ขอพื้นที่ระบายความรู้สึกหน่อยนะคะ อึดอัดมากเลย พูดกับใครก็ไม่ได้
ฉันจำได้ดี วันสุดท้ายที่ฉันมีความสุข และมีรอยยิ้ม มันผ่านมาเกือบหนึ่งเดือน
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันไม่มีความสุขเลย ฉันร้องไห้ทุกวัน ให้กับเรื่องบ้าๆ
ความสุขฉันหายไป จนทุกวันนี้ฉันก็ยังหาความสุขไม่เจอ
ฉันยังรับความจริงไม่ได้ และอยู่กับมันไม่ได้
ฉันรู้ว่าเราต้องเดินต่อไป รู้อยู่แก่ใจว่า กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว
ฉันเสียใจ เจ็บปวด อึดอัด เหนื่อย
ฉันพูดระบายกับใครไม่ได้เลย
ฉันอยากกลับไปยิ้มจากใจจริงได้อีกครั้ง หัวเราะ มีความสุข
ฉันคิดถึงตัวเองก่อนหน้าวันนั้น
ฉันคิดถึงตัวเองก่อนที่จะเจอเขา
แต่ที่แย่ที่สุดคือ ฉันคิดถึงเขามาก
ทั้งๆที่รู้ว่า เขาไม่รักฉันแล้ว เขารังเกียจ รำคาญ
ตั้งแต่วันนั้นเขาพูดแย่ๆ ทำเรื่องแย่ๆกับฉัน
ทำไมฉันยังดันทุรัง ยังดื้อที่จะพยายามเข้าไปอยู่ในชีวิตเขา ทั้งๆที่เขาพยายามจะไล่ฉันออกไป
ฉันคิดว่าฉันรักเขา หรือหลงเขากันแน่
ฉันรักเขา เพราะอะไร เพราะเราเคยมีเรื่องราวดีๆต่อกัน ถึงแม้จะไม่นาน แต่มันทำให้ฉันมีความสุขมาก
ฉันหลงเขา เพราะอะไร ยังนึกไม่ออก หรือหลอกตัวเองว่าไม่ได้หลงเขากันแน่
ตั้งแต่วันนั้น ฉันไม่เคยนอนหลับสนิทเลย การนอนฉันเปลี่ยนไป ฉันเกลียดตอนกลางคืน เราเคยคุยกันทุกคืน ฉันเกลียดการที่ต้องตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่า เขาไม่รักฉัน
ฉันรู้ว่าถ้าเขาจะเลือกฉัน เขาจะไม่ค่อยๆหายไป ตั้งแต่คนนั้นกลับมา เขาเริ่มเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปจนกลายเป็นไม่รู้สึกอะไรกับฉันอีกแล้ว
เขาไม่เลือกฉัน อาจเป็นเพราะสักวันหนึ่งฉันต้องจากเขาไปตามทางของฉัน เขาแค่เลือกที่จะทิ้งฉันก่อน
แต่ฉันบอกเขาไปก่อนแล้ว ก่อนที่เราจะเริ่มต้นความสัมพันธ์ ว่าอีกไม่กี่เดือนฉันจะไปเรียนต่อ ตอนนั้นเขายอมรับได้ และเราตัดสินใจว่าจะทำให้ดีที่สุดไปด้วยกัน
เขากลับลืมเรื่องราว ที่เคยมีด้วยกันไปได้ง่ายดาย แต่ฉันกลับจำได้ดี กลับเป็นภาพวนเวียน ซ้ำไปมาภายในหัวตลอดเวลา ฉันไม่ได้อยากคิด แต่ทำไมสมองกลับสั่งให้คิด
ร้องไห้ทุกครั้ง ที่คิดถึง ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
ฉันจำเรื่องราวดีๆ ได้มากกว่าเรื่องแย่ๆ นั้นยิ่งทำให้ฉันลืมเขาไม่ได้ ฉันเกลียดเขาไม่ได้ แต่ฉันกลับเกลียดตัวเอง
ยิ่งฉันคิดว่าเขาคุยกับคนเก่า คนนั้นที่เขารัก ที่เขาเฝ้ารอ หรือคุยกับใครก็ตาม เขาคุยกับคนอื่น ยกเว้นฉัน ฉันยิ่งเจ็บ ฉันทนไม่ได้
เขาบอกให้ฉันอยู่เฉยๆ เฉยของเขานี่คือแบบไหน แบบที่ไม่ต้องติดต่อ ไม่โทร ไม่คุยอะไรกับเขาเลยใช่ไหม
ฉันทนไม่ไหว อยากคุยกับเขา อยากจบปัญหา อยากจบความรู้สึกที่มี ในตอนที่ยังรักเขา แต่เขากลับพูดตะคอกใส่ฉัน บอกว่าไม่มีอะไรจะคุย และเดินหนีฉันไปเรื่อยๆ
ทุกครั้งที่ฉันได้คุยกับเขา ถึงแม้จะไม่มาก มันกลับทำให้ฉันสบายใจ แต่พอนานไป ฉันกลับวุ่นวายใจที่เขาไม่คุย ไม่ตอบอะไรฉันเลย
โทรไปหาเขา โดนเขาด่า ฉันเงียบไปสักพัก ฉันทนไม่ได้ กลับไปหาเขาอีก เขาก็ด่าอีก ฉันทำแบบนี้ซ้ำๆ เหมือนฉันเสพติดความเจ็บปวด
ฉันเห็นแก่ตัว ที่คิดอยากให้เขาเป็นของฉัน แต่ฉันไม่มีสิทธิ์ ที่จะทำให้เขาเป็นของฉัน
ฉันต้องเดินออกมา รู้เต็มอก แต่กลับทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้
ฉันสูญเสียความเป็นตัวเอง ฉันจะทำอย่างไรให้มันกลับมา
ทุกสิ่งอย่างต้องใช้เวลา แต่ว่าเมื่อไรล่ะ
ระหว่างทางมันเจ็บปวดเหลือทน แล้วปลายทางมันอยู่ที่ไหน
แต่ก่อนฉันอยู่คนเดียว ไม่มีใครคุย ยังอยู่ได้สบาย ไม่คิดอะไร พอมีใครสักคนเข้ามา แล้วฉันเริ่มจริงจังกับเขา ความรู้สึกล้านแปดมาทำให้ฉันคิดมาก
ฉันกลายเป็นคนยิ้มยาก มักจะพาลอารมณ์เสียใส่คนอื่น ใส่แม่ตัวเอง ฉันรู้สึกแย่ที่พูดไม่ดีกับแม่ ทั้งๆที่ท่านไม่ผิด
ฉันแปลกไปจนคนอื่นรู้สึกได้ หน้าฉันดูไม่สดใส ไม่ยิ้มแย้มเหมือนแต่ก่อน จนแม่ถามว่าฉันเป็นอะไร เวลาคนอื่นถามฉันพูดเฉไฉไปเรื่อย แต่พอแม่ถาม ฉันไม่อยากโกหกแม่ เลยเลี่ยงที่จะไม่ตอบ น้ำตามันจะไหลตลอด
ฉันทำให้พ่อแม่เป็นห่วง เพียงเพราะเรื่องผู้ชาย
ฉันเคยคิดว่า การคิดมากเรื่องผู้ชาย มันไร้สาระ แต่พอเจอกับตัวเข้าจริงๆ กลับไม่คิดว่ามันไร้สาระ กลับเอามันมาทำร้ายตัวเอง
ฉันเหนื่อยกับตัวเอง เหนื่อยกับความรู้สึกบ้าๆนี้
ฉันได้แต่คิดขอโทษตัวเอง ขอโทษพ่อแม่ ขอโทษเขา ที่ฉันทำได้เพียงเท่านี้
ฉันยังอยากรักตัวเอง รักคนอื่นได้อีกเหมือนเดิม
ฉันรักครอบครัวของฉัน รักเขา แต่ฉันกลับไม่รักตัวเอง บ้าบอสิ้นดี
ทุกสิ่งดูย้อนแย้งไปหมด
ขอบคุณพันทิพสำหรับพื้นที่ระบายค่ะ
เราไม่มีใครให้ระบายจริงๆ ท้อแท้มาก คงเข็ดกับเรื่องรักๆไปอีกนาน
อยากกลับไปเป็นคนเดิม [ขอระบาย]
ฉันจำได้ดี วันสุดท้ายที่ฉันมีความสุข และมีรอยยิ้ม มันผ่านมาเกือบหนึ่งเดือน
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันไม่มีความสุขเลย ฉันร้องไห้ทุกวัน ให้กับเรื่องบ้าๆ
ความสุขฉันหายไป จนทุกวันนี้ฉันก็ยังหาความสุขไม่เจอ
ฉันยังรับความจริงไม่ได้ และอยู่กับมันไม่ได้
ฉันรู้ว่าเราต้องเดินต่อไป รู้อยู่แก่ใจว่า กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว
ฉันเสียใจ เจ็บปวด อึดอัด เหนื่อย
ฉันพูดระบายกับใครไม่ได้เลย
ฉันอยากกลับไปยิ้มจากใจจริงได้อีกครั้ง หัวเราะ มีความสุข
ฉันคิดถึงตัวเองก่อนหน้าวันนั้น
ฉันคิดถึงตัวเองก่อนที่จะเจอเขา
แต่ที่แย่ที่สุดคือ ฉันคิดถึงเขามาก
ทั้งๆที่รู้ว่า เขาไม่รักฉันแล้ว เขารังเกียจ รำคาญ
ตั้งแต่วันนั้นเขาพูดแย่ๆ ทำเรื่องแย่ๆกับฉัน
ทำไมฉันยังดันทุรัง ยังดื้อที่จะพยายามเข้าไปอยู่ในชีวิตเขา ทั้งๆที่เขาพยายามจะไล่ฉันออกไป
ฉันคิดว่าฉันรักเขา หรือหลงเขากันแน่
ฉันรักเขา เพราะอะไร เพราะเราเคยมีเรื่องราวดีๆต่อกัน ถึงแม้จะไม่นาน แต่มันทำให้ฉันมีความสุขมาก
ฉันหลงเขา เพราะอะไร ยังนึกไม่ออก หรือหลอกตัวเองว่าไม่ได้หลงเขากันแน่
ตั้งแต่วันนั้น ฉันไม่เคยนอนหลับสนิทเลย การนอนฉันเปลี่ยนไป ฉันเกลียดตอนกลางคืน เราเคยคุยกันทุกคืน ฉันเกลียดการที่ต้องตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่า เขาไม่รักฉัน
ฉันรู้ว่าถ้าเขาจะเลือกฉัน เขาจะไม่ค่อยๆหายไป ตั้งแต่คนนั้นกลับมา เขาเริ่มเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปจนกลายเป็นไม่รู้สึกอะไรกับฉันอีกแล้ว
เขาไม่เลือกฉัน อาจเป็นเพราะสักวันหนึ่งฉันต้องจากเขาไปตามทางของฉัน เขาแค่เลือกที่จะทิ้งฉันก่อน
แต่ฉันบอกเขาไปก่อนแล้ว ก่อนที่เราจะเริ่มต้นความสัมพันธ์ ว่าอีกไม่กี่เดือนฉันจะไปเรียนต่อ ตอนนั้นเขายอมรับได้ และเราตัดสินใจว่าจะทำให้ดีที่สุดไปด้วยกัน
เขากลับลืมเรื่องราว ที่เคยมีด้วยกันไปได้ง่ายดาย แต่ฉันกลับจำได้ดี กลับเป็นภาพวนเวียน ซ้ำไปมาภายในหัวตลอดเวลา ฉันไม่ได้อยากคิด แต่ทำไมสมองกลับสั่งให้คิด
ร้องไห้ทุกครั้ง ที่คิดถึง ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
ฉันจำเรื่องราวดีๆ ได้มากกว่าเรื่องแย่ๆ นั้นยิ่งทำให้ฉันลืมเขาไม่ได้ ฉันเกลียดเขาไม่ได้ แต่ฉันกลับเกลียดตัวเอง
ยิ่งฉันคิดว่าเขาคุยกับคนเก่า คนนั้นที่เขารัก ที่เขาเฝ้ารอ หรือคุยกับใครก็ตาม เขาคุยกับคนอื่น ยกเว้นฉัน ฉันยิ่งเจ็บ ฉันทนไม่ได้
เขาบอกให้ฉันอยู่เฉยๆ เฉยของเขานี่คือแบบไหน แบบที่ไม่ต้องติดต่อ ไม่โทร ไม่คุยอะไรกับเขาเลยใช่ไหม
ฉันทนไม่ไหว อยากคุยกับเขา อยากจบปัญหา อยากจบความรู้สึกที่มี ในตอนที่ยังรักเขา แต่เขากลับพูดตะคอกใส่ฉัน บอกว่าไม่มีอะไรจะคุย และเดินหนีฉันไปเรื่อยๆ
ทุกครั้งที่ฉันได้คุยกับเขา ถึงแม้จะไม่มาก มันกลับทำให้ฉันสบายใจ แต่พอนานไป ฉันกลับวุ่นวายใจที่เขาไม่คุย ไม่ตอบอะไรฉันเลย
โทรไปหาเขา โดนเขาด่า ฉันเงียบไปสักพัก ฉันทนไม่ได้ กลับไปหาเขาอีก เขาก็ด่าอีก ฉันทำแบบนี้ซ้ำๆ เหมือนฉันเสพติดความเจ็บปวด
ฉันเห็นแก่ตัว ที่คิดอยากให้เขาเป็นของฉัน แต่ฉันไม่มีสิทธิ์ ที่จะทำให้เขาเป็นของฉัน
ฉันต้องเดินออกมา รู้เต็มอก แต่กลับทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้
ฉันสูญเสียความเป็นตัวเอง ฉันจะทำอย่างไรให้มันกลับมา
ทุกสิ่งอย่างต้องใช้เวลา แต่ว่าเมื่อไรล่ะ
ระหว่างทางมันเจ็บปวดเหลือทน แล้วปลายทางมันอยู่ที่ไหน
แต่ก่อนฉันอยู่คนเดียว ไม่มีใครคุย ยังอยู่ได้สบาย ไม่คิดอะไร พอมีใครสักคนเข้ามา แล้วฉันเริ่มจริงจังกับเขา ความรู้สึกล้านแปดมาทำให้ฉันคิดมาก
ฉันกลายเป็นคนยิ้มยาก มักจะพาลอารมณ์เสียใส่คนอื่น ใส่แม่ตัวเอง ฉันรู้สึกแย่ที่พูดไม่ดีกับแม่ ทั้งๆที่ท่านไม่ผิด
ฉันแปลกไปจนคนอื่นรู้สึกได้ หน้าฉันดูไม่สดใส ไม่ยิ้มแย้มเหมือนแต่ก่อน จนแม่ถามว่าฉันเป็นอะไร เวลาคนอื่นถามฉันพูดเฉไฉไปเรื่อย แต่พอแม่ถาม ฉันไม่อยากโกหกแม่ เลยเลี่ยงที่จะไม่ตอบ น้ำตามันจะไหลตลอด
ฉันทำให้พ่อแม่เป็นห่วง เพียงเพราะเรื่องผู้ชาย
ฉันเคยคิดว่า การคิดมากเรื่องผู้ชาย มันไร้สาระ แต่พอเจอกับตัวเข้าจริงๆ กลับไม่คิดว่ามันไร้สาระ กลับเอามันมาทำร้ายตัวเอง
ฉันเหนื่อยกับตัวเอง เหนื่อยกับความรู้สึกบ้าๆนี้
ฉันได้แต่คิดขอโทษตัวเอง ขอโทษพ่อแม่ ขอโทษเขา ที่ฉันทำได้เพียงเท่านี้
ฉันยังอยากรักตัวเอง รักคนอื่นได้อีกเหมือนเดิม
ฉันรักครอบครัวของฉัน รักเขา แต่ฉันกลับไม่รักตัวเอง บ้าบอสิ้นดี
ทุกสิ่งดูย้อนแย้งไปหมด
ขอบคุณพันทิพสำหรับพื้นที่ระบายค่ะ
เราไม่มีใครให้ระบายจริงๆ ท้อแท้มาก คงเข็ดกับเรื่องรักๆไปอีกนาน