สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกเลยที่เราเขียนหากผิดพลาดยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ
อาจจะยาวนิดนึงแต่อยากให้อ่านให้จบค่ะ
...คือ มันเป็นเรื่องที่เราข้องใจและอึดอัดมานานมากแล้วค่ะ เรื่องมันมีอยู่ว่าเพื่อนในกลุ่มของเราน่ะ มีอยู่ 4 คนรวมเรา เรากับเพื่อนอีก3 คน เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ 3 ขวบได้แล้วมั้งคะ แต่ก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากอยู่หมู่บ้านเดียวกัน พอจบประถมเราก็แยกย้ายกันไปเรียนคนล่ะห้อง ล่ะพอขึ้นมอปลายเราก็ได้มาเจอกันอีกพวกเราเริ่มพูกพันธ์กันมากขึ้นแต่ถึงแม้จะมีผิดใจกันบ้างก็เถอะ มีหลายครั้งที่เราผิดใจกันแต่เราก็กลับมาดีกัน บางครั้งที่ผิดใจกันเราก็นึกอยากย้ายโรงเรียนแต่เป็นเพราะอีกไม่นานก็จะจบแล้วก็เลยต้องอดทน แต่เชื่อไหมคะว่าทุกครั้งที่เราดีกันเราไม่เคยปรับความเข้าใจกันเลย(หมายถึงอยู่ดีๆ ก็กลับมาดีกันแต่ไม่เคยปรับความเข้าใจกันว่าทำไมถึงผิดใจกัน)
เราเป็นคนขี้น้อยใจมากๆ แต่ก็ไม่ได้เหวี่ยงไม่ได้วีนอะไร แค่นิ่งๆไป ซึ่งเราก็เป็นเเบบนี้ทุกครั้งที่จะเป็นรอบเดือนค่ะ555
แต่พอวันนี้คำถามนี้ก็กลับมาถามตัวเองอีกครั้งว่า"แบบนี้เขายังเรียกว่าเป็นเพื่อนกันอยู่ไหม" คือวันนี้เป็นวันที่ทำให้เราคิดหนักมากๆ แล้วก็เสียใจมากที่สุด วันนี้เราเตรียมข้าวเช้าไว้ให้เพื่อนเราทานค่ะ เพราะเพื่อนไม่ค่อยทานข้าวเช้ากันแต่ว่าเราไปรร.ด้วยรถประจำทาง แต่เพื่อนไปรถจักรยานยนต์ เราคิดว่าคาบว่างนี้จะไปนั่งทานข้าวกัน แต่วันนี้เพื่อนมาสายค่ะเพราะต้องเอาปุ๋ยมารร. แต่เราก็ไม่ได้น้อยใจอะไรเราขึ้นห้องเรียนก่อน แต่เพื่อนยังไม่ขึ้น แล้วรู้ไหมคะเพื่อนนัดกันใส่เสื้อห้องมาแต่ไม่มีใครบอกเราสักคน เราก็เริ่มเสียใจนิดหน่อย เพราะว่าเราไม่ได้เล่นเฟสบุ๊คแต่เราเล่นไลน์ ทวิต ไอจี ซึ่งถ้าจะบอกก็บอกได้ หรือโทรมาบอกก็ได้ แล้วอีกอย่างครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วยค่ะ
พอเราเข้าเรียนก็มีแค่เพื่อนคนเดียวที่คุยกับเราคือเวลาเราโกรธแล้วเราจะเงียบพยายามอดทนคือเราเป็นคนร้องไห้ง่าย อยากให้เข้าใจคนร้องไห้ง่ายหน่อยนะคะคือเราไม่ได้อยากร้องนะ เราอดทนอยู่ แต่ก็ไม่มีเพื่อนคนไหนถามซักคำว่าเราเป็นอะไรไหม เราพยายามทำตัวปกติ พยายามคุยกับเพื่อน (คือตอนนี้ก็อาการก่อนรอบเดือนนั่นแหล่ะค่ะ เชื่อว่าผญ บางคนคงเข้าใจ) เราก็บอกตัวเองว่าไม่เป็นไรๆๆๆๆ จากนั้นเราก็รอเพื่อนคนนึงทำงานซึ่งนานมากและเลยคาบเรียนไปแล้วด้วย แล้วทีนี้พอเพื่อนจะแลกคูปองทานข้าวกันก็ไม่มีใครถามเราสักคนว่าจะแลกไหม ก็ไปแลกกันเฉพาะพวกเขาเราก็พยายามอดทนไม่พูดอะไรเพราะไม่อยากผิดใจกับเพื่อนอีกแล้วมันเหนื่อยTT แต่ก็ไม่มีใครถามเราซักคนว่าทำไมไม่ทานข้าว(ซึ่งเราเป็นโรคกระเพาะอาหารด้วยข้าวเช้าไม่กิน ข้าวเที่ยงไม่กินอีก) พอบ่ายคุณครูไม่อยู่เราเลยไปเข้าห้องสมุดกัน จากนั้นเพื่อนฉันก็หายไป ปล่อยให้เราอ่านหนังสือตรงนั้นกับเพื่อนอีกคนที่เราไม่สนิทด้วยเรียกว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องมากกว่า แล้วเพื่อนผช.ก็มาบอกว่าพวกเขาไปเอาปุ๋ยกัน โดยที่ไม่บอกเราสักคำ! ไม่ถามว่าจะไปด้วยไหม เพราะปกติเราจะไปไหนด้วยกันตลอด เรายอมรับเลยว่าเสียใจแต่เรื่องยังไม่จบ! พวกเราไปทำปุ๋ยหมักกันทิ้งให้เราแบกกระเป๋าพวกเขาอีก 3 คนพร้อมเสื้อแขนยาว ไปเรียนวิชาต่อไป ซึ่งพวกเขาไม่ไปเรียนเราจึงเดินไปหาเขาที่สวนเกษตรแต่พวกเขาไม่ได้ทำปุ๋ยแต่กำลงส่องกระจก ทาแป้ง เราตัดสินใจจะถามพวกเขาไปตรงๆ แล้วเราเลยกลั้นใจถามไปว่า "ทำไมเวลาไปไหนไม่เคยบอกกันสักคำ?" อีกคนไม่สนใจ อีกคนเดินหนีแทนที่จะมารับกระเป๋าจากเราซึ่งเราถือมาหนักมาก อีกคนหัวเราะแล้วพวกเขาก็เดินหนีเรา ทั้งๆที่เรามีอะไรเราก็อยากถาม แต่เดินหนีแบบนี้หมายความว่าไง ทิ้งให้เรายืนอยู่ตรงนั้นตอนนั้นเราช็อก เราเดินตามไปแต่ไม่มีใครสนใจเราซักคนเราเสียใจมากเราร้องไห้ ไม่มีใครเดินมาหาเราสักคน แล้วรู้ไหมว่าพวกเขาก็ทิ้งให้เราอยู่ตรงนั้น เรารอเพราะคิดว่าเดี๋ยวพวกเขาก็กลับมาแต่ไม่เลยจนเวลาเลิกเรียน แถวนั้นเป็นแถวที่มีผช. ไม่ดีอยู่ด้วย เรารอจนแถวนั้นเงียบหมด แต่ฉันยังหวังว่าเดี๋ยวพวกเขาก็มาจึงไปรอที่ประจำที่เราเคยอยู่แต่พวกเขาก็ไม่มาแม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่โทรมา เราคิดว่าพอกลับบ้านไปเดี๋ยวพวกเขาก็คงมาหาเรา แต่ไม่เลยค่ะ แม้แต่โทรก็ไม่โทร เราเหนื่อยมากเราท้อเรากลับมาคิดทบทวน เวลามีเพื่อนคนไหนมาเล่าเรื่องไม่ดีของอีกคนมาให้ฟังเราเราก็เก็บเงียบไม่แพร่ข่าว เวลามีงานกลุ่มเราก็ทำทุกอย่าง เวลามีรายงานเราทำคนเดียวด้วยซ้ำ เวลาเพื่อนไม่มีเงินเราก็ให้ยืมตลอดเล็กๆน้อยๆก็ไม่ทวง ค่างานก็ไม่ทวงเราจำได้หมดเพื่อนชอบทานอะไรไม่ชอบทานอะไร
แล้วที่พวกเขาทำกับเราวันนี้มันไม่มากไปหน่อยเหรอ
- มีอะไรไม่เคยบอก
- ทิ้งให้เราอยู่คนเดียว ในที่ที่ไม่มีคน
- พอถามแล้วเดินหนี
- ไม่เคยปลอบไม่เคยถามว่าเป็นอะไรไหม
- เราต้องเป็นฝ่ายคุยด้วยก่อนทุกครั้ง ที่ทะเลาะกัน
- โดนเมินตลอด
แบบนี้เขายังเรียกว่าเป็นเพื่อนกันอยู่ไหมคะ
แล้วเราควรจะทำยังไงต่อไปดี
แบบนี้เขายังเรียกว่าเป็นเพื่อนกันอยู่ไหม
อาจจะยาวนิดนึงแต่อยากให้อ่านให้จบค่ะ
...คือ มันเป็นเรื่องที่เราข้องใจและอึดอัดมานานมากแล้วค่ะ เรื่องมันมีอยู่ว่าเพื่อนในกลุ่มของเราน่ะ มีอยู่ 4 คนรวมเรา เรากับเพื่อนอีก3 คน เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ 3 ขวบได้แล้วมั้งคะ แต่ก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากอยู่หมู่บ้านเดียวกัน พอจบประถมเราก็แยกย้ายกันไปเรียนคนล่ะห้อง ล่ะพอขึ้นมอปลายเราก็ได้มาเจอกันอีกพวกเราเริ่มพูกพันธ์กันมากขึ้นแต่ถึงแม้จะมีผิดใจกันบ้างก็เถอะ มีหลายครั้งที่เราผิดใจกันแต่เราก็กลับมาดีกัน บางครั้งที่ผิดใจกันเราก็นึกอยากย้ายโรงเรียนแต่เป็นเพราะอีกไม่นานก็จะจบแล้วก็เลยต้องอดทน แต่เชื่อไหมคะว่าทุกครั้งที่เราดีกันเราไม่เคยปรับความเข้าใจกันเลย(หมายถึงอยู่ดีๆ ก็กลับมาดีกันแต่ไม่เคยปรับความเข้าใจกันว่าทำไมถึงผิดใจกัน)
เราเป็นคนขี้น้อยใจมากๆ แต่ก็ไม่ได้เหวี่ยงไม่ได้วีนอะไร แค่นิ่งๆไป ซึ่งเราก็เป็นเเบบนี้ทุกครั้งที่จะเป็นรอบเดือนค่ะ555
แต่พอวันนี้คำถามนี้ก็กลับมาถามตัวเองอีกครั้งว่า"แบบนี้เขายังเรียกว่าเป็นเพื่อนกันอยู่ไหม" คือวันนี้เป็นวันที่ทำให้เราคิดหนักมากๆ แล้วก็เสียใจมากที่สุด วันนี้เราเตรียมข้าวเช้าไว้ให้เพื่อนเราทานค่ะ เพราะเพื่อนไม่ค่อยทานข้าวเช้ากันแต่ว่าเราไปรร.ด้วยรถประจำทาง แต่เพื่อนไปรถจักรยานยนต์ เราคิดว่าคาบว่างนี้จะไปนั่งทานข้าวกัน แต่วันนี้เพื่อนมาสายค่ะเพราะต้องเอาปุ๋ยมารร. แต่เราก็ไม่ได้น้อยใจอะไรเราขึ้นห้องเรียนก่อน แต่เพื่อนยังไม่ขึ้น แล้วรู้ไหมคะเพื่อนนัดกันใส่เสื้อห้องมาแต่ไม่มีใครบอกเราสักคน เราก็เริ่มเสียใจนิดหน่อย เพราะว่าเราไม่ได้เล่นเฟสบุ๊คแต่เราเล่นไลน์ ทวิต ไอจี ซึ่งถ้าจะบอกก็บอกได้ หรือโทรมาบอกก็ได้ แล้วอีกอย่างครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วยค่ะ
พอเราเข้าเรียนก็มีแค่เพื่อนคนเดียวที่คุยกับเราคือเวลาเราโกรธแล้วเราจะเงียบพยายามอดทนคือเราเป็นคนร้องไห้ง่าย อยากให้เข้าใจคนร้องไห้ง่ายหน่อยนะคะคือเราไม่ได้อยากร้องนะ เราอดทนอยู่ แต่ก็ไม่มีเพื่อนคนไหนถามซักคำว่าเราเป็นอะไรไหม เราพยายามทำตัวปกติ พยายามคุยกับเพื่อน (คือตอนนี้ก็อาการก่อนรอบเดือนนั่นแหล่ะค่ะ เชื่อว่าผญ บางคนคงเข้าใจ) เราก็บอกตัวเองว่าไม่เป็นไรๆๆๆๆ จากนั้นเราก็รอเพื่อนคนนึงทำงานซึ่งนานมากและเลยคาบเรียนไปแล้วด้วย แล้วทีนี้พอเพื่อนจะแลกคูปองทานข้าวกันก็ไม่มีใครถามเราสักคนว่าจะแลกไหม ก็ไปแลกกันเฉพาะพวกเขาเราก็พยายามอดทนไม่พูดอะไรเพราะไม่อยากผิดใจกับเพื่อนอีกแล้วมันเหนื่อยTT แต่ก็ไม่มีใครถามเราซักคนว่าทำไมไม่ทานข้าว(ซึ่งเราเป็นโรคกระเพาะอาหารด้วยข้าวเช้าไม่กิน ข้าวเที่ยงไม่กินอีก) พอบ่ายคุณครูไม่อยู่เราเลยไปเข้าห้องสมุดกัน จากนั้นเพื่อนฉันก็หายไป ปล่อยให้เราอ่านหนังสือตรงนั้นกับเพื่อนอีกคนที่เราไม่สนิทด้วยเรียกว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องมากกว่า แล้วเพื่อนผช.ก็มาบอกว่าพวกเขาไปเอาปุ๋ยกัน โดยที่ไม่บอกเราสักคำ! ไม่ถามว่าจะไปด้วยไหม เพราะปกติเราจะไปไหนด้วยกันตลอด เรายอมรับเลยว่าเสียใจแต่เรื่องยังไม่จบ! พวกเราไปทำปุ๋ยหมักกันทิ้งให้เราแบกกระเป๋าพวกเขาอีก 3 คนพร้อมเสื้อแขนยาว ไปเรียนวิชาต่อไป ซึ่งพวกเขาไม่ไปเรียนเราจึงเดินไปหาเขาที่สวนเกษตรแต่พวกเขาไม่ได้ทำปุ๋ยแต่กำลงส่องกระจก ทาแป้ง เราตัดสินใจจะถามพวกเขาไปตรงๆ แล้วเราเลยกลั้นใจถามไปว่า "ทำไมเวลาไปไหนไม่เคยบอกกันสักคำ?" อีกคนไม่สนใจ อีกคนเดินหนีแทนที่จะมารับกระเป๋าจากเราซึ่งเราถือมาหนักมาก อีกคนหัวเราะแล้วพวกเขาก็เดินหนีเรา ทั้งๆที่เรามีอะไรเราก็อยากถาม แต่เดินหนีแบบนี้หมายความว่าไง ทิ้งให้เรายืนอยู่ตรงนั้นตอนนั้นเราช็อก เราเดินตามไปแต่ไม่มีใครสนใจเราซักคนเราเสียใจมากเราร้องไห้ ไม่มีใครเดินมาหาเราสักคน แล้วรู้ไหมว่าพวกเขาก็ทิ้งให้เราอยู่ตรงนั้น เรารอเพราะคิดว่าเดี๋ยวพวกเขาก็กลับมาแต่ไม่เลยจนเวลาเลิกเรียน แถวนั้นเป็นแถวที่มีผช. ไม่ดีอยู่ด้วย เรารอจนแถวนั้นเงียบหมด แต่ฉันยังหวังว่าเดี๋ยวพวกเขาก็มาจึงไปรอที่ประจำที่เราเคยอยู่แต่พวกเขาก็ไม่มาแม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่โทรมา เราคิดว่าพอกลับบ้านไปเดี๋ยวพวกเขาก็คงมาหาเรา แต่ไม่เลยค่ะ แม้แต่โทรก็ไม่โทร เราเหนื่อยมากเราท้อเรากลับมาคิดทบทวน เวลามีเพื่อนคนไหนมาเล่าเรื่องไม่ดีของอีกคนมาให้ฟังเราเราก็เก็บเงียบไม่แพร่ข่าว เวลามีงานกลุ่มเราก็ทำทุกอย่าง เวลามีรายงานเราทำคนเดียวด้วยซ้ำ เวลาเพื่อนไม่มีเงินเราก็ให้ยืมตลอดเล็กๆน้อยๆก็ไม่ทวง ค่างานก็ไม่ทวงเราจำได้หมดเพื่อนชอบทานอะไรไม่ชอบทานอะไร
แล้วที่พวกเขาทำกับเราวันนี้มันไม่มากไปหน่อยเหรอ
- มีอะไรไม่เคยบอก
- ทิ้งให้เราอยู่คนเดียว ในที่ที่ไม่มีคน
- พอถามแล้วเดินหนี
- ไม่เคยปลอบไม่เคยถามว่าเป็นอะไรไหม
- เราต้องเป็นฝ่ายคุยด้วยก่อนทุกครั้ง ที่ทะเลาะกัน
- โดนเมินตลอด
แบบนี้เขายังเรียกว่าเป็นเพื่อนกันอยู่ไหมคะ
แล้วเราควรจะทำยังไงต่อไปดี