ผมคบกับแฟนมา เกือบ 10 ปี เรายังไม่ได้แต่งงานกับครับ หลังจากเธอเรียนจบ เราก็มาใช้ชีวิตคู่กันอยู่ ประมาณ3ปี
ผมยอมรับครับ ว่าผมมีละเลยเธอบ้าง แต่ผมไม่เคยนอกใจเธอเลย ทุกๆครั้งที่ผมปล่อยให้เธอเหงา มักจะมี ผช. เข้า
มาเกี่ยวข้องด้วยเสมอ ทุกๆครั้งที่ผมจับได้ ผมไม่เคยโกรธเธอเลย เพราะผมรู้ตัวดีว่าเพราะผมนี่แหละปล่อยให้เธอเหงา
และผมก็เคลียปัญหาจบด้วยดีมาตลอด แต่มาครั้งนี้รู้สึกแย่กว่าทุกๆครั้งเพราะ เธอได้ย้ายที่ทำงานใหม่เธอจึงกลับ
ไปอยุ่บ้านของเธอ เราห่างกันมากขึ้น ไม่ค่อยได้เจอกันแต่เรายังคุยกันตลอด แต่เมื่อผมจับได้ว่าเธอคุยกับอื่น
และครั้งนี้เราทะเลาะกันมาก เพราะครั้งนี้เธอไม่ได้แค่คุยแก้เหงาเหมือนทุกๆครั้ง เธอเริ่มมีใจให้เขาครับ
ผมมีอาการเหมือนคนบ้า เดินไปเดินมาทำร้ายตัวเอง แต่ผมไม่ได้ทำร้ายเขานะครับ ผมไม่เข้าทำไมเธอต้องทำแบบนี้
เราทะเลาะกันเรื่องนี้อยุ่นานมากครับ จนวันนึงผมได้คุยกับ ผช. คนนั้น เมื่อเขารู้เรื่องทั้งหมดแทนที่เขาจะไปจาก
ชีวิตของเรา แต่เขากลับมาคอยปลอบ ยังติดต่อกับเธอเรื่อยๆ จนเธอขอยุติความเป็นแฟนกับผม
ผมเครียดมาก ผมรักเธอมาก ผมไม่นึกเลยว่าเธอจะเลิกกับผม ผมเสียหลักไปพักนึงครับ เข้าใจอารมณ์กินไม่ได้
นอนไม่หลับเลยครับ เหมือนใจมันหายไป ผมพยายามง้อเธอทุกอย่าง ผมทำทุกอย่างในสิ่งที่ผมทำได้ และพยายาม
ทำทุกอย่างในสิ่งที่ต้องทำ แต่กลับไม่เป็นผล เธอบอกกับผมว่าให้เราเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ ผมยอมครับ
ผมทำดีกับเธอ ทำเหมือนตอนที่จีบเธอแรกๆ ทุกอย่างมันเริ่มจะดีขึ้นครับ แต่ผมมักจะมีอารมนอยใส่เธอประจำ
แล้ว ผช. คนนั้นก็คอยปลอบประจำ ผมเริ่มทำตัวใหม่อีกครั้ง ไม่นอนใส่เธอ ผมได้เจอเธอทุกวัน พาเธอไปเที่ยว กินข้าว
แล้วพาไป 18+ ครับ ทุกครั้งที่อยุ่ด้วยกัน ผมรุ้สึกดีมาก ใจผมสงบ ผมเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง แต่เธอก็ยังคุย
เขาอยุ่ในสถานะแฟน ส่วนผมกับเธอเราเป็นเพื่อน ผมถามตัวเองว่า รับได้ไหม เป็นแบบนี้ ผมแยกรักกับหลงออกครับ ผมรุ้ตัวไม่ได้หลอกตัวเอง
ผมรักเธอ ผมจะทำให้เธอกลับมาอยุ่กับผมอีกครั้ง ผมเคยชนะ แต่ผมรักษาไม่ได้ ตอนนี้ผมรุ้วิธีรักษา ผมจะชนะให้ได้
อีกครั้ง ที่ผมมาเล่าให้ทุดท่านฟังเพราะอยาากได้กำลังใจครับ ผมไม่กล้าบอกคนใกล้ตัวเรื่องนี้ เพราะผมอายครับ
ยาวหน่อยครับ ขอบคุณล่วงหน้านะครับ
ผมอยากได้กำลังใจครับ
ผมยอมรับครับ ว่าผมมีละเลยเธอบ้าง แต่ผมไม่เคยนอกใจเธอเลย ทุกๆครั้งที่ผมปล่อยให้เธอเหงา มักจะมี ผช. เข้า
มาเกี่ยวข้องด้วยเสมอ ทุกๆครั้งที่ผมจับได้ ผมไม่เคยโกรธเธอเลย เพราะผมรู้ตัวดีว่าเพราะผมนี่แหละปล่อยให้เธอเหงา
และผมก็เคลียปัญหาจบด้วยดีมาตลอด แต่มาครั้งนี้รู้สึกแย่กว่าทุกๆครั้งเพราะ เธอได้ย้ายที่ทำงานใหม่เธอจึงกลับ
ไปอยุ่บ้านของเธอ เราห่างกันมากขึ้น ไม่ค่อยได้เจอกันแต่เรายังคุยกันตลอด แต่เมื่อผมจับได้ว่าเธอคุยกับอื่น
และครั้งนี้เราทะเลาะกันมาก เพราะครั้งนี้เธอไม่ได้แค่คุยแก้เหงาเหมือนทุกๆครั้ง เธอเริ่มมีใจให้เขาครับ
ผมมีอาการเหมือนคนบ้า เดินไปเดินมาทำร้ายตัวเอง แต่ผมไม่ได้ทำร้ายเขานะครับ ผมไม่เข้าทำไมเธอต้องทำแบบนี้
เราทะเลาะกันเรื่องนี้อยุ่นานมากครับ จนวันนึงผมได้คุยกับ ผช. คนนั้น เมื่อเขารู้เรื่องทั้งหมดแทนที่เขาจะไปจาก
ชีวิตของเรา แต่เขากลับมาคอยปลอบ ยังติดต่อกับเธอเรื่อยๆ จนเธอขอยุติความเป็นแฟนกับผม
ผมเครียดมาก ผมรักเธอมาก ผมไม่นึกเลยว่าเธอจะเลิกกับผม ผมเสียหลักไปพักนึงครับ เข้าใจอารมณ์กินไม่ได้
นอนไม่หลับเลยครับ เหมือนใจมันหายไป ผมพยายามง้อเธอทุกอย่าง ผมทำทุกอย่างในสิ่งที่ผมทำได้ และพยายาม
ทำทุกอย่างในสิ่งที่ต้องทำ แต่กลับไม่เป็นผล เธอบอกกับผมว่าให้เราเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ ผมยอมครับ
ผมทำดีกับเธอ ทำเหมือนตอนที่จีบเธอแรกๆ ทุกอย่างมันเริ่มจะดีขึ้นครับ แต่ผมมักจะมีอารมนอยใส่เธอประจำ
แล้ว ผช. คนนั้นก็คอยปลอบประจำ ผมเริ่มทำตัวใหม่อีกครั้ง ไม่นอนใส่เธอ ผมได้เจอเธอทุกวัน พาเธอไปเที่ยว กินข้าว
แล้วพาไป 18+ ครับ ทุกครั้งที่อยุ่ด้วยกัน ผมรุ้สึกดีมาก ใจผมสงบ ผมเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง แต่เธอก็ยังคุย
เขาอยุ่ในสถานะแฟน ส่วนผมกับเธอเราเป็นเพื่อน ผมถามตัวเองว่า รับได้ไหม เป็นแบบนี้ ผมแยกรักกับหลงออกครับ ผมรุ้ตัวไม่ได้หลอกตัวเอง
ผมรักเธอ ผมจะทำให้เธอกลับมาอยุ่กับผมอีกครั้ง ผมเคยชนะ แต่ผมรักษาไม่ได้ ตอนนี้ผมรุ้วิธีรักษา ผมจะชนะให้ได้
อีกครั้ง ที่ผมมาเล่าให้ทุดท่านฟังเพราะอยาากได้กำลังใจครับ ผมไม่กล้าบอกคนใกล้ตัวเรื่องนี้ เพราะผมอายครับ
ยาวหน่อยครับ ขอบคุณล่วงหน้านะครับ