4 วัน 4 คืน กับการตระเวนท่องเที่ยว ในพื้นที่ที่ใครหลายคนยังไม่กล้าเข้ามา 3 จังหวัดชายแดนใต้ของเรานั่นเอง. . .
ก่อนอื่นต้องขอเกริ่นกันก่อนนะครับ เนื่องจากกระทู้นี้เป็นกระทู้แรกในชีวิตของผม ซึ่งปกติไม่ค่อยได้เขียนอะไรที่เป็นจริงเป็นจังแบบนี้
แต่เนื่องจากได้ลงไปสัมผัสกับพื้นที่นี่แล้ว อดใจไว้ไม่อยู่จริงๆที่จะหาไอดี pantip มาตั้งกระทู้ เนื่องด้วยไอดีของตัวผมเองไม่ผ่านการยืนยัน
จึงขอหยิบยืมไอดีของเพื่อนมาก่อน ช่วงแรกจะเป็นตัวหนังสือเยอะหน่อยนะครับ แต่พอเท้าเหยียบแตะพื้น 3 จังหวัดเมื่อไหร่ รูปสวยๆมาแน่ครับ หากการเขียนครั้งนี้ผิดพลาดประการใด ขออภัยไว้ ณ. ที่นี้ด้วยนะจ๊ะ หากพร้อมแล้ว เก็บปลาเก๋า แล้วไปลุยเมืองใต้กับผมกันนนน
บทที่ 0 (เหตุเกิดจากความเหงา)
จุดเริ่มต้นของการเดินทางในครั้งนี้จริงๆ แล้วคือเหงาและอยากหายอดเขาพิชิตสักที่ เหนือก็ไปบ่อยแล้ว ยิ่งช่วงนี้อากาศดี คนเยอะมากเลยขอเลี่ยงคนดีกว่า และแล้วยอดเขา ฆูนุงซิลิปัต ยอดเขาตัดที่มีทะเลหมอก 360 องศา แห่งเมืองเบตงก็คือคำตอบ นั่นเองง แต่ไหนๆก็บุกใต้สุดแดนสยามทั้งที เลยมีความคิดอยากจัดให้ครบมันทั้ง 3 จังหวัดซะเลย จึงชักชวนหาเพื่อนฝูง ทั้งประกาศทางเฟสบุ้ค เอารูปทะเลหมอกแบบอลังการมาล่อ แต่ก็ยังไม่เป็นผล แถมพอชวนแล้วยังมีแซวกลับมาให้ขวัญเสียอีกนะเออ เห้ย!! พื้นที่สีแดง เตรียมเสื้อเกราะยัง ซื้อประกันยัง อยากกินอะไรไหม แหมะ!! นี่ไม่ไปด้วยยังมีทำลายขวัญกันอี๊กกกก ผมก็เป็นเช่นคนทั่วไปได้เสพข่าวมาพอประมาณ ก็มีหวั่นๆอยู่ไม่น้อย แต่ด้วยความที่อยากจะเอาชนะความกลัว และเอาชนะใจตัวเอง ทริปนี้ก็เลยเกิดขึ้น หลังจากรวบรวมผู้ร่วมทริปได้มาแล้ว 1 คนถ้วน ฮ่าๆๆๆ ก็เริ่มหาข้อมูลกันดีกว่า ปกติเวลาผมออกเดินทางจะใช้คติ (Best) plan is no plan แต่สำหรับพื้นที่ที่เหตุการณ์ไม่ปกติเช่นนี้ เราก็พักคตินี้ไว้ก่อนละกันโน๊ะ แหล่งข้อมูลของเราก็ไม่ใช่ที่ไหนไกล pantip ของเรานั่นเอง เอง เองงงงงงง เมื่อเสิร์จ ผมก็ไปสะดุดตากับรีวิว สามพี่น้องเที่ยวสามจังหวัดของคุณผักบุ้ง ซึ่งเน้น ฆูนุงซิลิปัตเช่นกัน ตรงประเด็นเปะ!! รอช้าอยู่ใย ทักแชทเฟสบุ้คไปขอข้อมูลกันดีกว่า ซึ่งก็ไม่ผิดหวังเลยที่เดียว เพราะทำให้ผมได้รู้จักกับบุคลที่เรียกได้ว่า ทำให้ทริปนี้เกิดขึ้นได้และเดินไปได้อย่างราบรื่นเลยทีเดียว
บทที่ I (หาข้อมูลเตรียมตัว)
เมื่อได้คุยกับคุณผักบุ้งเรียบร้อย ก็ได้ข้อมูลมาว่า มีพี่ใจดีแห่งเมืองเบตงอยู่คนนึง เขามีนามว่า "แบมัง" แห่งเมือง อัยเยอร์เวงนั่นเอง เนื่องจากว่าพี่แบมังจะเป็นธุระ ในการหาคนพาเดินขึ้นเขาฆูนุงซิลิปัต ผมจึงไม่รอช้าติดต่อไปหาพี่เขาในทันที แต่เนื่องด้วยทางขึ้นในช่วงแรกจะต้องใช้รถ 4WD ซึ่งปกติแล้วจะรวมกันแล้วเหมาขึ้นไป ผมจึงต้องโทรไปเจรจา เกลี่ยกล่อม หว่านล้อม กราบขอร้อง ( ฮ่าๆๆ ไม่ขนาดนั้น ) เพื่อถามว่าจะพอมีทางไปคนเดียวหรือจะมีคนเพิ่มในวันนั้นไหม จากนั้นบทสนทนาแรกของเราก็เริ่มขึ้น
ผม : สวัสดีครับ พี่มังใช่ไหมครับ พอดีผมสนใจอยากขึ้นเขา ฆูนุงซิลิปัตครับ
แบมัง : อ่อ ได้ครับ จะมากี่คนครับ
ผม : คนเดียวครับ
แบมัง : !@#$#%^%%!@&*&*(*% ( สตั้นไป 3.79 วิ ) จะมาวันไหนครับเดี๋ยวขอเช็คให้ก่อนนะครับว่าวันนั้น จะมีคนขึ้นมาด้วยรึเปล่า
ถ้ามีผมจะให้ไปรวมเพื่อนั่ง 4 WD ไปนะครับ เดี๋ยวผมแจ้งกลับไปนะครับ
ผม : ได้ครับ ยังไงก็รบกวนหน่อยนะครับ ผมอยากขึ้นจริงๆ ( มีติดประโยคอ้อนวอน ห้อยท้าย )
//หลังจากนั้นผมก็รอการติดต่อกลับมาของ แบมัง ครับ
แล้วเขาจะได้ขึ้นเขาแห่งนี้หรือไม่ ??
แบมังจะหาคนได้หรือป่าว??
ถ้าหาไม่ได้เขาจะทำเช่นไร ??
โปรดติดตามชมตอนต่อไปครับ
ติดตามเพิ่มเติมได้ที่
https://www.facebook.com/Chakissss
แบกเป้บุกเดี่ยวเที่ยว 3 จังหวดชายแดนภาคใต้ พื้นที่สีแดง ที่ลงมาแล้วกลายเป็นพื้นที่สีชมพู
ก่อนอื่นต้องขอเกริ่นกันก่อนนะครับ เนื่องจากกระทู้นี้เป็นกระทู้แรกในชีวิตของผม ซึ่งปกติไม่ค่อยได้เขียนอะไรที่เป็นจริงเป็นจังแบบนี้
แต่เนื่องจากได้ลงไปสัมผัสกับพื้นที่นี่แล้ว อดใจไว้ไม่อยู่จริงๆที่จะหาไอดี pantip มาตั้งกระทู้ เนื่องด้วยไอดีของตัวผมเองไม่ผ่านการยืนยัน
จึงขอหยิบยืมไอดีของเพื่อนมาก่อน ช่วงแรกจะเป็นตัวหนังสือเยอะหน่อยนะครับ แต่พอเท้าเหยียบแตะพื้น 3 จังหวัดเมื่อไหร่ รูปสวยๆมาแน่ครับ หากการเขียนครั้งนี้ผิดพลาดประการใด ขออภัยไว้ ณ. ที่นี้ด้วยนะจ๊ะ หากพร้อมแล้ว เก็บปลาเก๋า แล้วไปลุยเมืองใต้กับผมกันนนน
บทที่ 0 (เหตุเกิดจากความเหงา)
จุดเริ่มต้นของการเดินทางในครั้งนี้จริงๆ แล้วคือเหงาและอยากหายอดเขาพิชิตสักที่ เหนือก็ไปบ่อยแล้ว ยิ่งช่วงนี้อากาศดี คนเยอะมากเลยขอเลี่ยงคนดีกว่า และแล้วยอดเขา ฆูนุงซิลิปัต ยอดเขาตัดที่มีทะเลหมอก 360 องศา แห่งเมืองเบตงก็คือคำตอบ นั่นเองง แต่ไหนๆก็บุกใต้สุดแดนสยามทั้งที เลยมีความคิดอยากจัดให้ครบมันทั้ง 3 จังหวัดซะเลย จึงชักชวนหาเพื่อนฝูง ทั้งประกาศทางเฟสบุ้ค เอารูปทะเลหมอกแบบอลังการมาล่อ แต่ก็ยังไม่เป็นผล แถมพอชวนแล้วยังมีแซวกลับมาให้ขวัญเสียอีกนะเออ เห้ย!! พื้นที่สีแดง เตรียมเสื้อเกราะยัง ซื้อประกันยัง อยากกินอะไรไหม แหมะ!! นี่ไม่ไปด้วยยังมีทำลายขวัญกันอี๊กกกก ผมก็เป็นเช่นคนทั่วไปได้เสพข่าวมาพอประมาณ ก็มีหวั่นๆอยู่ไม่น้อย แต่ด้วยความที่อยากจะเอาชนะความกลัว และเอาชนะใจตัวเอง ทริปนี้ก็เลยเกิดขึ้น หลังจากรวบรวมผู้ร่วมทริปได้มาแล้ว 1 คนถ้วน ฮ่าๆๆๆ ก็เริ่มหาข้อมูลกันดีกว่า ปกติเวลาผมออกเดินทางจะใช้คติ (Best) plan is no plan แต่สำหรับพื้นที่ที่เหตุการณ์ไม่ปกติเช่นนี้ เราก็พักคตินี้ไว้ก่อนละกันโน๊ะ แหล่งข้อมูลของเราก็ไม่ใช่ที่ไหนไกล pantip ของเรานั่นเอง เอง เองงงงงงง เมื่อเสิร์จ ผมก็ไปสะดุดตากับรีวิว สามพี่น้องเที่ยวสามจังหวัดของคุณผักบุ้ง ซึ่งเน้น ฆูนุงซิลิปัตเช่นกัน ตรงประเด็นเปะ!! รอช้าอยู่ใย ทักแชทเฟสบุ้คไปขอข้อมูลกันดีกว่า ซึ่งก็ไม่ผิดหวังเลยที่เดียว เพราะทำให้ผมได้รู้จักกับบุคลที่เรียกได้ว่า ทำให้ทริปนี้เกิดขึ้นได้และเดินไปได้อย่างราบรื่นเลยทีเดียว
บทที่ I (หาข้อมูลเตรียมตัว)
เมื่อได้คุยกับคุณผักบุ้งเรียบร้อย ก็ได้ข้อมูลมาว่า มีพี่ใจดีแห่งเมืองเบตงอยู่คนนึง เขามีนามว่า "แบมัง" แห่งเมือง อัยเยอร์เวงนั่นเอง เนื่องจากว่าพี่แบมังจะเป็นธุระ ในการหาคนพาเดินขึ้นเขาฆูนุงซิลิปัต ผมจึงไม่รอช้าติดต่อไปหาพี่เขาในทันที แต่เนื่องด้วยทางขึ้นในช่วงแรกจะต้องใช้รถ 4WD ซึ่งปกติแล้วจะรวมกันแล้วเหมาขึ้นไป ผมจึงต้องโทรไปเจรจา เกลี่ยกล่อม หว่านล้อม กราบขอร้อง ( ฮ่าๆๆ ไม่ขนาดนั้น ) เพื่อถามว่าจะพอมีทางไปคนเดียวหรือจะมีคนเพิ่มในวันนั้นไหม จากนั้นบทสนทนาแรกของเราก็เริ่มขึ้น
ผม : สวัสดีครับ พี่มังใช่ไหมครับ พอดีผมสนใจอยากขึ้นเขา ฆูนุงซิลิปัตครับ
แบมัง : อ่อ ได้ครับ จะมากี่คนครับ
ผม : คนเดียวครับ
แบมัง : !@#$#%^%%!@&*&*(*% ( สตั้นไป 3.79 วิ ) จะมาวันไหนครับเดี๋ยวขอเช็คให้ก่อนนะครับว่าวันนั้น จะมีคนขึ้นมาด้วยรึเปล่า
ถ้ามีผมจะให้ไปรวมเพื่อนั่ง 4 WD ไปนะครับ เดี๋ยวผมแจ้งกลับไปนะครับ
ผม : ได้ครับ ยังไงก็รบกวนหน่อยนะครับ ผมอยากขึ้นจริงๆ ( มีติดประโยคอ้อนวอน ห้อยท้าย )
//หลังจากนั้นผมก็รอการติดต่อกลับมาของ แบมัง ครับ
แล้วเขาจะได้ขึ้นเขาแห่งนี้หรือไม่ ??
แบมังจะหาคนได้หรือป่าว??
ถ้าหาไม่ได้เขาจะทำเช่นไร ??
โปรดติดตามชมตอนต่อไปครับ
ติดตามเพิ่มเติมได้ที่
https://www.facebook.com/Chakissss