
เมื่อฉันได้พบความรัก ...
เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อปลายปี พ.ศ. 2557 ฉันได้ทำงานในที่ใหม่ และการทำงานในที่ใหม่เป็นไปอย่างราบรื่น ทำให้ฉันได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง .
ในความรู้สึกของฉันเรื่องราวที่เกิดขึ้น .. คือ .. พรหมลิขิต หรือ โชคชะตา
เรื่องราวมีอยู่ว่า : ฉันได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งในที่ทำงานแห่งใหม่ของฉัน เธอมีรูปร่างอวบ มีผิวขาว หน้าตาคมดูสวย เธอสูงประมาณ 160+++ นิดๆๆ ฉันรู้
ประทับใจทุกครั้งที่เรามีโอกาสได้เจอกัน เธอคงไม่รู้ตัว ... เพราะฉันแอบมองเธอ และเธอคือแรงบันดาลใจสำหรับฉัน การแอบมอง

การแอบชอบ


การแอบปลื้มใครสักคนมันเป็นความรู้สึกพิเศษมากๆๆ ในหัวใจฉัน ... การแอบปลื้มของฉันผ่านระยะเวลามา 1 ปี ที่ฉันคอยเฝ้ามองเธอ .......
เมื่อฉันรวบรวมความกล้า เลยมีโอกาสได้พูดคุยและทำความรู้จักกัน เรื่องราวเกิดขึ้นปลายปี 2558 ฉันได้มีโอกาสส่งมอบของขวัญอวยพรวันเกิดเธอ และ
เราได้มีโอกาสทำความรู้จักกันผ่านโซเชียล พูดคุยผ่าน Facebook การพูดคุยระหว่างเราทั้งสองเกิดขึ้นช่วงสิ้นปี และอีกไม่กี่วันขึ้นปีใหม่
มีประโยคสนทนาหนึ่งที่เราพูดคุยกัน
เธอ :

: ถ้าฉันเป็นทอม เธอจะจีบฉัน
ฉัน :

: ฉันไม่ได้เป็นทอม ( แต่ฉันจะจีบเธอเอง : หลานคนพยายามหาคำตอบว่าฉันเป็น ทอม รึเปล่า คำจำกัดความนี้คงไม่สำคัญเท่ากับความรู้ที่ฉันมีต่อเธอ
แล้วเราก็มีการติดต่อกันไปเรื่อยๆ ทุกความรู้สึกเป็นไปได้ด้วยความราบรื่น และฉันก็รู้สึกดีมาก ที่ได้รักเธอ ฉันจะส่งช่อดอกไม้ให้เธอทุกเดือน ทุกวันที่ 1
ของทุกเดือน ฉันก็ไม่รู้ว่าทุกอย่างของเราเริ่มต้นคบกันตอนไหน แต่เราก็มีโอกาสได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ผ่านอุปสรรคต่างๆ มาด้วยกัน ผ่านความสุข และ
ความทุกข์ มาด้วยกัน และฉันก็มีความเชื่อว่าเราต่างก็รักกัน ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราต้องจากกัน หรือขาดการติดต่อกัน เลิกลากันเพราะอะไร ......
ฉันอายุ 27 ปี และ เธออายุ 32 ปี เรามีอายุที่ห่างกัน แต่ฉันคิดว่าอายุคงไม่ใช่ปัญหา ( เราคบกันมา 11 เดือน ดอกไม้ 11 ช่อ ต้องจบลง
ฉันยอมรับว่าฉันอาจดูแลเธอไม่ดี ด้วยหน้าที่การงาน ด้วยฐานะการเงิน ด้วยอะไรหลายๆ อย่างมาประกอบรวมกัน เธอจึงให้คำตอบก่อนทุกอย่างจะจบลง
ว่าเธออยากมีครอบครัว เธอไม่อาจใช้ชีวิตครอบครัวในแบบที่ฉันคิดไว้ แล้วที่ผ่านมาเธอทำเพื่ออะไร (ฐานะของฉันสามารถเลี้ยงเธอให้มีความสุขได้ใน
ทุกวัน แต่เงินก็ไม่สามารถซื้อหัวใจ หรือความรู้สึกของเธอได้ การโกหกว่าวันหนึ่งเราลำบาก เราจะพร้อมเดินไปด้วยกันไหม ทุกครั้งที่มีบทสอบ'.
..........เราจะทะเลาะกันทุกครั้ง การเรียนรู้จากความรักในครั้งนี้ ถึงจะผ่านความเจ็บปวด ผ่านน้ำตา แต่เราจะได้เรียนรู้ใจคน , ) แต่วันนี้เธอคงตัดฉันออกไป
จากชีวิต อาจเป็นเพราะ ฉันไม่มีอนาคต ฉันไม่มีเงิน ฉันไม่มีอะไรให้เธอมั่นใจได้เลยว่าฉันจะดูแลเธอได้ เมื่อฉันรักไปแล้ว ฉันก็มีความคิดอีกอย่างหนึ่งใน
สมองว่า เมื่อรักกันเราต้องพร้อมผ่านความลำบากไปด้วยกัน ช่วยกันแก้ไข ช่วยกันสร้างใหม่ คงไม่ใช่วิธีต้องเลิกลากัน ถ้าเป็นความรักคงไม่มีเหตุผล
อุปสรรคใดว่าทำลายความรักไปได้ ถ้าเราทั้งสอง จับมือกันเน้นพอ
ฉันคงผิดที่มีไม่พออย่างที่เธอต้องการ มือคู่นั้นจึงปล่อยฉันไป
; ในความคิดของเพื่อนๆ รู้สึกยังไง ถ้าวันนึงคนรักของคุณทิ้งคุณไปในวันที่คุณลำบาก เชื่อว่าหลายคนคงเคยเจอเหตุการณ์นี้
และยังคงคิดลึกๆ ว่าเธอคนนั้นจะเข้าใจ ในทุกเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้น ระหว่างหัวใจของเราทั้งสองดวง
ฉันยินดีรับทุกคำติชม และขอบคุณทุกความเห็น และเสียเวลาอ่านเรื่องราวของฉันในวันนี้
ขอบคุณจากใจ ไว้ ณ โอกาสนี้คะ
ปล. ถ้าเข้ามาอ่านแล้วรบกวนฝากเพื่อนๆช่วยกันแชร์ ด้วยนะคะ ขอบคุณคะ



หาเหตุผลมากมายเพื่อตัดใจ แต่เหตุผลข้อเดียวที่มีตอนนี้ คือรักเธอมาก และตัดยากจริงๆ
คือ " พรหมลิขิต " หรือ " โชคชะตา " เมื่อความรักเกิดขึ้น ย่อมสวยงามเสมอ แม้จะเกิดขึ้นจากหัวใจเราเพียงดวงเดียวก็ตาม
เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อปลายปี พ.ศ. 2557 ฉันได้ทำงานในที่ใหม่ และการทำงานในที่ใหม่เป็นไปอย่างราบรื่น ทำให้ฉันได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง .
ในความรู้สึกของฉันเรื่องราวที่เกิดขึ้น .. คือ .. พรหมลิขิต หรือ โชคชะตา
เรื่องราวมีอยู่ว่า : ฉันได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งในที่ทำงานแห่งใหม่ของฉัน เธอมีรูปร่างอวบ มีผิวขาว หน้าตาคมดูสวย เธอสูงประมาณ 160+++ นิดๆๆ ฉันรู้
ประทับใจทุกครั้งที่เรามีโอกาสได้เจอกัน เธอคงไม่รู้ตัว ... เพราะฉันแอบมองเธอ และเธอคือแรงบันดาลใจสำหรับฉัน การแอบมอง
เมื่อฉันรวบรวมความกล้า เลยมีโอกาสได้พูดคุยและทำความรู้จักกัน เรื่องราวเกิดขึ้นปลายปี 2558 ฉันได้มีโอกาสส่งมอบของขวัญอวยพรวันเกิดเธอ และ
เราได้มีโอกาสทำความรู้จักกันผ่านโซเชียล พูดคุยผ่าน Facebook การพูดคุยระหว่างเราทั้งสองเกิดขึ้นช่วงสิ้นปี และอีกไม่กี่วันขึ้นปีใหม่
มีประโยคสนทนาหนึ่งที่เราพูดคุยกัน
เธอ :
ฉัน :
แล้วเราก็มีการติดต่อกันไปเรื่อยๆ ทุกความรู้สึกเป็นไปได้ด้วยความราบรื่น และฉันก็รู้สึกดีมาก ที่ได้รักเธอ ฉันจะส่งช่อดอกไม้ให้เธอทุกเดือน ทุกวันที่ 1
ของทุกเดือน ฉันก็ไม่รู้ว่าทุกอย่างของเราเริ่มต้นคบกันตอนไหน แต่เราก็มีโอกาสได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ผ่านอุปสรรคต่างๆ มาด้วยกัน ผ่านความสุข และ
ความทุกข์ มาด้วยกัน และฉันก็มีความเชื่อว่าเราต่างก็รักกัน ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราต้องจากกัน หรือขาดการติดต่อกัน เลิกลากันเพราะอะไร ......
ฉันอายุ 27 ปี และ เธออายุ 32 ปี เรามีอายุที่ห่างกัน แต่ฉันคิดว่าอายุคงไม่ใช่ปัญหา ( เราคบกันมา 11 เดือน ดอกไม้ 11 ช่อ ต้องจบลง
ฉันยอมรับว่าฉันอาจดูแลเธอไม่ดี ด้วยหน้าที่การงาน ด้วยฐานะการเงิน ด้วยอะไรหลายๆ อย่างมาประกอบรวมกัน เธอจึงให้คำตอบก่อนทุกอย่างจะจบลง
ว่าเธออยากมีครอบครัว เธอไม่อาจใช้ชีวิตครอบครัวในแบบที่ฉันคิดไว้ แล้วที่ผ่านมาเธอทำเพื่ออะไร (ฐานะของฉันสามารถเลี้ยงเธอให้มีความสุขได้ใน
ทุกวัน แต่เงินก็ไม่สามารถซื้อหัวใจ หรือความรู้สึกของเธอได้ การโกหกว่าวันหนึ่งเราลำบาก เราจะพร้อมเดินไปด้วยกันไหม ทุกครั้งที่มีบทสอบ'.
..........เราจะทะเลาะกันทุกครั้ง การเรียนรู้จากความรักในครั้งนี้ ถึงจะผ่านความเจ็บปวด ผ่านน้ำตา แต่เราจะได้เรียนรู้ใจคน , ) แต่วันนี้เธอคงตัดฉันออกไป
จากชีวิต อาจเป็นเพราะ ฉันไม่มีอนาคต ฉันไม่มีเงิน ฉันไม่มีอะไรให้เธอมั่นใจได้เลยว่าฉันจะดูแลเธอได้ เมื่อฉันรักไปแล้ว ฉันก็มีความคิดอีกอย่างหนึ่งใน
สมองว่า เมื่อรักกันเราต้องพร้อมผ่านความลำบากไปด้วยกัน ช่วยกันแก้ไข ช่วยกันสร้างใหม่ คงไม่ใช่วิธีต้องเลิกลากัน ถ้าเป็นความรักคงไม่มีเหตุผล
อุปสรรคใดว่าทำลายความรักไปได้ ถ้าเราทั้งสอง จับมือกันเน้นพอ
ฉันคงผิดที่มีไม่พออย่างที่เธอต้องการ มือคู่นั้นจึงปล่อยฉันไป
; ในความคิดของเพื่อนๆ รู้สึกยังไง ถ้าวันนึงคนรักของคุณทิ้งคุณไปในวันที่คุณลำบาก เชื่อว่าหลายคนคงเคยเจอเหตุการณ์นี้
และยังคงคิดลึกๆ ว่าเธอคนนั้นจะเข้าใจ ในทุกเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้น ระหว่างหัวใจของเราทั้งสองดวง
ฉันยินดีรับทุกคำติชม และขอบคุณทุกความเห็น และเสียเวลาอ่านเรื่องราวของฉันในวันนี้
ขอบคุณจากใจ ไว้ ณ โอกาสนี้คะ
ปล. ถ้าเข้ามาอ่านแล้วรบกวนฝากเพื่อนๆช่วยกันแชร์ ด้วยนะคะ ขอบคุณคะ
หาเหตุผลมากมายเพื่อตัดใจ แต่เหตุผลข้อเดียวที่มีตอนนี้ คือรักเธอมาก และตัดยากจริงๆ