สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่ม.6 นะคะ เราเป็นไทรอยด์รอยด์น่าจะเกือบ 2 ปีแล้วค่ะ ไม่ทราบว่าสาเหตุที่แท้จริงของตัวเองตอนเป็นไทรอยด์เกิดจากอะไร ดังนั้นจึงขอเล่ารายละเอียดในช่วงก่อนที่จะทราบว่าตัวเองป่วยนะคะ
คือเรืองมันมีอยู่ว่า ช่วงม.5 ตอนนั้นเราเป็นประธานนักเรียนค่ะ ตอนเปิดเทอมสักอาทิตย์แรก ๆ ก็ปกติดีค่ะ ไม่มีปัญหาอะไร จนผ่านไปอีอาทิตย์ก็มีประชุมสีค่ะ แล้วจู่ ๆ เราก็รู้สึกปวดหัวข้างเดียวค่ะ ปวดลามถึงเบ้าตาเลย แล้วก็มีอาการอยากอาเจียนร่วมด้วย เราก็เข้าใจว่าตอนนั้นอากาศคงร้อน เราปวดอาเจียนมากแบบว่ามันทรมานมาก ๆ เราไม่เคยปวดหัวขนาดนี้มาก่อน พอเราได้อาเจียนก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แต่ก็แค่ตอนอาเจียนนั่นแหละค่ะแล้วมันก็กลับมาปวดหัวอีก เราทนไม่ไหวจนเพื่อนต้องพามาส่งห้องพยาบาล กว่าเราจะข่มตาหลับได้มันทรมานมาก ๆ เลยค่ะ
จนในที่สุดเราก็หลับได้ พอตื่นขึ้นมาเราก็รู้สึกค่อยยังชั่วแต่ยังมีอาการมึน ๆ เล็กน้อย มันเป็นแบบนี้ได้น่าจะสัก 2-3 วันค่ะ เปลี่ยนไปปวดอีกข้างแล้วก็ทั้งสองข้างพร้อมกัน ก็เลยสงสัยว่าตัวเองน่าจะเป็นไมเกรน
นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นอาการป่วยของเราค่ะ เราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรอีก เพราะคิดว่าน่าจะหายดีแล้ว แต่ก็ยังมีบ้างที่เรียนและทำงาน เวลาจริงจังมาก ๆ จะปวดหัวจนอยากอาเจียนและเราก็ไม่ได้เอะใจเท่าไรนัก จนคุณครูที่สอนวิชาสุขศึกษาทักเราว่าช่วงนี้ทำไม 'ผอมจังลูก' เราก็ได้แค่ยิ้มน้อย ๆ และตอบไปว่า 'หนูผอมเหรอคะ หนูว่าอ้วนจะตาย' แต่นั่นก็ไม่ใช่แค่คุณครูท่านคนเดียว เพราะยังมีแม่บ้านที่สนิทด้วยก็ทักเหมือนกันว่าเราผอมลง
อยู่ ๆ ช่วงหนึ่งเราก็รู้สึกว่าตัวเองขี้เกียจมาก ไม่อยากไปโรงเรียน ขลุกอยู่แต่ในห้องนอนไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน แค่รู้สึกว่าไม่อยากไปโรงเรียน เหนื่อย... ท้อ... อารมณ์ก็เริ่มแปรปรวน กินเยอะมาก ๆ ยิ่งดึก ๆ ก็จะยิ่งหิวแต่กินก็ไม่อ้วนสักที หงุดหงิดง่ายขึ้น พอเพื่อนมาเยี่ยมที่บ้านเราก็ดันทำตัวหงุดหงิดใส่เพื่อนไป จนเราทะเลาะกันจนขั้นไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ และนั่นก็ยิ่งทำให้เราเป็นเอาหนักมาก ๆ เลยค่ะ เราเป็นคนที่แค่เพื่อนมาก ๆ แต่วันนั้นเรากลับทำไม่ดีใส่เพื่อนไปและเราก็หยิ่งด้วยไม่ยอมเข้าหาเพื่อน จนเวลาผ่านไป เราก็ห่างกัน และมันก็ทำให้เราเครียดมาก...เก็บตัว พูดน้อย ไม่เหมือนก่อน แยกตัวออกจากสังคม เพราะคิดว่าเรามันไม่สำคัญกับใครเลย
จนทีนี้ไม่ใช่แค่กลุ่มเดียวกันที่ไม่พูดคุยกับเราก็กลายเป็นว่าทั้งห้องไม่มีใครคุยกับเราเลย ตอนนั้นเราหดหู่มาก เรรารู้ค่ะว่าเพื่อนพยายามเข้าหาเรา แต่เรากลับปิดกั้นตัวเองจนทุกคนเอือมระอา ไม่สนใจเราอีก... และนั่นมันก็เป็นจุดพีคค่ะ เรากลายเป็นคนซึมเศร้า ไม่เข้าเรียน เก็บตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งในโรงเรียนในที่ที่ไม่มีคนเพ่นพ่าน เราชอบเก็บตัวในห้องน้ำและเข้าไปร้องไห้ในนั้นบ่อย ๆ พอเพื่อนบางคนรู้ว่าเราทำตัวอย่างนี้ก็หาว่าเราบ้าค่ะ ยิ่งเกลียดเรายิ่งกว่าเดิม เรียกว่ารังเกียจก็ได้เพราะพวกเรามองเราด้วยสายตาแบบดูถูกมาก ๆ ครูที่ปรึกษาก็เรียกเราไปพบและพูดคุยกับเรา และแนะนำให้เราไปพบจิตแพทย์ ?
สรุปนี่เราบเป็นบ้าเหรอ...
พอเวลาผ่านไปน้ำหนักเราก็ลดลงเรื่อย ๆ จนเรียกว่า 'โคตรโทรม' ผิวไม่สดใส หมองคล้ำ และหน้าตามันเยิ้ม ร้อนง่าย หัวใจเต้นแรงจนผิดสังเกต จนคุณครูที่ทักว่าเราผอมตั้งแต่แรกเข้ามากอดเราแล้วพูดกับเราว่า "แม่ห่วงหนูนะลูก แม่กลัวว่าหนูจะเป็นไทรอยด์ แม่เห็นคอหนูบวม ๆ" คอบวม ? พอเรายกมือขึ้นจับที่คอปรากฏว่ามันบวมขึ้นจริง ๆ เราตกใจมาก
คุณครูท่านนั้นเลยพาเราไปโรงพยาบาล แล้วไปตรวจ ปรากฏว่า เราเป็นไทรอยดืจริง ๆ และวัดคลื่นหัวใจด้วย ตอนนั้นที่วัดคลื่นหัวใจเราเต้น '145' ครั้ง/นาที และคุณหมอก็บอกว่าเราเป็น 'ไฮเปอร์ไทรอยด์' และนัดให้มาตรวจเลือดเป็นประจำตามที่นัด
บางที่เราก็ดื้อกินยาบ้างไม่กินบ้าง เพราะให้ยาเราครั้งหนึ่งมันเยอะมาก พอถึงเวลาัดเราก็มักจะโดนดุอยู่เสมอ
ยาที่เราได้คือ 1. ยาไทรอยด์รอยด์ 2. ยาแก้ใจสั้น/ยาโรคหัวใจ 3. วิตตามินบีรวม(ลักษณะเม็ดรี ๆ สีม่วง ๆ อะค่ะ) ช่วงแรกก็ปกติดีนะคะ แต่พอกินไปเรื่อย ๆ เราก็อ้วนและน้ำหนักขึ้นอย่างรวดเร็ว ทั้งตัวและหน้ามันบวมขึ้นมาก ไปที่ไหนก็มีแต่คนทักว่าอ้วนขึ้น ๆ จนเราหมดความมั่นใจไปเลย
เราจึงอยากทราบว่า
1.ไทรอยยด์นี่เกิดจากเหตุอะไรเหรอคะ เพราะความเครียดหรือเปล่า ?
2.สาเหตุที่ทำให้เราอ้วนขึ้นนี่เกิดจากการกินยาใช่ไหมคะ ที่เราสงสัยคือยาตัวสีม่วง ๆ ที่เป็นวิตามินหรือเปล่าคะที่ทำให้อ้วนขึ้น เพราะปัจจุบันพอน้ำหนักขึ้นหมอก็ไม่ได้จัดยาตัวนี้ให้เรากินอีกเลย
3.การกลืนแร่น่ากลัวไหมคะ
4.โรคนี้มีโอกาสหายขาดหรือเปล่า
ปล.ขอบคุณล่วงหน้านะคะ โรคนี้มันเป็นอุปสรรคกับการใช้ชีวิตประจำวันมาก เพราะเพราะเสี่ยงต่อชีวิตเหมือนกัน ถ้าเรายังดื้อกินยาบ้างไม่กินบ้าง ก็มีสิทธิ์เป็นกล้ามเนื้อหัวใจโตด้วย
และเราจะตามใจปากไม่ได้อีกแล้ว ช่วยให้คำตอบเราด้วยนะคะ
เนื้อหากระทู้ยาวไปหน่อยขออภัยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ไฮเปอร์ไทรอยด์หรือไทรอยด์เป็นพิษ เกิดจากอะไรเหรอคะ
คือเรืองมันมีอยู่ว่า ช่วงม.5 ตอนนั้นเราเป็นประธานนักเรียนค่ะ ตอนเปิดเทอมสักอาทิตย์แรก ๆ ก็ปกติดีค่ะ ไม่มีปัญหาอะไร จนผ่านไปอีอาทิตย์ก็มีประชุมสีค่ะ แล้วจู่ ๆ เราก็รู้สึกปวดหัวข้างเดียวค่ะ ปวดลามถึงเบ้าตาเลย แล้วก็มีอาการอยากอาเจียนร่วมด้วย เราก็เข้าใจว่าตอนนั้นอากาศคงร้อน เราปวดอาเจียนมากแบบว่ามันทรมานมาก ๆ เราไม่เคยปวดหัวขนาดนี้มาก่อน พอเราได้อาเจียนก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แต่ก็แค่ตอนอาเจียนนั่นแหละค่ะแล้วมันก็กลับมาปวดหัวอีก เราทนไม่ไหวจนเพื่อนต้องพามาส่งห้องพยาบาล กว่าเราจะข่มตาหลับได้มันทรมานมาก ๆ เลยค่ะ
จนในที่สุดเราก็หลับได้ พอตื่นขึ้นมาเราก็รู้สึกค่อยยังชั่วแต่ยังมีอาการมึน ๆ เล็กน้อย มันเป็นแบบนี้ได้น่าจะสัก 2-3 วันค่ะ เปลี่ยนไปปวดอีกข้างแล้วก็ทั้งสองข้างพร้อมกัน ก็เลยสงสัยว่าตัวเองน่าจะเป็นไมเกรน
นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นอาการป่วยของเราค่ะ เราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรอีก เพราะคิดว่าน่าจะหายดีแล้ว แต่ก็ยังมีบ้างที่เรียนและทำงาน เวลาจริงจังมาก ๆ จะปวดหัวจนอยากอาเจียนและเราก็ไม่ได้เอะใจเท่าไรนัก จนคุณครูที่สอนวิชาสุขศึกษาทักเราว่าช่วงนี้ทำไม 'ผอมจังลูก' เราก็ได้แค่ยิ้มน้อย ๆ และตอบไปว่า 'หนูผอมเหรอคะ หนูว่าอ้วนจะตาย' แต่นั่นก็ไม่ใช่แค่คุณครูท่านคนเดียว เพราะยังมีแม่บ้านที่สนิทด้วยก็ทักเหมือนกันว่าเราผอมลง
อยู่ ๆ ช่วงหนึ่งเราก็รู้สึกว่าตัวเองขี้เกียจมาก ไม่อยากไปโรงเรียน ขลุกอยู่แต่ในห้องนอนไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน แค่รู้สึกว่าไม่อยากไปโรงเรียน เหนื่อย... ท้อ... อารมณ์ก็เริ่มแปรปรวน กินเยอะมาก ๆ ยิ่งดึก ๆ ก็จะยิ่งหิวแต่กินก็ไม่อ้วนสักที หงุดหงิดง่ายขึ้น พอเพื่อนมาเยี่ยมที่บ้านเราก็ดันทำตัวหงุดหงิดใส่เพื่อนไป จนเราทะเลาะกันจนขั้นไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ และนั่นก็ยิ่งทำให้เราเป็นเอาหนักมาก ๆ เลยค่ะ เราเป็นคนที่แค่เพื่อนมาก ๆ แต่วันนั้นเรากลับทำไม่ดีใส่เพื่อนไปและเราก็หยิ่งด้วยไม่ยอมเข้าหาเพื่อน จนเวลาผ่านไป เราก็ห่างกัน และมันก็ทำให้เราเครียดมาก...เก็บตัว พูดน้อย ไม่เหมือนก่อน แยกตัวออกจากสังคม เพราะคิดว่าเรามันไม่สำคัญกับใครเลย
จนทีนี้ไม่ใช่แค่กลุ่มเดียวกันที่ไม่พูดคุยกับเราก็กลายเป็นว่าทั้งห้องไม่มีใครคุยกับเราเลย ตอนนั้นเราหดหู่มาก เรรารู้ค่ะว่าเพื่อนพยายามเข้าหาเรา แต่เรากลับปิดกั้นตัวเองจนทุกคนเอือมระอา ไม่สนใจเราอีก... และนั่นมันก็เป็นจุดพีคค่ะ เรากลายเป็นคนซึมเศร้า ไม่เข้าเรียน เก็บตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งในโรงเรียนในที่ที่ไม่มีคนเพ่นพ่าน เราชอบเก็บตัวในห้องน้ำและเข้าไปร้องไห้ในนั้นบ่อย ๆ พอเพื่อนบางคนรู้ว่าเราทำตัวอย่างนี้ก็หาว่าเราบ้าค่ะ ยิ่งเกลียดเรายิ่งกว่าเดิม เรียกว่ารังเกียจก็ได้เพราะพวกเรามองเราด้วยสายตาแบบดูถูกมาก ๆ ครูที่ปรึกษาก็เรียกเราไปพบและพูดคุยกับเรา และแนะนำให้เราไปพบจิตแพทย์ ?
สรุปนี่เราบเป็นบ้าเหรอ...
พอเวลาผ่านไปน้ำหนักเราก็ลดลงเรื่อย ๆ จนเรียกว่า 'โคตรโทรม' ผิวไม่สดใส หมองคล้ำ และหน้าตามันเยิ้ม ร้อนง่าย หัวใจเต้นแรงจนผิดสังเกต จนคุณครูที่ทักว่าเราผอมตั้งแต่แรกเข้ามากอดเราแล้วพูดกับเราว่า "แม่ห่วงหนูนะลูก แม่กลัวว่าหนูจะเป็นไทรอยด์ แม่เห็นคอหนูบวม ๆ" คอบวม ? พอเรายกมือขึ้นจับที่คอปรากฏว่ามันบวมขึ้นจริง ๆ เราตกใจมาก
คุณครูท่านนั้นเลยพาเราไปโรงพยาบาล แล้วไปตรวจ ปรากฏว่า เราเป็นไทรอยดืจริง ๆ และวัดคลื่นหัวใจด้วย ตอนนั้นที่วัดคลื่นหัวใจเราเต้น '145' ครั้ง/นาที และคุณหมอก็บอกว่าเราเป็น 'ไฮเปอร์ไทรอยด์' และนัดให้มาตรวจเลือดเป็นประจำตามที่นัด
บางที่เราก็ดื้อกินยาบ้างไม่กินบ้าง เพราะให้ยาเราครั้งหนึ่งมันเยอะมาก พอถึงเวลาัดเราก็มักจะโดนดุอยู่เสมอ
ยาที่เราได้คือ 1. ยาไทรอยด์รอยด์ 2. ยาแก้ใจสั้น/ยาโรคหัวใจ 3. วิตตามินบีรวม(ลักษณะเม็ดรี ๆ สีม่วง ๆ อะค่ะ) ช่วงแรกก็ปกติดีนะคะ แต่พอกินไปเรื่อย ๆ เราก็อ้วนและน้ำหนักขึ้นอย่างรวดเร็ว ทั้งตัวและหน้ามันบวมขึ้นมาก ไปที่ไหนก็มีแต่คนทักว่าอ้วนขึ้น ๆ จนเราหมดความมั่นใจไปเลย
เราจึงอยากทราบว่า
1.ไทรอยยด์นี่เกิดจากเหตุอะไรเหรอคะ เพราะความเครียดหรือเปล่า ?
2.สาเหตุที่ทำให้เราอ้วนขึ้นนี่เกิดจากการกินยาใช่ไหมคะ ที่เราสงสัยคือยาตัวสีม่วง ๆ ที่เป็นวิตามินหรือเปล่าคะที่ทำให้อ้วนขึ้น เพราะปัจจุบันพอน้ำหนักขึ้นหมอก็ไม่ได้จัดยาตัวนี้ให้เรากินอีกเลย
3.การกลืนแร่น่ากลัวไหมคะ
4.โรคนี้มีโอกาสหายขาดหรือเปล่า
ปล.ขอบคุณล่วงหน้านะคะ โรคนี้มันเป็นอุปสรรคกับการใช้ชีวิตประจำวันมาก เพราะเพราะเสี่ยงต่อชีวิตเหมือนกัน ถ้าเรายังดื้อกินยาบ้างไม่กินบ้าง ก็มีสิทธิ์เป็นกล้ามเนื้อหัวใจโตด้วย
และเราจะตามใจปากไม่ได้อีกแล้ว ช่วยให้คำตอบเราด้วยนะคะ
เนื้อหากระทู้ยาวไปหน่อยขออภัยค่ะ
ขอบคุณค่ะ