เมื่อ2ปีทีแล้วเราเลิกกับแฟนเราคบกับแฟนได้3ปีเราเสียใจมากช่วงนั้นเรารู้สึกมันว่างเปล่ามันเปลี่ยนไปหมดทุกอย่างตลอดเวลา2ปีเราเศร้าอยู่กับความรักมาตลอด2ปีทุกๆวันก็จะคิดถึงเค้าร้องไห้หาเค้าเอาของเก่าๆรูปๆของเค้ามานั่งดูแล้วก็ร้องไห้ระยะ2ปีก็มีคนเข้ามาคุยเค้าก็ทำให้รู้สึกดีน่ะแต่เราก็ไม่เปิดใจให้เค้าเข้ามาเรากลัวที่จะเริ่มต้นใหม่แต่ระยะเวลามันรักษาใจเราให้ดีขึ้นทำให้เราเริ่มจะหาเศร้า
จนต้นปีที่ผ่านมาวันที่5มกรา60เรามีโอกาสได้คุยกับแฟนกว่า
เรา:ถามว่ายังรักกันอยู่ไม
แฟนเก่า:ยังรักอยู่นะ
แต่เราคิดว่าเรารู้สึกไม่อยากกลับไปแล้วไม่อยากจะเสียใจแบบนั้นอีกแล้วเลยเดินออกมาและปล่อยไปดีกว่าหลังจากนั้นชีวิตเราก็มีความสุขไม่เศร้าเหมือนก่อนตอนแยกคิดว่าจะเศร้าอีก
.....แต่มาวันหนึ่งวันที่17มกรา60เรากับเพื่อนๆไปกินข้าวที่โรงอาหารวันนั้นที่โรงเรียนมีการแข่งขันฟุตบอลแต่ระหว่างกินข้าวเราหันไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งเค้าตัวสูงสัก175จัดฟันตัวคลํ้าๆเค้ากำลังซื้อข้าวอยู่เราแอบมองเค้า555เค้ามีแต่สาวๆมารุมถ่ายรูปสาวๆปลื้มเยอะเค้าเป็นนักบอลต่างโรงเรียนอายุมากกว่าเราปี1ก็ได้แค่แอบมอง555วันต่อมาวันที่19มกรา60เราเดินไปสหกรโรงเรียนไปซื้อขนมแล้วเค้ากับกลุ่มเพื่อนๆของเค้าก็เดินเค้ามาสหกร ตอนนั้นเรายืนร้องเพลงเล่นๆซื้อของไปอยู่ดีๆเพื่อนเค้าก็ร้องเพลงตามเราเฉยเลยเราก็หันไปดูแบบงงๆพวกเค้าก็ขำกันตลกอะไรกันต่อมาเราไปเชียร์เค้าเเข่งฟุตบอลเรานั่งติดขอบสนามเลยเค้าจริงจังกับการแข่งและทุ่มเทเราล้มหัวเข่าถลอกเลือดออกก็ยังสู้พอจบเกมเสมอกันต้องมีการยิงลูกโทษเราดูเค้าตลอดเลยน่ะเค้าเกือบจะร้องไห้หัวเข่าเลือดก็ยังไหลเกมจบเค้าเป็นฝ่ายแพ้ไป แต่สาวๆเนี่ยก็ยังรุมถ่ายรูปกัน555เราก็อยากถ่ายบ้างก็เลยรวบรวมความกล้าเข้าไปขอถ่ายรูปแต่ตอนนั้นไม่มีคนล่ะ555เค้ายืนเล่นโทรศัพท์อยู่เราเลยเข้าไปถามว่าขอถ่ายรูปหน่อยน่ะค่ะเค้าก็หัวเราะละก็พยักหน้า เราก็เลยเข้าไปยืนแต่ยืนห่างๆกลัว555เค้าก็เลยมายืนชิดเองเลยโอ้ยสตั้นไป10วิมีความสุขถ่ายเสร็จก็ขอบคุณเค้าทุกวันนี้ได้แต่มองรูปที่ถ่ายไว้เห็นแล้วยิ้มมันเป็นความรู้สึกอะไรกันแน่ไม่เปิดใจมา2ปีแต่แพ้ตอนเห็นเค้าครั้งแรก
ความรู้สึกอะไรกัน..แพ้ตั้งแต่แรกเห็น
จนต้นปีที่ผ่านมาวันที่5มกรา60เรามีโอกาสได้คุยกับแฟนกว่า
เรา:ถามว่ายังรักกันอยู่ไม
แฟนเก่า:ยังรักอยู่นะ
แต่เราคิดว่าเรารู้สึกไม่อยากกลับไปแล้วไม่อยากจะเสียใจแบบนั้นอีกแล้วเลยเดินออกมาและปล่อยไปดีกว่าหลังจากนั้นชีวิตเราก็มีความสุขไม่เศร้าเหมือนก่อนตอนแยกคิดว่าจะเศร้าอีก
.....แต่มาวันหนึ่งวันที่17มกรา60เรากับเพื่อนๆไปกินข้าวที่โรงอาหารวันนั้นที่โรงเรียนมีการแข่งขันฟุตบอลแต่ระหว่างกินข้าวเราหันไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งเค้าตัวสูงสัก175จัดฟันตัวคลํ้าๆเค้ากำลังซื้อข้าวอยู่เราแอบมองเค้า555เค้ามีแต่สาวๆมารุมถ่ายรูปสาวๆปลื้มเยอะเค้าเป็นนักบอลต่างโรงเรียนอายุมากกว่าเราปี1ก็ได้แค่แอบมอง555วันต่อมาวันที่19มกรา60เราเดินไปสหกรโรงเรียนไปซื้อขนมแล้วเค้ากับกลุ่มเพื่อนๆของเค้าก็เดินเค้ามาสหกร ตอนนั้นเรายืนร้องเพลงเล่นๆซื้อของไปอยู่ดีๆเพื่อนเค้าก็ร้องเพลงตามเราเฉยเลยเราก็หันไปดูแบบงงๆพวกเค้าก็ขำกันตลกอะไรกันต่อมาเราไปเชียร์เค้าเเข่งฟุตบอลเรานั่งติดขอบสนามเลยเค้าจริงจังกับการแข่งและทุ่มเทเราล้มหัวเข่าถลอกเลือดออกก็ยังสู้พอจบเกมเสมอกันต้องมีการยิงลูกโทษเราดูเค้าตลอดเลยน่ะเค้าเกือบจะร้องไห้หัวเข่าเลือดก็ยังไหลเกมจบเค้าเป็นฝ่ายแพ้ไป แต่สาวๆเนี่ยก็ยังรุมถ่ายรูปกัน555เราก็อยากถ่ายบ้างก็เลยรวบรวมความกล้าเข้าไปขอถ่ายรูปแต่ตอนนั้นไม่มีคนล่ะ555เค้ายืนเล่นโทรศัพท์อยู่เราเลยเข้าไปถามว่าขอถ่ายรูปหน่อยน่ะค่ะเค้าก็หัวเราะละก็พยักหน้า เราก็เลยเข้าไปยืนแต่ยืนห่างๆกลัว555เค้าก็เลยมายืนชิดเองเลยโอ้ยสตั้นไป10วิมีความสุขถ่ายเสร็จก็ขอบคุณเค้าทุกวันนี้ได้แต่มองรูปที่ถ่ายไว้เห็นแล้วยิ้มมันเป็นความรู้สึกอะไรกันแน่ไม่เปิดใจมา2ปีแต่แพ้ตอนเห็นเค้าครั้งแรก