เหงา...คำสั้นๆ แต่หาคำนิยามไม่ได้ เพราะฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวฉันถึงรู้สึกเหงาได้มากมายขนาดนี้
ฉันเกิดในครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อม ฉันได้รับความรักและการดูเอาใจใส่เป็นอย่างดีจากคนทุกคนในครอบครัว ไม่ว่าจะเป็นพ่อ แม่ รวมไปถึงพี่สาวและพี่ชาย ซึ่งฉันได้รับมากพอ เรียกได้ว่า ฉันอยู่ท่ามกลางครอบครัวแสนอบอุ่น จนใครๆ ก็นึกอิจฉา แต่นั่นเป็นเพียงภาพมายาที่คนภายนอกเห็นเท่านั้น ในความเป็นจริงฉันไม่ได้ขาดอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนานแสนนานจากคนเหล่านั้นที่แทนตัวเองว่า "ครอบครัว"
แสดงความคิดเห็น
นิสาคนสวยและรวยมาก : แล้วมานานมันนานแค่ไหนกันล่ะ ตลอดทั้งชีวิตของหล่อนเลย หรือยังไง ว่ามา
การันต์ : นานตรงไหนว่ะ ไอ้ซัน พึ่งไปไม่หรอ
เกรซ : โคตรดราม่า อ่านแล้วเพลีย
ดาด้า : เชิญรับยาที่ช่อง 2 คะ
...
ปาริฉัตร : ซัน แกเลิกดราม่าสักทีเถอะฉันขอร้อง (เมื่อสักครู่)
เมื่ออ่านข้อความคิดเห็นล่าสุด ทำให้ผู้โพสต์เผยยิ้มให้กับความคิดเห็นล่าสุด เพราะข้อความดราม่าเล็กๆ ที่พึ่งโพสต์เพียงไม่กี่นาที สามารถเรียกร้องความสนใจจากคนพิเศษได้สำเร็จเป็นครั้งแรก ซึ่งมันทำให้หญิงสาวยิ้มกว้างกว่าที่เคย แถมยังหุบยิ้มไม่ลงอีกตังหาก
เพียงครู่เดียว
Rrrr
หญิงสาวยิ้มอีกครั้งเมื่อเห็นว่าชื่อคนที่โทรเข้ามา เธอกดรับสายทันที พร้อมกรอกเสียงลงบนเครื่องมือสื่อสารอย่างรวดเร็วว่า
“คิดถึงกันใช่ไหมล่ะ ถึงได้โทรนะ”
“เปล่าเลย” ปลายสายตอบกลับด้วยเสียงราบเรียบ ทำให้ใบหน้าเปื้อนยิ้มหุบลงทันที
“ผิดกลับซันนะ คิดถึงปลามากกกกก เลย ไม่ได้คุยกันตั้งหลายวัน ปลางานยุ่งหรอ” เธอตอบกลับด้วยเสียงออดอ้อน
“ก็นิดนะซัน มันใกล้ถึงงานแต่งแล้ว ต้องเคลียร์งาน แถมต้องแจกการ์ดอีกไม่หมดเลย” ปลายสายตอบด้วยเสียงแฝงเหนื่อยอ่อน แล้วเปลี่ยนเป็นเสียงที่เจือไปด้วยความห่วงใยว่า “แล้วซันล่ะเป็นอะไร ถึงได้โพสต์ข้อความอย่างงั้น เพราะงานเครียด คิดถึงบ้าน หรือว่าเหงาล่ะ”
“ถูกทุกข้อเลยปลา มาอยู่ที่นี่เป็นเดือนแล้วยังไม่ได้กลับบ้านเลยสักครั้ง ถ้าเป็นงานอื่น ซันคงแอบกลับบ้านไปนานแล้ว แต่งานเร่งมาก แถมอยู่ไกลบ้านด้วย อีกอย่างถ้าทำไม่ทันโดนปรับเยอะด้วย ซันเลยไม่กลับได้ โคตรเหงาเลยปลา” หญิงสาวค่อยระบายความอัดดันออกมาให้ปลายสายได้รับรู้
ส่วนหญิงสาวนามว่าปลา หรือ ปาริฉัตร เงียบฟังอย่างตั้งใจ แล้วเสนอหนทางแก้ปัญหาที่คิดว่าเหมาะสมกับปลายสายของเธอว่า “ถ้าอย่างงั้น ซันก็ทำขนมสิ เห็นเวลาทำขนมทีไรอารมณ์ดีทุกที จะได้ลืมเรื่องเครียดๆ ดีไหมซัน”
“เป็นความคิดที่ดีมากๆ เลยล่ะ ขอบใจนะ ว่าแต่จะทำขนมไรล่ะ ซันไม่มีอุปกรณ์ทำขนมเลยสักชิ้น” สาวซันถามด้วยความสงสัย
ปลายสายเลยเสนอว่า “ก็ขนมอย่างวุ้นที่ใช้แค่เครื่องครัวก็ทำได้แล้ว”
“คุยกับปลาแล้ว ซันได้ไอเดียทำขนมได้หลายอย่าง แค่คิดก็สนุกแล้ว” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงขึ้นทันที
ทำให้ปลายสายรับรู้ถึงความตื่นเต้นดีใจของผู้พูดจึงรีบขัดขึ้นมาทันทีว่า “อารมณ์ดีขึ้นมาทันทีเลยนะ เก็บอาการหน่อย ขนมนะไว้ค่อยทำพรุ่งนี้ วันนี้ก็รีบเข้านอนซะ จะได้มีแรงทำขนม”
“รับทราบแล้วค่ะ ฝันดีราตรีสวัสดิ์นะปลา” หญิงสาวเอ่ยคำลา
“จ้ะ ฝันดีนะ” ปลายสายก็เอ่ยคำลาแล้วกดวางสาย
หลังจากวางสายแล้ว หญิงสาวก็เดินไปเข้าครัวทันที เมื่อค้นหาของที่ต้องการแล้ว เริ่มทำสิ่งที่ตนแสนจะชื่นชอบในทันที กว่าจะรู้ตัวอีกทีนาฬิกาก็บอกเวลาได้ล่วงมาถึงอีกวันแล้ว ความพยายามของเธอสำเร็จจนได้ เธอจึงตัดใจลามือจากครัวแล้วกลับเข้าห้องนอนล้มตัวลงนอน และสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว ทิ้งห้องครัวให้อยู่ในสภาพที่เต็มไปด้วยข้าวของที่กระจายแทบจำเคล้าเดิมไม่ได้
หนุ่มอ่อนหวาน Vs สาวขาลุย
ฉันเกิดในครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อม ฉันได้รับความรักและการดูเอาใจใส่เป็นอย่างดีจากคนทุกคนในครอบครัว ไม่ว่าจะเป็นพ่อ แม่ รวมไปถึงพี่สาวและพี่ชาย ซึ่งฉันได้รับมากพอ เรียกได้ว่า ฉันอยู่ท่ามกลางครอบครัวแสนอบอุ่น จนใครๆ ก็นึกอิจฉา แต่นั่นเป็นเพียงภาพมายาที่คนภายนอกเห็นเท่านั้น ในความเป็นจริงฉันไม่ได้ขาดอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนานแสนนานจากคนเหล่านั้นที่แทนตัวเองว่า "ครอบครัว"
แสดงความคิดเห็น
นิสาคนสวยและรวยมาก : แล้วมานานมันนานแค่ไหนกันล่ะ ตลอดทั้งชีวิตของหล่อนเลย หรือยังไง ว่ามา
การันต์ : นานตรงไหนว่ะ ไอ้ซัน พึ่งไปไม่หรอ
เกรซ : โคตรดราม่า อ่านแล้วเพลีย
ดาด้า : เชิญรับยาที่ช่อง 2 คะ
...
ปาริฉัตร : ซัน แกเลิกดราม่าสักทีเถอะฉันขอร้อง (เมื่อสักครู่)
เมื่ออ่านข้อความคิดเห็นล่าสุด ทำให้ผู้โพสต์เผยยิ้มให้กับความคิดเห็นล่าสุด เพราะข้อความดราม่าเล็กๆ ที่พึ่งโพสต์เพียงไม่กี่นาที สามารถเรียกร้องความสนใจจากคนพิเศษได้สำเร็จเป็นครั้งแรก ซึ่งมันทำให้หญิงสาวยิ้มกว้างกว่าที่เคย แถมยังหุบยิ้มไม่ลงอีกตังหาก
เพียงครู่เดียว
Rrrr
หญิงสาวยิ้มอีกครั้งเมื่อเห็นว่าชื่อคนที่โทรเข้ามา เธอกดรับสายทันที พร้อมกรอกเสียงลงบนเครื่องมือสื่อสารอย่างรวดเร็วว่า
“คิดถึงกันใช่ไหมล่ะ ถึงได้โทรนะ”
“เปล่าเลย” ปลายสายตอบกลับด้วยเสียงราบเรียบ ทำให้ใบหน้าเปื้อนยิ้มหุบลงทันที
“ผิดกลับซันนะ คิดถึงปลามากกกกก เลย ไม่ได้คุยกันตั้งหลายวัน ปลางานยุ่งหรอ” เธอตอบกลับด้วยเสียงออดอ้อน
“ก็นิดนะซัน มันใกล้ถึงงานแต่งแล้ว ต้องเคลียร์งาน แถมต้องแจกการ์ดอีกไม่หมดเลย” ปลายสายตอบด้วยเสียงแฝงเหนื่อยอ่อน แล้วเปลี่ยนเป็นเสียงที่เจือไปด้วยความห่วงใยว่า “แล้วซันล่ะเป็นอะไร ถึงได้โพสต์ข้อความอย่างงั้น เพราะงานเครียด คิดถึงบ้าน หรือว่าเหงาล่ะ”
“ถูกทุกข้อเลยปลา มาอยู่ที่นี่เป็นเดือนแล้วยังไม่ได้กลับบ้านเลยสักครั้ง ถ้าเป็นงานอื่น ซันคงแอบกลับบ้านไปนานแล้ว แต่งานเร่งมาก แถมอยู่ไกลบ้านด้วย อีกอย่างถ้าทำไม่ทันโดนปรับเยอะด้วย ซันเลยไม่กลับได้ โคตรเหงาเลยปลา” หญิงสาวค่อยระบายความอัดดันออกมาให้ปลายสายได้รับรู้
ส่วนหญิงสาวนามว่าปลา หรือ ปาริฉัตร เงียบฟังอย่างตั้งใจ แล้วเสนอหนทางแก้ปัญหาที่คิดว่าเหมาะสมกับปลายสายของเธอว่า “ถ้าอย่างงั้น ซันก็ทำขนมสิ เห็นเวลาทำขนมทีไรอารมณ์ดีทุกที จะได้ลืมเรื่องเครียดๆ ดีไหมซัน”
“เป็นความคิดที่ดีมากๆ เลยล่ะ ขอบใจนะ ว่าแต่จะทำขนมไรล่ะ ซันไม่มีอุปกรณ์ทำขนมเลยสักชิ้น” สาวซันถามด้วยความสงสัย
ปลายสายเลยเสนอว่า “ก็ขนมอย่างวุ้นที่ใช้แค่เครื่องครัวก็ทำได้แล้ว”
“คุยกับปลาแล้ว ซันได้ไอเดียทำขนมได้หลายอย่าง แค่คิดก็สนุกแล้ว” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงขึ้นทันที
ทำให้ปลายสายรับรู้ถึงความตื่นเต้นดีใจของผู้พูดจึงรีบขัดขึ้นมาทันทีว่า “อารมณ์ดีขึ้นมาทันทีเลยนะ เก็บอาการหน่อย ขนมนะไว้ค่อยทำพรุ่งนี้ วันนี้ก็รีบเข้านอนซะ จะได้มีแรงทำขนม”
“รับทราบแล้วค่ะ ฝันดีราตรีสวัสดิ์นะปลา” หญิงสาวเอ่ยคำลา
“จ้ะ ฝันดีนะ” ปลายสายก็เอ่ยคำลาแล้วกดวางสาย
หลังจากวางสายแล้ว หญิงสาวก็เดินไปเข้าครัวทันที เมื่อค้นหาของที่ต้องการแล้ว เริ่มทำสิ่งที่ตนแสนจะชื่นชอบในทันที กว่าจะรู้ตัวอีกทีนาฬิกาก็บอกเวลาได้ล่วงมาถึงอีกวันแล้ว ความพยายามของเธอสำเร็จจนได้ เธอจึงตัดใจลามือจากครัวแล้วกลับเข้าห้องนอนล้มตัวลงนอน และสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว ทิ้งห้องครัวให้อยู่ในสภาพที่เต็มไปด้วยข้าวของที่กระจายแทบจำเคล้าเดิมไม่ได้