สวัสดีค่ะ... นี่เป็นการเขียนกระทู้ลงใน Pantip ครั้งแรกของเรา เราชอบนั่งอ่านกระทู้ของเพื่อนๆนะ ทั้งกินทั้งเที่ยว บางเรื่องอ่านแล้วก็แปลกดีนะ บางเรื่องก็ฟินตามม อ่านไปยิ้มไป ^^ วันนี้ก็เลยอยากเขียนเรื่องราวผ่านตัวหนังสือของตัวเองดูบ้าง ถ้าผิดพลาดอะไรก็แนะนำมาได้นะคะ
เริ่มแรกก็ขอแทนตัวเองว่า “MAZUGAR” นะคะ บางทีเพื่อนก็ชอบเรียก อิเตี้ย อาจเป็นเพราะว่าเราตัวเล็กๆค่อนข้างไปทางเตี้ยเลยก็ว่าได้ 555 บางคนก็เรียก ต้นต้น ตามชื่อเฟส เกรียนป้ะล่ะ !! เรื่องราวของเราเริ่มต้นจากการอกหักจากผู้ชายคนนึง แบบตอนนั้นจัดว่าแย่ น้ำหนักนี่ลดลงเยอะเลยอ่ะ แล้วก็มีโอกาสได้คุยกับคนๆนึงแบบไม่เคยเจอหน้า ตอนแรกก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกันนะ เรียกได้ว่าไม่เคยรู้จักกันเลยด้วยซ้ำ แต่มันก็มีเรื่องราวที่ทำให้ต้องรู้จักกันอ่าเนาะ^^
ครั้งแรกที่คุยกัน ก็คุยกันแบบไม่ได้ตั้งใจ เพราะเราต่างก็รู้กันอยู่ว่ามีจุดประสงค์อะไรในการคุยกัน 555 ลืมบอกไปเค้าเป็นผู้ใหญ่กว่าเรา 2 ปี เวลาคุยเค้าก็จะดูจริงจัง ซีเรียสนิดๆกับเรื่องที่เราทำไป ตัวสูงๆโย่งๆ หูกางๆ (นี่ถ้าแกมาอ่านต้องแอบด่าเราแน่ๆเลย) ตอนนั้นรู้สึกผิดที่คุยกับเค้าแบบนั้นเลยบอกเค้าไปว่า เออแก เรารู้สึกผิดว่ะ ไม่อยากคุยแล้วอ่ะ 555 ง่ายๆ เค้าก็ตอบกลับมาว่า โอเคๆ จนเวลาผ่านไปเกือบ 2 เดือน เราก็เห็นเค้าโพสทำนองเศร้าๆ ก็แอบไปตอบ แต่ไม่ได้อ่อยนะ... สักพักนางมาตอบกลับ แล้วก็ทักกลับมา นึกในใจ หว่ายยยยย!!!
เค้า : เป็นไง สบายดี ?
เรา : สบายยย ใกล้เรียนจบแล้วเว้ยย แกอ่ะเป็นไง ?
เค้า : ก็สบายดีตามสภาพอ่ะ
ก็คุยกันแบบนี้ได้สักพัก ยังไม่มีอะไรนะ แต่ก็เออคุยกันทุกวันเหมือนเพื่อนคนนึง พอดีวันศุกร์เพื่อนมาหาจากต่างจังหวัด เราก็ไปเที่ยวเจเจกัน ไปเดินๆๆกินๆๆ กลับมาก็ดึกอยู่เช้าก็ไปต่อ คือวันหยุดก็กะใช้เวลาให้คุ้มไปเลย แต่อย่าถามถึงตังนะ กลับมาก็มาม่าแล้วกัน 5555 พอตกเย็นก็แยกย้ายส่งเพื่อนสาวกลับบ้านกัน สักพักก็มีข้อความจากไอจีเข้ามา "ไปเจเจกันม่ะ ไปลองกล้องหน่อยเพิ่งซื้อ บลาๆๆๆมาใหม่" นึกในใจ อืออ อยู่หอก็เหงา ไปก็ไปถ่ายรูปฟรี ดีต่อใจอีก 555 เราก็ตอบกลับไปว่า เออๆไปดิ (วางฟอร์มนิดๆ) เรื่องเที่ยวขอให้บอก แต่คือตอนนั้นอารมณ์แบบปวดขามากกกกก เดินไม่ได้หยุดอ่ะ แต่เพื่อเที่ยว ยอมเมื่อย เชื่อว่าหลายๆคนก็เป็นนะ เรื่องเที่ยวถึงไหนถึงกัน...จริงป้ะ ??
เค้า : นัดไม่เกินทุ่มนะ เรทได้แค่ทุ่มครึ่งนะเว้ย
เรา : เออๆ นั่ง BTS ไป ยังไงก็ถึงก่อนอยู่แล้วป้ะว่ะ อิเดาะเอ้ยย ทำมาเข้ม 555
เราก็จัดแจงแต่งตัวเสร็จ เดินทางไป สรุปว่าฉันถึงก่อนจ้าาา รอนางประมาณ 10 นาทีได้ นึกในใจ
ช้าจังว่ะ เดินๆไปจะลงบันได เห็นผู้ชายตัวยาวๆเออน่าจะใช่ว่ะ
เรา : เห้ย แกป้ะเนี่ยย ?
เค้า : ไม่ใช่มั้ง 555
เรานึกในใจ แม่งกวนตีนกูจังว่ะ แล้วก็เดินๆไป
ขี้แอ๊คชิบบบ!!! ทำเป็นเดินนำหน้า เออเล่นโทสับก็ได้ว่ะ ก็เดินแบบไม่ได้คุยกันสักพักอ่ะ เพราะยังไม่เคยเจอกัน เกร็งๆ พอเข้าไปในเจเจ นางก็เริ่มเม้ามอยจ่ะ เอ้าอีนี่พูดมากจังว่ะ 5555 เออๆดีได้ไม่เกร็ง ก็คุยกันไป สักพักนางก็บอก หิวว่ะ...หิวก็กินดิแว๊ นางก็ไม่รีรอจ้าา เดินไปร้านข้าวโพดคลุกเนย
พอนางกินอิ่มสมใจก็เดินคุยสบายใจ เอออีตานี่เลี้ยงง่ายแฮะ เดินไปเจอเค้าจัดมายากลนางก็ชวนเราเข้าไปดู เค้าก็เล่นๆแล้วก็ให้เราร่วมเล่นไปกับเค้า
สักพักหันไปหัวเราะกับนาง แชะๆๆ อื้ออออ นางถ่ายรูปเรา คือเริ่มเขินล่ะ แต่มีฟอร์มไง ก็เดินๆไประหว่างเดินเค้าก็จะหยิบกล้องมาถ่ายๆๆๆจิปาถะไป จนมาถึงเค้าก็ชวนไปถ่ายตรงระเบียง โอ๊ยยย คือไม่เคยถ่ายรูปกับใครเว้ยยยยย จะทำท่าไหนดีว่ะ เราจะดูอ่อยป้ะว่ะ จะดูไม่ดีป้ะว่ะ นึกออกท่านี้ล่ะกัน...ท่าเดียวเที่ยวทั่วไทย (แต่ขอบอกเพื่อนก่อนว่าเรื่องราวที่เล่าส่วนมากจะมีแต่รูปเรา เพราะส่วนมากเราเน้นไปถ่ายรูปเล่นกันมากกว่า รูปที่ได้ก็แนวบวมๆอืดๆนะ)
ก็ถ่ายไปเรื่อยๆไปเจอต้นไม้ก็ถ่าย หมาแมวถ่ายหมดดด
ของกิน ก็ถ่ายยย
น่ากินกินมั้ยยย ^^
พอถ่ายรูปจนหนำใจแล้วก็เดินออก เห้ย!!!หยุด อยู่เฉยๆ เอ้าอีนี่เป็นอะไร ''แชะๆ'' เชรดดด มันเขินป้ะถามใจดู ถ่ายทีเผลออีกแล้ววว ^^ ก็นั่งคุยกันไปกำลังเม้ามอยเรื่องจิปาถะ ยุงมันบินมาตอมหน้าเราหวี่ๆๆ เค้าก้เอามือปัดยุงออกให้ คือ แกมันเขินมากอ่ะ จริงๆมันก็เป็นเรื่องธรรมดาอ่าา แต่ไม่รู้จะเขินทำไมเนาะ
เค้า : จะกลับเลยป้ะ รึไปไหนต่อดี
เรา : เดะสักพักรอจังหวะเข้าหอ อุ๊บส์!! คือออกไม่ได้ถูกตามเวลาที่เขากำหนดไง 555 อย่าไปทำตามเน้ออ งั้นไป Art box ม่ะ เดินไปใกล้ๆเนี่ย
เค้า : เออสบายยุแล้ว ไปก็ไป
จังหวะที่เดินก็คุยกันไป คิดว่ามันไม่ไกลนะ แปปเดียวก็ถึง พอเข้าไปถึงที่หมาย พระเจ้า คนเยอะไปไหนน ก็แหวกทางเดินไปถ่ายรูปกันผลัดกันถ่าย โดยส่วนตัวคิดว่า กล้องเค้าถ่ายยากนะ เราถ่ายได้แบบห่วยมากอ่ะ คือขอโทษนะเว้ย เล่นไม่เป็นจริงๆว่ะ อย่างมากหยิบโทสับขึ้นมาถ่ายแชะๆ แต่งรูปชั้นก็สวยแล้วป้ะ
เรา : แกๆ มาถ่ายรูปวันรับทรานสคริปให้หน่อยดิ ขอแบบฟรีๆนะ 555
เค้า : ถ้าไม่ติดงานอะไร เดะไปถ่ายให้
เอิ่มมม แค่พูดเล่นๆทำไมใจดีจุง ความจริงมันจะรู้สึกดีนะเว้ยที่มีคนถ่ายยรูปเราตลอดทริปการเที่ยว ถึงแม้มันจะเป็นแค่สถานที่ธรรมดาใกล้ๆ แต่ถ้าความรู้สึกมันได้ บางทีภาพก็ออกมาดีนะ มันเหมือนมีรายละเอียดของความทรงจำประกอบลงไปในภาพด้วย แก!! เสียงนางเรียกเรา เราก็หันไปแต่ในใจคือรู้แหละว่าตั้งกล้องไว้ แอบเก๊กท่านิดนึง
ความรู้สึกตอนนั้นคือมันมีความสุขมากนะ มันผ่อนคลายจากการเรียน ผ่อนคลายจากงาน ผ่อนคลายจากเรื่องเครียดๆได้ แค่เริ่มจากการสร้างมิตรภาพ บางทีคนเราไม่จำเป็นต้องเป็นเพื่อน ไม่จำเป็นต้องเป็นแฟน หรือไม่จำเป็นต้องรู้จักกันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ แค่ลองเปิดใจทำความรู้จักกับใครใหม่ๆ เรื่องราวดีๆมันก็เกิดขึ้นได้จริงๆนะ
รูปนี้จะโทษว่าคนถ่ายไม่ดีก็คงไม่ได้เนาะ หน้าชั้นบานเองแหละ 55555
เรื่องบางเรื่องมันก็ต้องรอจังหวะของชีวิตเนาะ วันนึงเราอาจจะเจอเรื่องราวมากมายทั้งดีไม่ดี ก่อนหน้านี้เราก็อกหักชนิดก็สาหัสเหมือนกัน เคยคิดนะอยากจะเก็บตัวอยู่เงียบๆคนเดียวไม่อยากเจอผู้คน ไม่อยากเจอใครใหม่ ไม่เอาแล้ว แต่อีกใจลองคิดดูคนเราจะช้ำ จะเศร้ากับเรื่องเดิมๆได้นานแค่ไหน เอาเวลาที่เศร้ามาปรับสีสันชีวิตให้ยิ้ม ให้สุข ให้สนุกกับเพื่อนกับคนรอบข้างของเราดีกว่า หลายๆคนอ่านมาถึงตรงนี้อาจงง เอ้า!!เปลี่ยนเรื่องล่ะหรอว่ะ ป๊าววว!!! เราไม่ได้เปลี่ยนเรื่องแค่ขั้นจังหวะของการอ่านมาในโหมดนี้บ้าง
นี่เพื่อนเรา ก็มีกัน 3 คนนี่แหละที่คอยอยู่ด้วยกัน ให้กำลังใจกันมาตลอด ถ้าพวกแกได้อ่านกระทู้นี้อยากบอกว่า ''รักพวกแกมากนะเว้ย ไม่มีพวกแกคงไม่มีพวกเราในวันนี้'' พอ จบ เลิก แยก เดะมันลอยยยย ^^
เค้า : แก...ไปนั่งตรงโน้นป่ะ ข้างหลังไฟอ่ะ หันมาๆ ตรงนี้ๆ แล้วนางก็เอามีดของรักของนางมาวาง
เรา : เห้ย!! คือแบบนี้ก็ได้อ่อ 555 เออๆลองดู
เรา : อ่าว ไหนเราอ่ะ มีดเด่นจุงง คือก็เก๊กท่าแล้วป้ะ 5555
เค้า : เออๆ เอาใหม่ก็ได้
งืมๆๆ ตูก็ไม่สวยอยู่ดีอ่ะ 5555 พอได้ๆๆ
เค้า : ง่วงยัง
เรา : อืมๆ เริ่มง่วงล่ะ กลับกันม่ะ
เค้า : ขออีกรูปนึงดิ แชะ
นี่แหละฮะท่านผู้ชม หน้าเหมือนตูดเลย 555
แล้วก็เดินกลับกัน เค้าก็เดินมาส่งที่ BTS เราก็ยิ้มแล้วบอกเค้าว่า...ขอบใจนะเว้ยแก...เค้ายิ้มให้ แล้วบอกว่าไม่เป็นไร แล้วเราก้เดินแยกย้ายกันไป คำถามที่ค้างอยู่ในใจคือ ''คนเราจะมีโอกาสกลับมาเจอกันได้อีกกี่ครั้งว่ะ''
เปลี่ยนจาก Art box เป็น Heart block
เริ่มแรกก็ขอแทนตัวเองว่า “MAZUGAR” นะคะ บางทีเพื่อนก็ชอบเรียก อิเตี้ย อาจเป็นเพราะว่าเราตัวเล็กๆค่อนข้างไปทางเตี้ยเลยก็ว่าได้ 555 บางคนก็เรียก ต้นต้น ตามชื่อเฟส เกรียนป้ะล่ะ !! เรื่องราวของเราเริ่มต้นจากการอกหักจากผู้ชายคนนึง แบบตอนนั้นจัดว่าแย่ น้ำหนักนี่ลดลงเยอะเลยอ่ะ แล้วก็มีโอกาสได้คุยกับคนๆนึงแบบไม่เคยเจอหน้า ตอนแรกก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกันนะ เรียกได้ว่าไม่เคยรู้จักกันเลยด้วยซ้ำ แต่มันก็มีเรื่องราวที่ทำให้ต้องรู้จักกันอ่าเนาะ^^
ครั้งแรกที่คุยกัน ก็คุยกันแบบไม่ได้ตั้งใจ เพราะเราต่างก็รู้กันอยู่ว่ามีจุดประสงค์อะไรในการคุยกัน 555 ลืมบอกไปเค้าเป็นผู้ใหญ่กว่าเรา 2 ปี เวลาคุยเค้าก็จะดูจริงจัง ซีเรียสนิดๆกับเรื่องที่เราทำไป ตัวสูงๆโย่งๆ หูกางๆ (นี่ถ้าแกมาอ่านต้องแอบด่าเราแน่ๆเลย) ตอนนั้นรู้สึกผิดที่คุยกับเค้าแบบนั้นเลยบอกเค้าไปว่า เออแก เรารู้สึกผิดว่ะ ไม่อยากคุยแล้วอ่ะ 555 ง่ายๆ เค้าก็ตอบกลับมาว่า โอเคๆ จนเวลาผ่านไปเกือบ 2 เดือน เราก็เห็นเค้าโพสทำนองเศร้าๆ ก็แอบไปตอบ แต่ไม่ได้อ่อยนะ... สักพักนางมาตอบกลับ แล้วก็ทักกลับมา นึกในใจ หว่ายยยยย!!!
เค้า : เป็นไง สบายดี ?
เรา : สบายยย ใกล้เรียนจบแล้วเว้ยย แกอ่ะเป็นไง ?
เค้า : ก็สบายดีตามสภาพอ่ะ
ก็คุยกันแบบนี้ได้สักพัก ยังไม่มีอะไรนะ แต่ก็เออคุยกันทุกวันเหมือนเพื่อนคนนึง พอดีวันศุกร์เพื่อนมาหาจากต่างจังหวัด เราก็ไปเที่ยวเจเจกัน ไปเดินๆๆกินๆๆ กลับมาก็ดึกอยู่เช้าก็ไปต่อ คือวันหยุดก็กะใช้เวลาให้คุ้มไปเลย แต่อย่าถามถึงตังนะ กลับมาก็มาม่าแล้วกัน 5555 พอตกเย็นก็แยกย้ายส่งเพื่อนสาวกลับบ้านกัน สักพักก็มีข้อความจากไอจีเข้ามา "ไปเจเจกันม่ะ ไปลองกล้องหน่อยเพิ่งซื้อ บลาๆๆๆมาใหม่" นึกในใจ อืออ อยู่หอก็เหงา ไปก็ไปถ่ายรูปฟรี ดีต่อใจอีก 555 เราก็ตอบกลับไปว่า เออๆไปดิ (วางฟอร์มนิดๆ) เรื่องเที่ยวขอให้บอก แต่คือตอนนั้นอารมณ์แบบปวดขามากกกกก เดินไม่ได้หยุดอ่ะ แต่เพื่อเที่ยว ยอมเมื่อย เชื่อว่าหลายๆคนก็เป็นนะ เรื่องเที่ยวถึงไหนถึงกัน...จริงป้ะ ??
เค้า : นัดไม่เกินทุ่มนะ เรทได้แค่ทุ่มครึ่งนะเว้ย
เรา : เออๆ นั่ง BTS ไป ยังไงก็ถึงก่อนอยู่แล้วป้ะว่ะ อิเดาะเอ้ยย ทำมาเข้ม 555
เราก็จัดแจงแต่งตัวเสร็จ เดินทางไป สรุปว่าฉันถึงก่อนจ้าาา รอนางประมาณ 10 นาทีได้ นึกในใจ
เรา : เห้ย แกป้ะเนี่ยย ?
เค้า : ไม่ใช่มั้ง 555
เรานึกในใจ แม่งกวนตีนกูจังว่ะ แล้วก็เดินๆไป
พอนางกินอิ่มสมใจก็เดินคุยสบายใจ เอออีตานี่เลี้ยงง่ายแฮะ เดินไปเจอเค้าจัดมายากลนางก็ชวนเราเข้าไปดู เค้าก็เล่นๆแล้วก็ให้เราร่วมเล่นไปกับเค้า
สักพักหันไปหัวเราะกับนาง แชะๆๆ อื้ออออ นางถ่ายรูปเรา คือเริ่มเขินล่ะ แต่มีฟอร์มไง ก็เดินๆไประหว่างเดินเค้าก็จะหยิบกล้องมาถ่ายๆๆๆจิปาถะไป จนมาถึงเค้าก็ชวนไปถ่ายตรงระเบียง โอ๊ยยย คือไม่เคยถ่ายรูปกับใครเว้ยยยยย จะทำท่าไหนดีว่ะ เราจะดูอ่อยป้ะว่ะ จะดูไม่ดีป้ะว่ะ นึกออกท่านี้ล่ะกัน...ท่าเดียวเที่ยวทั่วไทย (แต่ขอบอกเพื่อนก่อนว่าเรื่องราวที่เล่าส่วนมากจะมีแต่รูปเรา เพราะส่วนมากเราเน้นไปถ่ายรูปเล่นกันมากกว่า รูปที่ได้ก็แนวบวมๆอืดๆนะ)
ก็ถ่ายไปเรื่อยๆไปเจอต้นไม้ก็ถ่าย หมาแมวถ่ายหมดดด
ของกิน ก็ถ่ายยย
น่ากินกินมั้ยยย ^^
พอถ่ายรูปจนหนำใจแล้วก็เดินออก เห้ย!!!หยุด อยู่เฉยๆ เอ้าอีนี่เป็นอะไร ''แชะๆ'' เชรดดด มันเขินป้ะถามใจดู ถ่ายทีเผลออีกแล้ววว ^^ ก็นั่งคุยกันไปกำลังเม้ามอยเรื่องจิปาถะ ยุงมันบินมาตอมหน้าเราหวี่ๆๆ เค้าก้เอามือปัดยุงออกให้ คือ แกมันเขินมากอ่ะ จริงๆมันก็เป็นเรื่องธรรมดาอ่าา แต่ไม่รู้จะเขินทำไมเนาะ
เค้า : จะกลับเลยป้ะ รึไปไหนต่อดี
เรา : เดะสักพักรอจังหวะเข้าหอ อุ๊บส์!! คือออกไม่ได้ถูกตามเวลาที่เขากำหนดไง 555 อย่าไปทำตามเน้ออ งั้นไป Art box ม่ะ เดินไปใกล้ๆเนี่ย
เค้า : เออสบายยุแล้ว ไปก็ไป
จังหวะที่เดินก็คุยกันไป คิดว่ามันไม่ไกลนะ แปปเดียวก็ถึง พอเข้าไปถึงที่หมาย พระเจ้า คนเยอะไปไหนน ก็แหวกทางเดินไปถ่ายรูปกันผลัดกันถ่าย โดยส่วนตัวคิดว่า กล้องเค้าถ่ายยากนะ เราถ่ายได้แบบห่วยมากอ่ะ คือขอโทษนะเว้ย เล่นไม่เป็นจริงๆว่ะ อย่างมากหยิบโทสับขึ้นมาถ่ายแชะๆ แต่งรูปชั้นก็สวยแล้วป้ะ
เรา : แกๆ มาถ่ายรูปวันรับทรานสคริปให้หน่อยดิ ขอแบบฟรีๆนะ 555
เค้า : ถ้าไม่ติดงานอะไร เดะไปถ่ายให้
เอิ่มมม แค่พูดเล่นๆทำไมใจดีจุง ความจริงมันจะรู้สึกดีนะเว้ยที่มีคนถ่ายยรูปเราตลอดทริปการเที่ยว ถึงแม้มันจะเป็นแค่สถานที่ธรรมดาใกล้ๆ แต่ถ้าความรู้สึกมันได้ บางทีภาพก็ออกมาดีนะ มันเหมือนมีรายละเอียดของความทรงจำประกอบลงไปในภาพด้วย แก!! เสียงนางเรียกเรา เราก็หันไปแต่ในใจคือรู้แหละว่าตั้งกล้องไว้ แอบเก๊กท่านิดนึง
ความรู้สึกตอนนั้นคือมันมีความสุขมากนะ มันผ่อนคลายจากการเรียน ผ่อนคลายจากงาน ผ่อนคลายจากเรื่องเครียดๆได้ แค่เริ่มจากการสร้างมิตรภาพ บางทีคนเราไม่จำเป็นต้องเป็นเพื่อน ไม่จำเป็นต้องเป็นแฟน หรือไม่จำเป็นต้องรู้จักกันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ แค่ลองเปิดใจทำความรู้จักกับใครใหม่ๆ เรื่องราวดีๆมันก็เกิดขึ้นได้จริงๆนะ
รูปนี้จะโทษว่าคนถ่ายไม่ดีก็คงไม่ได้เนาะ หน้าชั้นบานเองแหละ 55555
เรื่องบางเรื่องมันก็ต้องรอจังหวะของชีวิตเนาะ วันนึงเราอาจจะเจอเรื่องราวมากมายทั้งดีไม่ดี ก่อนหน้านี้เราก็อกหักชนิดก็สาหัสเหมือนกัน เคยคิดนะอยากจะเก็บตัวอยู่เงียบๆคนเดียวไม่อยากเจอผู้คน ไม่อยากเจอใครใหม่ ไม่เอาแล้ว แต่อีกใจลองคิดดูคนเราจะช้ำ จะเศร้ากับเรื่องเดิมๆได้นานแค่ไหน เอาเวลาที่เศร้ามาปรับสีสันชีวิตให้ยิ้ม ให้สุข ให้สนุกกับเพื่อนกับคนรอบข้างของเราดีกว่า หลายๆคนอ่านมาถึงตรงนี้อาจงง เอ้า!!เปลี่ยนเรื่องล่ะหรอว่ะ ป๊าววว!!! เราไม่ได้เปลี่ยนเรื่องแค่ขั้นจังหวะของการอ่านมาในโหมดนี้บ้าง
นี่เพื่อนเรา ก็มีกัน 3 คนนี่แหละที่คอยอยู่ด้วยกัน ให้กำลังใจกันมาตลอด ถ้าพวกแกได้อ่านกระทู้นี้อยากบอกว่า ''รักพวกแกมากนะเว้ย ไม่มีพวกแกคงไม่มีพวกเราในวันนี้'' พอ จบ เลิก แยก เดะมันลอยยยย ^^
เค้า : แก...ไปนั่งตรงโน้นป่ะ ข้างหลังไฟอ่ะ หันมาๆ ตรงนี้ๆ แล้วนางก็เอามีดของรักของนางมาวาง
เรา : เห้ย!! คือแบบนี้ก็ได้อ่อ 555 เออๆลองดู
เรา : อ่าว ไหนเราอ่ะ มีดเด่นจุงง คือก็เก๊กท่าแล้วป้ะ 5555
เค้า : เออๆ เอาใหม่ก็ได้
งืมๆๆ ตูก็ไม่สวยอยู่ดีอ่ะ 5555 พอได้ๆๆ
เค้า : ง่วงยัง
เรา : อืมๆ เริ่มง่วงล่ะ กลับกันม่ะ
เค้า : ขออีกรูปนึงดิ แชะ
นี่แหละฮะท่านผู้ชม หน้าเหมือนตูดเลย 555
แล้วก็เดินกลับกัน เค้าก็เดินมาส่งที่ BTS เราก็ยิ้มแล้วบอกเค้าว่า...ขอบใจนะเว้ยแก...เค้ายิ้มให้ แล้วบอกว่าไม่เป็นไร แล้วเราก้เดินแยกย้ายกันไป คำถามที่ค้างอยู่ในใจคือ ''คนเราจะมีโอกาสกลับมาเจอกันได้อีกกี่ครั้งว่ะ''