สวัสดีครับ ผมมีเรื่องหนักใจ อยากปรึกษาทุกๆท่านครับ
อยากปรึกษาทุกท่านที่อาจเคยมีความรู้สึกแบบผม ...
ปัญหาของผม ถ้าใช้วิธีคิดแบบ logic หรือศีลธรรม คิด มันจะตอบได้ง่ายมากครับ
คือผมคบกับแฟนคนปัจจุบันมานานประมาณนึง ไม่เคยนอกใจ และรู้สึกว่าเป็นคนที่นิสัยเข้ากันได้ในหลายๆอย่าง
เราอาจจะทะเลาะกันบ่อย แต่ทุกครั้งทั้งเธอและผม จะยอมประนีประนอมให้กันทุกครั้ง ทำให้เราเข้าใจมากกันยิ่งขึ้น
เธอเป็นเหมือนทั้งเพื่อนสนิทมากๆและคนรัก
จนวันนึงผมคิดว่า คนนี้แหละ คนที่ผมจะขอเป็นคู่ชีวิต ...
แต่ทว่ามันเกิดความสับสน อึดอัด มากๆ ..
เนื่องจากตัวผมเองเคยเป็นคนเจ้าชู้มาก่อน ไม่ค่อยผูกมัดหรือเป็นแฟนกับใครง่ายๆ
(แต่ถ้าเป็นก็ไม่เคยนอกใจนะ) ผมชอบความรู้สึกเวลาตื่นเตันเวลาได้เจอ ได้คุยกับสาวๆที่สดใส
ชอบความรู้สึกที่เรียกว่า "ปิ๊ง" หัวใจเต้นรัวๆ และจีบกัน เสพย์รักกันอย่างดูดดื่ม และแยกทางกันไปในที่สุด ..
สมัยเรียนที่ (มหาชัยชื่อดังใกล้ตรอกข้าวสาร) ผมมักเกิดความรู้สึกนี่อยู่บ่อยๆ ทั้งกับรุ่นน้อง รุ่นพี่ รุ่นเดียว ในคณะ ต่างคณะ
ในมหาลัย นอกมหาลัย หรือแม้แต่เด็กมัธยม!!! แต่ที่น่าตกใจคือ ไม่มีใครรู้สึกเสียใจ ทุกคนที่เล่นด้วยค่อนข้างสมยอม และยอมรับในความสัมพันธ์แบบนี่
ช่วงมหาลัยจึงเป็นช่วงที่ผมจัดว่า เป็นช่วงสวรรค์ของชีวิต มีความสุขมากๆๆๆ ในทุกๆวัน จนรู้สึกว่ามันเป็นเหมือนแรงขับเคลื่อนชีวิตที่ขาดไม่ได้
ผมเคยคิดเลยว่า ถ้าผมไม่ใช่ชีวิตแบบนั้นในมหาลัย ผมคงเหี่ยวแห้งเฉาตายไป เรียนไม่จบ ...
จนกระทั่ง ... วันเลิกราของงานเลี้ยง
ชีวิตวัยทำงานอันแสนจืดชืด
เนื่องด้วยความรับผิดชอบชีวิตที่มันมากขึ้น เพราะนี่ไม่ใช่วัยเรียน นี่คือชึวิตจริง เราจะพลาดไม่ได้ ไม่มีอาจารย์คอนให้โอกาส ไม่ทีเพื่อยติวให้
ผมจึงค่อนข้างโฟกัสกับงาน (ด้วยความจำใจ) และนั่นทำให้ผมกัาวหน้าค่อนข้างไว เป็นคนแรกในรุ่นที่ได้เป็นผู้จัดการ และเงินเดือนแตะ 50k ตั้งแต่ยังไม่ 25
ทั้งๆที่จบมาแค่ 2 นิดๆ แทบจะบ๊วยรุ่นเลยทีเดียว ...
แต่หารู้ไม่ส่านั่นคือ กับดัก !!!
ความรู้สึกก้าวหน้าไวมากๆนั้น ทำให้ผมคึกมากเลยทีเดียว จนลืมความรู้สึก ของความสุขสมัยมหาวิทยาลัยไป
ผมทำงานจริงจัง เครียดมากๆๆๆ ในทุกๆวัน เพื่อรักษาความก้าวหน้านี้ไว้ เพราะคิดว่าความคึกจากความสำเร็จนี้ คือความสุขที่เราอยากจะเสพย์
จนต้องดื่มทุกวัน กินดึกทุกวัน เพื่อให้ตัวเองนอนหลับ และมีพลังทำงานตลอดเวลา ...
จนกระทั่งรู้ตัวอีกที ผิวหน้าที่เคยใส กลับมันแพลบ และเริ่มมีสิว มีเหนียง หัวเริ่มล้าน และตัวอ้วนขึ้นมากๆๆๆ จนเหมือนเด็กเรียนอ้วนๆเนิร์ดๆคนหนึ่ง
(ขออนุญาตเรียกว่าร่าง2)
และด้วยร่าง2 นั้น ทำให้ผมสำนึกได้ว่าไม่ควรทำร้ายตัวเองมากกว่านี้ จึงพยายามดูแลตัวเอง แต่ทว่า เหมือนจะรู้ตัวช้าไปมาก
แต่ด้วยร่าง2 นั้น ผมได้พบเจอกับคนที่ผมคิดว่าจะเป็นคู่ชีวิต ยอมรับทุกอย่างของผมได้
แต่ทว่าผมเกิดความสับสน ...
ทุกๆครั้งที่ผมละสมองจากงาน หัวใจมันจะเรียกร้องหาความรู้สึก 'ปิ๊ง' สมัยมหาลัยเสมอ หลายๆครั้งที่ผมแอบยิ้มให้สาวๆโดยไม่ทันได้คิด
หลายๆครั้งที่อยากเข้าไปทำความรู้จัก แต่ก็ไม่กล้า เนื่องจากยอมแพ้ความดีของคนปัจจุบันที่คบอยู่
หลายๆครั้ง ตอนอยู่คนเดียว ก็เผลอไม่ได้ที่จะแอบมองสาวๆนักศึกษาที่สดใส หลายๆครั้งน้องๆก็เหมือนจะเล่นด้วย
แอบส่งสายตา แอบยิ้มให้กัน หัวใจผมมันคงวิ่งไปจีบแล้ว แต่สมองหยุดสิ่งเหล่านั้นไว้แค่เพียงจินตนาการ ...
จนวันนึง วันที่ผมและคนรักของผม คิดว่ามันถึงเวลาอันสมควร วางแผนแต่งงานกัน
ผมกลับรู้สึกเบื่อชีวิต เฉื่อยไปหมด จากงานที่เคยฟิตมากๆๆๆ ก็ค่อนข้างเฉื่อย
โหยหาแต่ความรู้สึก 'ปิ๊ง' เหล่านั้น บางทีก็ชอบแอบออกไปนั่งร้านกาแฟคนเดียว
เพื่อแอบมองนักศึกษาน่ารักๆ ยิ้มให้ รอเค้ายิ้มกลับ ถ้าเค้าเล่นด้วย แต่ไม่กล้าทำอะไรมากกว่านั้น
นี่แหละครับ ปัญหาของผม ...
ถ้าใช้สมอง ใช้คุณธรรม ใช้เหตุผล ก็คงจะตอบได้ง่ายๆว่า โตซะที ตอนนี้ชีวิตดีแล้ว มีคนรัก มีเงิน 'ต้อง'มีความสุขสิ
แต่หัวใจผม ยังคงเรียกร้อง 'ต้อง'การ แต่เพียงความสุขจากการ 'ปิ๊ง' และอะไรต่อจากนั้น ที่มันเหมือนสวรรค์
ผมควรทำอย่างไรดีครับ ..
ไม่ต้องตอบคำถามของผมก็ได้ครับ แชร์ประสบการณ์กันก็ได้ครับ
ขอบคุณทุกคนที่สละเวลาเข้ามาครับ
ช่วยผมทีครับ มีใครเคยมีเป็นเหมือนผมไหมครับ
อยากปรึกษาทุกท่านที่อาจเคยมีความรู้สึกแบบผม ...
ปัญหาของผม ถ้าใช้วิธีคิดแบบ logic หรือศีลธรรม คิด มันจะตอบได้ง่ายมากครับ
คือผมคบกับแฟนคนปัจจุบันมานานประมาณนึง ไม่เคยนอกใจ และรู้สึกว่าเป็นคนที่นิสัยเข้ากันได้ในหลายๆอย่าง
เราอาจจะทะเลาะกันบ่อย แต่ทุกครั้งทั้งเธอและผม จะยอมประนีประนอมให้กันทุกครั้ง ทำให้เราเข้าใจมากกันยิ่งขึ้น
เธอเป็นเหมือนทั้งเพื่อนสนิทมากๆและคนรัก
จนวันนึงผมคิดว่า คนนี้แหละ คนที่ผมจะขอเป็นคู่ชีวิต ...
แต่ทว่ามันเกิดความสับสน อึดอัด มากๆ ..
เนื่องจากตัวผมเองเคยเป็นคนเจ้าชู้มาก่อน ไม่ค่อยผูกมัดหรือเป็นแฟนกับใครง่ายๆ
(แต่ถ้าเป็นก็ไม่เคยนอกใจนะ) ผมชอบความรู้สึกเวลาตื่นเตันเวลาได้เจอ ได้คุยกับสาวๆที่สดใส
ชอบความรู้สึกที่เรียกว่า "ปิ๊ง" หัวใจเต้นรัวๆ และจีบกัน เสพย์รักกันอย่างดูดดื่ม และแยกทางกันไปในที่สุด ..
สมัยเรียนที่ (มหาชัยชื่อดังใกล้ตรอกข้าวสาร) ผมมักเกิดความรู้สึกนี่อยู่บ่อยๆ ทั้งกับรุ่นน้อง รุ่นพี่ รุ่นเดียว ในคณะ ต่างคณะ
ในมหาลัย นอกมหาลัย หรือแม้แต่เด็กมัธยม!!! แต่ที่น่าตกใจคือ ไม่มีใครรู้สึกเสียใจ ทุกคนที่เล่นด้วยค่อนข้างสมยอม และยอมรับในความสัมพันธ์แบบนี่
ช่วงมหาลัยจึงเป็นช่วงที่ผมจัดว่า เป็นช่วงสวรรค์ของชีวิต มีความสุขมากๆๆๆ ในทุกๆวัน จนรู้สึกว่ามันเป็นเหมือนแรงขับเคลื่อนชีวิตที่ขาดไม่ได้
ผมเคยคิดเลยว่า ถ้าผมไม่ใช่ชีวิตแบบนั้นในมหาลัย ผมคงเหี่ยวแห้งเฉาตายไป เรียนไม่จบ ...
จนกระทั่ง ... วันเลิกราของงานเลี้ยง
ชีวิตวัยทำงานอันแสนจืดชืด
เนื่องด้วยความรับผิดชอบชีวิตที่มันมากขึ้น เพราะนี่ไม่ใช่วัยเรียน นี่คือชึวิตจริง เราจะพลาดไม่ได้ ไม่มีอาจารย์คอนให้โอกาส ไม่ทีเพื่อยติวให้
ผมจึงค่อนข้างโฟกัสกับงาน (ด้วยความจำใจ) และนั่นทำให้ผมกัาวหน้าค่อนข้างไว เป็นคนแรกในรุ่นที่ได้เป็นผู้จัดการ และเงินเดือนแตะ 50k ตั้งแต่ยังไม่ 25
ทั้งๆที่จบมาแค่ 2 นิดๆ แทบจะบ๊วยรุ่นเลยทีเดียว ...
แต่หารู้ไม่ส่านั่นคือ กับดัก !!!
ความรู้สึกก้าวหน้าไวมากๆนั้น ทำให้ผมคึกมากเลยทีเดียว จนลืมความรู้สึก ของความสุขสมัยมหาวิทยาลัยไป
ผมทำงานจริงจัง เครียดมากๆๆๆ ในทุกๆวัน เพื่อรักษาความก้าวหน้านี้ไว้ เพราะคิดว่าความคึกจากความสำเร็จนี้ คือความสุขที่เราอยากจะเสพย์
จนต้องดื่มทุกวัน กินดึกทุกวัน เพื่อให้ตัวเองนอนหลับ และมีพลังทำงานตลอดเวลา ...
จนกระทั่งรู้ตัวอีกที ผิวหน้าที่เคยใส กลับมันแพลบ และเริ่มมีสิว มีเหนียง หัวเริ่มล้าน และตัวอ้วนขึ้นมากๆๆๆ จนเหมือนเด็กเรียนอ้วนๆเนิร์ดๆคนหนึ่ง
(ขออนุญาตเรียกว่าร่าง2)
และด้วยร่าง2 นั้น ทำให้ผมสำนึกได้ว่าไม่ควรทำร้ายตัวเองมากกว่านี้ จึงพยายามดูแลตัวเอง แต่ทว่า เหมือนจะรู้ตัวช้าไปมาก
แต่ด้วยร่าง2 นั้น ผมได้พบเจอกับคนที่ผมคิดว่าจะเป็นคู่ชีวิต ยอมรับทุกอย่างของผมได้
แต่ทว่าผมเกิดความสับสน ...
ทุกๆครั้งที่ผมละสมองจากงาน หัวใจมันจะเรียกร้องหาความรู้สึก 'ปิ๊ง' สมัยมหาลัยเสมอ หลายๆครั้งที่ผมแอบยิ้มให้สาวๆโดยไม่ทันได้คิด
หลายๆครั้งที่อยากเข้าไปทำความรู้จัก แต่ก็ไม่กล้า เนื่องจากยอมแพ้ความดีของคนปัจจุบันที่คบอยู่
หลายๆครั้ง ตอนอยู่คนเดียว ก็เผลอไม่ได้ที่จะแอบมองสาวๆนักศึกษาที่สดใส หลายๆครั้งน้องๆก็เหมือนจะเล่นด้วย
แอบส่งสายตา แอบยิ้มให้กัน หัวใจผมมันคงวิ่งไปจีบแล้ว แต่สมองหยุดสิ่งเหล่านั้นไว้แค่เพียงจินตนาการ ...
จนวันนึง วันที่ผมและคนรักของผม คิดว่ามันถึงเวลาอันสมควร วางแผนแต่งงานกัน
ผมกลับรู้สึกเบื่อชีวิต เฉื่อยไปหมด จากงานที่เคยฟิตมากๆๆๆ ก็ค่อนข้างเฉื่อย
โหยหาแต่ความรู้สึก 'ปิ๊ง' เหล่านั้น บางทีก็ชอบแอบออกไปนั่งร้านกาแฟคนเดียว
เพื่อแอบมองนักศึกษาน่ารักๆ ยิ้มให้ รอเค้ายิ้มกลับ ถ้าเค้าเล่นด้วย แต่ไม่กล้าทำอะไรมากกว่านั้น
นี่แหละครับ ปัญหาของผม ...
ถ้าใช้สมอง ใช้คุณธรรม ใช้เหตุผล ก็คงจะตอบได้ง่ายๆว่า โตซะที ตอนนี้ชีวิตดีแล้ว มีคนรัก มีเงิน 'ต้อง'มีความสุขสิ
แต่หัวใจผม ยังคงเรียกร้อง 'ต้อง'การ แต่เพียงความสุขจากการ 'ปิ๊ง' และอะไรต่อจากนั้น ที่มันเหมือนสวรรค์
ผมควรทำอย่างไรดีครับ ..
ไม่ต้องตอบคำถามของผมก็ได้ครับ แชร์ประสบการณ์กันก็ได้ครับ
ขอบคุณทุกคนที่สละเวลาเข้ามาครับ