สวัสดีครับ อยากจะถามหลายๆคนว่ารู้สึกยังไงกับเหตุการณ์แบบนี้ครับ
ผมมีเพื่อน(ไม่)สนิทอยู่กลุ่มนึงเราไปนั่งกินขนมด้วยกันทุกวันตอนเย็น อยู่มาวันนึงผมก็เป็นโรคซึมเศร้าซึ่งอาจเป็นมานานแล้ว แล้วครอบครัวของผมก็ไม่ค่อยมีคนสนใจ พ่อแม่หย่าร้างกัน ทำให้ผม เป็นคนเงียบ ไม่พูดไม่จา ร้องไห้คนเดียวไม่ค่อยระบายกับใคร ทำให้ไปโรงเรียนผมจึงแปลกไปในสายตาเพื่อนๆ ไม่มีใครถามผมว่าผมเป็นอะไร แล้วช่วงนั้นที่บ้านผมทำถนนใหม่ผมจึงต้องกลับบ้านเร็วทำให้ไม่ได้นั่งกินขนมกับเพื่อนๆ ตอนเย็น ทุกคนก็มาพูดคุยกับผมน้อยลง แต่ก็มีอยู่สองคนที่มาถามผมจริงๆว่าผมเป็นอะไรรึเปล่า ผมก็พอรู้สึกดีเริ่มพูดคุยขึ้นมาบ้าง ระหว่างที่เรานั่งคุยกันตอนพักกลางวัน พวกเขาก็บอกว่าเดี๋ยวตอนเย็นคุยกันในแชทกลุ่ม โดยที่ผมก็ไม่รู้ว่ากลุ่มอะไรแต่ในนั้นก็มีเพื่อนอีก 5 คน ที่มาอยู่ด้วยในกลุ่ม ทุกคนได้อยู่ในแชทกลุ่มกัน ยกเว้นผม แล้วมีคนนึงนับสมาชิกในกลุ่ม ซึ่งในที่นั้นมีผมด้วย แต่คนที่นับนั้นเป็นคนที่ผมไม่ค่อยคุยด้วยและเขาเป็นคนสร้างกลุ่ม เขานับข้ามผมไปคนนึง ผมก็รู้สึกแปลกๆ ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร อาจเป็นเพราะกลุ่มนี้สร้างขึ้นในตอนที่ผมนั้น ไม่มีใคร ผมอาจจะเป็นแค่คนอาศัยเท่านั้น เวลาทำงานกลุ่ม พวกเขาก็จะรวมตัวกัน และทำด้วยกัน โดยเพื่อนที่ผมอยู่ด้วยประจำก็ชวนทุกคนยกเว้นผมเข้าทำงานกลุ่ม ผมจะได้อยู่กลุ่มกับคนที่ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ ทุกวันนี้แชทของผมก็จะมีแค่กลุ่มห้องที่คุยกันตลอดเวลาแต่พอผมส่งอะไรเข้าไปทุกคนจะข้ามและไม่สนใจทุกครั้ง
ตอนม.2ผมก็มีปัญหากับที่บ้านถึงขั้นจะย้ายโรงเรียน ผมจึงบอกเพื่อนๆไปว่าจะย้ายโรงเรียน แต่สุดท้ายที่บ้านก็ให้ผมเรียนให้จบม.3 ผมจึงต้องกลับไปเรียนทุกคนก็ทำตัวปกติ แต่ในกลุ่มห้องเพื่อนคนนึงบอกว่าจะย้ายรร.แล้วคนในกลุ่มหลายคนก็บอกว่าอย่าไปเลย แต่พอขึ้นม.3เขาก็ไม่ได้ย้ายไป ผมไม่รู้ว่าเพื่อนๆนั้นเขาต้องการที่จะล้อผมรึเปล่า
ผมมีกล้องอยู่ตัวนึงครับซึ่งบางวันผมก็พกไปโรงเรียนด้วยซซึ่งหลายคนก็จะเรียกให้ผมถ่ายให้ตลอดเวลา แล้วผมก็ยกกล้องให้เพื่อนคนนึงไปถ่ายให้เพื่อนๆ
ทุกคนก็ไปรุมที่เพื่อนคนนั้นและผมก็ได้นั่งเงียบๆโดยไม่มีใครมากวน และตอนเย็นแชทผมก็จะเยอะมากทุกคนจะส่งมาแนวเดียวกันว่าให้ส่งรูปให้หน่อย พอส่งให้ทุกคนก็หายไปและเอารูปที่ผมถ่ายให้ไปลง และไม่ใส่เครดิต ผมก็ไม่ว่าอะไร ผมพยายามที่จะไม่คิดว่ากล้องสำคัญสำหรับเพื่อนมากกว่าผมซะอีก
ทุกวันนี้ผมก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงจนผมชินกับการที่จะอยู่คนเดียวแล้ว วิชาแนะแนวมักจะถามเสมอว่าเพื่อนสนิทคือใคร ซึ่งมันเป็นคำตอบที่ยากที่สุดสำหรับผม...
โดนเพื่อนทิ้งหรือเราทิ้งเพื่อน
ผมมีเพื่อน(ไม่)สนิทอยู่กลุ่มนึงเราไปนั่งกินขนมด้วยกันทุกวันตอนเย็น อยู่มาวันนึงผมก็เป็นโรคซึมเศร้าซึ่งอาจเป็นมานานแล้ว แล้วครอบครัวของผมก็ไม่ค่อยมีคนสนใจ พ่อแม่หย่าร้างกัน ทำให้ผม เป็นคนเงียบ ไม่พูดไม่จา ร้องไห้คนเดียวไม่ค่อยระบายกับใคร ทำให้ไปโรงเรียนผมจึงแปลกไปในสายตาเพื่อนๆ ไม่มีใครถามผมว่าผมเป็นอะไร แล้วช่วงนั้นที่บ้านผมทำถนนใหม่ผมจึงต้องกลับบ้านเร็วทำให้ไม่ได้นั่งกินขนมกับเพื่อนๆ ตอนเย็น ทุกคนก็มาพูดคุยกับผมน้อยลง แต่ก็มีอยู่สองคนที่มาถามผมจริงๆว่าผมเป็นอะไรรึเปล่า ผมก็พอรู้สึกดีเริ่มพูดคุยขึ้นมาบ้าง ระหว่างที่เรานั่งคุยกันตอนพักกลางวัน พวกเขาก็บอกว่าเดี๋ยวตอนเย็นคุยกันในแชทกลุ่ม โดยที่ผมก็ไม่รู้ว่ากลุ่มอะไรแต่ในนั้นก็มีเพื่อนอีก 5 คน ที่มาอยู่ด้วยในกลุ่ม ทุกคนได้อยู่ในแชทกลุ่มกัน ยกเว้นผม แล้วมีคนนึงนับสมาชิกในกลุ่ม ซึ่งในที่นั้นมีผมด้วย แต่คนที่นับนั้นเป็นคนที่ผมไม่ค่อยคุยด้วยและเขาเป็นคนสร้างกลุ่ม เขานับข้ามผมไปคนนึง ผมก็รู้สึกแปลกๆ ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร อาจเป็นเพราะกลุ่มนี้สร้างขึ้นในตอนที่ผมนั้น ไม่มีใคร ผมอาจจะเป็นแค่คนอาศัยเท่านั้น เวลาทำงานกลุ่ม พวกเขาก็จะรวมตัวกัน และทำด้วยกัน โดยเพื่อนที่ผมอยู่ด้วยประจำก็ชวนทุกคนยกเว้นผมเข้าทำงานกลุ่ม ผมจะได้อยู่กลุ่มกับคนที่ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ ทุกวันนี้แชทของผมก็จะมีแค่กลุ่มห้องที่คุยกันตลอดเวลาแต่พอผมส่งอะไรเข้าไปทุกคนจะข้ามและไม่สนใจทุกครั้ง
ตอนม.2ผมก็มีปัญหากับที่บ้านถึงขั้นจะย้ายโรงเรียน ผมจึงบอกเพื่อนๆไปว่าจะย้ายโรงเรียน แต่สุดท้ายที่บ้านก็ให้ผมเรียนให้จบม.3 ผมจึงต้องกลับไปเรียนทุกคนก็ทำตัวปกติ แต่ในกลุ่มห้องเพื่อนคนนึงบอกว่าจะย้ายรร.แล้วคนในกลุ่มหลายคนก็บอกว่าอย่าไปเลย แต่พอขึ้นม.3เขาก็ไม่ได้ย้ายไป ผมไม่รู้ว่าเพื่อนๆนั้นเขาต้องการที่จะล้อผมรึเปล่า
ผมมีกล้องอยู่ตัวนึงครับซึ่งบางวันผมก็พกไปโรงเรียนด้วยซซึ่งหลายคนก็จะเรียกให้ผมถ่ายให้ตลอดเวลา แล้วผมก็ยกกล้องให้เพื่อนคนนึงไปถ่ายให้เพื่อนๆ
ทุกคนก็ไปรุมที่เพื่อนคนนั้นและผมก็ได้นั่งเงียบๆโดยไม่มีใครมากวน และตอนเย็นแชทผมก็จะเยอะมากทุกคนจะส่งมาแนวเดียวกันว่าให้ส่งรูปให้หน่อย พอส่งให้ทุกคนก็หายไปและเอารูปที่ผมถ่ายให้ไปลง และไม่ใส่เครดิต ผมก็ไม่ว่าอะไร ผมพยายามที่จะไม่คิดว่ากล้องสำคัญสำหรับเพื่อนมากกว่าผมซะอีก
ทุกวันนี้ผมก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงจนผมชินกับการที่จะอยู่คนเดียวแล้ว วิชาแนะแนวมักจะถามเสมอว่าเพื่อนสนิทคือใคร ซึ่งมันเป็นคำตอบที่ยากที่สุดสำหรับผม...