“ผมขอโทษนะครับที่เมื่อคืนผมเมามากจนขาดสติและได้กระทำในสิ่งที่ไม่ถูกไม่ควรลงไป
คือตอนไอ้ภูหายไปไหนก็ไม่รู้ แก้วก็เอาผ้าห่มมาให้ที่ห้องพอดี และผมก็ชอบแก้วอยู่แล้ว
มันก็เลยเกิดเรื่องเมื่อคืนขึ้นน่ะครับ”
ชายหนุ่มไม่ได้กล่าวถึงเรื่องที่เขาถูกหญิงสาวเข้าหาก่อนเลยแม้แต่น้อย แถมยังโกหกว่า
แก้วกิริยาเอาผ้าห่มมาให้ในตอนที่ภูตะวันออกไปเข้าห้องน้ำพอดี แต่ด้วยความที่เขานั้น
แอบรู้สึกดีๆ กับหญิงสาวก็เลยทำให้เกิดเรื่องเลยเถิดขึ้น ซึ่งเรื่องราวที่ปฏิพัทธ์เล่าออกมา
นั้นแทบจะเป็นหนังคนละม้วนกับเรื่องเมื่อคืนเลยทีเดียว
จบคำบอกเล่าที่มีแต่ความเท็จ คนที่อับอายและรู้สึกผิดกับการกระทำของตนก็อดไม่ได้ที่
จะรู้สึกขอบคุณที่เขานั้นยอมรับความผิดทั้งหมดเอาไว้คนเดียว จึงหันขวับไปมองหน้า
คนข้างตัว
แต่แล้วหญิงสาวกลับได้เห็นภาพบิดากระโจนลงมาจากปลายเตียงเข้าไปชกหน้าคนที่
นั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ ด้วยความโมโห จนอีกฝ่ายถึงกับเสียหลักหงายหลังลงไปนอนกับพื้น
คนอารมณ์ร้อนยังไม่วายตามไปขึ้นคร่อมและทำท่าจะต่อยซ้ำ แก้วกิริยากับมารดาต้อง
รีบปรี่เข้าไปช่วยกันดึงกำนันออกจากตัวของปฏิพัทธ์ พร้อมกับที่ภูตะวันกับกันตาต่าง
รีบเข้ามาช่วยดึงตัวคนถูกทำร้ายให้ลุกขึ้น
เมื่อกำนันสงบลงอีกครั้ง แก้วกิริยาก็ต้องทำตัวตามน้ำโดยการแกล้งพูดว่าเธอเองก็มีใจ
ให้ชายหนุ่มเช่นกัน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตนเองถูกพ่อแม่ซักถามมากไปกว่านี้ และที่
สำคัญก็เพื่อป้องกันไม่ให้บิดาของตนฆ่าปฏิพัทธ์จนตายคามือไปเสียก่อน เพราะถึง
แม้ว่ามารดาจะเก็บปืนไปแล้ว แต่ดูท่าบิดาก็ยังอยากจะยิงหรือกระทืบคนตัวใหญ่ซึ่ง
กำลังนั่งแก้มบวมตุ่ยอยู่เต็มแก่
“อย่างที่บอกนะครับว่าผมยินดีรับผิดชอบแก้วทุกอย่าง ถ้าทางกำนันไม่ว่าอะไร ผม
จะให้ผู้ใหญ่ที่บ้านมาสู่ขอแก้วให้เร็วที่สุด” ปฏิพัทธ์พูดไม่ค่อยถนัดเพราะยังรู้สึก
เจ็บแผลที่มุมปากและรู้สึกปวดสันกรามอยู่ไม่น้อย
“คุณยังโชคดีนะที่ผมแก่แล้ว ถ้าเป็นสมัยก่อนคุณคงไม่มีโอกาสมานั่งอ้าปากอธิบาย
อยู่แบบนี้แน่เพราะคงไส้ไหลตั้งแต่ตอนที่ผมหยิบปืนออกมาแล้ว แต่ผมขอเตือนคุณ
เอาไว้ก่อนเลยนะ ว่าคุณต้องดูแลยายแก้วให้ดีๆ ถ้าทำยายแก้วเสียน้ำตาอย่างวันนี้
อีกละก็ ร่างคุณได้เป็นรูแน่!”
ท้ายประโยคกำนันไม่วายพูดจาฝากฝังปนข่มขู่ว่าที่ลูกเขยที่ได้มาอย่างกะทันหัน
ก่อนจะหันไปพูดกับภูตะวันซึ่งนั่งอยู่ทางด้านข้างกันตา
“คุณภู ผมขอโทษนะครับที่ก่อนหน้านี้ผมอาจจะโมโหจนฟิวส์ขาดและพูดจา
เสียมารยาทกับคุณภูไปบ้าง”
“ไม่เป็นไรครับกำนัน ผมเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นดีครับ” ภูตะวันตอบกลับ
ด้วยท่าทีเคารพนบนอบ
“แล้วทางคุณภูล่ะครับ คิดจะทำยังไงต่อไป เพราะวันนี้คนที่เสียชื่อไม่ได้มีแค่
ลูกสาวของผมคนเดียว แต่คุณแป้งก็เสียหายไม่น้อยเหมือนกัน เพราะ
หลายคนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนี้ไม่ได้มีโอกาสเข้ามานั่งพูดคุยในห้องนี้
หรือต่อให้ได้คุยกัน ผมก็บอกได้เลยว่าไม่มีใครเชื่อว่าคุณภูกับคุณแป้ง
ไม่ได้เป็นอะไรกัน”
คำพูดของกำนันเรียกสองหนุ่มสาวให้หันมาสบตากันด้วยสีหน้าที่เต็ม
เปี่ยมไปด้วยความหนักใจ แต่แล้วจู่ๆ ภูตะวันก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ยังไงเรื่องนี้มันก็เป็นความผิดของผมที่ดื่มจนขาดสติทำให้เข้าผิดห้อง
ฉะนั้นถ้าผมจะต้องทำอะไรเพื่อรักษาเกียรติของแป้ง ผมก็ยินดีที่จะทำครับ”
“พี่ภู!”
กันตาที่ได้ยินเช่นนั้นก็เผลอหลุดปากเรียกชื่อเจ้านายหนุ่มด้วยความตกใจ
วิวาห์ล้อมใจ ตอนที่ 5 :)
คือตอนไอ้ภูหายไปไหนก็ไม่รู้ แก้วก็เอาผ้าห่มมาให้ที่ห้องพอดี และผมก็ชอบแก้วอยู่แล้ว
มันก็เลยเกิดเรื่องเมื่อคืนขึ้นน่ะครับ”
ชายหนุ่มไม่ได้กล่าวถึงเรื่องที่เขาถูกหญิงสาวเข้าหาก่อนเลยแม้แต่น้อย แถมยังโกหกว่า
แก้วกิริยาเอาผ้าห่มมาให้ในตอนที่ภูตะวันออกไปเข้าห้องน้ำพอดี แต่ด้วยความที่เขานั้น
แอบรู้สึกดีๆ กับหญิงสาวก็เลยทำให้เกิดเรื่องเลยเถิดขึ้น ซึ่งเรื่องราวที่ปฏิพัทธ์เล่าออกมา
นั้นแทบจะเป็นหนังคนละม้วนกับเรื่องเมื่อคืนเลยทีเดียว
จบคำบอกเล่าที่มีแต่ความเท็จ คนที่อับอายและรู้สึกผิดกับการกระทำของตนก็อดไม่ได้ที่
จะรู้สึกขอบคุณที่เขานั้นยอมรับความผิดทั้งหมดเอาไว้คนเดียว จึงหันขวับไปมองหน้า
คนข้างตัว
แต่แล้วหญิงสาวกลับได้เห็นภาพบิดากระโจนลงมาจากปลายเตียงเข้าไปชกหน้าคนที่
นั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ ด้วยความโมโห จนอีกฝ่ายถึงกับเสียหลักหงายหลังลงไปนอนกับพื้น
คนอารมณ์ร้อนยังไม่วายตามไปขึ้นคร่อมและทำท่าจะต่อยซ้ำ แก้วกิริยากับมารดาต้อง
รีบปรี่เข้าไปช่วยกันดึงกำนันออกจากตัวของปฏิพัทธ์ พร้อมกับที่ภูตะวันกับกันตาต่าง
รีบเข้ามาช่วยดึงตัวคนถูกทำร้ายให้ลุกขึ้น
เมื่อกำนันสงบลงอีกครั้ง แก้วกิริยาก็ต้องทำตัวตามน้ำโดยการแกล้งพูดว่าเธอเองก็มีใจ
ให้ชายหนุ่มเช่นกัน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตนเองถูกพ่อแม่ซักถามมากไปกว่านี้ และที่
สำคัญก็เพื่อป้องกันไม่ให้บิดาของตนฆ่าปฏิพัทธ์จนตายคามือไปเสียก่อน เพราะถึง
แม้ว่ามารดาจะเก็บปืนไปแล้ว แต่ดูท่าบิดาก็ยังอยากจะยิงหรือกระทืบคนตัวใหญ่ซึ่ง
กำลังนั่งแก้มบวมตุ่ยอยู่เต็มแก่
“อย่างที่บอกนะครับว่าผมยินดีรับผิดชอบแก้วทุกอย่าง ถ้าทางกำนันไม่ว่าอะไร ผม
จะให้ผู้ใหญ่ที่บ้านมาสู่ขอแก้วให้เร็วที่สุด” ปฏิพัทธ์พูดไม่ค่อยถนัดเพราะยังรู้สึก
เจ็บแผลที่มุมปากและรู้สึกปวดสันกรามอยู่ไม่น้อย
“คุณยังโชคดีนะที่ผมแก่แล้ว ถ้าเป็นสมัยก่อนคุณคงไม่มีโอกาสมานั่งอ้าปากอธิบาย
อยู่แบบนี้แน่เพราะคงไส้ไหลตั้งแต่ตอนที่ผมหยิบปืนออกมาแล้ว แต่ผมขอเตือนคุณ
เอาไว้ก่อนเลยนะ ว่าคุณต้องดูแลยายแก้วให้ดีๆ ถ้าทำยายแก้วเสียน้ำตาอย่างวันนี้
อีกละก็ ร่างคุณได้เป็นรูแน่!”
ท้ายประโยคกำนันไม่วายพูดจาฝากฝังปนข่มขู่ว่าที่ลูกเขยที่ได้มาอย่างกะทันหัน
ก่อนจะหันไปพูดกับภูตะวันซึ่งนั่งอยู่ทางด้านข้างกันตา
“คุณภู ผมขอโทษนะครับที่ก่อนหน้านี้ผมอาจจะโมโหจนฟิวส์ขาดและพูดจา
เสียมารยาทกับคุณภูไปบ้าง”
“ไม่เป็นไรครับกำนัน ผมเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นดีครับ” ภูตะวันตอบกลับ
ด้วยท่าทีเคารพนบนอบ
“แล้วทางคุณภูล่ะครับ คิดจะทำยังไงต่อไป เพราะวันนี้คนที่เสียชื่อไม่ได้มีแค่
ลูกสาวของผมคนเดียว แต่คุณแป้งก็เสียหายไม่น้อยเหมือนกัน เพราะ
หลายคนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนี้ไม่ได้มีโอกาสเข้ามานั่งพูดคุยในห้องนี้
หรือต่อให้ได้คุยกัน ผมก็บอกได้เลยว่าไม่มีใครเชื่อว่าคุณภูกับคุณแป้ง
ไม่ได้เป็นอะไรกัน”
คำพูดของกำนันเรียกสองหนุ่มสาวให้หันมาสบตากันด้วยสีหน้าที่เต็ม
เปี่ยมไปด้วยความหนักใจ แต่แล้วจู่ๆ ภูตะวันก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ยังไงเรื่องนี้มันก็เป็นความผิดของผมที่ดื่มจนขาดสติทำให้เข้าผิดห้อง
ฉะนั้นถ้าผมจะต้องทำอะไรเพื่อรักษาเกียรติของแป้ง ผมก็ยินดีที่จะทำครับ”
“พี่ภู!”
กันตาที่ได้ยินเช่นนั้นก็เผลอหลุดปากเรียกชื่อเจ้านายหนุ่มด้วยความตกใจ