บทนำ
หลายปีก่อน ตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันจำได้ว่าปู่เคยเล่าเรื่องราวในอดีตให้ฟัง ถึงแม้จะเป็นความทรงจำอันเลือนลาง แต่ก็ชัดเจนในตัวมันเอง
เบื้องนอก มันเป็นดินแดนที่ราวกับอยู่ในความฝัน ต้นไม้ใบหญ้าเขียวขจี แสงอาทิตย์สาดส่องทั่วพื้นโลก ท้องทะเลสีคราม มนุษย์อาศัยอยู่ในโลกอันกว้างใหญ่ มีชีวิตที่สงบสุข สงบสุขเสียจนตัวฉันในโลกแห่งความเป็นจริงคิดว่ามันเป็นเรื่องโกหก
อา... ใช่ ความเป็นจริง เมื่อฉันคิดคำนึงถึงความฝันในวัยเด็กเมื่อไหร่ความเป็นจริงจะเข้ามาในมโนภาพเสมอ
พวกเราในปัจจุบันต้องอยู่อย่างหลบซ่อนจากอันตรายภายนอก เป็นเพราะว่าเราฉลาดหรืออาจบางทีโง่เง่า พวกเราได้แต่หลบซ่อนจากภัยพิบัติที่ได้มาเยือน
มันเป็นอะไรกันที่ทำให้พวกเราไม่มีปัญญาตอบโต้
เรื่องนี้ฉันเคยถามปู่ผู้ซึ่งอยู่ในช่วงเวลาการล่มสลาย แต่คำตอบที่ได้รับกลับเป็นความเงียบ มันเป็นความเงียบที่น่าใจหาย ฉันจำได้ว่าปู่นั้นเป็นยอดนักรบผู้แข็งแกร่ง ความกล้าหาญของปู่คนรอบข้างต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน ดวงตาของปู่ที่มองผู้คนนั้นมีแรงกดดันชนิดหนึ่ง ราวกับว่าเมื่อจ้องไปในดวงตาของศัตรูแล้วสิ่งที่เขาคิดจะถูกมองออกโดยง่ายดาย กลับกัน เมื่อปู่มองฉัน ดวงตาจะฉายแววอ่อนโยน มันทำให้ฉันอบอุ่น อบอุ่นเสียจนไม่อยากลืมความรู้สึกนั้นตลอดไป
แต่เมื่อไหร่ที่ฉันถามถึงเหตุการณ์ในวันนั้น แววตาของปู่จะเปลี่ยนไปทันที ความหวาดกลัว นั่นคือสิ่งที่ฉันคิด สีหน้าของปู่ดูสิ้นหวัง เหมือนกับว่าเมื่อคิดถึงมันแล้วความทรงจำอันเลวร้ายจะย้อนกลับมา ฉันไม่เคยเห็นปู่เป็นแบบนั้นมาก่อน ไม่ว่าจะอยู่ในสถาณการณ์แบบใหน ปู่จะเข้มแข็งเสมอ แต่มีเพียงเรื่องนี้เรื่องเดียว เรื่องนี้เท่านั้นที่ทำให้ปู่แสดงสีหน้าแปลกประหลาดออกมา
ตัวฉันในวัยเด็กเป็นคนอยากรู้อยากเห็น เมื่อไม่ได้คำตอบก็มักจะค้นหามัน เมื่อถามบ่อยครั้งจนถูกโกรธ ฉันจึงเลิกถามนับจากนั้น จนปู่ตายไป ฉันก็ยังไม่รู้คำตอบอยู่ดี
วันเวลาผ่านเลยไป เมื่อฉันโตขึ้น ฉันจึงได้รู้ส่วนหนึ่งของคำตอบที่สงสัยมานาน ความเป็นจริงของโลกเบื้องนอก ดินแดนที่ทุกอย่างพังพินาศ
ในอดีตหลายหลายพันหลายหมื่นปี มนุษย์ได้ถือกำเนิดขึ้นบนโลก พวกเรานั้นเป็นหนึ่งในเผ่าพันธุ์ที่เหลือรอดจากการแย่งชิงอันยาวนาน เมื่อสงครามจบลง พวกเราได้สร้างอารยธรรมของมนุษย์ขึ้น
ก่อเกิด แพร่พันธุ์ และเติบโต
จนเมื่อร้อยปีก่อน ดินแดนแห่งนี้ได้เกิดสงครามครั้งใหญ่ มันไม่มีทีท่าว่าจะจบลงโดยง่าย ชีวิตนับไม่ถ้วนถูกสังเวยให้กับความไร้เหุผล ทุกที่มีแต่กลิ่นคาวเลือด ผู้คนมากมายอดอยากเพราะสงคราม ทั้งดินแดนปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกแห่งความตาย
แล้ววันหนึ่ง จุดจบของเราก็มาถึง
มนุษย์ที่อ่อนแรงจากสงความจู่ๆก็ถูกบางอย่างเข้าโจมตี กองทัพที่ทำสงครามมาเป็นเวลาหลายสิบปีเมื่อเจอเข้ากับพวกมันก็พ่ายแพ้ไม่มีชิ้นดี หลายอาณาจักรล่มสลายไปเพียงชั่วข้ามคืน
พวกเราเรียกมันว่าคอนเทีย
ทั้งทรงพลัง โหดร้าย ไร้ความปรานี เมื่อเจอกับมนุษย์มันจะเข้ามาฆ่า บางครั้งพวกเราก็กลายเป็นอาหาร บางครั้งก็กลายเป็นของเล่น มนุษย์ทั้งหลายหวาดกลัวโดยไม่สามารถทำอะไรได้ สุดท้าย พวกเราที่แทบจะสิ้นเผ่าพันธุ์ก็ได้เข้ามาหลบซ่อนในนี้
ป่าศักสิทธิ์เอเทรอส
บ้านของฉัน ที่ๆฉันเกิดมา
Walk a Kill บทนำ
หลายปีก่อน ตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันจำได้ว่าปู่เคยเล่าเรื่องราวในอดีตให้ฟัง ถึงแม้จะเป็นความทรงจำอันเลือนลาง แต่ก็ชัดเจนในตัวมันเอง
เบื้องนอก มันเป็นดินแดนที่ราวกับอยู่ในความฝัน ต้นไม้ใบหญ้าเขียวขจี แสงอาทิตย์สาดส่องทั่วพื้นโลก ท้องทะเลสีคราม มนุษย์อาศัยอยู่ในโลกอันกว้างใหญ่ มีชีวิตที่สงบสุข สงบสุขเสียจนตัวฉันในโลกแห่งความเป็นจริงคิดว่ามันเป็นเรื่องโกหก
อา... ใช่ ความเป็นจริง เมื่อฉันคิดคำนึงถึงความฝันในวัยเด็กเมื่อไหร่ความเป็นจริงจะเข้ามาในมโนภาพเสมอ
พวกเราในปัจจุบันต้องอยู่อย่างหลบซ่อนจากอันตรายภายนอก เป็นเพราะว่าเราฉลาดหรืออาจบางทีโง่เง่า พวกเราได้แต่หลบซ่อนจากภัยพิบัติที่ได้มาเยือน
มันเป็นอะไรกันที่ทำให้พวกเราไม่มีปัญญาตอบโต้
เรื่องนี้ฉันเคยถามปู่ผู้ซึ่งอยู่ในช่วงเวลาการล่มสลาย แต่คำตอบที่ได้รับกลับเป็นความเงียบ มันเป็นความเงียบที่น่าใจหาย ฉันจำได้ว่าปู่นั้นเป็นยอดนักรบผู้แข็งแกร่ง ความกล้าหาญของปู่คนรอบข้างต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน ดวงตาของปู่ที่มองผู้คนนั้นมีแรงกดดันชนิดหนึ่ง ราวกับว่าเมื่อจ้องไปในดวงตาของศัตรูแล้วสิ่งที่เขาคิดจะถูกมองออกโดยง่ายดาย กลับกัน เมื่อปู่มองฉัน ดวงตาจะฉายแววอ่อนโยน มันทำให้ฉันอบอุ่น อบอุ่นเสียจนไม่อยากลืมความรู้สึกนั้นตลอดไป
แต่เมื่อไหร่ที่ฉันถามถึงเหตุการณ์ในวันนั้น แววตาของปู่จะเปลี่ยนไปทันที ความหวาดกลัว นั่นคือสิ่งที่ฉันคิด สีหน้าของปู่ดูสิ้นหวัง เหมือนกับว่าเมื่อคิดถึงมันแล้วความทรงจำอันเลวร้ายจะย้อนกลับมา ฉันไม่เคยเห็นปู่เป็นแบบนั้นมาก่อน ไม่ว่าจะอยู่ในสถาณการณ์แบบใหน ปู่จะเข้มแข็งเสมอ แต่มีเพียงเรื่องนี้เรื่องเดียว เรื่องนี้เท่านั้นที่ทำให้ปู่แสดงสีหน้าแปลกประหลาดออกมา
ตัวฉันในวัยเด็กเป็นคนอยากรู้อยากเห็น เมื่อไม่ได้คำตอบก็มักจะค้นหามัน เมื่อถามบ่อยครั้งจนถูกโกรธ ฉันจึงเลิกถามนับจากนั้น จนปู่ตายไป ฉันก็ยังไม่รู้คำตอบอยู่ดี
วันเวลาผ่านเลยไป เมื่อฉันโตขึ้น ฉันจึงได้รู้ส่วนหนึ่งของคำตอบที่สงสัยมานาน ความเป็นจริงของโลกเบื้องนอก ดินแดนที่ทุกอย่างพังพินาศ
ในอดีตหลายหลายพันหลายหมื่นปี มนุษย์ได้ถือกำเนิดขึ้นบนโลก พวกเรานั้นเป็นหนึ่งในเผ่าพันธุ์ที่เหลือรอดจากการแย่งชิงอันยาวนาน เมื่อสงครามจบลง พวกเราได้สร้างอารยธรรมของมนุษย์ขึ้น
ก่อเกิด แพร่พันธุ์ และเติบโต
จนเมื่อร้อยปีก่อน ดินแดนแห่งนี้ได้เกิดสงครามครั้งใหญ่ มันไม่มีทีท่าว่าจะจบลงโดยง่าย ชีวิตนับไม่ถ้วนถูกสังเวยให้กับความไร้เหุผล ทุกที่มีแต่กลิ่นคาวเลือด ผู้คนมากมายอดอยากเพราะสงคราม ทั้งดินแดนปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกแห่งความตาย
แล้ววันหนึ่ง จุดจบของเราก็มาถึง
มนุษย์ที่อ่อนแรงจากสงความจู่ๆก็ถูกบางอย่างเข้าโจมตี กองทัพที่ทำสงครามมาเป็นเวลาหลายสิบปีเมื่อเจอเข้ากับพวกมันก็พ่ายแพ้ไม่มีชิ้นดี หลายอาณาจักรล่มสลายไปเพียงชั่วข้ามคืน
พวกเราเรียกมันว่าคอนเทีย
ทั้งทรงพลัง โหดร้าย ไร้ความปรานี เมื่อเจอกับมนุษย์มันจะเข้ามาฆ่า บางครั้งพวกเราก็กลายเป็นอาหาร บางครั้งก็กลายเป็นของเล่น มนุษย์ทั้งหลายหวาดกลัวโดยไม่สามารถทำอะไรได้ สุดท้าย พวกเราที่แทบจะสิ้นเผ่าพันธุ์ก็ได้เข้ามาหลบซ่อนในนี้
ป่าศักสิทธิ์เอเทรอส
บ้านของฉัน ที่ๆฉันเกิดมา