ผมเสียคนที่ผมรักไปเพราะความโง่ ผมรักเค้ามาก แต่ผมมันโง่ มันใช้ไม่ได้ ทำให้เสียคนที่ผมรักที่สุดไป...

สวัสดีครับ ผมกับแฟนคนนี้ยังคบกันไม่นานเกือบจาปีได้ ตอนแรกๆ ผมก้อถามตัวเองตลอดผมหลง หรือผมรักกันแน่ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะผมรัก...ทั้งห่วง...ค้ามาก ผมทำงานเป็นนักวิชการคอมพิวเตอร์แห่งหนึ่งทำได้มาเกือบแปดปีแล้ว ผมกะเค้าอายุห่างกันสองปี เค้าเป็นเจ้าหน้าที่ใหม่เป็นนักวิชาการสาธารณสุข เป็นคนที่ไม่สวยเท่าไหร่ (แต่สวยมากสำหรับผมที่สำคัญน้ำใจที่มีต่อเพื่อนรอบข้าง) แต่ผมชอบเวลาเค้ายิ้ม เค้ายิ้มน่ารักมาก เค้าดีมาก ดีกกับผมทุกอย่าง จนวันหนึ่งเราอยู่ด้วยกันทั้งที่เราตกลงกันไว้คือ (เราอาจจามีแฟนด้วยกันทั้งสองฝ่ายอันนี้อาจจาผิดศิลธรรม แต่เรื่องความรักมันอาจจะเป็นเหตุผลเน่าๆ ที่ฟังไม่ขึ้น แต่ถ้าใครไม่รักไม่รู้หรอกครับ) มีผู้ชายโทรมา (แฟน) เค้าก้อถามให้รับไหมผมก้อตอบไปแบบงงๆ แต่กลัวเค้าว่า หาว่าผมงี่เง่า ผมก้อให้รับธรรมดา ระยะเวลาที่คบกันมากลางคืนมาผมจาคิดถึงเค้ามาก จนแทบนอนไม่หลับในระยะเวลาที่เราคบกัน ต่อจากคืนที่อยู่ด้วยกัน เมื่อตอนเช้ารุ่งคนเดิมโทรมาอีกเพราะความงี่เง่าของผมเองแหล่ะผมเลย ตัดสินใจ(คิดไปเอง) ว่าจะออกมาหาเพื่อนเพื่อให้เกียรติเค้าคุยกันบ้าง (ผมก้อออกมาทั้งน้ำตา) แล้วกะจากลับเข้าไปแต่กลัวเค้ายังคุยกันไม่เสร็จ สรุปผมคิดไปเอง แล้วจากวันนั้น สองวันเค้าก้อไม่ตอบ inbox ไม่รับสายผมเลย ผมพลาดผมผิดผมปล่อยให้เค้าอยู่คนเดียว (ทั้งๆที่ผมสัญญากะเค้าไว้สองโมงจากลับไปพาเค้าไปเที่ยว) แต่ก้อสายเกินไปแล้ว ผมอยากบอกเค้าด้วยปากตัวเองว่าขอโทษ ผมขอโทษ ที่ผมคิดไม่ทัน แต่เค้าไม่ยอมคุยกะผม ผมได้แต่บ้าพิมพ์ข้อความใน line บ้าง ใน facebook บ้าง ส่งข้อความบ้าง...เค้าก้อตอบแต่เฉพราะบอกให้ลืม... ผมเสียเค้าไปไม่ได้ครับเค้ากลายเป็นส่วนใหญ่ในชีวิตประจำวันผมไปแล้ว....ผมรักเค้ามาก ผมต้องบ้าแน่ๆ ปกติเกิดมาผมก้อไม่เคยเป็นแบบนี้ ผมต้องทำตัวเองไงต่อครับ... แล้วจาไปต่อยังไง
    ผมขอพักกระทู้ไว้ไปร้องไห้ก่อนนะครับเดี๋ยวผมมาต่อ...