เราเลิกกับแฟนที่คบกันมาเกือบ 8 ปีได้เดือนกว่าแล้ว สาเหตุที่เลิกเพราะเค้าไปหลงไหลได้ปลื้มกับ
คนในเกมส์ที่ทำดีด้วย ( แค่ในเกมส์ ) ไม่กี่วัน แล้วใช้เหตุผลเก่าๆมาเป็นข้อบอกเลิก บอกเราว่า
อยากอยู่คนเดียวไม่อยากมีใครเป็นปีๆ ( แต่สุดท้ายก็มี ) คบกับคนในเกมส์ที่รู้จักกันไม่เท่าไหร่
และนอนด้วยกันไปแล้ว ช่วงแรกๆเราเวิ่นมากยอมรับเหตุผลไม่ได้เลยเพราะเราไม่ได้ทำอะไรผิด
ตลอดเวลาเราดูแลทุกอย่างทำเพื่อเค้าทุกอย่างในโลกของความจริง ยอมย้ายงานจากบ้านเกิด
จากพ่อแม่เพื่อไปอยู่ด้วยกันกับเค้าเพราะเค้าบอกเราเสมอว่าอยากอยู่ด้วยกันมาก
เราเครียดชนิดที่ว่าต้องไปพบจิตแพทย์และใช้ยาคลายครียดอยู่นาน
วันหนึ่งเราต้องไปสัมภาษณ์งานที่กรุงเทพจึงขอเค้าไปพักที่บ้านเพราะที่ทำงานนั้นอยู่แถวๆบ้านเค้า
ด้วยความที่ยังเชื่อคำพูดของเค้าว่าเค้าไม่อยากมีแฟนไม่มีใคร คนที่คุยด้วยก็คุยไปงั้นๆไม่มีอะไร
แต่เค้ากลับหนีเราไปนอนบ้านแฟนใหม่เหตุเพราะกลัวเราจะทำร้ายเค้าทั้งๆที่ใจเราไม่ได้คิดอะไรเลย
คืนนั้นเราเจ็บปวดมากที่รู้ว่าทั้งหมดที่ผ่านมามันเป็นแค่คำโกหก หลอกลวง เราสติแตกขาดสะบั้น
ในใจที่แสนเจ็บปวดคิดได้ว่าถ้าหาก " มันตายไปสะ เราจะรู้สึกยังไง " ได้คำตอบคือรู้สึกโล่งใจ
ทุกอย่างที่กังวลเจ็บปวดมันหายไปหมด เราเลยไปเอามีดมาถือรอไว้ให้เค้ากลับบ้าน ในใจคิดแค่
ว่า " มันต้องตาย ยังไงสะมันต้องตาย คนไร้ค่า โกหกหลอกลวง คนอย่างมันต้องตายเท่านั้น "
ตอนนั้นไม่กลัวที่ต้องฆ่าคนไม่กลัวว่าต้องติดคุก พอนึกว่าเค้าตายไปแล้วทีไรหัวใจก็หายเจ็บปวด
ความเครียดทุกอย่างหายไปสมองว่างเปล่า
จนเวลาตีห้ากว่าๆ สติเราก็ยิ่งแย่ขึ้นเรื่อยๆ เราโทรหาทุกคนที่อยู่ในโทรศัพท์รวมถึงจิตแพทย์
และคนสุดท้ายที่โทรคือพ่อ ... ทันทีที่ได้ยินเสียงพ่อน้ำตาเราไหลออกมาไม่หยุด มีดที่ถืออยู่
ก็ปล่อยทิ้งลงกับพื้น สารภาพกับพ่อว่า " หนูคิดจะฆ่าเค้าจริงๆ " คำปลอบโยนของพ่อไม่กี่คำ
เรียกสติเราคืนมาได้เกือบทั้งหมด เราร้องไห้กับพ่อผ่านโทรศัพท์อยู่นานจนแปดโมงเช้า
เราเก็บมีดและเค้ากลับมาบ้านพอดี เราถามว่าทำไมต้องหนีไป เค้าทำลอยหน้าลอยตาใส่เรา
เหมือนเราไม่มีตัวตนตรงนั้นถามอะไรก็ไม่ตอบ เราโกรธมากเผลอชกหน้าเค้าไป 2 ครั้ง
และถีบสุดขาไปอีกครั้งนึงแม่ของเค้าเข้ามาห้ามพอดี ตอนนั้นสติเราขาดกระจายอีกครั้ง
คลุ้มคลั่ง เจ็บปวดทรมาน แต่จุดที่ยิ่งทำให้รู้สึกเจ็บปวดหนักคือตอนที่เรากำลังสติแตก
" เค้ากลับเอาโทรศัพท์มาเปิดวิดีโอคอลกับแฟนใหม่ ให้แฟนใหม่เห็นสภาพเราตอนนั้น "
พอเราตะโกนไปว่า " จะเปิดคอลทำไม " เค้าก็วางสายไปแล้วพูดว่าไม่ได้ทำ เค้าทำอย่างกับ
ว่าความเครียด ความทุกข์ เจ็บปวดทรมานของเราเป็นเรื่องสนุก ทั้งๆที่คนใหม่ของเค้านั้น
ไม่รู้เรื่องราวอะไรระหว่างเรากับตัวเค้าเลย เราชกหน้าเค้าเพราะโกรธที่เค้าง่ายกับผู้ชาย
ทำตัวเองให้ดูไม่มีศักดิ์ศรี ไม่นึกถึงใจแม่ตัวเองว่าลูกสาวทำตัวแบบนี้แล้วแม่จะปวดใจมั้ย
จนคุณแม่เค้าเรียกตำรวจมาพาเราไปสงบสติอารมณ์ที่ สน. ตอนนั้นพ่อแม่ป้าและน้าเรา
เป็นห่วงเรามากทุกคนพากันพยายามช่วยเหลือ คุณป้าพาเราไปพักบ้านน้าที่หนองจอก
พอเราเห็นหน้าน้าก็เข้าไปหากอดและร้องไห้ .. มันเจ็บปวดเหลือเกิน วันถัดมาครอบครัว
เราขับรถมาจากพิษณุโลกเพื่อมารับเรากลับบ้าน
.. จากเหตุการณ์นี้ทำให้เราได้เห็นความจริง ได้เห็นว่าเค้าคนนั้นหมดรักเราขนาดไหน
เราจึงเริ่มคิดถึงตัวเองและครอบครัวมากขึ้น ไปออกกำลังกายเช้า - เย็น หัดเต้นบีบอย
ให้ตัวเองเหนื่อย สดชื่น และไม่คิดถึงความเจ็บปวด ทุกครั้งที่ความคิดแวบเข้ามาในหัว
ให้เสียใจเราจะคิดปลอบใจตัวเองว่า " ต้องอยู่เพื่อพ่อแม่ เราต้องอยู่เพื่อตัวเอง "
เป็นอาสาสมัครดูแลสัตว์ไร้ที่พึ่งและคนยากไร้ ปลูกต้นไม้ ในใจเราคิดว่า
" เราต้องทำตัวให้ดูดี มีค่า มีประโยชน์ และศักดิ์ศรีกว่าเค้าคนนั้นทุกอย่าง "
แต่สิ่งที่เราไม่เคยคิดเลยคือ .. ทุกครั้งที่นอนหลับ เราจะฝันถึงเค้าตลอดเวลา
ฝันทุกครั้งที่หลับตา ทุกครั้งจริงๆทุกวันๆ และมันคือฝันร้าย ในฝันเรารู้สึกว่า
ตัวเองกำลังเจ็บปวด พอลืมตาตื่นหัวใจเราก็บอบช้ำหนักจากความฝัน บางคืนนอน
เลมอร้องไห้ทั้งๆที่ก่อนนอนเรานั่งสมาธิ ปล่อยใจให้ว่างไม่นึกถึงสิ่งใด
ตอนนี้มันกลายเป็นว่าเรากลัวการนอนหลับมากๆ กลัวว่าจะฝันและเจ็บปวดมาก
ไม่ได้นอนมาสองคืนแล้ว เราควรจะทำยังไงดี .... และอยากถามถึงคุณผู้ชายสักนิด
สำหรับคุณคิดว่ายังไงกับผู้หญิงที่รู้จักผู้ชายไม่เท่าไหร่ก็ยอมปล่อยตัวปล่อยใจไป
กับเค้า ผู้หญิงแบบนี้มีคุณค่ามากหรือเปล่า ...
ได้โปรด.. ขอคำแนะนำจากผู้ที่เคยผ่านมันมาแล้ว ...
คนในเกมส์ที่ทำดีด้วย ( แค่ในเกมส์ ) ไม่กี่วัน แล้วใช้เหตุผลเก่าๆมาเป็นข้อบอกเลิก บอกเราว่า
อยากอยู่คนเดียวไม่อยากมีใครเป็นปีๆ ( แต่สุดท้ายก็มี ) คบกับคนในเกมส์ที่รู้จักกันไม่เท่าไหร่
และนอนด้วยกันไปแล้ว ช่วงแรกๆเราเวิ่นมากยอมรับเหตุผลไม่ได้เลยเพราะเราไม่ได้ทำอะไรผิด
ตลอดเวลาเราดูแลทุกอย่างทำเพื่อเค้าทุกอย่างในโลกของความจริง ยอมย้ายงานจากบ้านเกิด
จากพ่อแม่เพื่อไปอยู่ด้วยกันกับเค้าเพราะเค้าบอกเราเสมอว่าอยากอยู่ด้วยกันมาก
เราเครียดชนิดที่ว่าต้องไปพบจิตแพทย์และใช้ยาคลายครียดอยู่นาน
วันหนึ่งเราต้องไปสัมภาษณ์งานที่กรุงเทพจึงขอเค้าไปพักที่บ้านเพราะที่ทำงานนั้นอยู่แถวๆบ้านเค้า
ด้วยความที่ยังเชื่อคำพูดของเค้าว่าเค้าไม่อยากมีแฟนไม่มีใคร คนที่คุยด้วยก็คุยไปงั้นๆไม่มีอะไร
แต่เค้ากลับหนีเราไปนอนบ้านแฟนใหม่เหตุเพราะกลัวเราจะทำร้ายเค้าทั้งๆที่ใจเราไม่ได้คิดอะไรเลย
คืนนั้นเราเจ็บปวดมากที่รู้ว่าทั้งหมดที่ผ่านมามันเป็นแค่คำโกหก หลอกลวง เราสติแตกขาดสะบั้น
ในใจที่แสนเจ็บปวดคิดได้ว่าถ้าหาก " มันตายไปสะ เราจะรู้สึกยังไง " ได้คำตอบคือรู้สึกโล่งใจ
ทุกอย่างที่กังวลเจ็บปวดมันหายไปหมด เราเลยไปเอามีดมาถือรอไว้ให้เค้ากลับบ้าน ในใจคิดแค่
ว่า " มันต้องตาย ยังไงสะมันต้องตาย คนไร้ค่า โกหกหลอกลวง คนอย่างมันต้องตายเท่านั้น "
ตอนนั้นไม่กลัวที่ต้องฆ่าคนไม่กลัวว่าต้องติดคุก พอนึกว่าเค้าตายไปแล้วทีไรหัวใจก็หายเจ็บปวด
ความเครียดทุกอย่างหายไปสมองว่างเปล่า
จนเวลาตีห้ากว่าๆ สติเราก็ยิ่งแย่ขึ้นเรื่อยๆ เราโทรหาทุกคนที่อยู่ในโทรศัพท์รวมถึงจิตแพทย์
และคนสุดท้ายที่โทรคือพ่อ ... ทันทีที่ได้ยินเสียงพ่อน้ำตาเราไหลออกมาไม่หยุด มีดที่ถืออยู่
ก็ปล่อยทิ้งลงกับพื้น สารภาพกับพ่อว่า " หนูคิดจะฆ่าเค้าจริงๆ " คำปลอบโยนของพ่อไม่กี่คำ
เรียกสติเราคืนมาได้เกือบทั้งหมด เราร้องไห้กับพ่อผ่านโทรศัพท์อยู่นานจนแปดโมงเช้า
เราเก็บมีดและเค้ากลับมาบ้านพอดี เราถามว่าทำไมต้องหนีไป เค้าทำลอยหน้าลอยตาใส่เรา
เหมือนเราไม่มีตัวตนตรงนั้นถามอะไรก็ไม่ตอบ เราโกรธมากเผลอชกหน้าเค้าไป 2 ครั้ง
และถีบสุดขาไปอีกครั้งนึงแม่ของเค้าเข้ามาห้ามพอดี ตอนนั้นสติเราขาดกระจายอีกครั้ง
คลุ้มคลั่ง เจ็บปวดทรมาน แต่จุดที่ยิ่งทำให้รู้สึกเจ็บปวดหนักคือตอนที่เรากำลังสติแตก
" เค้ากลับเอาโทรศัพท์มาเปิดวิดีโอคอลกับแฟนใหม่ ให้แฟนใหม่เห็นสภาพเราตอนนั้น "
พอเราตะโกนไปว่า " จะเปิดคอลทำไม " เค้าก็วางสายไปแล้วพูดว่าไม่ได้ทำ เค้าทำอย่างกับ
ว่าความเครียด ความทุกข์ เจ็บปวดทรมานของเราเป็นเรื่องสนุก ทั้งๆที่คนใหม่ของเค้านั้น
ไม่รู้เรื่องราวอะไรระหว่างเรากับตัวเค้าเลย เราชกหน้าเค้าเพราะโกรธที่เค้าง่ายกับผู้ชาย
ทำตัวเองให้ดูไม่มีศักดิ์ศรี ไม่นึกถึงใจแม่ตัวเองว่าลูกสาวทำตัวแบบนี้แล้วแม่จะปวดใจมั้ย
จนคุณแม่เค้าเรียกตำรวจมาพาเราไปสงบสติอารมณ์ที่ สน. ตอนนั้นพ่อแม่ป้าและน้าเรา
เป็นห่วงเรามากทุกคนพากันพยายามช่วยเหลือ คุณป้าพาเราไปพักบ้านน้าที่หนองจอก
พอเราเห็นหน้าน้าก็เข้าไปหากอดและร้องไห้ .. มันเจ็บปวดเหลือเกิน วันถัดมาครอบครัว
เราขับรถมาจากพิษณุโลกเพื่อมารับเรากลับบ้าน
.. จากเหตุการณ์นี้ทำให้เราได้เห็นความจริง ได้เห็นว่าเค้าคนนั้นหมดรักเราขนาดไหน
เราจึงเริ่มคิดถึงตัวเองและครอบครัวมากขึ้น ไปออกกำลังกายเช้า - เย็น หัดเต้นบีบอย
ให้ตัวเองเหนื่อย สดชื่น และไม่คิดถึงความเจ็บปวด ทุกครั้งที่ความคิดแวบเข้ามาในหัว
ให้เสียใจเราจะคิดปลอบใจตัวเองว่า " ต้องอยู่เพื่อพ่อแม่ เราต้องอยู่เพื่อตัวเอง "
เป็นอาสาสมัครดูแลสัตว์ไร้ที่พึ่งและคนยากไร้ ปลูกต้นไม้ ในใจเราคิดว่า
" เราต้องทำตัวให้ดูดี มีค่า มีประโยชน์ และศักดิ์ศรีกว่าเค้าคนนั้นทุกอย่าง "
แต่สิ่งที่เราไม่เคยคิดเลยคือ .. ทุกครั้งที่นอนหลับ เราจะฝันถึงเค้าตลอดเวลา
ฝันทุกครั้งที่หลับตา ทุกครั้งจริงๆทุกวันๆ และมันคือฝันร้าย ในฝันเรารู้สึกว่า
ตัวเองกำลังเจ็บปวด พอลืมตาตื่นหัวใจเราก็บอบช้ำหนักจากความฝัน บางคืนนอน
เลมอร้องไห้ทั้งๆที่ก่อนนอนเรานั่งสมาธิ ปล่อยใจให้ว่างไม่นึกถึงสิ่งใด
ตอนนี้มันกลายเป็นว่าเรากลัวการนอนหลับมากๆ กลัวว่าจะฝันและเจ็บปวดมาก
ไม่ได้นอนมาสองคืนแล้ว เราควรจะทำยังไงดี .... และอยากถามถึงคุณผู้ชายสักนิด
สำหรับคุณคิดว่ายังไงกับผู้หญิงที่รู้จักผู้ชายไม่เท่าไหร่ก็ยอมปล่อยตัวปล่อยใจไป
กับเค้า ผู้หญิงแบบนี้มีคุณค่ามากหรือเปล่า ...