนที่เขาเที่ยวนั้น เขามีเวลาอยู่กับตัวเอง ได้คิดอะไรหลายๆ อย่างเขาบอกเขาไม่อยากทำร้ายเราไปมากกว่านี้ เรายังไม่ใช่สำหรับเขา แต่เขาชอบนิสัยเรา เขาไม่อยากให้เราหายไป อยากให้เราเป็นพี่น้องที่คอยดูแลกันแบบนี้ตลอดไปได้ โห ..... ตอนนั้นแบบ อ้าว !! ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะคะคุณขา เราคิดไปไกลแล้วค่ะ เริ่มวาดอนาคตแล้ว เพราะอายุเราก็ไม่น้อยแล้ว อยู่ดีดีมาตัดจบเราแบบชักปลั๊กซะงั้น เรานี่ไปต่อไม่ถูกเลยค่ะ
ตอนนี้เราเลยไม่รู่ว่าจะทำไงต่อไป อึดอัดมากที่สุด จะเดินออกไปก็ยังไม่เข้มแข็งพอ ตัดใจไม่ได้ค่ะ ยอมรับเลยจริง ๆ แต่ถ้าจะให้เราอยู่ เราก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะตัดใจได้ เราจะทนเห็นเขามีคนอื่นที่เขารักไหวไหม ในหัวคือคิดมาก ทุกอย่างมันตีกันมั่วไปหมด จนสุดท้าย เราเลือกที่จะอยู่ค่ะ ใครจะว่าเรางี่เง่าก็ได้นะคะ เรายอมรับ เราอยู่เพราะใจเราเดินออกไปไม่ไหว เราเสียใจ เรารอนะคะ รอที่เขาจะเปลี่ยนใจ แม้ว่ารู้ดีอยู่แก่ใจ ยังไงสถานะมันเปลี่ยนไม่ได้แล้ว ไม่จะอย่างไรก็ตาม เราร้องไห้ แต่พอได้ยินเสียงเขา เห็นหน้าเขาเราก็รู้สึกดีได้ บางทีเราตัดสินใจว่าจะหายไปจากตรงนี้ เขาก็มีเซนส์ดึงเรากลับมายืนข้างเขาได้ ไม่ต้องทำอะไรมากเลยค่ะ แค่โทรมาพูดคำสองคำ เราก็อ่อนยวบแล้ว เราโง่ใช่ไหมคะ ..... เราก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว
ขอบคุณนะคะที่ทนอ่านจนจบ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ