สาวน้อยพลังจิต
บทที่ 9  พรสวรรค์
    “หวัดดีค่ะแม่”
    ทรายยกมือไหว้คุณแม่ อารมณ์ที่เสียจากการสนทนากับหมวดหนุ่มคงยังค้างอยู่ เพราะแม่อรสังเกตได้
    “ไงจ๊ะลูก วันนี้กลับบ้านช้ามีเรื่องอะไรที่โรงเรียนหรือเปล่า หน้าบูดหน้าบึ้งมาเชียว”
    “เปล่าค่ะแม่ ไม่มีอะไรหรอก วันนี้ซะอีกที่ทรายดีใจ เพราะได้เจอนังแพรวเป็นวันแรก หลังจากไม่ได้เจอกันตั้งสองอาทิตย์........”
    แม่อรที่นั่งเด็ดยอดผักอยู่ที่โต๊ะกินข้าวเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้
    “วันนี้ เดี๋ยวเรากินยอดมะระผัดน้ำมันหอยกันนะลูก..........”
    “นังแพรววววววววววววว”
    แม่อรพูดไม่จบคำ ทรายก็ตะโกนสุดเสียงจนเธอตกใจ
    “โอ๊ย อะไรลูกเรื่องอะไร.........”
    ทรายตกใจสุดขีดกับภาพของแพรวที่แวบขึ้นมาในสมอง ทรายเหวี่ยงกระเป๋านักเรียนลงกับพื้นแล้วรีบวิ่งออกจากบ้านไปเหมือนคนเสียสติ เล่นเอาแม่อรตกใจวิ่งร้องตะโกนตามออกมา
    “ลูกทราย ลูกทราย โอ๊ย แม่ตกใจหมดเลย เป็นอะไรลูก เป็นอะไร......”
    ทรายไม่ทำแม้แต่จะหันกลับมา เธอวิ่งผ่านประตูบ้านออกไปอย่างไม่คิดชีวิต
    ใจของทรายตอนนี้มีแต่เพียงว่าต้องรีบไปให้ถึงบ้านแพรวให้เร็วที่สุด
    “วอสอง เป้าหมายวิ่งออกจากบ้านอย่างเร็ว ทำเอาผู้คนแตกตื่นกันใหญ่”
    สายสืบนอกเครื่องแบบที่แอบซุ่มอยู่วิทยุรายงานแล้วรีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามทรายไปห่างๆ
    ทรายตั้งใจจะวิ่งไปให้ถึงปากซอยเพื่อเรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้าง พอดีมีมอเตอร์ไซค์รับผู้โดยสารวิ่งสวนมา ทรายวิ่งไปขวางหน้าแล้วกระชากผู้โดยสารลงทันที
    “โอ๊ยอะไรน่ะ.......” ผู้หญิงในชุดทำงานที่โดนทรายผลักลงจากมอเตอร์ไซค์ร้องถามอย่างไม่พอใจ
    “พี่  หนูขอโทษ เพื่อนหนูกำลังจะตาย...”
    พูดถึงตรงนี้ทรายถึงกับเอาแขนเสื้อปาดน้ำตา เธอไม่รอให้เสียเวลาแม้แต่น้อย กระโดดขึ้นมอเตอร์ไซค์แล้วให้คนขี่รีบวิ่งไปเร็วที่สุด
    “วอสอง เป้าหมายกำลังหนี ขอกำลังสะกัดจับด่วน”
    “พี่ หนูขอร้องละ ฝ่าไฟแดงไปเลยได้มั้ย เพื่อนหนูกำลังจะโดนฆ่า”
    ทรายตะโกนบอกคนขี่มอเตอร์ไซค์เมื่อเห็นว่าข้างหน้าสี่แยกสัญชาติไฟเป็นสีแดง คนขี่มอเตอร์ไซค์ไม่ตอบ เขาสนองด้วยการบึ่งรถตัดถนนไปด้วยความเร็ว ทำเอารถที่วิ่งตัดมาเบรกกันเสียงดังลั่น ตำรวจจราจรในป้อมวิ่งออกมาขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ซิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
    มอเตอร์ไซค์วิ่งมาถึงอีกสี่แยกหนึ่ง ทีนี้เห็นตำรวจ 3-4 นายออกมายืนที่กลางถนน คนขี่มอเตอร์ไซค์รู้ตัวว่าอารมณ์ซิ่งทำเหตุ คงไปต่อไปไม่รอดแน่ จึงตะโกนถามทราย
    “ตำรวจยืนขวางตรึมเลยน้อง จะเอาไงล่ะทีนี้ นี่ถ้าไม่ใช่เห็นหน้ากันมาหลายปี พี่ไม่ยอมเสี่ยงด้วยหรอก”
    ทรายเองก็มืดแปดด้าน สมองของเธอตอนนี้ตื้อไปหมด เธอคิดไม่ออกแล้วว่าจะใช้วิธีไหนที่จะทำให้ไปถึงแพรวให้ได้ทันท่วงที จู่ๆก็มีอะไรแวบขึ้นมา เธอนึกแต่ว่า เพียงแต่ทำตามสิ่งที่แวบขึ้นมาในสมองก็แล้วกัน
    “เลี้ยวซ้ายพี่”
    มอเตอร์ไซค์เลี้ยวซ้ายอย่างว่าง่าย
    “ฉันบอกให้ไปทางไหน พี่ตามทันทีเลยนะ”
    “ได้เลยน้อง อยากได้จัดให้............”
    ทรายกำกับเส้นทางไปมา เหมือนเธอรู้ล่วงหน้าว่าตรงไหนจะถูกขัดขวาง ตรงไหนรถจะติด
    สักพักเดียวทรายก็รู้ว่าการหลบหลีกไปตามถนนสายนั้นสายนี้กลับทำให้เธอไปถึงที่หมายได้ช้าลง เธอจึงกำกับคนขี่มอเตอร์ไซค์ให้ไปยังอีกทิศทางหนึ่งใกล้กันนั้น
    “วอสอง รถผู้ต้องสงสัยวิ่งหลบหลีกการติดตามได้ ไม่ทราบหายไปไหนแล้ว เราติดตามไม่ทัน ย้ำ  ติดตามไม่ทัน”
    เสียงดังออกมาจากวิทยุมือถือ หมวดปราบกับถึงบ่นอย่างหัวเสีย
    “ทำไมไวจัง ตำรวจติดตามกันทุกสารทิศทำไมตามไม่ทัน แล้วจะทำยังไงต่อกันดีละนี่”
    “หมวดครับ ไม่ต้องตามแล้วครับ”
    จ่าสมหมายสะกิดหมวดปราบให้หันมา หมวดปราบถึงกับผงะ เมื่อหันไปตามการสะกิดของจ่าสมหมาย  ทรายกำลังเอามือเคาะกระจกเรียกหมวดปราบให้ออกมาจากรถที่ทั้งคู่นั่งอยู่ พอหมวดปราบเปิดประตูรถออกมา ทรายจับแขนของนายตำรวจกุมไว้ หมวดปราบรู้ได้ทันทีว่าคนที่กุมมือเขาอยู่นั้นกำลังเร่งรีบและร้อนรนอย่างที่สุด
    “เราไม่มีเวลาแล้ว คุณรีบพาทรายไปที่บ้านแพรวเดี๋ยวนี้ โจรที่หนีออกมาได้มันกำลังจะฆ่าแพรว”
    รวดเร็วไม่แพ้กัน เกิดความรู้สึกอะไรขึ้นกับเขากันแน่ หมวดปราบเองก็ไม่แน่ใจ เขาเชื่อทรายและรู้สึกเหมือนจะต้องรีบทำทุกอย่างให้ทันกับเวลา มิฉะนั้นจะต้องเกิดความสูญเสียอย่างใหญ่หลวง
    รถมอเตอร์ไซค์ตำรวจจราจรที่แกะรอยติดตามทรายมา เพิ่งจะเข้ามาถึง พอรถจอดข้างทราย นายตำรวจหนุ่มตรงเข้าไปดึงตำรวจนั้นแล้วกระโจนขึ้นรถ ทรายไม่รอช้ากระโดดขึ้นไปเกาะเอว หมวดปราบบึ่งรถออกไปทันที
    “ตามติด อย่าให้คลาด”
    จ่าสมหมายกระตุ้นพลขับให้ซิ่งรถตามมอเตอร์ไซค์ที่พุ่งออกไปทันที
……………………………………………………………………………
     เวลานี้ แพรวคิดอยู่อย่างเดียวว่า
    “ทราย ถ้าแกมีพลังจิตจริง แกต้องมาช่วยฉันให้ทันนะ ฉันมั่นใจในเพื่อนฉันเสมอ ทราย”
    อ้ายสม โจรร้านทองอ่านออกเสียงทบทวนที่อยู่ของทรายที่แพรวยอมบอกอย่างพอใจ แล้วมันก็ถอดเสื้อยืดออก มองมาที่สาวน้อยอย่างพึงใจ
    “เอาวะ ให้เลือก จะยอมมีผัวหรือจะเสียชีวิต ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
    แพรวน้ำตาไหลริน ได้แต่ส่ายหน้า เธอไม่อยากจะเลือกอะไรทั้งนั้น รู้สึกว่าความหวังของตัวเองริบหรี่ลงทุกทีๆ รู้สึกว่าเวลาแห่งความรอดของเธอจะน้อยลง น้อยลง
    เธอคิดไปต่างๆนานา คิดว่าคงไม่ได้พบหน้าพ่อแม่อีกแล้ว คิดว่าการมีทรายเป็นเพื่อนเป็นโชคดีหรือโชคร้ายในชีวิต จะโกรธเพื่อนดีมั้ย ที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาวะอย่างนี้ คิดว่าถ้ามีโอกาสรอดไปได้เธอจะทำอะไรดี จะยิงอ้ายโจรให้ตายดิ้นชักกระแด่วๆ จะสับมันให้ละเอียดเป็นพันๆชิ้น เธอได้แต่คิด ได้แต่คิดกลับไปกลับมา
    บางอารมณ์ก็นึกอยู่แต่ว่า “ทราย ถ้าแกมีพลังจิตจริง แกต้องมาช่วยฉันให้ทันนะ ฉันมั่นใจในเพื่อนฉันเสมอ ทราย”
    อ้ายโจรเดินก้าวมาที่เธอช้าๆ แพรวพยายามกระกระสนกระเถิบตัวให้ถอยห่างออก แม้จะรู้ว่าทั้งหมดนั้นล้วนเป็นการกระทำที่ไร้ความหมาย
    เสียงอ๊อดแอ๊ดของประตูหน้าบ้านดังขึ้น แพรวทำท่าจะร้องตะโกน อ้ายโจรกระโจนเข้ามาใช้มืออุดปากเธอแล้วใช้เทปหนาปิดปากอีกทีหนึ่ง
    “ขัดจังหวะจริงโว้ย…..”
    อ้ายสมบ่นอย่างหัวเสีย แต่ก็ไม่วายหันมาพูดแล้วยิ้มอย่างหื่นกระหายกับแพรวก่อนจะย่องออกไป
    “เดี๋ยวเจอกันนะน้อง ขอจัดการธุระกับยายแก่ให้เรียบร้อยก่อน”
    อ้ายโจรค่อยๆย่องไปลอบมองผ่านหน้าต่าง สายตาจับจ้องป้าชื่นตั้งแต่กำลังเดินเข้ามาจากประตูรั้ว กระทั่งกำลังจะเข้ามาในบ้าน อ้ายสมไม่รอช้า กระโจนลงบันไดไปหลบอยู่ข้างประตูครัว กะว่าเมื่อป้าชื่นเข้าครัวมาเพื่อวางของที่ซื้อมาเก็บ มันจะได้จัดการกับป้าชื่นทันที
    เป็นดังคาด ป้าชื่นเดินหิ้วถึงพลาสติกเต็มมือเข้ามาในครัว ฉับพลันนั้น เธอก็ถูกจับมัดมือมัดปากแน่น
................................................................................................................................................................................
    รถมอเตอร์ไซค์วิ่งมาจอดห่างจากบ้านเล็กน้อย หมวดปราบชักปืนวิ่งมาหยุดที่หน้าประตูบ้าน ทรายวิ่งตามมาสะกิด ส่ายหน้าแล้วชี้ให้หมวดดู
    “อ้ายสมตอนนี้กำลังจับป้าชื่นมัดอยู่ เรารีบขึ้นไปช่วยแพรวกันก่อนเถอะ เธอถูกจับมัดอยู่ที่ห้องนอนชั้นบนด้านหลัง”
    หมวดปราบถึงกับเอ่ยปากขึ้น
    “คุณรู้ได้ยังไงน่ะ”
    “ฉันรู้ได้เหมือนกับที่รู้ว่าคุณให้คนคอยติดตามฉันมาตลอดทาง เหมือนที่ฉันรู้ว่าคุณจอดรถอยู่ตรงไหน และเหมือนที่ฉันรู้ว่าพวกโจรมันไปแอบซ่อนกันที่ไหน เหมือนที่ฉันรู้ว่า คนที่ถูกจับน่ะ มันโกหกว่าเป็นแค่คนขี่มอเตอร์ไซค์ ที่แท้มันคืออ้ายสมคนที่ฆ่าเจ้าของร้านทองตาย...........”
    หมวดทำท่ามึนงง แต่ก็ยอมเก็บปืนใส่ในซองข้างลำตัวเตรียมกระโดดปีนรั้วบ้านเข้าไป ทรายพูดตามมาอีกว่า
    “และเหมือนที่ฉันรู้อีกว่า คุณคิดว่าฉันมีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกโจรไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง”
    พูดถึงตรงนี้หมวดหนุ่มถึงกับหยุดกึก อยากจะหันกลับมาเถียง แต่สถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานอย่างนี้ คงต้องแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าก่อน หมวดกระโดดข้ามมาอีกฟากแล้วเปิดประตูบ้านให้ทรายตามเข้าไป
    ทรายวิ่งนำเขามาที่นอกตัวบ้านด้านห้องนอนของแพรวแล้วชี้ให้หมวดปราบปีนขึ้นไป
    “ผมไม่รู้ว่าที่คุณพูดทั้งหมดนี้เป็นความจริงหรือเปล่า เพราะผมยังไม่เห็นอะไรที่ส่อเค้าว่าจะเกิดเรื่องใหญ่โต นอกจากการที่คุณวิ่งเหมือนคนสติแตกออกมาจากบ้าน ปั่นหัวคนขี่มอเตอร์ไซค์ให้ขับรถอย่างบ้าคลั่ง ฝ่าไฟแดงอย่างไม่เกรงกลัวอันตราย แล้วก็มาถึงผมที่ยอมทำทุกอย่างตามคุณอย่างว่าง่าย.......”
    ทรายไม่ตอบ ถือเม้มริมฝีปากส่ายหน้า หมวดหนุ่มยอมแพ้ด้วยการไต่กำแพงขึ้นไป เขามองผ่านหน้าต่างห้องนอนก็เห็นแพรวถูกมัดมือมัดเท้านอนอยู่บนเตียง เขาปีนเข้าไปในห้องได้
    แววตาของแพรวตอนนี้ มันแพรวพราวเป็นประกายขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ แม้จะถูกมัดมือมัดเท้ามัดปาก แต่ท่าทีของแพรวก็ลิงโลดอย่างออกนอกหน้าเมื่อเห็นหมวดปราบปีนหน้าต่างเข้ามา
    ขณะกำลังจะเดินไปแก้มัดให้ทราย เสียงอ้ายโจรก็แว่วมาจากนอกห้อง หมวดมองไปที่ประตู มันถูกปิดไม่สนิท เขาเห็นอ้ายโจรกำลังก้าวตามขั้นบันไดเหยงๆขึ้นมาข้างบน
    “พี่มาแล้วจ้าน้องจ๋า พี่กำลังจะมาพาน้องไปขึ้นสวรรค์..........”
    หมวดปราบวิ่งไปหลบข้างประตู อ้ายโจรเดินมาถึงก็ใช้มือที่ถือปืนแง้มประตูให้อ้าออก
    เขาอาศัยจังหวะนี้ถีบประตูให้งับเข้าไป ประตูปิดอย่างแรงงับแขนอ้ายโจรร้องลั่น ปืนกระเด็นออกไป
    ทั้งคู่กอดปล้ำกันอยู่ตรงพื้นนั้น ขณะที่ทั้งคู่กอดปล้ำกันอยู่ หมวดปราบใช้มือข้างหนึ่งชักปืนขึ้นมาจากซองข้างลำตัว อ้ายโจรใช้หัวโขกหน้าหมวดหนุ่มอย่างแรง ถึงกับเลือดในโพรงจมูกกระเซ็น อ้ายโจรกระแทกหมวดหนุ่มอีกหลายครั้งจนปืนกระเด็น ทั้งคู่กอดรัดกันไม่ยอมปล่อยให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีโอกาสลุกขึ้น
    และแล้ว หมวดหนุ่มก็พลาด เขาถูกผลักให้กลิ้งหลุนๆลงบันไดไปจนได้ อ้ายโจรลุกขึ้นวิ่งไปหยิบปืน เป็นวินาทีเดียวกับที่หมวดปราบทรงตัวขึ้นมายืนได้
    “ตาย...”
    อ้ายสมเล็งปืนไปที่หมวดปราบ ฉับพลันนั้น ทรายที่หาทางเข้ามาในบ้านได้จากประตูหน้า วิ่งมาหยุดอยู่ข้างหมวดหนุ่มแล้วมองไปที่อ้ายโจร
    โจรร้ายถึงกับชะงัก แววตาของสาวน้อยที่มองไม่กระพริบทำให้มันรู้สึกตกใจกลัวขึ้นมาอย่างประหลาด มันย้ายจุดเล็งของปลายกระบอกปืนมาที่ทรายแล้วเหนี่ยวไก
    ปัง ปัง
    ชั่วเวลาที่ชุลมุนนั้น ไม่มีเวลาจะมาสำรวจว่ากระสุนโดนใครบ้างหรือเปล่า หมวดหนุ่มผลักทรายจนกระเด็นออกไป เขาพุ่งตัวพรวดเดียวจากบันไดชั้นล่างถึงตัวอ้ายโจรเหมือนอภินิหาร อ้ายโจรโดนกระแทกอย่างแรงจนปืนกระเด็นตกลงไปชั้นล่าง มันวิ่งกลับเข้าไปในห้องนอน ยังเหลือปืนอีกกระบอกที่มันทำหลุดมืออยู่ในห้อง
    เมื่อมันคว้าปืนได้ก็หันกลับมา คราวนี้หมวดหนุ่มที่วิ่งตามเข้ามา เมื่อเห็นปืนที่มืออ้ายโจรถึงกับชะงัก อ้ายโจรยิ้มอย่างมีชัย มันเล็งไปที่ผู้หมวดหนุ่ม
    “หยุดนะ..........”
    ทรายวิ่งตามขึ้นมาหยุดอยู่ข้างตัวหมวด จ้องหน้าอ้ายโจรแล้วตะโกนด้วยเสียงอันดัง
    อ้ายโจรมองไปที่ทราย สายตาของทั้งคู่ปะทะกัน มันรู้สึกหวาดขึ้นมาอย่างประหลาดอีกแล้ว ทำให้มันต้องเปลี่ยนจุดเล็งมาเป็นทรายอีกครั้งหนึ่ง
    แชะ แชะ
    อ้ายโจรถึงกับหน้าเสีย มันแปลกใจอย่างที่สุด กระสุนปืนไม่ยอมทำตามคำสั่ง มันด้านขึ้นมาเฉยๆ
    “อะไรกันโว้ย…..”
    อ้ายโจรขว้างปืนใส่คนทั้งสอง แล้วพุ่งตัวออกไปทางหน้าต่าง ขณะเดียวกันนั้นเสียงไซเรนจากรถตำรวจก็ดังกันระงม อ้ายสมโดนจับได้ที่ข้างกำแพงบ้าน เพราะขณะมันปีนลงมาจากชั้นสอง เกิดพลัดตกลงมาขาหักถึงกับลุกไม่ขึ้น
    เมื่อแพรวถูกแก้มัดแล้ว เธอพุ่งเข้ากอดทั้งทรายและหมวดปราบอย่างลิงโลด แพรวมองทรายแล้วเอ่ยขึ้น
    “นังตัวแสบ ฉันไม่รู้จะโกรธแก เกลียดแก หรือจะขอบใจและรักแกมากขึ้นดี..........”
    ทั้งคู่กอดกันร้องไห้โฮ ทั้งแพรวและทรายต่างรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายยังมีอาการตื่นตระหนกตัวสั่นงันงกอยู่เลย
    หมวดปราบเดินมาดึงทรายออกสำรวจดูร่างกาย
    “คุณไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”
    “แล้วคุณว่าฉันเป็นอะไรล่ะ”
    ทรายหันมองหน้าหมวดแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานอย่างที่สุด สายตาของทั้งสองประสานกัน ความรู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้งถูกส่งออกมาอย่างท่วมท้น
    “ก็มันยิงใส่เราเต็มๆสองนัด ผมสำรวจแล้วกระสุนไม่โดนผม และมันก็ไม่โดนคุณ แล้วมันโดนอะไร...”
    หมวดปราบเดินกลับไปกลับมา สำรวจดูในบ้านอย่างมึนงง ไม่มีร่องรอยของกระสุนปืนที่ตรงไหนเลย หรือเสียงปืนที่เขาได้ย