ถ้าถามว่าอายไหม เราตอบได้เลยว่าไม่   แต่จะสงสารแม่มากกว่า
พ่อเราตายช่วงเราวัยรุ่นคือ ม4 มีพี่น้อง 4 คน ทุกคนห่างกันคนละ 4 ปี
แม่เราเป็นชาวไร่ ชาวนา คือทำทั้งไร่และนา

ลูกอยากเรียนแม่กัดฟันสู้ สมัยก่อนไม่ได้มีเงินกู้เรีนเหมือนสมัยนี้
เวลาวันมอบตัวที่ รร ไม่ว่าจะเป็นของลูกคนไหน  แม่จะพยายามหาผ้าถุง
ที่ดูดีที่สุดมาใส่   แต่ดีที่สุดของแม่ก็แทบจะไม่เหลือลวดลายใดๆ
สีจืดๆ เวลาเราจูงมือแม่ไปนั่งเก้าอี้ ที่ทาง รร เตรียมใว้ให้  เรารู้สึกเลยว่า
แม่สั่น  แม่นั่งแบบเจียมเนื้อเจียมตัว เราจำภาพพวกนี้ได้ติดตา

เราสัญญากับตัวเองว่า วันที่เรามีงานเราจะซื้อเสื้อสวยๆให้แม่ใส่

ทุกวันนี้แม่เรามีผ้าถุงสวยๆแทบล้นตู้  แต่แม่กลับไม่ค่อยใส่
จะใส่เฉพาะไปไหนมาไหน หรือ วันไปทำบุญที่วัดเท่านั้น

เคยถามแม่ว่า

ทำไมไม่ใส่ผ้าที่ซื้อให้ล่ะ   แม่บอกว่าเสียดาย มันแพง  ถ้าแม่ใส่บ่อยๆ
พอมันขาด เดี๋ยวจะเดือดร้อนลูกๆ ซื้อของแพงมาให้แม่อีก
แม่ไม่อยากรบกวนลูกๆ   แค่นี้แม่ก็ภูมิใจแล้ว

ตอนนี้ลูกๆไม่ซื้อเสื้อผ้าให้แม่แล้ว  ซื้อของกินแทน  แม่กลัวของจะเสีย
ยังไงก็ต้องกิน

อยากฝากเด็กๆรุ่นใหม่ว่า คนอื่นที่เขาแต่งตัวสวยน่ะ เขาเป็นคนเลี้ยงเราไหม
เขาเป็น พ่อเป็นแม่เราหรือเปล่า  อย่ามองที่เครื่องแต่งกายของพ่อแม่
แต่อยากให้มองว่าเขาทำอะไรให้เรามากกว่า