โอกาส

กลางดึกที่พายุโหมกระหน่ำ ใครคนนึงเดินเคาะประตูบ้านที่ผ่าน
เพื่อขอหลบฝน...ขออาหาร...ขอหยุดพักสักครู่...เพื่อรอให้พายุสงบ

หลายบ้านเปิดประตูออกมา พอเห็นรูปร่างหน้าตาที่อัปลักษณ์ไม่คุ้นชิน
ผมเผ้ายาวรุงรัง และแปลกตรงที่มันยาวลงมาแค่ด้านหน้า
ส่วนด้านหลัง หัวกลับเลี่ยนเตียนน่าเกลียด
เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็เช่นกัน...เป็นชุดยาวถึงพื้น
มีด้านหน้าที่ปิดบังร่างกายเท่านั้น ด้านหลังมีแค่เนื้อตัวเปล่าๆดูลื่นมันไปหมด

เขาถือถุงผ้าเก่าๆพะรุงพะรังหลายใบ
บางคน...เปิดประตูมาเห็นก็รีบปิดประตูใส่
บางคน...อยากช่วยแต่ลังเลกล้าๆกลัวๆ
บางคน...อาหารและที่พักก็มีไม่พอจะช่วยเหลือได้

เค้าเข้าใจดี...ยิ้มให้แล้วเดินจากไป
บางคน....ก็เปิดประตูมาอีกรอบเหมือนจะเปลี่ยนใจ แต่เค้าก็เดินจากมาไกลแล้ว

บ้านหลังแล้วหลังเล่าที่เดินผ่านมา ยิ่งมืด ยิ่งน่ากลัวจนไม่มีใครเปิดประตูรับ เขาเดินมาจนถึงบ้านสุดท้ายแล้วเริ่มเคาะประตู.......
คงเหมือนเดิมเขาคิดในใจ

" ใครจะเปิดประตูต้อนรับคนประหลาดไม่คุ้นชินอย่างเขา "

แล้วประตูก็เปิดออก....ชายหนุ่มคนนึงเปิดประตูออกมาหาและตอบรับคำร้องขอ

"บ้านผมไม่สะดวกสบายนัก แต่ผมพอมีอาหารและที่พักที่เตรียมเก็บไว้บ้าง"....ว่าแล้วก็เชื้อเชิญคนอัปลักษณ์เข้าไปในบ้าน

ชายหนุ่มมีอาชีพทำขนมปังขาย เค้ามีขนมปังแข็งๆที่ไม่อร่อยนัก เอามาจัดวางลงในจานอย่างดีที่พอมี พร้อมนมอุ่นๆ 1 แก้ว
คนอัปลักษณ์กล่าวขอบคุณแล้วกินขนมปังกับนมจนหมด

ชายหนุ่มเปิดตู้เก่าๆหยิบผ้านวมกับหมอนที่เก็บไว้รับแขก รีบจัดเเจงปูที่นอนให้พักผ่อน

รุ่งเช้าพายุสงบ คนอัปลักษณ์เอ่ยปากร่ำลา พร้อมส่งถุงเก่าๆที่สะพายมาให้ 1 ใบ

เมื่อเปิดดู ในนั้นมีสูตรทำขนมปังมากมาย มีสูตรนมต่างๆที่อยู่ในสมุดอย่างดี
และเงินในห่อผ้าจำนวนนึง....พอที่จะให้เค้าเปิดร้านขนมปังได้

เขาวิ่งตามและตะโกนเรียกคนอัปลักษณ์ พอไปถึงใกล้ๆก็รีบเอื้อมมือไปคว้า แต่ก็จับอะไรไม่ได้เลย

ด้านหลังคนอัปลักษณ์ไม่มีผมหรือเสื้อผ้าให้ดึงรั้ง เนื้อตัวก็ลื่นไป
หมด เขาได้แต่กล่าวคำขอบคุณ

คุณชื่ออะไร?....ชายหนุ่มตะโกนถาม

......ฉันชื่อ......" โอกาส "...... คนอัปลักษณ์ตอบ