เราตั้งใจเขียนกระทู้แรกในชีวิต เพราะว่าอยากแบ่งปันประสบการณ์ และอยากเป็นกำลังใจให้กับเพื่อนๆพี่ๆหลายๆท่านที่มีบุตรยาก มาเริ่มกันเลยนะคะ
เราแต่งงานตอนอายุ 27 สามี 29 ตอนนั้นตั้งใจจะมีลูกเลยค่ะ ก็เริ่มจากทำการบ้านปกติ ไม่ได้กังวลอะไรมากมาย จนกระทั่งผ่านไป 1 ปีเต็มๆ ก็ยังไม่สำเร็จ
หลังจากผ่านไป 1 ปี เริ่มมีความกังวลขึ้นมา เพราะว่าเราเคยอ่านเจอว่าถ้าอายุขนาดนี้ปล่อยมาเกิน 1 ปียังไม่ติด อาจเข้าข่ายมีบุตรยาก!! เรากับสามีก็ไปตรวจสุขภาพที่รพ. ผลออกมาว่า ปกติทั้งคู่ ผลน้ำอสุจิของสามีก็ดี ส่วนเราหมอก็ไม่พบความผิดปกติแต่อย่างใด หลังจากนั้น เราทั้ง 2 คน เริ่มออกกำลังกาย พักผ่อนให้เต็มที่ ดูแลอาหารการกินมากขึ้น และเริ่มนับวันตกไข่ ปีนี้นับเป็นปีที่ 2 แล้ว กับความตั้งใจของเรา ก็ยังไม่มีวี่แววที่จะสำเร็จ
จนพอเข้าปีที่ 3 เราอายุ 30 แล้ว ส่วนสามี 32 เริ่มกังวลขึ้นมาจริงจังแล้วค่ะ เริ่มหาข้อมูลต่างๆนาๆ เริ่มสนใจที่จะปรึกษาหมออย่างจริงจัง ประมาณเดือนพ.ค. 59 เราไปพบคุณหมอคลินิกรักษาผู้มีบุตรยาก ตกลงจะทำ iui (ฉีดเชื้อเข้าโพรงมดลูก) พอประจำเดือนมาก็โทรไปแจ้ง ได้ยากระตุ้นไข่มาทาน ถึงเวลาตามที่คุณหมอนัดมาซาวน์ดูไข่ มีไข่ 1 ใบ ขนาดกำลังดี คุณหมอฉีดกระตุ้นให้ไข่ตก และอีก 2 วัน นัดมาฉีดเชื้อเข้าโพรงมดลูก และรอผลการปฏิสนธิ 14 วัน เราบอกได้เลย 14 วันของการรอคอย มันทรมานมาก พยายามไม่เครียดแต่มาถึงจุดนี้ คือปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ทั้งลุ้น ทั้งกดดัน เพราะนอกจากเราและสามี ยังมี ปู่ ย่า ตา ยาย ที่บ้านลุ้นอยู่เหมือนกัน พอ 14 วันตามนัด มาเจาะเลือดฟังผลการiuiครั้งแรก ผลคือ ไม่สำเร็จ T^T
น้ำตาเริ่มซึมๆ แต่ยังไม่หมดความหวัง เรากับสามีเริ่มปรึกษากันจริงจัง ว่าจะเอายังไงต่อไป สรุปคือ จะทำ iui อีกครั้งนึง ถ้าไม่สำเร็จเราจะไม่หวังกับการมีลูกแล้ว เดือนมิย.59 เริ่มการทำ iui ครั้งที่ 2 ทุกอย่างเหมือนครั้งแรกเลย แต่ครั้งนี้ ได้ไข่ที่สมบูรณ์ 2 ใบ คุณหมอท่านยังให้กำลังใจว่ามีโอกาสมากขึ้นนะ สเต็ปเดิมพอฉีดเชื้อเสร็จกลับมาบ้าน นั่งลุ้นไป 14 วัน ครั้งนี้ความกังวลเราน้อยกว่าครั้งแรก ส่วนนึงเพราะเราตัดใจแล้ว ถ้าไม่ติดก็จะหยุดแล้ว ครบ 14 วันที่รอคอย ไปเจาะเลือดฟังผล และแล้วรอบนี้ก็"ไม่สำเร็จ" อีกเช่นเคย
พอกลับบ้านมา เรานั่งร้องไห้คือความรู้สึก การรอคอยมันทรมาน เราไม่อยากเครียดแบบนี้อีกแล้ว พอกันที ก็เป็นไปตามที่คุยกับสามีไว้ก่อนหน้านี้ ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว เราจะไม่หวังเรื่องการมีลูกอีกแล้ว กลับไปตั้งหน้าตั้งตาทำงานดีกว่า พอคิดได้แบบนั้น โฟกัสชีวิตของเราก็เปลี่ยนไป เราก็หาอะไรใหม่ๆทำ ไปเที่ยวกันบ้าง ต้นเดือนสค.59 เรากับสามีก็ไปเที่ยวต่างประเทศลั้นลา คิดกันว่าถ้าเราไม่มีลูกก็ดีเหมือนกัน ไปไหนมาไหน 2 คน มีความสุขไปอีกแบบ ทำงานเก็บเงินมาก็เอาออกไปใช้ไม่ต้องกังวลอะไรเลย555 สบายใจจัง
ต้นเดือนกย.59 เราไปเที่ยวต่างประเทศอีกครั้ง จำได้ว่าก่อนไปปวดท้องเหมือนจะเป็นประจำเดือน ปวดมากกว่าทุกครั้งเลย เราเลยซื้อพอนสแตนติดกระเป๋าไปเผื่อไว้ กลัวไปถึงแล้วประจำเดือนมาจะเที่ยวไม่สนุก ไปเที่ยว 4 วัน ประจำเดือนก็ไม่มา ขากลับขึ้นเครื่องเจ็บคอเป็นไข้ พอกลับถึงบ้าน 2 วัน ไข้ก็ยังไม่หาย เราก็ออกไปร้านขายยากะจะไปซื้อยามากิน แต่เราเอะใจประจำเดือนยังไม่มา ซื้อแผ่นตรวจตั้งครรภ์มาหน่อยละกัน ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร แค่ตรวจจนเป็นนิสัย5555 เพราะปกติประจำเดือนเรามาไม่ค่อยตรงอยู่แล้ว ตอนนั้นประมาณ 2 ทุ่ม ก่อนจะกินยา เราก็เข้าห้องน้ำไปตรวจก่อน พอหยดปัสสาวะลงไป เราก็ไม่ได้ใส่ใจจะรอผลด้วยนะ ( ไม่เหมือนเมื่อก่อนนั่งลุ้นตัวโก่ง 5555) เดินไปล้างมือ เดินกลับมาดู ขึ้น 2 ขีด!!!!! เห้ยย กรี๊ดลั่นห้องน้ำเลย เราว่าคนมีลูกยากๆต้องเข้าใจความรู้สึกนี้ คือทุกครั้งที่ตรวจ ลุ้นมา3ปี หมดแผ่นตรวจไปกี่สิบอัน นั่งดูตะแคงดูไม่เคยจะขึ้น2ขีด ตอนนั้นเรากรี๊ดดังมาก สามีคิดว่าเราลื่นล้มในห้องน้ำ วิ่งเข้ามาดู แล้วก็ช๊อคเหมือนเรา5555 ด้วยความกลัวจะไม่ชัวร์ ออกไปซื้อมาตรวจอีก 2 อัน ผลคือ2ขีดเหมือนกัน เช้าวันรุ่งขึ้นรีบไปรพ. แต่เช้าเลยค่ะ พยาบาลก็ให้ปัสสาวะ แล้วก็นั่งรอพบคุณหมอ พอเจอคุณหมอ ประโยคที่เราอยากได้ยินมาตลอด "ขอแสดงความยินดีด้วยครับคุณกำลังตั้งครรภ์" จากวันนั้นถึงวันนี้ มีสาวน้อยมาอยู่ในพุงเรา 26 สัปดาห์แล้วค่ะ ^^ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่พอรู้ว่ามีมันมีความสุขมากจริงๆ
เราอยากแชร์ประสบการณ์ของเราเพื่อให้กำลังใจใครหลายๆคนที่กำลังท้อใจ ผิดหวังเหมือนเราตอนนั้น ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตามสำหรับเรา มันคือ ปาฏิหารย์ ที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นจริงๆ และสำหรับเรา หลังจากนี้คือการเริ่มต้น อีกหน่อยคงต้องเข้ามาขอคำแนะนำจากคุณแม่หลายๆท่านในนี้อีกมากมายหลายเรื่อง ขอบคุณทุกท่านที่อ่านเรื่องของเรานะคะ ^^
ประสบการณ์ของคน"มีบุตรยาก"
เราแต่งงานตอนอายุ 27 สามี 29 ตอนนั้นตั้งใจจะมีลูกเลยค่ะ ก็เริ่มจากทำการบ้านปกติ ไม่ได้กังวลอะไรมากมาย จนกระทั่งผ่านไป 1 ปีเต็มๆ ก็ยังไม่สำเร็จ
หลังจากผ่านไป 1 ปี เริ่มมีความกังวลขึ้นมา เพราะว่าเราเคยอ่านเจอว่าถ้าอายุขนาดนี้ปล่อยมาเกิน 1 ปียังไม่ติด อาจเข้าข่ายมีบุตรยาก!! เรากับสามีก็ไปตรวจสุขภาพที่รพ. ผลออกมาว่า ปกติทั้งคู่ ผลน้ำอสุจิของสามีก็ดี ส่วนเราหมอก็ไม่พบความผิดปกติแต่อย่างใด หลังจากนั้น เราทั้ง 2 คน เริ่มออกกำลังกาย พักผ่อนให้เต็มที่ ดูแลอาหารการกินมากขึ้น และเริ่มนับวันตกไข่ ปีนี้นับเป็นปีที่ 2 แล้ว กับความตั้งใจของเรา ก็ยังไม่มีวี่แววที่จะสำเร็จ
จนพอเข้าปีที่ 3 เราอายุ 30 แล้ว ส่วนสามี 32 เริ่มกังวลขึ้นมาจริงจังแล้วค่ะ เริ่มหาข้อมูลต่างๆนาๆ เริ่มสนใจที่จะปรึกษาหมออย่างจริงจัง ประมาณเดือนพ.ค. 59 เราไปพบคุณหมอคลินิกรักษาผู้มีบุตรยาก ตกลงจะทำ iui (ฉีดเชื้อเข้าโพรงมดลูก) พอประจำเดือนมาก็โทรไปแจ้ง ได้ยากระตุ้นไข่มาทาน ถึงเวลาตามที่คุณหมอนัดมาซาวน์ดูไข่ มีไข่ 1 ใบ ขนาดกำลังดี คุณหมอฉีดกระตุ้นให้ไข่ตก และอีก 2 วัน นัดมาฉีดเชื้อเข้าโพรงมดลูก และรอผลการปฏิสนธิ 14 วัน เราบอกได้เลย 14 วันของการรอคอย มันทรมานมาก พยายามไม่เครียดแต่มาถึงจุดนี้ คือปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ทั้งลุ้น ทั้งกดดัน เพราะนอกจากเราและสามี ยังมี ปู่ ย่า ตา ยาย ที่บ้านลุ้นอยู่เหมือนกัน พอ 14 วันตามนัด มาเจาะเลือดฟังผลการiuiครั้งแรก ผลคือ ไม่สำเร็จ T^T
น้ำตาเริ่มซึมๆ แต่ยังไม่หมดความหวัง เรากับสามีเริ่มปรึกษากันจริงจัง ว่าจะเอายังไงต่อไป สรุปคือ จะทำ iui อีกครั้งนึง ถ้าไม่สำเร็จเราจะไม่หวังกับการมีลูกแล้ว เดือนมิย.59 เริ่มการทำ iui ครั้งที่ 2 ทุกอย่างเหมือนครั้งแรกเลย แต่ครั้งนี้ ได้ไข่ที่สมบูรณ์ 2 ใบ คุณหมอท่านยังให้กำลังใจว่ามีโอกาสมากขึ้นนะ สเต็ปเดิมพอฉีดเชื้อเสร็จกลับมาบ้าน นั่งลุ้นไป 14 วัน ครั้งนี้ความกังวลเราน้อยกว่าครั้งแรก ส่วนนึงเพราะเราตัดใจแล้ว ถ้าไม่ติดก็จะหยุดแล้ว ครบ 14 วันที่รอคอย ไปเจาะเลือดฟังผล และแล้วรอบนี้ก็"ไม่สำเร็จ" อีกเช่นเคย
พอกลับบ้านมา เรานั่งร้องไห้คือความรู้สึก การรอคอยมันทรมาน เราไม่อยากเครียดแบบนี้อีกแล้ว พอกันที ก็เป็นไปตามที่คุยกับสามีไว้ก่อนหน้านี้ ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว เราจะไม่หวังเรื่องการมีลูกอีกแล้ว กลับไปตั้งหน้าตั้งตาทำงานดีกว่า พอคิดได้แบบนั้น โฟกัสชีวิตของเราก็เปลี่ยนไป เราก็หาอะไรใหม่ๆทำ ไปเที่ยวกันบ้าง ต้นเดือนสค.59 เรากับสามีก็ไปเที่ยวต่างประเทศลั้นลา คิดกันว่าถ้าเราไม่มีลูกก็ดีเหมือนกัน ไปไหนมาไหน 2 คน มีความสุขไปอีกแบบ ทำงานเก็บเงินมาก็เอาออกไปใช้ไม่ต้องกังวลอะไรเลย555 สบายใจจัง
ต้นเดือนกย.59 เราไปเที่ยวต่างประเทศอีกครั้ง จำได้ว่าก่อนไปปวดท้องเหมือนจะเป็นประจำเดือน ปวดมากกว่าทุกครั้งเลย เราเลยซื้อพอนสแตนติดกระเป๋าไปเผื่อไว้ กลัวไปถึงแล้วประจำเดือนมาจะเที่ยวไม่สนุก ไปเที่ยว 4 วัน ประจำเดือนก็ไม่มา ขากลับขึ้นเครื่องเจ็บคอเป็นไข้ พอกลับถึงบ้าน 2 วัน ไข้ก็ยังไม่หาย เราก็ออกไปร้านขายยากะจะไปซื้อยามากิน แต่เราเอะใจประจำเดือนยังไม่มา ซื้อแผ่นตรวจตั้งครรภ์มาหน่อยละกัน ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร แค่ตรวจจนเป็นนิสัย5555 เพราะปกติประจำเดือนเรามาไม่ค่อยตรงอยู่แล้ว ตอนนั้นประมาณ 2 ทุ่ม ก่อนจะกินยา เราก็เข้าห้องน้ำไปตรวจก่อน พอหยดปัสสาวะลงไป เราก็ไม่ได้ใส่ใจจะรอผลด้วยนะ ( ไม่เหมือนเมื่อก่อนนั่งลุ้นตัวโก่ง 5555) เดินไปล้างมือ เดินกลับมาดู ขึ้น 2 ขีด!!!!! เห้ยย กรี๊ดลั่นห้องน้ำเลย เราว่าคนมีลูกยากๆต้องเข้าใจความรู้สึกนี้ คือทุกครั้งที่ตรวจ ลุ้นมา3ปี หมดแผ่นตรวจไปกี่สิบอัน นั่งดูตะแคงดูไม่เคยจะขึ้น2ขีด ตอนนั้นเรากรี๊ดดังมาก สามีคิดว่าเราลื่นล้มในห้องน้ำ วิ่งเข้ามาดู แล้วก็ช๊อคเหมือนเรา5555 ด้วยความกลัวจะไม่ชัวร์ ออกไปซื้อมาตรวจอีก 2 อัน ผลคือ2ขีดเหมือนกัน เช้าวันรุ่งขึ้นรีบไปรพ. แต่เช้าเลยค่ะ พยาบาลก็ให้ปัสสาวะ แล้วก็นั่งรอพบคุณหมอ พอเจอคุณหมอ ประโยคที่เราอยากได้ยินมาตลอด "ขอแสดงความยินดีด้วยครับคุณกำลังตั้งครรภ์" จากวันนั้นถึงวันนี้ มีสาวน้อยมาอยู่ในพุงเรา 26 สัปดาห์แล้วค่ะ ^^ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่พอรู้ว่ามีมันมีความสุขมากจริงๆ
เราอยากแชร์ประสบการณ์ของเราเพื่อให้กำลังใจใครหลายๆคนที่กำลังท้อใจ ผิดหวังเหมือนเราตอนนั้น ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตามสำหรับเรา มันคือ ปาฏิหารย์ ที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นจริงๆ และสำหรับเรา หลังจากนี้คือการเริ่มต้น อีกหน่อยคงต้องเข้ามาขอคำแนะนำจากคุณแม่หลายๆท่านในนี้อีกมากมายหลายเรื่อง ขอบคุณทุกท่านที่อ่านเรื่องของเรานะคะ ^^