สวัสดีค่ะ มีเรื่องน่ารู้เกี่ยวกับญี่ปุ่นมาเล่าให้ฟังค่ะ เพื่อนเล่าให้ฟังว่าได้เดินทางจาริกแสวงบุญมาหลายวัดในญี่ปุ่น ฟังดูแปลกๆ ดีนะคะ สำหรับเราที่ไม่ได้มีความรู้เรื่องการแสวงบุญมาก่อน เรื่องก็คือว่าเมื่อช่วงเดือนกรกฎาคมถึงสิงหาคมปีที่ผ่านมา เธอได้มีโอกาสไปท่องเที่ยวชมวัด 5 วัดที่จังหวัด Ehime และจังหวัด Kagawa แต่คราวนี้แตกต่างจากทุกครั้งเพราะว่าไปในฐานะผู้แสวงบุญที่ภาษาญี่ปุ่นเรียกว่า “โอะเฮนโระซัง”
เธอบอกว่าถ้าจะพูดกันตามตรงแล้วก็ไม่เคยคิดมาก่อนเหมือนกันนะ ว่าสักวันหนึ่งจะได้มาแสวงบุญ จริงอยู่ที่เธอเกิดและโตที่จังหวัด Ehime ซึ่งที่นั่นเธอก็ได้ซึมซับและรับรู้เรื่องเกี่ยวกับการแสวงบุญและวัด 88 แห่งอยู่แล้วแต่เรื่องการแสวงบุญนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่คนที่อยู่ในพื้นที่จะลุกขึ้นมาทำ โดยเฉพาะพวกเด็กวัยรุ่น ซึ่งในความคิดของเธอก็คือผู้ที่จะมาเดินจาริกแสวงบุญนั้นมีแต่คนที่โตแล้ว ส่วนมากเป็นผู้สูงอายุสักหน่อย ไม่ก็เป็นผู้ที่เกษียณจากการทำงาน คือต้องมีเงินและต้องมีเวลาด้วยเพราะว่าการเดินแสวงบุญนั้นต้องใช้เวลายาวนานประมาณ 40 วัน
คราวนี้ที่เธอคิดเรื่องแสวงบุญ เธอก็ไม่ได้ทำเหมือนผู้สูงอายุทั่วๆ ไป ก็คือไม่ได้แต่งตัวแบบผู้แสวงบุญที่จะใส่เฉพาะเสื้อผ้าสีขาว มีเสื้อคลุม ใส่หมวกลักษณะเหมือนงอบและใช้ไม้เท้าในการเดินจากวัดแห่งที่ 1 จนถึงวัดที่ 88 จริงๆ แล้วก็ไม่ได้มีกฎอะไรตายตัวที่บอกว่าห้ามแต่งกายแบบอื่น ดังนั้นเธอก็เลยทำให้แบบที่เป็นตัวของตัวเอง คือใส่เสื้อผ้าตามปรกติแล้วก็สวมเสื้อคลุมผู้แสวงบุญทับ พอได้ไปแสวงบุญมาแล้วก็รู้สึกว่าสนุกและได้ประสบการณ์ที่ดีก็เลยอยากที่จะเล่าสู่กันฟัง แบ่งปันว่าได้ไปทำอะไรมาบ้าง มีอะไรน่าดู น่ากินหรือเจออะไรสนุกๆ กลางทางมาบ้าง
วัดที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางธรรมชาติที่สวยงามในการเที่ยวแบบแสวงบุญที่เกาะชิโกะกุ ประเทศญี่ปุ่นค่ะ!
เธอบอกว่าถ้าจะพูดกันตามตรงแล้วก็ไม่เคยคิดมาก่อนเหมือนกันนะ ว่าสักวันหนึ่งจะได้มาแสวงบุญ จริงอยู่ที่เธอเกิดและโตที่จังหวัด Ehime ซึ่งที่นั่นเธอก็ได้ซึมซับและรับรู้เรื่องเกี่ยวกับการแสวงบุญและวัด 88 แห่งอยู่แล้วแต่เรื่องการแสวงบุญนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่คนที่อยู่ในพื้นที่จะลุกขึ้นมาทำ โดยเฉพาะพวกเด็กวัยรุ่น ซึ่งในความคิดของเธอก็คือผู้ที่จะมาเดินจาริกแสวงบุญนั้นมีแต่คนที่โตแล้ว ส่วนมากเป็นผู้สูงอายุสักหน่อย ไม่ก็เป็นผู้ที่เกษียณจากการทำงาน คือต้องมีเงินและต้องมีเวลาด้วยเพราะว่าการเดินแสวงบุญนั้นต้องใช้เวลายาวนานประมาณ 40 วัน
คราวนี้ที่เธอคิดเรื่องแสวงบุญ เธอก็ไม่ได้ทำเหมือนผู้สูงอายุทั่วๆ ไป ก็คือไม่ได้แต่งตัวแบบผู้แสวงบุญที่จะใส่เฉพาะเสื้อผ้าสีขาว มีเสื้อคลุม ใส่หมวกลักษณะเหมือนงอบและใช้ไม้เท้าในการเดินจากวัดแห่งที่ 1 จนถึงวัดที่ 88 จริงๆ แล้วก็ไม่ได้มีกฎอะไรตายตัวที่บอกว่าห้ามแต่งกายแบบอื่น ดังนั้นเธอก็เลยทำให้แบบที่เป็นตัวของตัวเอง คือใส่เสื้อผ้าตามปรกติแล้วก็สวมเสื้อคลุมผู้แสวงบุญทับ พอได้ไปแสวงบุญมาแล้วก็รู้สึกว่าสนุกและได้ประสบการณ์ที่ดีก็เลยอยากที่จะเล่าสู่กันฟัง แบ่งปันว่าได้ไปทำอะไรมาบ้าง มีอะไรน่าดู น่ากินหรือเจออะไรสนุกๆ กลางทางมาบ้าง