เราอายุ20ปี ครอบครัวเรามีกัน4คน พี่ชายอายุมากกว่าเราเยอะเป็นสิบปี เรียกว่าเราเป็นลูกหลงเลยล่ะ พ่อเลยห่วงมากตั้งแต่เด็กเราไม่เคยได้ไปเที่ยวกับเพื่อน เพราะพ่อจะไม่อนุญาติส่วนแม่ก็ต้องแล้วแต่พ่อ

ตั้งแต่มอหนึ่งเราพ่อและแม่ย้ายบ้านมาอยู่ชานเมือง ส่วนพี่ชายทำงานในตัวเมือง จะแวะมาหาทุกวันเสาร์หรืออาทิตย์ ตั้งแต่เราอยู่ม.3แม่เริ่มป่วยเป็นพากินสัน เป็นมากขึ้นจนตอนนี้เราอยู่มหาลัยแม่ไม่สามารถเดินด้วยตัวเองได้ต้องพยุงและป้อนข้าว
ด้วยความที่แถวบ้านค่อนข้างห่างไกล ถ้าตะไปซื้อกับข้าวต้องขับรถออกไปประมาณ20กิโลจะถึงตลาด และสามารถต่อรถไปไหนมาไหนได้ เราขับรถไม่ได้เพราะพ่อไม่ให้ขับ พ่อจะขับไปส่งที่วินรถตู้ให้เราต่อรถตู้ไปมหาลัยและมารับที่เดิม เราไม่เคยทำอะไรด้วยตัวเองเลย

เมื่อวันเสาร์ที่แล้วพ่อเราเสียชีวิตเพราะโรคประจำตัว ชีวิตเราเหมือนมืดมนไปหมดเลย เราหันมามองแม่ที่นอนอยู่ที่เตียง แม่จับมือเราแล้วบอกว่าอย่าร้องไห้เลย

หลังจากงานจบเสร็จสิ้นไปเมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมา เราต้องยอมรับความจริงว่าพ่อไม่อยู่กับเราแล้วจริงๆ เวลาไปเรียนเราต้องจ้างคนมาดูแลแม่ช่วงกลางวัน (เงินทั้งหมดที่เราใช้คือเงินของคุณพ่อนะคะ เพราะเราไม่มีเงินเก็บเลย) เรากังวลไปหมด หลังจากนี้เราจะไม่มีรายได้(ที่เคยมีจากเงินเดือนคุณพ่อ) เงินจะน้อยลงไปทุกวันๆจนกว่าเราจะเรียนจบและมีเงินเดือน ทุกวันนี้เราไม่มีความสุขเลย เราแค่ใช้ชีวิตผ่านไปแค่วันๆ เรารู้สึกว่าตัวเราอ่อนแอมากๆ